ตอนที่ 1 ความผิดพลาดนำพา

“คุณ กุลวดี วิเศษชัย เชิญเข้าห้องตรวจค่ะ”

เสียงจากพยาบาลหน้าห้องตรวจทำให้เจ้าของชื่อที่นั่งรออยู่ ลุกเดินห้องตรวจด้านในทันที จากสภาพที่เพิ่งตื่นและรีบจัดแจงตัวเองแบบเร่งรีบ อาบน้ำชำระร่างกายภายนอกอย่างสะอาดหมดจด แต่ด้านในเธอต้องพึ่งหมอและมาที่โรงพยาบาล

สิ่งที่ทำให้เธอกังวลใจเป็นที่สุดในตอนนี้คือ “การตั้งครรภ์” เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่อยู่บนเตียงกับเธอเมื่อคืนเป็นใคร เขาได้ป้องกันหรือไม่เธอไม่มีโอกาสได้รู้ด้วยซ้ำ ไม่มีเวลาแม้แต่จะมานั่งเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือปรึกษาคุณหมอและป้องกันเท่านั้น

          หญิงสาวแจ้งเจ้าหน้าที่พยาบาลขอเอกสารยืนยันผลการตรวจไว้เป็นหลักฐาน ซึ่งไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ และนี่เป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่เธอทำได้ในวันนี้

กุลวดี นั่งทบทวนความจำเหตุการณ์ในเย็นของเมื่อวาน หลังจากมีสายเข้าจากเจ้าหน้าที่ของโรงแรมโทรแจ้งเรื่อง “นางแก้วตา” ผู้เป็นแม่ถูกแขกที่เข้าพักในโรงแรมกักตัวไว้ข้อหาลักทรัพย์ หญิงสาวรีบตรงดิ่งมาทันทีหลังเลิกเรียน เจอผู้เป็นแม่นั่งรออยู่ที่ห้องรับรองของโรงแรมพร้อมเจ้าทุกข์ และเพื่อนหญิงวัยกลางคนของนางอีกหนึ่งราย สิ่งที่คิดในใจคือแม่ของเธอมาทำอะไรที่โรงแรมหรูแห่งนี้ ซึ่งปกติแล้วสถานที่สิงสถิตของหล่อนคือบ่อนการพนัน แสดงว่าตั้งใจเข้ามาลักขโมยของที่นี่อย่างแน่นอน

หลังจากตกลงพูดคุยและได้ข้อสรุปคือ เจ้าทุกข์ไม่เอาความเพราะเป็นครั้งแรก อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น หล่อนคิดในใจ และหลังจากนั้นความจำก็เลือนรางขาดหายไป คลับคล้ายคลับคลานึกยังไงก็นึกไม่ออก

หญิงสาวถูกนางแก้วตาผู้เป็นแม่หลอกไป และวางยาใส่ในแก้วน้ำดื่ม เพื่อส่งเธอให้กับ “เสี่ยประพันธ์” เจ้าหนี้ของหล่อนในบ่อนการพนัน

แก้วตาและหญิงวัยกลางคนผู้สมรู้ร่วมคิด พยุงร่างที่อ่อนระทวยแทบยืนไม่อยู่ของลูกสาวที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา พร้อมกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอที่ใส่เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนชุดทำงานต่อที่ร้านอาหาร

“ห้อง 68 นี้แหละที่เสี่ยบอกไว้” สองหญิงกระซิบกระซาบ

วางร่างอันอ่อนระทวยของหญิงสาวลงบนเตียงนอนนุ่มในห้องของโรงแรมสุดหรู

“มายด์นอนพักรออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปขอยากับพนักงานมาให้”

กุลวดีที่ได้ยินเสียงพูดอยู่ไม่ห่างหู พยายามคว้ามือของผู้เป็นแม่ แต่แขนมันอ่อนแรงเหมือนไม่มีกระดูกอยู่ด้านใน ก่อนเสียงฝีเท้าของสองร่างที่พยุงเธอมาจะห่างออกไป ตามด้วยเสียงปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา

หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มสดใส กวาดสายตาไล่เรียงเบอร์ตามลำดับหมายเลขหน้าห้อง ที่เจ้าของโรงแรมแจ้งไว้ให้เธอมาดูแลลูกค้าในวันนี้ ก่อนเปิดเข้าไปที่ห้อง A68 ที่เสี่ยประพันธ์กำลังนั่งดื่มย้อมใจในห้อง รอหญิงสาวที่แก้วตาจะส่งมาขัดดอกเขาในวันนี้

และอีกมุมเจ้าหน้าที่ชายของโรงแรมสองรายหิ้วปีกกึ่งพยุงร่างชายหนุ่มที่เดินสองถอยหนึ่ง กับสภาพที่ไม่ต้องเดาให้ยากว่าสติที่เหลืออยู่ไม่เต็มร้อย เพราะมันหายไปด้วยฤทธิ์ของไวน์และเครื่องดื่มจำนวนไม่น้อยในงานปาตี้ เดินกลับเข้าห้องพักเบอร์ B68 หลังงานเลี้ยงฉลองปิดโปรเจคที่สร้างกำไรก้อนโตได้ในเดือนนี้

          จักรพรรดิ พลิกตัวบนเตียงนุ่มในตอนสาย พร้อมอาการตุบ ๆ ที่หัว ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังค้างอยู่ ดันตัวลุกนั่งบนเตียงนอน ยกมือขึ้นเสยผมและนวดคลึงขมับไปมาคลายอาการมึนที่ยังหลงเหลืออยู่จากปาตี้เมื่อคืนนี้ ร่างสมส่วนแข็งแรงที่ปราศจากอาภรณ์มีเพียงแค่ผ้าห่มผืนใหญ่ปกคลุมอยู่ตลอดทั้งคืน ก่อนลุกจากที่นอนอาบน้ำคืนความสดชื่นมาสู่ร่างกาย เดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องสะดุดกับบางอย่างที่หล่นอยู่บนพื้นข้างเตียงนอน

“บัตรพนักงาน”

ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาอ่านข้อความที่ระบุในบัตรพลางขมวดคิ้ว

“ร้านอาหารใบไม้กลางกรุง” “กุลวดี วิเศษชัย” คือชื่อที่ระบุอยู่ในนั้น แต่ภาพเบลอทำให้มองไม่เห็นใบหน้าของเจ้าของบัตรได้ชัดเจนนัก

นี่คือสมนาคุณจากเพื่อนรัก “พีรภัส” เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวแห่งนี้ ในงานเลี้ยงฉลองปิดโปรเจคที่ร่วมลงทุนและสร้างกำไรก้อนโตร่วมกันอย่างงดงาม

“จักรพรรดิ กิตติณรงค์” หนุ่มเนื้อหอมทายาทนักธุรกิจชื่อดัง “ทวี กิตติณรงค์”

ประธานบริษัทเอเจนซีโฆษณาประชาสัมพันธ์ที่ขึ้นชื่อระดับต้น ๆ ของประเทศ รวมทั้งกิจการส่งออกและนำเข้าชิ้นส่วนยานยนต์เจ้าใหญ่ เจ้าของอสังหาริมทรัพย์หลายแห่งในกลางกรุงและต่างจังหวัด ชายหนุ่มที่เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าและเย็นชากับทุกความสัมพันธ์

โต๊ะอาหารมุมวีไอพีของร้าน “ใบไม้กลางกรุง” ที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบง่ายแต่หรูหราสำหรับสี่ที่ แจกันลายครามสุดหรูที่ปักประดับด้วยดอกกุหลาบสีหวาน ถูกนำมาวางตรงกลางโต๊ะดูโดดเด่นและสดใส โดยกุลวดีที่เป็นทั้งผู้จัดเตรียมและผู้ร่วมโต๊ะ วันนี้จะมีดินเนอร์ครอบครัวเล็ก ๆ ที่จัดขึ้นตามความประสงค์ของทวี

หลังจากจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสรรพเธอก็สลัดคราบนางซินออก ถอดบัตรพนักงานและเปลี่ยนเป็นชุดลำลองสีหวานน่ารักและเรียบง่าย ปล่อยผมตรงยาวสลวย รับกับดวงตากลมโตที่อยู่ภายใต้แผงขนตางอนดกดำ ที่ส่งประกายแพรวพราวสดใสปนด้วยความเข้มแข็งให้เห็นอยู่เสมอ ใบหน้าเรียวถูกแต่งแต้มไว้อย่างอ่อน ๆ ริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบไว้โดยลิปกลอสสีหวาน ทำให้เห็นความสดใสจากใบหน้าสวยชวนมอง

“สวัสดีค่ะคุณอา”

หญิงสาวยกมือไหว้ “ทวี” ที่เดินมาพร้อมกับ “เมยาวี” พี่สาวของเธอ

“วันนี้สวยจังเลยหนูมายด์” ผู้สูงวัยเอ่ยชม

“ขอบคุณค่ะ” ยิ้มสดใส

“คุณอาบอกว่าวันนี้มีดินเนอร์พิเศษมายด์ไม่สวยไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวแพ้พี่เมย์ค่ะ”

เธอพูดหยอกผู้อาวุโสอย่างสุภาพ ทวีหัวเราะชอบใจพลางหันมามองหญิงคนรักที่ส่งยิ้มรออยู่แล้วอย่างเอ็นดู

“เชิญทางนี้ค่ะ” เธอผายมือไปที่โต๊ะวีไอพีที่เตรียมไว้ตั้งแต่หัวค่ำ

“สักพักเจ้าเสือก็คงมาถึง” เขาเอ่ยพลางยกข้อมือขึ้นมองหน้าปัดนาฬิกา

“งั้นรับเครื่องดื่มรอก่อนนะคะ”

เธอพูดพร้อมลุกปฏิบัติหน้าที่แม้จะเป็นแขกร่วมโต๊ะตามคำเชิญของทวี แต่ความเคยชินในการทำหน้าที่ก็เกิดขึ้นอัตโนมัติ

ชายหนุ่มหยุดอยู่หน้าร้านกวาดสายตาไปทั่วร้าน นานมากแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่ หลังจากที่ “จิดาภา” ผู้เป็นพี่สาวได้เปิดกิจการร้านอาหารแห่งนี้ไว้ ในขณะที่ยังดำรงตำแหน่งรองประธานของบริษัท แต่หลังจากที่เธอแต่งงานก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัว

มีเพียงผู้จัดการร้านที่เคยเป็นเลขาเก่าของจิดาภา และไว้ใจกันได้บริหารงานให้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองพนักงานสาว ๆ แต่ละรายก็ไม่น่าจะใช่เทสของพีรภัสที่เสนอยัดเยียดให้เขาจนถึงห้อง แต่บัตรที่ตกอยู่ในห้องพักเขาคืนนั้น ก็ระบุชัดเจนว่าเป็นพนักงานของที่นี่

กวาดสายตามองหาผู้เป็นบิดา ที่นัดดินเนอร์เนื่องจากจะแจ้งข่าวแก่เขาในวันนี้ สายตาทะลุไปที่โซนวีไอพี ที่ผู้เป็นพ่อโบกมือส่งสัญญาณให้

          “สวัสดีค่ะคุณเสือ” เมยาวีเอ่ยทักทาย

“สวัสดีครับ”

ชายหนุ่มก้มศีรษะเล็กน้อย มองเมยาวีและมองเลยไปที่หญิงอ่อนวัยแปลกหน้าที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะ

“นี่หนูมายด์น้องสาวคุณเมย์”

ผู้เป็นพ่อแนะนำและผายมือมาทางหญิงสาว

“สวัสดีค่ะ” กุลวดียกมือไหว้และยิ้มน้อย ๆ

“นี่ตาเสือลูกชายของอาเอง”

ชายหนุ่มรับไหว้พร้อมสายตาคมที่มองแค่แวบเดียวก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ว่าง ทวีชวนพูดคุยให้บรรยากาศเป็นกันเอง เป็นช่วงเวลาที่ยังไม่ดึกมากผู้คนในร้านไม่พลุกพล่าน บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบมีเสียงเพลงที่เปิดบรรเลงเบา ๆ ปนกับเสียงสนทนาของผู้คนในร้านที่ทำให้ไม่เงียบจนเกินไป

          “จริง ๆ วันนี้ไม่มีอะไรมาก พ่อก็แค่อยากกินข้าวร่วมกับครอบครัวแค่นั้นเอง”

พนักงานยกอาหารมาวางที่โต๊ะ

“ที่พ่อจะบอกข่าวดีของพ่อก็คือ”

“พ่อกับคุณเมย์จดทะเบียนกันเรียบร้อยแล้ว”

“และคุณเมย์ก็จะย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้าน แกคงไม่มีปัญหานะ”

ชายหนุ่มยิ้มไม่เห็นฟันและยักไหล่ ถึงแม้ผู้เป็นพ่อจะมีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจทุกอย่างในบ้าน แต่ก็ต้องบอกให้เขารับรู้ ถึงแม้จะมีภรรยาใหม่แต่ลูกก็สำคัญกับเขาเสมอเช่นกัน

“อีกอย่างถือเป็นการเลี้ยงฉลองเรียนจบของหนูมายด์ด้วยก็แล้วกัน” หันมามองหญิงอ่อนวัย

“ยินดีด้วยนะ” ชายสูงวัยส่งยิ้มและแสดงความยินดี

“ขอบคุณค่ะ”

ทั้งสี่กินไปคุยไป ทวีวางช้อนและซ่อมหลังจากตักอาหารไปแค่สองสามคำ

“แล้วก็อาบอกไว้ก่อนเลยนะ ห้ามไปทำงานที่อื่น”

“อาจองแล้วต้องช่วยงานอาที่บริษัท และหวังว่าจะไม่ปฏิเสธ”

เขาพูดดัก หญิงสาวได้แต่ยิ้ม

“แกก็เหมือนกันเจ้าเสือ”

“พ่อให้เวลาแกอีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น รีบเคลียร์โปรเจคที่เหลือของแกให้จบแล้วมาช่วยงานที่บริษัท”

“ถ้าแกไม่อยากได้ฉันก็จะได้โอนให้การกุศล”

เปิดตายกคิ้วสูงมองหน้าผู้เป็นลูกชาย

“ถ้าจะโอนคุณพ่อโอนไปนานแล้ว”

เขาพูดโดยปราศจากความตื่นเต้นกับคำขู่ของผู้เป็นพ่อ ที่ได้ยินบ่อยทุกพยางค์จนชินและซึมเข้าเป็นเนื้อเดียวกันกับแก้วหูเสียแล้ว พร้อมยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างใจเย็น

“แกมันก็เป็นซะอย่างงี้” ส่ายหน้าบ่นพึมพำ

หลังจากจิดาภาย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ตำแหน่งรองประธานในธุรกิจนำเข้าและส่องออกก็ว่างเว้นอยู่อย่างนั้น ผู้เป็นพ่อที่หวังจะให้เขามารับตำแหน่งแทนพี่สาว แต่การรอคอยนั้นยังไม่บรรลุผลเสียที

แม้กระทั่งธุรกิจเอเจนซีที่จิดาภาขายกิจการต่อให้ทวี เขาก็ยัดชื่อ จักรพรรดิ เข้าไปดำรงตำแหน่งไว้ แต่ข้ออ้างของชายหนุ่มคือไม่ชอบงานโฆษณาและประชาสัมพันธ์ ทำให้เขาเลือกที่จะทำโปรเจคส่วนตัวด้านอสังหาฯ ร่วมกับพีรภัสเพราะสร้างกำไรได้ก้อนโตมากกว่างานที่ต้องง้องอนลูกค้าตามแบบฉบับของจิดาภา

เมยาวีที่นั่งข้าง ๆ ยิ้มอย่างเข้าใจและรับรู้ความอัดอั้นของผู้ชายตรงหน้า นี่คือเรื่องหลักที่เขาแก้ปัญหาไม่เคยได้สักครั้งกับลูกชายคนนี้ กุลวดี ตวัดสายตาแวบมองใบหน้าคม และหลุบตาลงที่จานข้าว

หลังจากที่ภรรยาของทวีเสียชีวิตไปหลายปี จักรพรรดิถูกเลี้ยงดูโดยพยาบาลที่จ้างมาเป็นพิเศษ ส่วนตัวเขาเองก็ทำแต่งานจนไม่มีเวลาให้ความอบอุ่นแก่ลูกเท่าที่ควร เจ้าเสือของเขากลายเป็นคนรักอิสระและโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิต ส่วนทวีเองก็ไม่เคยคบหาใครเป็นจริงเป็นจังสักราย เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เข้ามาล้วนมองที่กระเป๋าของเขาเป็นหลักเท่านั้น ไม่เพียงพอที่จะสร้างครอบครัวขึ้นใหม่ได้ จนกระทั่งได้พบกับเมยาวี

กุลวดีช่วยพี่สาวเก็บข้าวของลงกล่องเตรียมย้ายเข้าบ้าน กิตติณรงค์ เป็นคุณผู้หญิงของบ้านอย่างเต็มตัว หญิงสาวลอบมองใบหน้าของผู้เป็นพี่ที่มือเก็บของไป ปากก็สนทนาไปเรื่อย พูดไปยิ้มไป ถึงแม้จะรู้สึกหวิว ๆ ใจหายอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องแยกจากกัน

หลังจากที่พ่อจากไปด้วยโรคร้าย พี่สาวของเธอก็รับภาระแทนพ่อทั้งหมดดูแลและส่งเสียเธอด้วยดีเสมอมาจนเรียนจบ โดยที่ผู้เป็นแม่ไม่เคยจะไยดี เมยาวีคือผู้เสียสละและทำทุกอย่างเพื่อน้อง และในวันนี้เธอเจอคนที่ดีที่พร้อมจะสร้างครอบครัวและดูแลเธอได้ คือสิ่งที่กุลวดีควรยินดีเป็นที่สุด สถานีต่อไปก็คือชีวิตของตัวเอง

ร้านอาหารใบไม้กลางกรุง

ชายฉกรรจ์ที่เกาะรั้วด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ข้างร้าน ทำให้จักรพรรดิสงสัย เขาเป็นใครกัน หากเป็นญาติหรือคนที่มารอรับพนักงานหลังปิดร้าน ก็ไม่น่าที่จะต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ขนาดนี้ หรือเป็นพวกหัวขโมยรองัดแงะหลังจากร้านปิด ลักษณะลุกลี้ลุกลนพิกล ทำให้เขาเลือกที่จะนั่งสังเกตอยู่ในรถ หลังจากที่วางแผนว่าจะมานั่งดื่มคนเดียวเงียบ ๆ หลังร้านปิด แต่เปลี่ยนใจหลังจากคำบอกกล่าวของผู้จัดการร้าน ว่ามีการเลี้ยงส่งพนักงานลาออกในวันนี้

กุลวดีที่ทำงานวันสุดท้ายเก็บของใช้ส่วนตัวที่ยังหลงเหลือในร้าน เธอตั้งใจจะหยุดพักให้หายเหนื่อยหลังจากทั้งเรียนและทำงานมายาวนาน ก่อนเข้าไปช่วยงานทวีตามคำขอ และวันนี้เพื่อนพนักงานก็ขอเลี้ยงส่งท้ายการลาออกของเธอหลังจากร้านปิดจนดึกดื่น

          เพื่อน ๆ ที่ร่วมงานเลี้ยงหลายคนเริ่มทยอยเดินออกจากร้าน ชายคนเดิมหลบมุมไปที่ข้างต้นไม้และชะเง้อมองมาที่ประตู ขณะที่กุลวดีเดินออกมาพร้อมเพื่อนพนักงาน ที่พูดคุยกันสองสามคำและโบกมือลาก่อนแยกย้ายกัน

หญิงสาวเดินไปอย่างเร่งรีบตามริมฟุตบาท รถเก๋งติดฟิล์มมืดขับมาจอดรับชายปริศนาและจอดนิ่งสักพักก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ ตามถนน จักรพรรดิที่เฝ้ามองตามหนุ่มปริศนาเห็นรถเคลื่อนออกไป แสดงว่าไม่ใช่หัวขโมยที่รองัดร้าน เขาคิดในใจ ก่อนจะติดเครื่องยนต์และขับตามออกไปเช่นเดียวกัน

เมื่อถึงปากทางหญิงสาวหยุดยืนตรงป้ายหยุดรถประจำทาง ถนนเส้นนี้ ณ เวลานี้คงหมดเที่ยววิ่งของรถประจำทางแล้ว น่าจะมีแค่แท็กซี่เท่านั้น เธอคิดในใจ

แสงไฟจากเสาไฟฟ้าริมทางทำให้มองเห็นได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นชายฉกรรจ์สองรายจากรถเก๋งคันเดิม เปิดประตูรถและเดินตรงไปที่หญิงสาว ท่าทีย่างสามขุมแบบไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไม่ได้มาดี พร้อมกันที่เธอหันมามอง

กุลวดีถอยหลังกรูเตรียมจะวิ่งแต่ก้าวได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ร่างใหญ่ทั้งสองก็คว้าข้อมือเล็กและฉุดกระชากร่างของเธอ หนึ่งในชายฉกรรจ์ที่ล็อกตัวเธอจากด้านหลัง ถือผ้าบางอย่างในมือและโปะไปที่ใบหน้าของหญิงสาว สักพักร่างที่ดิ้นรนต่อสู้ก็นิ่งสนิท ชายปริศนาหนึ่งในนั้นวิ่งไปเปิดประตูรถและเข้าประจำที่คนขับ อีกคนอุ้มหญิงสาวพาดบ่าแบกเธอตรงไปที่รถ

          จักรพรรดิที่เคลื่อนรถตามออกมา หรี่ตาขมวดคิ้วมองภาพชายปริศนาที่อุ้มร่างหญิงสาวพาดบ่าอยู่ข้างหน้า ดูจากชุดยูนิฟอร์มของหญิงสาวที่สวมอยู่ นั่นคือพนักงานของร้านที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อสักครู่ ไวเท่าความคิดเขาพุ่งรถออกไปด้วยความเร็ว ปาดหน้าและจอดขวางรถคันนั้นทันที เสียงแตรบวกกับเสียงเบรกดังสนั่น ชายปริศนาหันขวับมามอง

จักรพรรดิเปิดประตูรถและพุ่งเข้าใส่ชายฉกรรจ์ที่อุ้มร่างไร้สติของหญิงสาว อาศัยช่วงที่มันยังไม่ได้ตั้งตัว กระแทกหมัดไปที่ใบหน้าของมัน จนเซถลาและล้มลงกองกับร่างของผู้หญิง ถีบซ้ำเข้าที่ยอดยกร่างนั้นนอนราบไปกับพื้น เขาตามเข้ากระทืบซ้ำแต่มันเบี่ยงตัวหลบหวุดหวิด และรีบลนลานลุกขึ้น

วิ่งตรงไปที่รถพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกของคนขับ มันวิ่งล้มลุกคลุกคลานหัวคะมำคว้าประตูรถเปิด ดันร่างตัวเองเข้าไปด้านในทันที รถเคลื่อนถอยหลังด้วยความเร็วบวกกับเสียงเบรกดังสนั่น หลบรถชายหนุ่มที่จอดขวางไว้และขับทะยานหลบหนีไป เขามองตามป้ายทะเบียนที่ห่างออกไปจนลับตา

          “คุณ”

ช้อนร่างที่อ่อนปวกเปียกของหญิงสาวแตะที่แก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติ และต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงที่อยู่ในวงแขนของเขาตอนนี้

“คุณมายด์” พูดพึมพำเบา ๆ

และต้องชะงักกับชื่อที่ระบุในบัตรพนักงานที่เธอห้อยสายคล้องที่คออยู่ “กุลวดี วิเศษชัย”

ร่างที่ไร้สติดวงตากลมโตที่หลับสนิทโดยไม่รับรู้เรื่องราวใด ๆ อกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจเข้าออกของหญิงสาวนอนอยู่บนโซฟานุ่มภายในบ้านกิตติณรงค์ โดยมีผู้เป็นพี่ เมยาวี ใช้ผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดที่ใบหน้าและลำคอ

“ขอบคุณคุณเสือมากนะคะ” เธอเอ่ยขอบคุณอย่างซึ้งใจ ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความกังวล

ระหว่างที่รอร่างที่หลับลึกอยู่ให้ได้สติก่อนถามไถ่หาสาเหตุ