ตอนที่ ๑๑

ตอนที่ ๑๑

          “ขอบคุณนะคะคุณลุงที่มาส่ง”

          นิศากรบอกขอบคุณคนขับรถก่อนจะเปิดประตูลงมายืนอยู่ข้างนอก เธอมองบ้านของตัวเอง หลังแต่งงานมาเกือบเดือนเธอเพิ่งจะได้กลับมาที่บ้าน เพราะมีเรื่องยุ่งหลายๆ เรื่องให้ต้องจัดการก็เลยผัดมาตลอด แต่ถ้านานไปก็คงไม่ดีเพราะได้ยินว่าอาหารไม่ถูกปากชัยกร พ่อของเธอเลยไม่ค่อยกินอาหารจนร่างกายซูบลง เธอจึงหาเวลามาค้างในวันนี้ด้วยความเป็นห่วง

          เมตตาซึ่งเห็นรถและจำได้ว่าเป็นรถของบ้านสามีนิศากร เจ้าตัวก็ละมือจากการกวาดใบไม้เพื่อวิ่งมาช่วยถือกระเป๋า

          “คุณไนท์เอามาค่ะ เดี๋ยวป้าถือให้”

          “กระเป๋าใบนิดเดียวเองค่ะป้าเมต ไนท์ถือเองได้ค่ะ” หญิงสาวมองดูบ้านที่เงียบเชียบ ชัยกรคงไปทำงาน แต่แม่เลี้ยงกับน้องสาวเธอไม่รู้ “วันนี้ไม่มีใครอยู่เลยเหรอคะ”

          “คุณสุออกไปข้างนอกค่ะ แต่คุณมิ้น เมื่อคืนเมากลับมา ตอนนี้ก็คงนอนอยู่ละมั้งคะ” เมตตารายงาน

          “ยังไม่ยอมทำงานอีกเหรอคะ”

          “เหมือนจะทำๆ บ้างแล้วนะคะ แต่ก็งานในบริษัทคุณชัยเขานั่นแหละ เป็นลูกเลี้ยงเจ้าของ ไปบ้างไม่ไปบ้างก็คงไม่มีคนว่าหรอกค่ะ”

          นิศากรฟังแล้วถอนหายใจเบาๆ “คุณพ่อน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่คุณน้าไม่เตือนลูกบ้างเหรอคะ”

          “โอ๋กันขนาดนั้น” เมตตากระซิบเสียงเบาลง “นี่ก็ได้ข่าวว่าคั่วกับไฮโซที่เป็นข่าวกับดาราบ่อยๆ ป้าอ่านจากในเพจข่าวซุบซิบดารา เขาว่านางเอกช่องดังหมั่นไส้คุณมิ้นจนแทบทนไม่ไหวแล้ว อาจมีตบล้างน้ำ”

          “แต่ก่อนก็เป็นเด็กน่ารักดีนะคะ แต่ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ”

          หญิงสาวนึกถึงวันที่ได้พบกับมาริษาเป็นครั้งแรก เจ้าตัวยังเป็นเด็กอายุแค่เจ็ดขวบเอง ส่วนเธอน่ะโตกว่าสามปี ตอนนั้นก็สิบขวบแล้ว แรกๆ ก็เข้ากันได้ดีอยู่หรอก ตอนหลังถึงได้ห่างเหินกันไปเพราะพี่น้องไม่แท้ทำยังไงก็ไม่มีทางสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ หรอก

          ‘พรุ่งนี้จะกลับไปค้างบ้านใช่ไหม ถ้ากลับไปแล้วถูกใครรังแกก็มาบอกพี่นะ’

          ‘พี่บุ้งหมายถึงใครคะ’ นิศากรเอียงคอเล็กน้อยตอนถามด้วยความสงสัย

          ‘ก็แบบแม่เลี้ยง ลูกเลี้ยงพ่อเธอรุมรังแกเธอ’

          ‘ไม่ต้องห่วงนะคะพี่บุ้ง น้าสุถึงจะไม่ได้รักหรือเอ็นดูอะไรไนท์สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่แม่เลี้ยงใจร้ายหรอกค่ะ ส่วนยายมิ้นแต่ก่อนโดนไนท์แกล้งเสียด้วยซ้ำ หรือเพราะโดนแกล้งหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนหลังๆ ก็ไม่สนิทกันแล้ว’

          ‘อ้าว’ ภาพแม่เลี้ยงใจร้ายกับน้องเลี้ยงที่ชอบรังแกนิศากรในหัวของบุลินถูกลบหายไปในทันที เขาได้แต่มองภรรยาที่กำลังวาดภาพด้วยสีน้ำเล่นอยู่ในสวนตาปริบๆ

          ‘สองคนนั้นนิสัยก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะคะพี่บุ้ง อย่ามองเขาในแง่ร้ายเลยค่ะ’

          “กลับมาทำอะไรยะ” น้ำเสียงงัวเงียของมาริษาทำให้ห้วงนึกคิดของนิศากรแตกกระจาย

          “ก็กลับมาค้างบ้านบ้าง กลัวเธอเหงา” หญิงสาวเดินไปหาคนที่เพิ่งตื่นนอนซึ่งยืนอยู่ตรงหัวมุมบันไดชั้นล่าง

          “บ้าปะ เป็นฉันนะออกไปได้แล้วจะไม่กลับมาหรอก” หาวปากกว้างอย่างไม่เกรงใจใครและรักษาภาพพจน์เลยสักนิด

          “ตื่นเพราะหิวใช่ไหม อยากกินอะไรเดี๋ยวพี่ทำให้” นิศากรพยายามเบี่ยงประเด็นด้วยของกินทันที

          “ยายโรคจิต” มาริษาจ้องอีกฝ่ายนิ่งด้วยท่าทางเอือมระอา

          “ไม่อยากกินของอร่อย”

          มาริษาถอนหายใจ “อะไรก็ได้ ทำๆ มาเถอะ หิวจะตายแล้ว”

          “งั้นก็มารอที่ห้องครัวเลยก็ได้ พี่ทำแค่แป๊บเดียว”

          ดังนั้นมาริษาจึงเดินตามนิศากรไปเพื่อรอกินอาหารในห้องครัว

         

          มานอนค้างหนึ่งคืน ได้เห็นอาการผอมลงเล็กน้อยของชัยกรและรับประทานมื้อเช้ากับครอบครัวเรียบร้อยแล้ว นิศากรก็เดินทางกลับหลังจากผู้เป็นพ่อออกไปทำงาน

          “น้องไนท์” เสียงตะโกนเรียกทำให้นิศากรซึ่งกำลังลงสีภาพการ์ตูนในคอมพิวเตอร์วางมือลงจากงาน ก่อนจะเดินออกไปหาปภาดาที่มาหา

          “มีอะไรคะพี่ปอนด์”

          “เอาไอ้นี่มาให้ดูจ้า”

          นิศากรมองอัลบั้มรูปภาพแล้วก็ยิ้มกว้าง “รูปของพี่บุ้งตอนเด็กๆ ใช่ไหมคะ”

          “พี่ไปค้นของพี่ที่บ้านมาด้วย รับรองจุใจน้องไนท์แน่ๆ” ปภาดาซึ่งวันนี้อยู่บ้านจึงไม่ได้แต่งหน้า หากใบหน้าก็ยังน่ามองอยู่ดี “มาดูกัน” เพราะปภาดาเป็นเพื่อนบ้านด้วย ดังนั้นจึงโตมาพร้อมกับบุลินและบวร อีกทั้งเพราะเป็นลูกคนเล็กที่อายุห่างจากพี่ๆ อยู่ไม่น้อย ดังนั้นจึงยิ่งมาสนิทกับเด็กชายข้างบ้านทั้งสองคนเอามากๆ

          ทั้งสองคนมานั่งด้วยกันภายในห้องรับแขก ภาพตอนเด็กๆ ของบุลินทำให้นิศากรต้องเอาโทรศัพท์มือถือมาถ่ายเก็บเอาไว้ เพราะความน่ารัก

          “อุ๊ย พี่ปอนด์สมัยก่อนหล่อกว่าพี่บุ้งอีก”

          ปภาดามองภาพตัวเองสมัยเรียน ม.ปลายซึ่งผมยังเป็นทรงหัวเกรียนแล้วก็เขิน “น้องไนท์ ไม่ว่าจะช่วงไหนพี่ก็ต้องสวยสิ”

          “แต่ในนี้ถ้าไม่บอกว่าพี่เป็นสาวก็ไม่รู้เลยนะคะ”

          “ช่วงเด็กๆ พี่ไม่กล้าแสดงออกเยอะ กลัวที่บ้านเสียใจ แต่พอตอนเข้าเรียนมหา’ลัย พี่ได้กำลังใจดีๆ จากเพื่อนคนหนึ่ง พี่ก็เลยไปสารภาพกับครอบครัว แล้วตอนนั้นอยากแต่งชุดนักศึกษาผู้หญิงไปเรียนใจจะขาดแล้ว สรุปว่าที่บ้านไม่ว่าอะไรเลย พวกพี่ชายหัวเราะกันจะเป็นจะตายเพราะรู้อยู่แล้ว แต่เห็นพี่พยายามแอ๊บแล้วมันตลกก็เลยปล่อยให้พี่แอ๊บต่อ” ปภาดาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ “แต่พวกพี่ชายน่ะน่ารักมากเลย บอกว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็เป็นน้องของพี่อยู่ดี วันนั้นพี่น้ำตาแตกเสียไปเป็นลิตร”

          “ฟังพี่ปอนด์พูดถึงพี่ ไนท์ก็คิดถึงน้องสาวขึ้นมาเลย”

          “น้องสาวลูกติดแม่เลี้ยงคนนั้นน่ะเหรอคะ ดูแล้วเธอสองคนไม่น่าจะรักกันเท่าไหร่นี่”

          “อ้อ กับมิ้นก็ไม่ถึงกับเกลียด แต่ก็ไม่ได้ผูกพันเหมือนพี่น้องหรอกค่ะ คนที่ไนท์พูดถึงเป็นน้องสาวฝาแฝดของไนท์เองค่ะ ชื่อน้องเดย์ พอพ่อแม่เลิกกันเราก็ต้องแยกกันอยู่ค่ะ อีกอย่างแม่กับพ่อก็จบกันไม่สวยแถมแม่ยังไม่ชอบไนท์อีก ก็เลยไม่ได้เจอกันเลย เพิ่งจะได้กลับมาเจอกันเมื่อไม่กี่ปีก่อน ตอนงานแต่งก็เลยไม่ได้มาร่วมงาน แต่พี่บุ้งพาเดย์มาเจอกับไนท์หลังงานเลิกด้วยค่ะ” พอคิดถึงเรื่องที่บุลินทำให้ หัวใจของหญิงสาวก็พองโต

          “เป็นฝาแฝดด้วยเหรอคะ โอ๊ยถ้าได้จับมาแต่งตัวเหมือนกันจะต้องน่ารักแน่ๆ”

          “เวลาที่ไนท์กับเดย์มาเจอกันก็จะใส่ชุดเหมือนกันนะคะ” นิศากรหยิบมือถือขึ้นมาเปิดภาพของตัวเองกับทิพากรให้กับปภาดาดู

          “เหมือนกันเป๊ะเลย แต่พี่คิดว่าตัวเองจำน้องไนท์ไม่ผิดแน่ๆ” ปภาดาชี้ไปทางคนที่คนทางซ้ายก่อนย้ายไปทางขวา “คนนี้น้องไนท์ คนนี้น้องเดย์”

          “ถูกค่ะ”

          “ก็น้องเดย์สะบึมกว่าเยอะเลยนะคะ”

          “คงเพราะกินอาหารไม่เหมือนกันมั้งคะ ก็เลยโตอย่างไม่เท่าเทียม” ปภาดาหัวเราะคิกกับคำพูดของนิศากร

“เรากลับมาที่รูปพี่บุ้งกันดีกว่านะคะ” นิศากรรีบเก็บโทรศัพท์มือถือลงทันที

          “จ้าๆ”

          “รูปนี้น่ารักจัง” เป็นภาพบุลินในช่วงวัยเจ็ดหรือแปดขวบใส่ชุดไทยราชปะแตน

          “งานแต่งญาติสักคนละมั้ง จำได้รางๆ ว่าตอนนั้นร้องห่มร้องไห้จะถอดออกเพราะร้อน แต่ญาติก็ยังบังคับให้ใส่เพราะจะถ่ายรูป แล้วไอ้บุ้งตอนเด็กก็ดันน่ารักคนก็เลยอยากถ่ายรูปด้วยเยอะ”

          “จริงค่ะ ตอนเด็กๆ แก้มยุ้ยน่ารักจัง” นิศากรยกโทรศัพท์มือถือมาถ่ายเก็บไว้อีกรูป

          “ถ้ามีลูก ลูกจะต้องน่ารักแบบมันแน่ๆ นี่ก็เดือนหนึ่งแล้ว มีข่าวดีหรือยัง”

          นิศากรหน้าแดง “ยังเลยค่ะพี่ปอนด์”

          “ไอ้บุ้งไม่ขยันหรือไงฮึ” ปภาดายิ้มเจ้าเล่ห์ คนถูกถามยิ่งหน้าแดง

          “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่อาจจะยังไม่ใช่เวลาของเขาละมั้งพี่ปอนด์”

          “ไปที่บริษัทกันไหม”

          “...จะดีเหรอคะพี่ปอนด์ มันจะเป็นการรบกวนหรือเปล่า”

          “ไม่กวนหรอก นานๆ จะไปสักที”

          “งั้นเดี๋ยวไนท์เอาข้าวกลางวันไปให้พี่บุ้งด้วยดีกว่า”

          “ให้พี่ช่วยนะ เดี๋ยวพี่จะเอาไปให้พี่บีบ้าง”

          “ได้ค่ะ” นิศากรยิ้มอย่างร่าเริง

          หลังจากวุ่นวายอยู่ในครัวกันอยู่พักใหญ่ ทั้งสองคนก็ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยก่อนจะขับรถออกไป โดยมีปภาดาเป็นคนขับ

          บุลินซึ่งได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตกำลังจะเอ่ยปากตำหนิเลอศิลป์ แต่พอเห็นว่าใครที่ก้าวเข้ามาก็วางงานลงทันที

          “มาได้ยังไงครับเนี่ย”

          “พี่ปอนด์พามาค่ะ” นิศากรเดินไปนั่งยังโต๊ะรับแขกภายในห้องทำงานกว้างของบุลิน “หิวหรือยังคะ ไนท์เอาข้าวกลางวันมาให้พี่บุ้งด้วย”

          “หิวครับ” บุลินลุกจากโต๊ะทำงานก่อนเดินไปหาภรรยาที่เอากล่องใส่อาหารทรงกลมๆ ที่มีสีสันหลากหลายออกมาจากถุงผ้า

          “มียำวุ้นเส้น ผัดเห็ดใส่เบคอน แล้วก็ไก่ทอดกระเทียมค่ะ” หญิงสาวเปิดฝาทีละกล่อง “ส่วนนี่ไนท์เก็บดอกอัญชันที่ขึ้นอยู่ในสวนมาทำค่ะ” บุลินมองข้าวที่เป็นสีฟ้าอ่อนภายในกล่องที่ภรรยาสาวยื่นมาให้ “ดูสวยมากเลยใช่ไหมคะ”

          “ครับ” ชายหนุ่มยิ้มพลางพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น “จริงๆ ถ้าได้กินข้าวกลางวันที่เธอทำทุกวันก็ดีนะ”

          “งั้นวันอื่นพี่บุ้งอยากหิ้วข้าวกล่องมากินไหมล่ะคะ เดี๋ยวไนท์ทำให้”

          “สะดวกทำให้พี่ไหมล่ะครับ”

          “สะดวกสิคะ” หญิงสาวตอบอย่างกระตือรือร้น

          ระหว่างมื้ออาหารบุลินก็ชวนคุยไปด้วย “กลับไปค้างบ้านเป็นยังไงบ้างครับ”

          “คุณพ่อผอมลงนิดหน่อยค่ะ เพราะท่านกินน้อยลง” นิศากรเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สดใสนัก “แต่นอกจากนั้นก็สบายดีค่ะ”

          “คราวหน้าให้พี่ไปค้างด้วยได้ไหม”

          “ก็...ได้นะคะ แล้วแต่พี่บุ้งจะสะดวก” น้ำเสียงที่ตอบไม่เต็มเสียงนักของนิศากรทำให้บุลินแปลกใจเล็กๆ

          “ก็คงจะไม่ตามไปบ่อยๆ หรอกครับ เพราะห้องน้ำของเธออาบได้แค่ทีละคนเอง” ในห้องน้ำเล็กๆ ของนิศากรติดแค่ฝักบัวไว้เท่านั้น ไม่มีอ่างอาบน้ำเหมือนที่เขากับเธอชอบลงไปแช่ด้วยกัน

          นิศากรแอบถอนหายใจ แล้วจึงนึกขึ้นมาได้

          “ไนท์ลืมน้ำ เดี๋ยวออกไปเอาให้นะคะ” หญิงสาวลุกขึ้นออกไปข้างนอกทันที

          บุลินได้แต่มองตามหลังไป สำหรับเขาเหตุผลที่ต้องแต่งงานตอนแรกก็เป็นเพราะคุณย่าอยู่แล้ว แต่ในขณะที่หญิงสาวนั้นเพราะพ่อบังคับอย่างเดียวเลยจริงๆ เหรอ บางอย่างมันติดค้างอยู่ในใจ สงสัยแต่ก็บอกออกมาอย่างชัดเจนไม่ได้ว่ามันน่าสงสัยตรงไหน

          นิศากรกลับมาพร้อมกับน้ำเย็นๆ สองแก้ว “แล้วก็ไนท์เอาผลไม้มาด้วยนะคะ แต่ให้พี่ศิลป์แช่ตู้เย็นเอาไว้ก่อน อีกสักพักอาหารย่อยแล้วพี่บุ้งค่อยเอามากิน” หญิงสาวหยิบเอากล่องสุดท้ายออกมา “ขนมหวานค่ะ แกงบวดฟักทอง”

          “...” บุลินเลิกคิ้วสูง วางแก้วน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปลง กำลังจะอ้าปากพูด แต่นิศากรกลับรีบเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนเสียก่อน

          “นะ...ไนท์เก็บมันมาจากบ้านไนท์ ปลูกเอาไว้ก่อนจะแต่งงาน แล้วไนท์มัวแต่ดีใจที่มันลูกใหญ่ ลืมไปเลยว่าพี่บุ้งไม่กินฟักทอง” สีหน้ารู้สึกผิดแบบสุดๆ ของหญิงสาวทำให้บุลินทั้งขำและเอ็นดู

          “ไม่เป็นไรครับพี่ไม่ได้โกรธ แต่พี่จะไม่ฝืนกินมันเข้าไปหรอก เพราะยังไงพี่ก็ไม่ชอบ แต่เธอมาถึงที่นี่แล้วพี่ว่าพี่ก็ควรได้กินของหวานนะ” ชายหนุ่มเอื้อมไปรั้งเอวของคนเป็นภรรยาแล้วดึงเข้ามาใกล้

          นิศากรไม่ทันได้คิดอะไร พอได้แนบชิดเลยเผลอเอ่ยออกมาเบาๆ “เหมือนไนท์จะติดกลิ่นพี่บุ้งแบบเด็กติดกลิ่นแม่ เมื่อคืนตั้งนานกว่าจะหลับ”

          “ตอนแรกว่าจะแกล้งเฉยๆ แต่มาพูดแบบนี้พี่ว่าคงหยุดแค่แกล้งไม่ได้แน่” บุลินซุกไซ้ใบหน้าลงกับซอกคอนุ่มหอมกรุ่น มือหนึ่งรั้งเอวไว้ไม่ให้หญิงสาวถอยหนี ในขณะที่ฝ่ามือร้อนอีกข้างแทรกเข้าไปใต้กระโปรงของชุดเดรสที่ยาวเคียงเข่า ซึ่งพอเจ้าตัวนั่งลงก็ร่นขึ้นไปเป็นคืบ

          คนที่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นจึงเอ่ยปากห้าม “พี่บุ้งไม่ได้นะคะ มันห้องทำงาน”

          “ได้สิครับ ห้องทำงานก็จริง แต่มันก็ห้องของพี่นี่” พูดไปก็ยังไม่หยุดมือที่กำลังเคลื่อนอยู่ใต้กระโปรงของหญิงสาว

          “พี่บุ้ง!” นิศากรพยายามตะครุบมือของชายหนุ่มที่กำลังอยู่ไม่สุขเอาเสียเลย

          บุลินละมือออกจากใต้กระโปรง ก่อนจะดึงมือของหญิงมางับเล่นที่ปลายนิ้ว

          “เมื่อคืนพี่ก็นอนไม่ค่อยหลับ” จูบเบาๆ ที่ฝ่ามือ แล้วไล้ไปตามท้องแขน “คิดถึงน้องไนท์ของพี่จะแย่”

          “อย่ามาเรียกน้องไนท์ที่นี่นะคะ”

          ชายหนุ่มหยุดเพื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่พ่ายแพ้เขาอย่างราบคาบแล้ว “น้องไนท์หน้าแดง”

          “กะ...ก็ไนท์บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้น” เธออยากจะเอ่ยอย่างดุดัน แต่ก็ทำได้เพียงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

          “พี่บุ้งอยากรักกับน้องไนท์ในห้องทำงาน ได้ไหมครับ” น้ำเสียงอ้อน สายตาเว้าวอน คำเรียกชื่อแบบนั้นที่มักจะออกมาจากปากเวลาอยู่ด้วยกันบนเตียง มันทำให้นิศากรต่อสู้ขัดขืนไม่ได้เลย

          “ถ้า...มีคนมาเห็นจะทำยังไงคะ” นิศากรทนไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงซบหน้าลงบนไหล่ของชายหนุ่ม

          “ไม่มีใครมาเห็นหรอกครับ แล้วก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่าเราทำอะไรกัน” บุลินดึงให้ร่างเล็กให้มานั่งคร่อมลงบนตักของตัวเอง เลิกชายกระโปรงขึ้นอย่างเบามือพลางกระซิบ “เพราะพี่จะไม่ทำให้เสื้อน้องไนท์ยับ”

ถึงชุดจะไม่ได้ถูกถอดออกจากตัว หากนิศากรกลับรู้สึกเหมือนเปลือยเปล่า อาจเพราะลมหายใจร้อนผะผ่าวที่รดรินลำคอและดังอยู่ข้างหูของชายหนุ่ม เสียงครางแผ่วหวิว เสียงปลดซิปกางเกง กลิ่นหอม การลูบไล้ปัดผ่านแค่บางส่วนที่อยู่นอกร่มผ้า ความตื่นเต้นเพราะอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ทุกอย่างปลุกเร้าให้เธอตื่นตัวง่ายกว่าปกติ

“พี่บุ้ง...” นิศากรซุกซบใบหน้าลงบนลำคอของเขา เมื่อถูกเขายกตัวขึ้นเบาๆ และค่อยๆ วางเธอลงในขณะที่เขาบุกรุกเข้ามา

บุลินไม่ได้ทำให้ชุดของนิศากรยับอย่างที่พูด แต่หญิงสาวกลับเผลอขยุ้มคอเสื้อของชายหนุ่มในขณะที่ถูกเขารังแกบนโซฟา เธอกำแน่นจนยับไปหมด