ตอนที่ ๑๔

ตอนที่ ๑๔

          หลังจากเลิกเล่นน้ำทะเลและรับประทานมื้อกลางวันเรียบร้อยแล้ว ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปพักที่ห้องพักของตัวเอง นิศากรที่รู้สึกว่าบุลินเหมือนจะเงียบไปเลยเอ่ยปากถาม

          “พี่บุ้งเบื่อเหรอคะ” พอนึกว่าตลอดช่วงเช้าเธอเอาแต่เล่นสนุกกับทิพากร ไม่ค่อยได้สนใจคนเป็นสามีก็รู้สึกผิดขึ้นมา ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนพามาเที่ยว

          บุลินที่กำลังถอดเอาขาเทียมออกเพราะจะนอนพักผ่อนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง

          “มาหาพี่หน่อยสิ”

          หญิงสาวคลานขึ้นไปหาอีกฝ่ายที่บนเตียงอย่างว่าง่าย เมื่อเข้าไปใกล้ก็ถูกกอดเอาไว้อย่างแนบแน่นและดูท่าจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ดังนั้นเธอจึงถือโอกาสสูดเอากลิ่นหอมคุ้นเคยจากตัวชายหนุ่มเข้าเต็มปอด

          “อยู่แบบนี้ดีจังเลยค่ะ รู้สึกปลอดภัยแล้วก็หอมมากเลยด้วย”

          บุลินก้มลงมองคนในอ้อมแขน หากเป็นแต่ก่อนเขาอาจจะบีบบังคับให้เธอพูดออกมาเพราะความใจร้อน อาจห้ามเธอไม่ให้ออกจากบ้าน บีบบังคับไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของตัวเองอีก แต่ตอนนี้เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะกลัวว่าจะยิ่งเป็นการทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายไปมากกว่านี้

          “พี่ไม่ได้เบื่อหรอกครับ”

          “จริงเหรอคะ” นิศากรเงยหน้าขึ้นมองคนที่ก้มลงมามองเธออยู่ “แต่พี่บุ้งไม่ยิ้มเลย”

          “เหนื่อยนิดหน่อยครับ” บุลินสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง แล้วยิ้มบาง “มีอะไรอยากจะบอกพี่ไหม ถ้ามีอะไรอยากบอกก็บอกพี่ได้นะ พี่จะรับฟังทุกอย่างเลย” กุมมือของหญิงสาวขึ้นมาจูบเบาๆ

          นิศากรใจเต้นตึกตักตอนที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยแววตารักใคร่เหมือนมองของมีค่า สำหรับเธอเขาเองก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน

          “เออ...จริงๆ อยากลองดื่มเบียร์มาตั้งนานแล้วค่ะ แต่ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะเมา เย็นนี้จะไปกินบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลกันใช่ไหมล่ะคะ ไนท์ขอลองสักแก้วได้หรือเปล่า”

          บุลินมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วยิ้ม รู้ว่าถึงถามไปแบบนั้นก็คงไม่ได้ฟังอะไรอย่างที่หวัง แต่เรื่องที่อีกฝ่ายบอกก็อยู่นอกเหนือความคาดหมายไปไกลโขเชียว

          “ถ้าพี่บุ้งอยู่ด้วย เมาก็น่าจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

          “อือ ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าเมาพี่ดูแลเอง” บุลินฟุบหน้าลงบนบ่าของคนตัวเล็ก “ต่อจากนี้พี่จะคอยปกป้องแล้วก็ดูแลเธอ”

          “ขอบคุณค่ะ” ขอบตาของเธออยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนผ่าว

          “พี่เองก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกัน ขอบคุณที่เธอเป็นเธอแบบนี้ ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารัก นานวันเข้า พอรู้ตัวอีกทีก็เอาแต่คิดถึงเธอตลอดเลย รักมากจนรู้สึกว่าถ้าเธอเจ็บพี่คงเจ็บกว่า ถึงร่างกายจะไม่มีแผล แต่ที่ใจมันกลับรับรู้ถึงความเจ็บได้ เพราะฉะนั้นเธอต้องยอมให้พี่ปกป้องเธอนะ”

          นิศากรไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาไหล นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ร้องไห้ เพราะเจ็บจนชิน ร้องไปน้ำตาก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย เธอก็เลยเลิกร้องไห้ไปเสียเฉยๆ

          ตอนที่เธอรู้ตัวว่าน้ำตาไหลนั้นเป็นเพราะสัมผัสจากมือคู่ใหญ่ที่ช่วยเช็ดมันออกให้อย่างเบามือ “ร้องทำไมครับ ตอนแต่งงานก็ไม่เห็นร้องเลย เพิ่งจะรู้สึกซาบซึ้งใช่ไหมที่ได้แต่งกับพี่”

          หญิงสาวมองคนที่กำลังยิ้มผ่านม่านน้ำตา “ค่ะ”

          “พี่ก็แค่ล้อเล่นแต่ตอบเสียจริงจังเลย” บุลินยังคงเช็ดน้ำตาที่ไหลมากขึ้นอย่างอ่อนโยน “โอ๋ๆ ไม่ร้อง”

          นิศากรยกมือขึ้นปาดน้ำตาด้วยตัวเอง พยายามฮึบไว้เพราะกลัวว่าร้องไปมากกว่านี้สภาพของเธอคงไม่น่าดู ตอนนี้ก็รู้สึกแล้วว่ามีน้ำมูกกำลังจะไหลออกมาด้วย

          “ไนท์ดีใจมากๆ เลยค่ะที่ได้แต่งงานกับพี่บุ้ง รู้สึกว่าตัวเองโชคดี”

          บุลินมองดูรอยยิ้มอ่อนหวานของภรรยาตัวเอง รู้สึกทั้งเอ็นดูและสงสารจับหัวใจ เขาเองก็คิดเหมือนกับเธอ โชคดีแล้วจริงๆ ที่ได้แต่งงานกัน

          ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพักหลังจากการกินบุฟเฟ่ต์ทะเลจนอิ่มมาก นิศากรที่ลองดื่มเบียร์เข้าไปแก้วใหญ่ก็รู้สึกเหมือนโลกหมุนได้ แถมเวลามองหน้าพี่บุ้งของเธอก็ไม่ค่อยชัดอีกด้วย เธอจับใจความไม่ค่อยได้เลยว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกับเธอบ้าง

          นิศากรอยากนอนมาก เรื่องอาบน้ำอะไรก็ไม่สนใจอีกแล้ว พอโยนกระเป๋าถือทิ้งไป ก็พุ่งขึ้นไปนอนบนที่นอนนุ่มๆ ทันที

แต่ดูเหมือนว่า...

          มันเหมือนว่า...เธอได้ยินเสียงหัวเราะ

          เสียงของพี่บุ้งของเธอ จากนั้นหญิงสาวก็ไม่รู้อะไรแล้ว เพราะอยากจะนอนอย่างเดียวเท่านั้น

         

          “ไม่ต้องสั่งต่างหากหรอก ถ้าอยากลองดื่มก็แก้วพี่นี่แหละ”

         “...ค่ะ”

         เขาดันแก้วมาทางเธอ

         แล้วหลังจากนั้นบุลินก็คอยสังเกตว่าเธอดื่มไปเท่าไหร่ จากที่แค่ลองชิมก็กลายเป็นยึดแก้วของเขาไปเลย ถึงตอนแรกจะบ่นว่าขม แต่ก็ดื่มไปเกือบจะถึงปริมาณหนึ่งแก้วใหญ่ พอเริ่มมึนๆ ก็หันไปซบและกอดน้องสาวที่นั่งอยู่อีกข้าง กอดอยู่อย่างนั้นจนทิพากรไม่เป็นอันกินอันดื่มต่อเลยทีเดียว

         “พี่บุ้งอนุญาตให้พี่ไนท์เขาดื่มทำไมคะ” ทิพากรบ่นพี่สาวมือปลาหมึกที่เกาะเธอไม่ปล่อย แถมยังเริ่มจะลวนลามอีกด้วย “พี่ไนท์อย่ามาจับหน้าอกเดย์นะ”

         ทิพากรดุพี่สาว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกรู้สา เพราะยังพยายามจะยื่นมือไปสัมผัสกับหน้าอกของคนเป็นน้องอยู่ดี ทำเอาสองหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้องเสมองทางอื่นไปเรื่อยเปื่อย

         “เป็นฝาแฝดกัน แต่ทำไมของเดย์ใหญ่กว่าตั้งเยอะ”

         “จะ...จะไปรู้เหรอ” ทิพากรตีมือแสนรุ่มร่ามของพี่สาว

         บุลินหัวเราะ ไม่เคยรู้เลยว่าคนเป็นภรรยาแอบอิจฉาน้องสาวเรื่องนี้ ยิ่งนึกถึงท่าทางภูมิใจที่สูงกว่าน้องอยู่สองเซนติเมตรนั่นก็ยิ่งขำ

         “เดย์ว่ากลับกันเถอะค่ะ ตอนนี้ก็อิ่มแล้วด้วย”

         “นั่นสิครับ กลับเถอะพี่บุ้ง ผมเองก็อิ่มแล้ว” เลอศิลป์แอบอมยิ้ม

         คเชนทร์ที่พยายามกลั้นขำเองก็เอ่ยปาก “ผมก็อิ่มแล้วครับ”

         ดังนั้นทั้งหมดจึงเรียกพนักงานมาคิดเงินสำหรับอาหารมื้อนี้ ก่อนจะกลับไปยังโรงแรมและแยกย้ายเข้าห้องพักส่วนตัว

         บุลินที่มองคนเพิ่งลองดื่มเบียร์ครั้งแรกอย่างขำๆ กับระดับความเมาง่ายของภรรยา

         พอบุลินเห็นว่านิศากรเหมือนจะหลับไปแล้ว เขาจึงหันไปทางกระเป๋าของเธอที่ถูกเหวี่ยงทิ้งจนของในกระเป๋าใบเล็กกระจัดกระจายออกมา

          บุลินก้มลงเก็บของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทั้งลิปสติก แป้งพัฟและอะไรต่อมิอะไรอีกหลายชิ้นที่เขาไม่ค่อยรู้จัก เพราะเป็นเครื่องสำอางสำหรับผู้หญิง

          ชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นแผงยาเม็ดเล็กๆ เมื่อพิจารณามันดูดีๆ ก็พบว่า “...ยาคุม”

          คิ้วเข้มของบุลินขมวดเข้าหากันพลางมองไปยังร่างเล็กๆ ที่ขดตัวนอนหลับอยู่บนเตียง บุลินถอนหายใจ คิดไม่ออกว่าทำไมนิศากรถึงไม่อยากมีลูกกับเขา

          บุลินทิ้งตัวลงข้างเตียงพลางมองดวงหน้าอ่อนหวานที่กำลังยิ้มน้อยๆ ราวกับอยู่ในห้วงฝันหวาน เขายื่นมือไปลูบศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ

          “ไม่อยากมีลูกกับพี่เหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามโดยไม่คาดหวังอะไร เพียงแค่อยากตัดพ้ออีกฝ่ายเท่านั้นเอง

          ถึงจะไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาจะพยายามเข้าใจ ถ้านิศากรไม่อยากมีหรือไม่ต้องการ เขาก็ตามใจเธอ

          บุลินเก็บแผงยาคุมไว้ในกระเป๋าของหญิงสาวตามเดิม ก่อนจะเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวที่เขายัดลงในกระเป๋าไปก่อนหน้านี้ นิศากรปลดล็อกหน้าจอให้เขาเห็นหลายครั้งและเขาก็จำรหัสได้

          “พี่ขอโทษนะที่เสียมารยาท พี่ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว” บุลิน

กดรหัสตามที่จำได้

ระบบป้องกันความปลอดภัยของนิศากรก็มีอยู่แค่นี้ ดังนั้นเขาจึงใช้โทรศัพท์ของเธอได้โดยง่าย

          ชายหนุ่มเลือกแอปแชตยอดฮิตก่อนเป็นอันดับแรก เขาไม่ได้สนใจบทสนทนาของเธอกับเพื่อนคนอื่น แต่เลือกที่จะดูของนิศากรกับทิพากร บุลินเลื่อนข้ามๆ บทสนทนาทั่วไป ที่ทั้งสองเหมือนคุยกันเรื่อยเปื่อย ซึ่งมีอยู่เยอะมากและเขาหวังว่าภรรยาจะยังไม่ได้ลบข้อมูลเก่าๆ ในการคุยกันทิ้งไป

          เดย์ : พรุ่งนี้ก็จะถึงงานแต่งแล้ว ตื่นเต้นมะ?

          ไนท์ : มากกกกกกกก

          ไนท์ : พี่อยากให้เดย์มางานด้วยจัง

          เดย์ : อย่าเลย เดย์ไม่อยากไปเจอหน้าพ่อ เกลียด

          ไนท์ : ก็ได้ งั้นไม่เป็นไร

          เดย์ : รู้ว่าพ่อช็อกเรื่องแม่ แต่พ่อไม่ควรเอาทุกอย่างมาลงกับพี่ พอเสียใจก็มาปลอบมาโอ๋พี่เพราะรู้สึกผิด

          ไนท์ : ต่อไปพ่อก็ทำอะไรพี่ไม่ได้แล้ว

          เดย์ : ให้มันจริงเถอะ เดย์จะรอดู

          .

.

.        

          เดย์ : พี่ไปค้างบ้านพ่อเหรอ

          ไนท์ : พ่อไม่ค่อยกินข้าวอีกแล้ว

          เดย์ : เรื่องเขาสิ เขาไม่หิวก็ช่าง

          ไนท์ : เดย์ใจเย็น พ่อไม่ทำอะไรพี่เลยนะ พี่พูดถึงเรื่องลองไปหาจิตแพทย์ขึ้นมาอีก พ่อยังไม่กล้าทำอะไรเลย เพราะถ้าตีพี่ พี่บุ้งก็จะเห็นรอย

          เดย์ : ถ้าเห็น พี่บุ้งคงไม่ให้พี่กลับไปบ้านอีกแน่

          ไนท์ : ก็คงอย่างนั้น พ่อถึงไม่กล้าตีน่ะ

          เดย์ : พี่เขยโคตรรดี

          ไนท์ : มากๆๆๆๆ ตัวหอมด้วย

          เดย์ : ไหนลองดมบ้างสิ

          ไนท์ : นั่นสามีพี่นะ หวง

          บุลินเลื่อนขึ้นไปอ่านข้อความต่างๆ อีก ซึ่งมันเป็นข้อความของเมื่อหลายเดือนก่อน ไปจนกระทั่งช่วงที่เขาเพิ่งได้เจอกับนิศากร

          ไนท์ : พี่จะไปเจอกับคนที่พี่จะแต่งงานด้วยเป็นครั้งแรก มีร้านแนะนำไหม เขาให้พี่เป็นคนเลือกร้าน

          เดย์ : ร้าน XXX เดย์เคยทำงานอยู่ที่นั่น อาหารอร่อยทุกอย่างเลย

          เดย์ : พี่จะแต่งกับเขาจริงๆ เหรอ ถ้าเขาเป็นคนไม่ดีล่ะ ถ้าพี่อยากจะหนี เดี๋ยวเดย์ช่วยพี่เอง

          ไนท์ : จะเป็นคนยังไงพี่ก็คิดว่าไม่เป็นไร ทางนั้นเหมือนจะแค่อยากแต่งงานแล้วก็มีลูก  ถ้าพี่ทำตัวดีๆ ก็คงไม่มีปัญหา อีกอย่างพ่อก็ยังต้องพึ่งพาทางเขาเพราะเรื่องเงินที่กู้มาช่วยพยุงบริษัทที่ก่อนหน้านั้นลงทุนไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี

          เดย์ : ถ้าไม่อยากแต่งก็หนีไปเถอะ เดย์จะช่วยเอง

          ไนท์ : พี่ไม่อยากรบกวน เดย์เองก็มีเรื่องที่ต้องจัดการเยอะแยะที่พี่ช่วยเธอไม่ได้เลย

          เดย์ : เดย์เกลียดทั้งพ่อและแม่เลย ยิ่งแม่ที่เป็นคนต้นเรื่องทั้งหมด แต่ทำไมต้องลงกับพวกเราด้วยล่ะ ทำไมพวกเราถึงต้องเจอกับเรื่องพวกนี้

          ไนท์ : พี่เกลียดพ่อไม่ลง อีกอย่างจริงๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นเพราะพี่

          เดย์ : ไม่ใช่ อย่าโทษว่าเป็นความผิดตัวเอง พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด

          เดย์ : พี่ไนท์ เดย์รู้ว่าในอีกด้านหนึ่งพ่อก็น่าสงสารมากจริงๆ แต่พี่จะเกลียดพ่อก็ได้นะ มันไม่เป็นไรหรอก อยากเกลียดก็เกลียดไปเลย

          ไนท์ : พี่อาจจะเกลียดพ่อไม่ลง แต่พี่สัญญาว่าพี่จะสู้จนถึงที่สุด พี่จะไม่ทำให้เดย์เป็นห่วงอีก

          เดย์ : อือ

          บทสนทาหยุดลงและเริ่มสนทนาอีกครั้งในวันใหม่ ด้วยภาพแอบถ่ายไกลๆ ในร้านอาหาร คนในภาพก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นชายหนุ่มที่กำลังแอบอ่านข้อความของคนอื่นอยู่

          ไนท์ : ดูขรึมๆ แต่หล่อ

          เดย์ : ไหนหล่อ? มันเบลอ ไกลด้วย

          ไนท์ : ก็แอบถ่าย

          เดย์ : แล้วนิสัยดีไหม

          ไนท์ : ดี เขาพาพี่ไปดูหนังด้วย

          ไนท์ : อาทิตย์หน้าก็จะมารับพี่อีก

          ไม่มีบทสนทนาต่อตรงนี้เพราะทิพากรเปลี่ยนเป็นการวิดีโอคอลคุยกันแทน ดังนั้นเขาจึงเลื่อนข้อความขึ้นไปอีก หวังว่าข้อมูลจะยังไม่หมดแค่นี้

          เดย์ : พี่ลองพูดกับพ่อเรื่องไปหาจิตแพทย์หรือยัง

          ไนท์ : ลองแล้ว พ่อโมโหมาก คิดว่าพี่หาว่าพ่อบ้า ก็เลยถูกตีจนตัวลายไปหมด

          เดย์ : พ่อกล้าตีได้ไง พี่มีนัดกับว่าที่สามีไม่ใช่เหรอ

          ไนท์ : คงโกรธมากจริงๆ พรุ่งนี้คงต้องใส่ชุดที่แขนยาวกับกระโปรงคลุมเข่าจนเกือบถึงตาตุ่มน่ะ

          บุลินนึกถึงตอนนั้นขึ้นมา อยู่ๆ มือก็กำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้สังเกตเลยว่านิศากรถูกทำร้ายมา ถึงแบบนั้นก็ยังยิ้มให้เขาอย่างสดใสราวกับว่าในชีวิตไม่ได้มีเรื่องเลวร้ายแบบนั้นเกิดขึ้นกับตัวเธอ และในที่สุดข้อมูลของบทสนทนาก็ไม่มีให้อ่านอีก