บทที่ 3 ทำการใหญ่ ใจต้องนิ่ง

บทที่ 3 ทำการใหญ่ ใจต้องนิ่ง

“มีอะไรคะคุณ เรื่องเจ้าครีมหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกที่รัก วันนี้ผมบอกคุณหรือยังว่าคุณสวยขนาดไหน”

“ปากหวานตลอดนะคะที่รัก”

“ผมปากหวานเฉพาะภรรยาผมเท่านั้นคุณก็รู้”

ถิงถิงเอนศีรษะซบไหล่หัวเราะออกมาเพราะรู้ว่าขุนพลเองก็พูดแบบนี้กับภรรยาอีกสองคนเช่นกัน ไพล่นึกถึงลูกสาวคนเล็ก ตั้งแต่ไปเปิดคลับโฮสแทบไม่กลับบ้าน ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นยังไงบ้าง

ร่างระหงที่กำลังถูกบิดามารดาพูดถึงยืนมองห้องพักเก่าเล็กด้วยสายตารังเกียจ แล้วเหลือบหางตามองบอดี้การ์ดสาวอายุมากกว่ายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“เป็นไงคุณครีม พี่ว่าใช้ได้นะ”

ลลิตกวาดตามองห้องเล็กขนาดเพียงก้าวขาเข้ามาก็เจอเตียง ห้องน้ำในตัวที่กระเบื้องขึ้นคราบจนไม่สามารถล้างออกได้เพราะความเก่า

“ครีมว่ามันเกินไปหรือเปล่า”

“โธ่! คุณครีม ถ้าไม่อยู่หอเก่าแบบนี้แล้วเกิดจับได้ไม่แย่งั้นเหรอ มีหวังได้เข้าซังเตแน่”

เจ้านายสาวเดินรอบห้องก้าวยาว ๆ เพียงห้าก้าวของเธอก็ชนผนังอีกฝั่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง

“ได้ ไหน ๆ ก็จะทำแล้วต้องเอาให้สุด คนอย่างครีมลูกป๊าขุนพลไม่มีทางย่อท้อเพราะเรื่องแค่นี้เด็ดขาด”

“ดีค่ะคุณครีม อ้อ ต้องให้พี่เข้าไปด้วยไหม”

“ไม่ต้อง ครีมจะจัดการเอง พี่ช่วยทำบัตรประชาชนปลอมให้ครีมหน่อยแล้วกัน เร็วที่สุดนะคะ เวลาไม่รอท่า ยิ่งนานวันคลับเมจิกไนต์จะยิ่งดึงคนไปหมด”

บอดี้การ์ดสาวปิดประตูห้องพักสำหรับเช่าราคาถูก หลังจากเจ้านายสาวที่ดูราคาแพงระยับด้วยแบรนด์เนมทั้งตัวเดินออกจากห้องพลางยิ้มในหน้า

“พี่จองไว้สองห้องติดกัน เป็นห้องของพี่ด้วยหนึ่งห้อง”

“ครีมกำลังทำให้พี่โซอี้ลำบากหรือเปล่า”

ลลิตพูดขึ้นขณะก้าวยาวบนรองเท้าส้นสูงสามนิ้ว ไม่ได้หันกลับไปมองภคินีด้วยซ้ำจึงไม่ทันเห็นใบหน้าบอดี้การ์ดยิ้มระอาใจเพราะรู้นิสัยสาวน้อยคนนี้ดี ปากถามไปแบบนั้นแต่แท้จริงเป็นคนเอาแต่ใจตัว อย่างไรก็จะทำ ห้ามไม่ฟังอยู่ดี

“ไม่หรอก แต่ถึงพี่ลำบาก คุณครีมก็ต้องทำให้ได้อยู่ดี”

“ฮ่า ฮ่า พี่โซอี้รู้ใจครีมที่สุด”

โชคดีหอพักเก่าหลังนี้ยังมีลิฟต์ขนาดเล็กให้ใช้ ไม่อย่างนั้นลลิตคงบ่นเพิ่มมาอีกรายการ ไฮโซสาวมองปุ่มลิฟต์อย่างรังเกียจก่อนจะเอากระดาษทิชชูในกระเป๋าออกมาพันนิ้วแล้วถึงจิ้มกดเรียกลิฟต์

ทำการใหญ่ใจต้องนิ่งครีม นิ่งไว้!!

“มาสมัครแม่บ้านค่ะ”

เสียงนุ่มหวานบอกพนักงานรักษาความปลอดภัยด้านหลังร้านพร้อมแลกบัตรประชาชน เธอมองยามรูปร่างบึกบึนไม่เหมือนยามทั่ว ๆ ไปดูแล้วเป็นมืออาชีพอย่างยิ่ง

“น้องยังเด็กอยู่เลยแต่จะมาทำเป็นแม่บ้าน ทำไมไม่สมัครเด็กเสิร์ฟ”

“หนูไม่ชอบค่ะพี่ เป็นแม่บ้านสบายกว่าไม่ต้องยุ่งกับคน”

“เออ ก็จริง น้องเข้าไปแล้วเลี้ยวขวาเดินไปตามทางจนเกือบสุดเลยนะ มีประตูกระจกเปิดเข้าไปถามได้เลย”

“ขอบคุณมากค่ะพี่”

ลลิตรับบัตรเสียบหน้าอกเขียนคำว่า ‘visitor’ จากนั้นจึงเดินไปตามโถงด้านใน มือขยับวิกผมสั้นบ็อบประบ่าสีดำสนิทด้วยความตื่นเต้น จนจมูกชื้นเหงื่อ

ร่างระหงอยู่ในชุดเสื้อยืดธรรมดาตัวใหญ่กางเกงยีนส์ซีดเก่ามือสองที่เพิ่งจะซื้อมาใหม่จากกองลดราคา

โถงสว่างด้วยไฟเพดานตลอดทางจนถึงห้องคล้ายสำนักงานมีคนอยู่ข้างในไม่กี่คน

ก๊อก ก๊อก!

“มาสมัครแม่บ้านค่ะ”

สาวอ่อนวัยสุดที่นั่งด้านหน้า คงเป็นพนักงานอาวุโสน้อยที่สุดในห้องนี้ ไม่ยิ้มแต่ยื่นมือออกมาขอซองเอกสาร ลลิตจึงยื่นซองออกไปส่งให้ถึงมือ

“จบมอหก โรงเรียนวัดศรีจันทร์ มาจากจังหวัดพิจิตร”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนจะค่อยยิ้มออกมา

“ที่แท้ก็บ้านใกล้กัน เราคนพิษณุโลก นั่งก่อนสิ”

ลลิตค่อยยิ้มผ่อนคลายเมื่อเด็กสาวดูแล้วมีอัธยาศัยดีขึ้นทันตา  ร่างระหงเลือกนั่งตรงเก้าอี้พลาสติกสีแดงตรงหน้าโต๊ะ

“ทำไมเลือกทำแม่บ้านล่ะ งานหนักนะ ดูหน้าตาพอใช้ได้ ถ้าไม่รวมไฝเม็ดใหญ่นั่น สมัครเด็กเสิร์ฟหรือเด็กเอนคอยชงเหล้าคงรายได้ดี”

ลลิตเผลอยกมือขึ้นจับไฝปลอมปลายคางแล้วยิ้มกว้าง

“ไม่ชอบยุ่งกับคนค่ะ อีกอย่างไม่อยากกลับดึกด้วยค่ะ”

“อ้อ แต่งงานหรือยัง หรือมีแฟนมีลูก”

“ยังไม่แต่งค่ะ ไม่มีแฟน อยู่คนเดียวพักใกล้ ๆ นี่ ออกจากงานโรงงานมาสองเดือนแล้ว ยังหางานทำไม่ได้เลยค่ะ”

“พี่วาคะ”

ลลิตมองไปตามสายตาของเด็กสาวตรงหน้าที่เอี้ยวหน้าไปด้านหลัง หญิงสาวสวยอายุราวเกือบสามสิบปีเงยหน้าขึ้นจากงานบนโต๊ะ

“มีอะไรฟ้า”

“คนนี้เขามาสมัครแม่บ้านค่ะ แต่เรายังเต็มอยู่เลย จะรับไว้ไหมคะ”

ลลิตพยายามทำหน้าให้ดูใสซื่อที่สุดในคราบการปลอมตัวด้วยไฝปลอมมุมคางและแว่นตาอันใหญ่กรอบดำ สายตาของคนชื่อวากวาดสำรวจไปทั่วตัวประเมินลักษณะท่าทาง

“ชั้นวีไอพีของบอสขาดคน ไหนลองยืนสิ”

เธอรีบผุดลุกยืนตามคำสั่งด้วยรูปร่างสูงโปร่งข้างในรัดผ้าคาดอกไว้กลัวว่าความใหญ่จะพุ่งทะลุเกินจนความแตก

“ดูผอมไปนิดนะ ว่าแต่แข็งแรงดีหรือเปล่า ชั้นบอสต้องใช้แรงเยอะหน่อย แล้วอาจเลิกดึก”

“ดึกมากไหมคะ”

“ไม่มากหรอก ไม่เกินเที่ยงคืน กลับบ้านได้หรือเปล่า”

“ได้ค่ะ หออยู่ซอยไม่ไกล”

“ฟ้าบอกกฎให้ .. ชื่ออะไรเธอน่ะ”

“ชื่อครีมค่ะ ชื่อจริงบุญจันทร์”

“ชื่อจริงเชยไปหน่อยนะ แต่ชื่อเล่นน่ารักดี แล้วนั่นแว่นสายตาหรือเปล่า”

“ค่ะ สายตาสั้นค่ะ”

“หวังว่าคงไม่มาทำตกหล่นหายนะ ฟ้าบอกกฎให้ครีมด้วย และพาไปเบิกชุดแม่บ้านเลย เตรียมเงินมัดจำชุดไว้ด้วยล่ะ ไม่มากหรอก”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณวา”

ลลิตไหว้ขอบคุณนอบน้อมแล้วนั่งลงตามเดิมยิ้มให้คนชื่อฟ้า

“ฟังกฎนะ ข้อที่หนึ่ง ห้ามเข้าห้องนอนของบอสห่าวอี้ ข้อที่สอง ห้ามถ่ายรูปใดใดในนี้ ไม่ว่าชั้นไหน ห้องอะไร ข้อที่สาม เห็นอะไรให้หุบปากเงียบ ยกเว้นเรื่องร้ายแรงให้ลงมาแจ้ง รปภ. ข้างล่าง ข้อที่สี่ บอสห่าวอี้ชอบคนสะอาดสะอ้าน ฉะนั้นต้องแต่งตัวเรียบร้อย เวลาเดินใกล้ห้ามมีกลิ่นเหงื่อ ถ้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำงานมีเหงื่อให้รีบเดินหนีบอส ข้อที่ห้า ..”

“ยังมีอีกเหรอคะ”

เด็กสาวชื่อฟ้ายิ้มกว้างเมื่อลลิตเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน ใบหน้าของแม่บ้านคนใหม่ดูมึนงงระคนสงสัย กฎยาวเหยียดแปลกประหลาด

“ข้อที่ห้า ห้องน้ำและห้องแต่งตัวมีประตูแยกต่างหาก เข้าไปทำความสะอาดได้อีกทาง แต่ห้ามทำความสะอาดห้องบอส”

“อ้าว แล้วใครเป็นคนทำความสะอาดให้คะ”

“ดูท่าแม่บ้านคนใหม่จะพูดมากนะ”

เสียงคนชื่อวาพูดลอยมาตามลมโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากงาน ลลิตจึงแสร้งหัวเราะเก้อเขิน

“ขอโทษค่ะ”

“ข้อที่หก ห้องรับรองและห้องทำงานต้องสะอาดตลอดเวลา หมายความว่าถ้าบอสมีแขกต้องคอยอยู่ใกล้ ๆ เตรียมพร้อม ข้อที่เจ็ด เข้างานต้องฝากโทรศัพท์ไว้ที่ยามข้างหน้า ขอรับคืนได้เมื่อเลิกงาน ข้อที่แปด เงินเดือนออกทุกวันที่หนึ่งและสิบห้า ขอเบิกล่วงหน้าไม่ได้ ข้อที่เก้า ชุดแม่บ้านห้ามเอากลับบ้านให้ถอดเปลี่ยนจะมีคนมาเก็บไปซักให้ ข้อที่สิบ ทดลองงานสามเดือนนะ คนที่แล้วเกือบจะผ่านถ้าไม่ไปอ่อยบอสสะก่อน แย่เลย”

“อะไรแย่คะ”

ลลิตหน้าเสียมองมือเล็กของฟ้ายกขึ้นปาดคอตัวเองทำสีหน้าหวาดหวั่นสะพรึงกลัว

“โดนโยนออกจากคลับไม่ได้เงินเดือนสักบาท หน่อยทำเป็นปลอมตัวมาหวังล่อให้เหยื่ออย่างบอสติดกับ ไม่มีวันสะล่ะ ไปเดี๋ยวไปเอาชุดกัน”

ลลิตลุกขึ้นตามเด็กสาว มองกลับหลังไปยังสำนักงานไม่มีใครสนใจหรือสงสัยเธออีกถึงผ่อนลมหายใจโล่งอก

กฎมากมายสิบข้อจิ๊บจ๊อยถ้าเทียบกับการลงทุนในครั้งนี้ ซึ่งลลิตคาดหมายไว้ว่าจะเป็นลงทุนลงแรงที่คุ้มค่ามหาศาลสำหรับเธอ