Chapter 19 ลูกหนี้ที่รัก2

พอหญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ทำให้องุ่นรู้สึกตื่นตาตื่นใจ กับไลฟ์สไตล์การตกแต่งห้องของชายหนุ่มที่ดูวินเทจ แต่ก็ผสมผสานความเป็นสมัยใหม่เข้าไปด้วย ทำให้ดูอบอุ่นผ่อนคลายมีกลิ่นอายของความคลาสสิค จึงทำให้ห้องของเขาน่าอยู่มากขึ้น                                                       

"มีใครอยู่ไหมคะ ฉันเอาข้าวมาส่งค่ะ วางไว้ตรงนี้นะ ฉันกลับแล้วนะคะ" องุ่นพูดพร้อมกับวางปิ่นโตลงที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบใคร                                             

"ไม่อยู่ยังจะนัดให้เอาข้าวมาส่งอีก แกล้งฉันหรือเปล่าเนี่ย" องุ่นพูดพึมพำออกมาพร้อมกับทำหน้างอน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดน้อยใจด้วยซ้ำไป เขาจะอยู่ห้องหรือไม่อยู่มันก็ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย หน้าที่ของเธอคือการมาส่งข้าวให้เขาแล้วก็กลับทำไมต้องคิดหนักอยากเจอเขาด้วย                         

หมับ!!                                                                                                  

"ว้าย!" องุ่นร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อข้อมือเรียวของเธอถูกชายหนุ่มดึงเข้าหา ในขณะที่ใบหน้าของหญิงสาวแนบลงไปกับอกแกร่งของเขาอย่างจัง จังหวะการเต้นของหัวใจองุ่นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แทบกระเด็นออกมาจากอกข้างซ้าย เมื่อกลิ่นอายอ่อนๆ ของสบู่ จากเรือนกายของชายตรงหน้าโชยมาแตะที่ปลายจมูกของเธอ         

บวกกับในเวลานี้ตุลามีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ ซึ่งชายหนุ่มกำลังอาบและเขาได้เปิดประตูห้องแง้มเอาไว้ จึงได้ยินเสียงที่องุ่นพูดทุกประโยค เมื่อเธอบอกว่าจะรีบกลับ เขาจึงไม่รอช้ารีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว แล้วเดินออกมาคว้าข้อมือเล็กเรียวของเธอไว้ในทันที

ภายในห้องของชายโสด วินาทีนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างรอบตัว จะหยุดการเคลื่อนไหว มีเพียงแค่เสียงหัวใจที่เต้นระรัว หญิงสาวเองก็ยังคงตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเธอกำลังเผลอตัวเผลอใจปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหนือกฎของความเป็นจริง เธอไม่อยากผละออกจากอ้อมกอดนี้เลยสักนิด มันดูอบอุ่นจนองุ่นอยากซบแบบนี้ไปตลอดชีวิต                                                                     

หญิงสาวยังคงหลับตาพริ้ม พร้อมกับเสียงหายใจหอบถี่จากความตื่นเต้น อกแกร่งกับกลิ่นหอมรัญจวน บวกกับไรขนขึ้นแซมเล็กน้อย ซึ่งมีหยดน้ำเกาะอยู่บนผิวกายที่ชายหนุ่มไม่ได้ซับออก หากโฟกัสจ้องมองไปที่เรือนกายของตุลา คงต้องพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงเป็นเสียงเดียวกัน ชายหนุ่มช่างมีร่างกายที่กำยำล่ำสันสมชายชาตรี กล้ามเป็นมัด ๆ ซิกซ์แพ็กแน่น ๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่รักสุขภาพ ชอบออกกำลังกายจนเป็นนิสัย                                                                                                       

"คุณ...หลับแล้วเหรอ ง่วงก็เข้าไปนอนต่อในห้องได้นะ" เสียงทุ้มของชายหนุ่มกระซิบลงไปที่ข้างหูขององุ่น จนทำให้เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น                                                                                                                             

"เอ่อ... คุณถอยออกไปเลยนะ" หญิงสาวรีบพูดจาเสียงจัง โวยวายออกมาดังลั่น เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายที่มี                     

"อ้าว! นี่มันห้องผมนะคุณ ผมจะยืนตรงไหนก็ได้ โวยวายแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย...หื้ม" ตุลาพูดพร้อมกับเดินเจ้าหาองุ่น                               

"นี่คุณ! ฉันจะกลับแล้ว กับข้าวอยู่ในปิ่นโตฉันวางไว้ให้คุณแล้วอยู่บนโต๊ะอาหาร คราวหน้าคราวหลังก็แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากห้อง ถ้าขืนคุณยังทำตัวแบบนี้ วันหลังฉันจะให้ผักบุ้งกับผักกาดเป็นคนเอากับข้าวมาส่งให้" องุ่นพูดออกมายืดยาว พร้อมกับก้มมองลงต่ำเพราะไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาตุลา ที่สำคัญร่างกายของเขานั้น มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ มิหนำซ้ำยังอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ เธอไม่ได้กลัวเขา แต่หญิงสาวกำลังกลัวใจตัวเองต่างหาก                      

หมับ!! ชายหนุ่มถือวิสาสะคว้าแขนเรียวของหญิงสาวกำไว้แน่น           

"นี่คุณ! จะทำอะไรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันต้องรีบกลับ ฉันเหมาแท็กซี่มาป่านนี้ลุงคนขับนั่งรอบ่นแย่แล้วมั้ง" ตุลาไม่สนใจคำพูดขององุ่น เขาลากแขนเธอไปนั่งลงที่โซฟา ในขณะที่หญิงสาวนั้นมองออกไปอย่างไม่เต็มตา เพราะกลัวว่าจะเห็นภาพที่ตุลากำลังเผยอกกว้างอวดซิกซ์แพ็กแน่นๆ จนทำให้องุ่นใจเต้นแรงครั้งแล้วครั้งเล่า                                                          

"ผมรู้ว่าคุณมีเบอร์โทรเขา โทรบอกให้คนขับแท็กซี่กลับไปก่อน เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง นั่งรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน ถ้าผมออกมาไม่เจอคุณแล้วละก็... จะตามไปถึงร้านเลยไปดู" น้ำเสียงของตุลาไม่เกรี้ยวกราด แต่ทว่าได้วางอำนาจอยู่ในที ซึ่งองุ่นเองก็รู้ดีว่าเขากำลังพูดจริง เธอจึงจำใจต้องหยิบมือถือขึ้นมาโทรออกหาลุงคนขับแท็กซี่ เพื่อบอกให้เขากลับไปก่อน

"เผด็จการไม่มีใครเกิน คิดว่าถือไพ่เหนือกว่า จะพูดจะทำอะไรก็ได้หรือไง" องุ่นนั่งบ่นพึมพำอยู่คนเดียว   

"ผมได้ยินนะ"                                                                                     

"ทำไมคุณถึงแต่งตัวเสร็จเร็วจัง"                                                                     

"แต่ถ้าผมถอดใช้เวลาเร็วกว่านี้อีกนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา มิหนำซ้ำยังเดินมันนั่งอยู่ข้าง ๆ องุ่นอีกด้วย                        

"นี่คุณ! โซฟาออกจะกว้างและก็มีหลายตัวทำไมต้องมานั่งเบียดฉันด้วยเนี่ย" องุ่นพูดพร้อมกับพยายามขยับออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าตุลาก็พยายามเบียดเข้าหาเธอเช่นกัน                                                                           

"คุณหายไปไหนมา ก็แปลกเนอะเหมือนโชคชะตาจะนำพาให้เรามาพบกัน คุณว่าไหม...องุ่น"     เสียงทุ้มของเขาเอ่ยถามหญิงสาวออกมา พร้อมทั้งใช้ลำแขน โอบคนตัวเล็กเข้าหา ในขณะที่องุ่นพยายามเบี่ยงตัวออก แต่ก็ไม่สามารถหลบพ้นอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขาได้                                                                            

"นี่คุณคิดจะทำบ้าอะไร ถ้าแฟนคุณมาเห็นเข้าฉันจะทำยังไง ปล่อยสิ" องุ่นพูดพร้อมกับพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนว่าเธอยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า                                                

"ถ้าคุณหมายถึงคุณบุษบา ผู้หญิงที่คุณพบในตอนเช้า ที่ห้องทำงานของผม คุณต้องถอนคำพูดแล้วแหละ เพราะเธอไม่ใช่แฟนของผม ที่สำคัญผมโสด แต่เวลานี้สถานะของผมกำลังจะเปลี่ยนเป็นไม่โสด เพราะผมกำลังจะมีแฟน ซึ่งในตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ตรงนี้แล้วด้วย"