ตอนที่7

ห่าวตี้หลุนหันไปจ้องมองห่าวเหลียนฮวาที่เดินมาพร้อมกับหลี่หรูอี้และห่าวลั่วชิง

" ไหนท่านแม่บอกว่าส่งนางไปอยู่เรือนเล็กยังตามหมอมารักษานาง"

" ข้า "

" ท่านรู้ตั้งนานแล้วว่านางหายไปแต่ไม่ยอมบอกข้า"

" แม่ไม่อยากให้เจ้ากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เจ้ากำลังแต่งงานกับอี้เอ๋อ เหตุใดต้องไปคิดถึงนังผู้หญิงแพศยาคนนั้นด้วย มันหายไปก็ดีแล้ว"

" ท่านแม่ ถ้าท่านย่ากลับมาท่านจะบอกท่านย่ายังไง"

" ไม่เห็นจะยาก ก็บอกไปตามตรงว่านางหนีตามชายชู้ของนางไป"

ห่าวลั่วชิงเอ่ยขึ้นมา

" เจ้าคิดว่าท่านย่าจะเชื่อไหม"

" เรามีทั้งหลักฐานและพยานทั้งจวนไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ"

" หลักฐานเท็จพวกนี้หน่ะเรอะ"

เมิ่งอันหลานเดินเข้ามาพร้อมจางฮั่น ข้างหลังยังมีหว่านเอ๋อและลูกน้องของจางฮั่นตามมาอีกเป็นสิบ

" ยังมีหน้ากลับมาอีกรึนังแพศยา"

ห่าวเหลียนฮวาชี้หน้าด่าเมิ่งอันหลาน

" ข้าก็ไม่อยากจะกลับมาหรอก แต่ถ้าไม่กลับมาก็ต้องถูกใส่ร้ายว่าคบชู้ไปตลอด"

" หึ ใส่ร้าย ใครใส่ร้ายเจ้า เป็นเจ้าที่ทำตัวเองทั้งนั้น"

" นี่เป็นคำสารภาพจากคนที่พวกท่านหาว่าเป็นชู้กับข้า แล้วก็บ่าวรับใช้ที่ท่านให้ใส่ร้ายข้า"

เมิ่งอันหลานยื่นกระดาษสารภาพผิดให้ห่าวตี้หลุน ห่าวตี้หลุนรับมาดูแล้วมองหน้าห่าวเหลียนฮวา

" ใครจะรู้ว่านั่นเป็นลายมือของพวกเขาจริงๆ จดหมายนั่นเป็นของปลอม "

" พูดถึงจดหมายปลอมข้าพึ่งนึกขึ้นมาได้"

เมิ่งอันหลานหยิบเอาจดหมายที่กล่าวหาว่านางเป็นคนเขียนขึ้นมา แล้วเอากระดาษกับพู่กันมาเขียนอักษรลงไป ก่อนจะโชว์ให้ทุกคนดูว่าลายมือของนางกับในจดหมายคนละลายมือ

" อะ อะไร"

ห่าวลั่วชิงมองดูกระดาษกับพู่กันที่เมิ่งอันหลานยื่นให้มาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

" เจ้าเขียนอะไรสักคำลงไปในนี้ เขียนสิ"

" ทำไม ทำไมข้าต้องเขียนด้วย"

" ก็เพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น ว่าคนที่เขียนจดหมายปลอมเป็นใครกันแน่"

" ไม่เกี่ยวกับข้า"

" จริงรึ ถ้างั้นเจ้ากลัวอะไร ก็เขียนสิ"

ห่าวลั่วชิงหันไปมองห่าวเหลียนฮวา

" เจ้าเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาสั่งนาง ลั่วชิงไม่ต้องไปสนใจ"

" เขียน"

ห่าวตี้หลุนเสียงดัง

" พี่ พี่ใหญ่ ท่านก็ไม่เชื่อข้ารึข้าจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน"

" ข้าบอกให้เจ้าเขียนเดี๋ยวนี้"

" ท่านแม่"

ห่าวลั่วชิงหันไปขอความช่วยเหลือจากมารดา ห่าวตี้หลุนเดินเข้าไปกระชากแขนนางบังคับให้เขียน ห่าวลั่วชิงจึงต้องเขียนอักษรลงไปตัวหนึ่ง

" เขียนอีก ข้าบอกให้เจ้าเขียนอีก"

เขาหยิบกระดาษมาเทียบลายมือกับจดหมาย แล้วเห็นได้ว่าเป็นลายมือเดียวกันส่วนกระดาษอีกแผ่นที่เมิ่งอันหลานพึ่งเขียนมันคนละลายมือ เขาหันควับไปจ้องมองน้องสาวด้วยสายตาดุดัน ห่าวเหลียนฮวารีบดึงห่าวลั่วชิงไปไว้ข้างหลัง

" ที่น้องเจ้าทำไปเพราะหวังดี อยากให้เจ้าสมหวังกับอี้เอ๋อ"

" อยากให้ข้าสมหวัง"

" ใช่ ถ้านางยังอยู่แล้วท่านจะแต่งพี่อี้เอ๋อเข้ามาเป็นฮูหยินได้ยังไง หรือพี่จะให้นางเป็นรอง พี่อี้เอ๋อเป็นถึงคุณหนูบุตรสาวรองเจ้ากรม จะไปเป็นรองคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเมิ่งอันหลานได้ยังไง"

" หึหึ พวกเจ้าเลยใส่ร้ายว่านางคบชู้แล้วยังลงโทษนาง โบยนางจนเนื้อแตกแล้วปล่อยให้นางนอนอยู่ท่ามกลางหิมะตกหนักหวังให้นางตายไปเองสินะ "

จางฮั่นพูดขึ้นมาห่าวตี้หลุนหันไปมอง

" เจ้า เป็นเจ้าที่พานางออกไป"

" ใช่ ข้าเอง ทำไม"

" นางเป็นภรรยาของข้าถึงต่อให้นางตายก็ต้องตายที่จวนตระกูลห่าว เจ้ามีสิทธิ์อะไรมายุ่ง"

" ข้าไม่ใช่ภรรยาของท่าน ตั้งแต่ตอนที่ท่านไม่เชื่อข้าไม่สืบสวนให้ดีก็สั่งลงโทษข้าแล้ว"

" ข้าแค่ปลดเจ้าให้เป็นอนุไม่ได้หย่า เจ้ายังคงเป็นภรรยาของข้า"

" ข้าไม่ต้องการ นี่เป็นหนังสือหย่า ท่านลงชื่อซะ"

" ข้าไม่หย่าเจ้าอย่าลืมว่าได้ทรัพย์สิน"

พูดไม่ทันจบจางฮั่นก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องยกหีบสมบัติเข้ามา

" นี่เป็นรายการสินสอดที่ท่านย่าส่งให้ข้าตอนนั้น ข้าวของเครื่องประดับผ้าอาภรณ์เงินทองทุกอย่างครบ ข้าคืนให้ท่าน ส่วนสามปีที่ข้ากินอยู่ที่นี่ข้าถือว่าเป็นค่าจ้างที่ช่วยดูแลท่าน คอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ท่านตอนที่ท่านเดินไม่ได้ "

" เจ้า เจ้า"

ห่าวตี้หลุนทั้งโกรธทั้งอายพูดไม่ออก ห่าวเหลียนฮวา ห่าวลั่วชิง และหลี่หรูอี้เห็นหีบสมบัติก็ตาลุกวาว ห่าวเหลียนฮวารีบสั่งให้บ่าวรับใช้ยกไปเก็บ

" ทีนี้เราก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ท่านรีบลงชื่อเถอะ"

" ไม่ ข้าไม่หย่า"

" ท่านพี่"

หลี่หรูอี้เข้าไปกอดแขนห่าวตี้หลุน

" ท่านก็ไม่ได้รักใคร่ชอบพอข้า ที่เราแต่งงานกันก็เพราะท่านย่าต้องการให้ข้าคอยดูแลท่านตอนที่ท่านเดินไม่ได้ บัดนี้ท่านหายดีแล้ว ขาสองข้างก็เดินได้ปกติ คนรักของท่านก็หย่าร้าง ท่านก็ได้แต่งงานกับนางตามที่หวังแล้ว เรื่องของเราก็ควรจบ"

" ข้า"

ห่าวตี้หลุนมองดูทุกคนที่มองเขาอย่างกดดัน ใจของเขารู้สึกวูบโหวงแปลกๆ เขาไม่อยากหย่า ไม่อยากปล่อยมือจากนางไม่รู้ว่าทำไม

หลี่หรูอี้รับเอาหนังสือหย่าจากมือเมิ่งอันหลานมาให้ห่าวตี้หลุน อีกมือยื่นพู่กันให้เขา

" ไม่ ข้าไม่หย่า"

" ท่านพี่"

" ตี้หลุนท่านต้องการอะไร ข้าไม่มีเวลามากนะ"

" ทำไมเจ้ารีบเหรอ อ๋อเร่งให้ข้าหย่าแล้วจะไปหาไอ้หมอนี่ใช่ไหม"

" พูดจาให้ดีๆหน่อย นี่หัวหน้าองครักษ์หน่วยอินทรีนะ"

ลูกน้องของจางฮั่นก้าวเข้ามาชักดาบใส่ห่าวตี้หลุน จางฮั่นยกมือให้ลูกน้องเก็บดาบ ห่าวตี้หลุนค่อยๆเอามือที่ชี้หน้าลง ห่าวเหลียนฮวา ห่าวลั่วชิง หลี่หรูอี้ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

" ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วไง เป็นหัวหน้าองครักษ์แล้วไง คิดจะใช้อำนาจแย่งภรรยาใครก็ได้งั้นเหรอ"

" ตี้หลุน เขาแค่ช่วยชีวิตข้าช่วยข้าล้างมลทินคืนความบริสุทธิ์ให้ข้า ไม่ได้มีความคิดสกปรกอย่างที่เจ้าคิด"

" แค่นั้นรึ ถ้าแค่นั้นแล้วข้าวของพวกนี้เล่าเจ้าจะแก้ตัวยังไง สมบัติเงินทองพวกนี้มูลค่าไม่ใช่น้อยๆเจ้าจะบอกว่าเขาให้เจ้าโดยไม่หวังผลตอบแทนรึ"

" ของพวกนี้ไม่ใช่ของข้า แต่เป็นรางวัลที่ฟ่าบาทประทานให้น้องชายของนาง น้องชายของนางเป็นบัณฑิตใหม่พึ่งสอบเข้ารับราชการในวังหลวง สร้างความดีความชอบเสนอแนวทางแก้ปัญหาภัยแล้งที่เมืองซิวหยางได้ผลดี เลยประทานรางวัลให้ แล้วเขาก็ให้ข้าเป็นธุระจัดการเรื่องนี้"

" ไม่จริง "

" เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเจ้า รีบลงชื่อในใบหย่าซะทีข้าจะได้รีบไป"

" เจ้ามีน้องชาย เหตุใดข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้"

" เจ้าไม่รู้ก็ไม่แปลก เพราะตลอดสามปีที่ข้าอยู่กับเจ้าเจ้าไม่เคยสนใจเรื่องของข้าเลย"

" ข้า"

" หากเจ้าไม่ยอมลงชื่อดีๆ ข้าคงต้องส่งมารดากับน้องสาวของเจ้าไปให้ทางการข้อหาใส่ร้ายผู้อื่นให้ได้รับความอับอายเสื่อมเสียชื่อเสียง และสั่งลงโทษโดยไม่เป็นธรรม"

" ตี้หลุนรีบลงชื่อเร็ว เจ้าจะให้แม่กับน้องของเจ้าเข้าไปอยู่ในคุกรึไง"

" รีบลงชื่อสิพี่ใหญ่ข้าไม่อยากติดคุกนะ"

ห่าวตี้หลุนลังเล เขาไม่อยากหย่า แต่ก็ไม่อาจทนเห็นมารดากับน้องสาวติดคุกได้ จึงจำใจลงชื่อในใบหย่า

มองดูเมิ่งอันหลานที่จากไป ใจของเขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนสูญเสียบางอย่างในชีวิตร่างกายไร้เรี่ยวแรง สมองไม่ทำงานสติดับวูบ