บทที่ 6 ข้อตกลง

เสิ่นลี่จูค่อนข้างตกใจเป็นอย่างมาก แต่ในความตกใจนั้นยังคงมีความแปลกใจไม่น้อยอีกด้วย นางมาที่ี่นี่เพื่อสืบหาความจริงนับว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด แต่เจิ้งจิ่งเหอที่เกลียดพี่สาวของนางเข้ากระดูกดำนั้น เขามาที่นี่ด้วยเหตุอันใดกัน

ไหนว่าเกลียดพี่สาวนางอย่างไรเล่า

ด้านเจิ้งจิ่งเหอเมื่อถูกล่วงรู้ตัวตนแล้ว เขาจึงเปิดผ้าคุลมหน้าออก ชายหนุ่มสวมชุดสีดำทั้งชุดเพื่อปิดบังอำพรางฐานะของตน เขาไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ทั้งที่ปากเขาบอกว่าเกลียดเสิ่นอ้ายเยว่หนักหนา แต่กลับมายังสถานที่ที่นางเคยอยู่อย่างไม่อาจห้ามใจ อีกทั้งเรื่องที่เขาไม่คาดคิดก็คือ เขามาเจอเสิ่นลี่จูที่นี่โดยบังเอิญ

เสิ่นลี่จูเป็นสตรีที่มีวรยุทธ์ เขาเองก็รู้เรื่องของนางมาไม่น้อย นางเก่งกาจมากความสามารถแต่กลับมีจิตใจริษยา เห็นผู้อื่นดีกว่าตนไม่ได้เป็นต้องกลั่นแกล้ง เขาจึงไม่ชอบหน้านาง

ชายหนุ่มปรายตามองสตรีตรงหน้าเมื่อเห็นว่านางยังคงไม่ยอมเอ่ยตอบคำถาม เขาก็ตรงเข้าไปกระชากตัวนางอย่างแรง

"เจ้าตอบข้ามา ว่าเจ้ามาทำอันใดที่นี่ หรือว่าแท้จริงแล้วการตายของอ้ายเยว่เกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้าเป็นคนทำร้ายนางใช่หรือไม่"

เสิ่นลี่จูเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะสลัดแขนตนออกจากการเกาะกุมของเขา ท่าทีที่นางมีต่อเขาในยามนี้ไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนตอนที่อยู่ในวังหลวงเลยแม้แต่น้อย แต่เหมือนศัตรูที่ได้พบกันเพื่อสะสางแค้นเก่าเสียมากกว่า

"ไม่ขอปิดบังฝ่าบาท หม่อมฉันมาที่นี่เพื่อสืบหาเบาะแสการตายของพี่สาวเพคะ"

"คนอย่างเจ้าน่ะหรือ"

เจิ้งจิ่งเหอหรี่ตามองเสิ่นลี่จูอย่างจับผิด เขาไม่เชื่อในสิ่งที่นางพูด ตอนเสิ่นอ้ายเยว่ยังมีชีวิตแทบจะเป็นที่รองรับอารมณ์ของเสิ่นลี่จู เขาจึงอยากพานาออกจากที่แห่งนี้และมอบฐานะอันสูงส่งให้

        ก่อนหน้านี้เขาโกรธแค้นนางมากนัก แต่เมื่อได้สติรู้แจ้งเขากลับพบว่าเรื่องนี้มันผิดปกติ

ไม่มีใครรู้ดีกว่าเขาว่านางมีนิสัยเช่นไร เขาและนางพบเจอกันบ่อยครั้ง เขาส่งองครักษ์มาคอยคุ้มครองนาง จนกระทั่งเขามีเรื่องต้องสะสางอย่างเร่งด่วนในคืนนั้น จึงถอนกำลังเรียกองครักษ์กลับมาปฏิบัติหน้าที่ เพียงคืนเดียวนางกลับตกตายอย่างเป็นปริศนา

เขาไม่เชื่อว่าคนกลัวตายเช่นเสิ่นอ้ายเยว่จะปลิดชีพตนเองได้ง่าย ๆ

ด้านเสิ่นลี่จูนั้นไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่มตรงหน้าเท่าใดนัก จากที่นางมองประเมินสถานการณ์ยามนี้แล้ว พบว่าเขาเองก็ยังมีใจรักใคร่ในตัวพี่สาวของนางอยู่

ช่างสิ ใครสนใจกัน

"หม่อมฉันมาที่นี่เพื่อค้นหาเบาะแสของพี่สาวนับว่าไม่ใช่เรื่องแปลก แต่พระองค์เล่า ไหนว่าเกลียดนางจนแทบอยากจะฉีกทึ้งออกเป็นชิ้น ๆ แต่เหตุใดกลับยังมาที่นี่"

"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"

"หรือว่าพระองค์ก็ทรงคิดเช่นเดียวกับหม่อมฉันว่าการตายของนางไม่ปกติ"

เจิ้งจิ่งเหอเหมือนถูกรู้ทันความคิด เขาเอ่ยวาจาใดไม่ออกเพียงจ้องเสิ่นลี่จูเขม็ง ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้นาง เสิ่นลี่จูที่เห็นเช่นนั้นก็ถอยหลังไปหลายก้าวตามสัญชาตญาณ

"ระยะนี้เหมือนว่าเจ้าจะดูแปลกไป ออกจะสนใจเรื่องของพี่สาวเสียเหลือเกิน"

"ก็แน่นอนสิเพคะ การตายของนางไม่ปกติ เพียงแต่ยามนั้นหม่อมฉันมัวแต่หลงใหลเรื่องไม่เป็นเรื่องจนละเลยเรื่องของนางไป จึงอยากจะใช้โอกาสนี้ชดเชยให้นาง หาตัวฆาตกรที่สังหารนางมารับโทษให้ได้"

แววตาของเสิ่นลี่จูไม่ได้มีความล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เมื่อใดกันที่สตรีนางนี้ดูมีความจริงจังและใสซื่อบริสุทธิ์มากขนาดนี้ เขาพบเจอคนมานักต่อนัก ย่อมมองออกว่าผู้ใดเสแสร้งหรือว่าแกล้งทำ

เสิ่นลี่จูไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ แต่นางตั้งใจจะหาเบาะแสการตายของเสิ่นอ้ายเยว่จริง ๆ

"เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง เจ้าไม่ต้องสอดมือเข้ามาทำให้แผนของข้าพังพินาศ เจ้ากลับวังหลวงไปเสีย รอข้าไปหาและระบายโทสะกับเจ้าก็พอ"

เสิ่นลี่จูกลอกตาไปมา ก่อนจะเท้าเอวมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

"พระองค์เป็นโรคจิตหรือเพคะ หรือขาดความอบอุ่นจนเคยตัว ในเมื่อทรงคิดว่าการตายของเสิ่นอ้ายเยว่มีปัญหา เหตุใดยังเอาโทสะมาระบายกับหม่อมฉันอีกเล่า เรามาทำสัญญากันดีไหม หากวันใดตามหาตัวฆาตกรพบ ก็ปลดปล่อยกันและกันไป แต่ตอนนี้ต้องช่วยกันสืบหาตัวฆาตกรก่อน"

"ใครบอกเจ้าว่าข้าจะยอมร่วมมือด้วย"

"เช่นนั้นก็ตามสบาย ก็ดีเหมือนกัน หม่อมฉันมีความสามารถหาเบาะแสเองได้ ไม่จำเป็นต้องง้องอนพระองค์"

เมื่อเห็นเสิ่นลี่จูไม่แม้แต่จะสนใจเขา เจิ้งจิ่งเหอก็ย่นหัวคิ้วพลางเอ่ยถาม

"เสิ่นลี่จู เจ้าคิดสิ่งใดกันแน่ นับวันข้ายิ่งอ่านใจเจ้าไม่ออก"

"หม่อมฉันจะคิดเรื่องใดก็เป็นเรื่องของหม่อมฉัน ฝ่าบาทไม่ต้องมาสอดรู้สอดเห็นหรอกเพคะ"

"นี่เจ้า"

"หุบปากสักทีเพคะฝ่าบาท เดี๋ยวมีคนตื่นขึ้นมาก็วุ่นวายกันหรอก"

เมื่อถูกเสิ่นลี่จูเอ่ยท้วงเช่นนี้ เจิ้งจิ่งเหอก็ถึงกับส่งเสียงเหอะในลำคอ นับว่าเขาได้เปิดหูเปิดตาไม่น้อย สตรีนางนี้มันช่างกลับไปกลับมาดีนัก

เสิ่นลี่จูสืบหาเบาะแสทุกอย่างในห้องนอนของเสิ่นอ้ายเยว่โดยละเอียด โดยที่นางไม่ได้สนใจเจิ้งจิ่งเหอเลยแม้แต่น้อย

ค้นหาอยู่นานเสิ่นลี่จูก็ถึงกับปวดหัว ที่นี่ไม่มีเบาะแสใดให้นางได้สืบเสาะเลยแม้แต่น้อย บางคราฆาตกรอาจทำลายหลักฐานทิ้งไปหมดแล้ว 

แต่ที่นางสงสัยก็คือใครกันคือฆาตกรตัวจริงและทำเช่นนี้ไปเพื่อจุดประสงค์อันใดกัน

นางหันมามองเจิ้งจิ่งเหอก่อนจะเอ่ยถาม

"ฝ่าบาท พระองค์เคยมีศัตรูที่ใดบ้างเพคะ บางคราการตายของพี่สาวข้า อาจจะเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้นก็เป็นได้"

เจิ้งจิ่งเหอยืนกอดอกมองเสิ่นลี่จูคราหนึ่ง เมื่อนางถามเช่นนั้นเขาก็มีท่าทีเย็นชา ก่อนจะเอ่ย

"ศัตรูข้ามีมากมายนัก"

เขาเอ่ยตอบเพียงเท่านั้น แม้ภายนอกใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจคำพูดของเสิ่นลี่จู แต่ในใจของเขากลับเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าบางคราเรื่่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับศัตรูของเขา

แต่คนผู้นั้นได้ออกจากเมืองหลวงไปใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนนานแล้ว และสาบานว่าจะไม่กลับเข้าเมืองหลวงอีก อีกทั้งหลายปีมานี้องครักษ์ที่เขาส่งไปจับตาดูคนผู้นั้นก็ไม่พบความผิดปกติใด

เมื่อเห็นว่าคงไม่ได้ความอะไรจากเจิ้งจิ่งเหอ เสิ่นลี่จูจึงไม่ซักถามสิ่งใดอีก นางยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ยามนี้เวลาล่วงเลยมานานมากแล้ว นางคิดอยากจะกลับไปที่วังหลวงเสียก่อน แล้วค่อยเริ่มคิดหาหนทางใหม่

เจิ้งจิ่งเหอเองก็คิดเช่นเดียวกัน ก่อนกลับเขาได้กระชากตัวเสิ่นลี่จูเอาไว้ และเอ่ยกับนางอย่างเย็นชา

"เรื่องคืนนี้เจ้าห้ามแพร่งพรายโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าเด็ดหัวเจ้าแน่ ขอเตือนไว้ ข้าไม่เคยไว้ใจเจ้า จนกว่าการตายของอ้ายเยว่จะปรากฏ เจ้าก็คือหนึ่งในฆาตกรที่ข้าต้องจับตาดูทุกฝีก้าว!"

เสิ่นลี่จูถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย พร้อมกับมองหน้าเขาและคิดไปถึงคำพูดทีเทพธิดาจิ้งจกเอ่ยเอาไว้ เขาคือเนื้อคู่ของนางและจะต้องมีบุตรด้วยกัน บัดซบจริง ๆ นี่เนื้อคู่หรือคู่อาฆาตกันแน่

นางถอนหายใจออกมา เดิมทีคิดว่าคงไม่มีหนทางอื่น แต่ทว่าสองวันก่อนเทพธิดาจิ้งจกบอกกับนางว่ามีอีกวิธีหนึ่งนั่นก็คือทำความดีชดใช้ นางต้องหาตัวฆาตกรที่สังหารเสิ่นอ้ายเยว่ให้พบเพื่อไถ่บาปแทนเจ้าของร่างเดิม แล้วจึงจะสามารถออกจากนิยายเล่มนี้ได้ แต่วิธีนั้นอันตรายถึงชีวิต และฆาตกรที่ลงมือไม่ได้มีเพียงคนเดียว ไม่แน่ว่านางอาจจะตกอยู่ในอันตรายจนถึงแก่ชีวิต แต่เสิ่นลี่จูไม่สนใจ นางเป็นวิญญาณมาอยู่ในร่างนี้ เคยผ่านการตายมาแล้วย่อมไม่ใช่ปัญหาใหญ่ นางจึงเลือกวิธีนี้ ขอเพียงได้กลับไปยังโลกที่จากมานางก็ดีใจมากแล้ว

ก่อนหน้านี้เสิ่นลี่จูคิดว่าร่างของตนในโลกอนาคตคงตายไปแล้ว แต่เทพธิดาจิ้งจกบอกว่าตอนนี้นางเพียงหลับไปไม่ได้สติเท่านั้น หลังจากทำภารกิจเสร็จสิ้นนางก็สามารถกลับไปได้

“ว่าอย่างไร กลัวแล้วหรือ”

เสียงเอ่ยเยาะหยันของเจิ้งจิ่งเหอทำให้เสิ่นลี่จูหลุดออกมาจากภวังค์แห่งความคิดของตน นางปรายตามองเขาเล็กน้อย

"หม่อมฉันไม่ใช่คนโง่ หม่อมฉันเองก็กำลังสืบเรื่องนี้เช่นกัน คงไม่โง่ปล่อยข่าวให้พวกมันไหวตัวทันหรอกเพคะ ใครกันแน่ที่โง่"

"เสิ่นลี่จู! ข้าจะโบยเจ้า"

"ปล่อยเพคะ!"

คนทั้งสองยื้อยุดกันไปมา จนกระทั่งมือของเสิ่นลี่จูเผลอไปดึงกางเกงของเจิ้งจิ่งเหอจนร่วงลงไปกองกับพื้น ทำให้ช่วงล่างของเขาเย็นวาบ เมื่อเสิ่นลี่จูก้มหน้าลงไปมองก็ตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปาก

ตายแล้ว! มันหนาวจนหดเลยหรือ

มารดามันเถอะ นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องเช่นนี้

ด้านเจิ้งจิ่งเหอก็ตกใจจนหน้าถอดสี เขารีบก้มลงไปคว้ากางเกงของตนขึ้นมาสวมใส่ จังหวะนั้นก็เห็นเสิ่นลี่จูมองก้นของเขาตาไม่กะพริบ

ที่ก้นของเจิ้งจิ่งเหอมีปานวงกลมวงใหญ่อยู่บนแก้มก้นทั้งสองข้าง

เจิ้งจิ่งเหอหน้าถอดสี เขานึกคำทำนายของไต้ซือเมื่อยามยังวัยเยาว์ขึ้นมาได้ คำทำนายนั้นบอกว่าเขาจะเป็นใหญ่ในใต้หล้า แต่กลับมีปานอัปมงคลอยู่ที่ก้นของตน ห้ามให้คนนอกรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะตายก่อนแก่เฒ่า

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเจิ้งจิ่งเหอจึงพุ่งเข้าไปหาเสิ่นลี่จูทันที

"ข้าจะฆ่าเจ้า !"

เสิ่นลี่จูย่นหัวคิ้ว นางไม่คิดว่าเขาจะโมโหนางมากขนาดนี้ ก็แค่ปานที่ก้นไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย

หรือว่าปานนี่เขาจะไม่อยากให้ผู้อื่นล่วงรู้

เสิ่นลี่จูถูกเจิ้งจิ่งเหอใช้มือบีบปลายคางอย่างแรงจนนางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

"หากท่านทำร้ายข้า ก็เท่ากับเปิดศึกกับจวนแม่ทัพใหญ่ ท่านเพิ่งขึ้นครองราชย์สถานะยังไม่มั่นคง ข้าตายก็ช่างเถิด แต่ท่านกล้าเสี่ยงหรือไม่เล่า”

เจิ้งจิ่งเหอที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้สติ เขาพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ย

"เสิ่นลี่จู เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้"

"ข้าเชื่อ แต่ท่านกล้าเสี่ยงหรือไม่เล่า ท่านพ่อข้าสนับสนุนท่านขึ้นครองราชย์ แต่ท่านกลับสังหารบุตรสาวเขา เป็นฮ่องเต้แล้วอย่างไร คิดว่าสูงส่งนักหรือ"

นางอาศัยจังหวะตอนที่เขาเผลอ ผลักชายหนุ่มออกจากตัว ก่อนจะทะยานเหินกายพุ่งออกจากจวนตระกูลเสิ่นอย่างรวดเร็ว เจิ้งจิ่งเหอรีบตามนางไปหมายจะสะสางเรื่องที่เกิดขึ้น แต่นางกลับรวดเร็วเสียเหลือเกิน อีกทั้งยังเขวี้ยงมีดสั้นมาใส่เขาอีกด้วย จะใจกล้าเกินไปแล้ว

เมื่อกลับเข้ามาในตำหนักของตน เสิ่นลี่จูยังไม่ทันจะได้หายใจให้คล่องคอ ก็พบว่าเจิ้งจิ่งเหอตามนางมาอย่างรวดเร็ว เขาปิดหน้าต่างทุกบาน ก่อนจะพุ่งเข้ามาจับไหล่ทั้งสองของนางเอาไว้

บ้าจริง เขาจะฆ่านางจริง ๆ หรือ

"ต้องการสิ่งใดก็ว่ามา แลกกับไม่เอาเรื่องปานที่ก้นข้าไปแพร่งพราย เรื่องนี้สำคัญกับข้ามาก"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ที่เสิ่นลี่จูกล่าวมาไม่ผิด แม้เขาจะมีอำนาจแต่การผลักไสแม่ทัพใหญ่ให้มีใจคิดคดนั่นไม่ใช่เรื่องดี ตราบใดที่คนผู้นั้นยังไม่ตาย เขาจะประมาทไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว

เสิ่นลี่จูหรี่ตามองเขาคราหนึ่ง เจิ้งจิ่งเหอไม่อยากจะมองหน้าเสิ่นลี่จูนาน ๆ เพราะเกรงว่าอาจจะเกิดโทสะ

"ทำสัญญาตามที่หม่อมฉันบอก หากจบเรื่องของพี่สาวหม่อมฉันแล้ว ต่างคนต่างไป ส่วนเรื่องปานของพระองค์ต่อให้มันจะลามขึ้นมาบนหน้าผาก หม่อมฉันไม่สนใจ และไม่เอาไปบอกใครทั้งนั้นเพคะ"

เอ่ยจบนางก็ตรงไปที่โต๊ะตำราที่ตั้งอยู่ภายในห้องและเขียนสัญญาอย่างรวดเร็วสองแผ่นและนำมาให้เจิ้งจิ่งเหอลงชื่อ เขาอ่านรายละเอ่ียดในสัญญาคราหนึ่ง เมื่อพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติจึงลงลายมือทันที

"หากเจ้าผิดคำสัญญา ข้าฆ่าเจ้าแน่"

"รู้แล้วเพคะ รีบไสหัวกลับไปเถอะ"

เอ่ยจบนางก็ออกปากไล่เขาทันที เจิ้งจิ่งเหอถลึงตาใส่เสิ่นลี่จูก่อนจะยอมจากไปแต่โดยดี

เมื่อคนจากไปแล้ว นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อครู่นี้นางเริ่มหวาดกลัวเขาแล้ว แต่ยังทำใจดีสู้เสือ

"ตายจริง ช่างเป็นภาพคู่รักที่งดงามเหลือเกิน แผล็บแผล็บ"

เสิ่นลี่จูปรายตามองเทพธิดาจิ้งจกที่แลบลิ้นตวัดแมลงลงท้องไปคราหนึ่ง

"งดงามกับผีน่ะสิ กินแมลงต่อไป ไม่ต้องมายุ่งกับข้า หากยังพูดมากข้าจะหาเชือกมามัดปากท่าน"

"สามหาว! เหอะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าปานนั้นมันสำคัญกับเขามากเพียงใด ยามที่เขายังเยาว์ถูกไต้ซือทำนายดวงเอาไว้ว่าบนกายเขามีปานอัปมงคล หากคนนอกล่วงรู้มากเท่าไร เขาก็จะอายุสั้นมากเท่านั้น เจ้าก็ไปรู้เสียนี่ แต่เขากลับไม่อาจสังหารเจ้าได้ เพราะเป็นเนื้อคู่กัน"

"ข้าต้องดีใจหรือ"

"ใช่หรือไม่เล่า"

"ไสหัวไปกินแมลงต่อเถอะ!"

เสิ่นลี่จูทิ้งกายลงนั่งบนเตียงพลางใคร่ครวญถึงคำพูดของเทพธิดาจิ้งจก ไม่คิดว่าปานนั่นจะเป็นลางร้ายสำหรับเขา

แต่ช่างเถอะ นางเองก็ไม่ได้คิดจะบอกใครอยู่แล้ว หลังจากจบเรื่องนางก็คงจะแยกย้ายกับเขา ออกจากนิยายไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ แต่จะให้นางมีลูกกับคนที่จ้องจะเด็ดหัวนางทุกวัน นางคงไม่อาจยอมรับได้!