บทที่ 8

ในวันแรก เมื่อหลินจินส่งรูปถ่ายที่เซิ่งซืออวี้ปอกเปลือกกุ้งให้เธอ ส่วนอันยีเซี่ยก็เตรียมเตาอั้งโล่และเผารูปถ่ายทั้งหมดที่ถ่ายกับเซิ่งซืออวี้

วันรุ่งขึ้น หลินจินส่งรูปถ่ายที่เซิ่งซืออวี้จูบกับเธอในใต้ต้นมะเดื่อ ส่วนอันยีเซี่ยก็จ้างคนงานมาโค่นต้นเชอร์รี่ที่เขาปลูกในสวนหลังบ้านทีละต้น

ในวันที่สาม หลินจินส่งชุดคำสารภาพที่เซิ่งซืออวี้พูดในห้องถ่ายทอดสดของเธอ ส่วนอันยีเซี่ยตามหาจดหมายรักหลายร้อยฉบับที่เซิ่งซืออวี้เขียนถึงเธอในอดีต

จดหมายรักกลายเป็นสีเหลืองเมื่อเวลาผ่านไป แต่ลายมือบนจดหมายยังคงชัดเจนอยู่

เธอสัมผัสข้อความที่เขียนไว้ด้านบนนั้น จากนั้นเธอก็โยนจดหมายแต่ละฉบับลงในเครื่องทำลายเอกสารอย่างไร้ความรู้สึก

……

ยามเช้าในวันนี้เธอจะออกเดินทาง

อันยีเซี่ยเพิ่งลืมตาขึ้นและเห็นเซิ่งซืออวี้ที่ไม่ได้กลับมาเป็นเวลานานซึ่งยืนอยู่หน้าเตียง

เขายืนอยู่หน้าเตียงโดยถือโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ในมือ เมื่อเขาเห็นเธอตื่นขึ้นมา ก็ทำหน้าไม่สู้ดีนัก

"เซี่ยเซี่ย ข้อความส่งมาที่โทรศัพท์ของคุณบอกว่าคุณยกเลิกสำเร็จ คุณกำลังยกเลิกอะไรเหรอ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของอันยีเซี่ยก็เต้นรัว

เธอรีบหยิบโทรศัพท์กลับมาแล้วเปิดหน้าจอ

เป็นข้อความที่ระบุว่าได้ยกเลิกการลงทะเบียนข้อมูลประจำตัวเรียบร้อยแล้ว

โชคดีที่โทรศัพท์ของเธอมีรหัสผ่าน และเซิ่งซืออวี้เห็นเพียงไม่กี่คำบนหน้าจอเท่านั้น

ในที่สุด อันยีเซี่ยก็สงบสติลงและพูดอย่างส่งเดชว่า "ไม่มีอะไรหรอก บัญชีโซเชียลบัญชีหนึ่งถูกขโมยไปและฉันรู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย ฉันจึงยกเลิกบัญชีนั้น"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งซืออวี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ที่รัก คุณลองเดาว่าฉันซื้อของโปรดอะไรมาให้คุณ"

เธอสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระซิบ "ขนมจากทางตะวันออกของเมือง"

"คุณรู้ได้อย่างไร" ดวงตาของเซิ่งซืออวี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

จะไม่รู้ได้อย่างไร?

เมื่อก่อนตอนคบหันใหม่ๆ ทุกครั้งที่เซิ่งซืออวี้ทำให้เธอโกรธ เขาจะวิ่งไปที่ร้านที่อยู่ทางตะวันออกของเมืองเพื่อซื้อขนมข้าวเหนียวมาขอโทษเธอ

ทันทีที่กลิ่นหอมหวานทะลุจมูกของเธอ เธอก็ใจอ่อนลงทันที

เธอไม่ชอบเครื่องประดับหรือรถหรู แต่ชอบกินขนมนั้น

ในตอนนั้น เขายังคงพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า "เซี่ยเซี่ยของผมนี่ก็ง้อง่ายจริงๆ"

เธอแค่แหย่หน้าผากของเขาและแตะสองสามครั้ง "ไม่ใช่ว่าฉันหายโกรธง่าย แต่เป็นเพราะฉันยังรักคุณ ดังนั้นฉันยินดีที่จะยกโทษให้คุณไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม"

"หากวันหนึ่งฉันไม่รักคุณอีก ต่อให้คุณมาฆ่าตัวตายต่อหน้าฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอก"

ความทรงจำค่อยๆ จางหายไป เซิ่งซืออวี้หยิบกล่องที่บรรจุขนมข้าวเหนียวออกมาจากด้านหลังแล้วยิ้มด้วยความรักว่า "ว่าแล้วเชียว ผมไม่สามารถปิดบังอะไรจากคุณได้"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อันยีเซี่ยก็ยิ้มและพูดทีละคำว่า "ใช่ คุณจะปิดบังอะไรจากฉันไม่ได้หรอก"

ทันใดนั้น เซิ่งซืออวี้ก็ใจเต้นแรงและพึมพำ "เซี่ยเซี่ย ... "

อันยีเซี่ยไม่พูดอะไร ลุกจากเตียงแล้วไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็เห็นเซิ่งซืออวี้รีบร้อนที่เดินออกจากบ้าน

อันยีเซี่ยเงียบไปเพียงสองวินาทีแล้วเดินออกไป

ทันทีที่เธอไปถึงประตู เธอก็หยุดชะงักไป เพราะเห็นหลินจินที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

ตอนนี้เธอกลับกล้ามาหาที่วิลล่าอย่างเปิดเผยเช่นนี้งั้นเหรอ

นอกจากเธอที่ประหลาดใจแล้ว เซิ่งซืออวี้ยิ่งรู้สึกตกใจมากกว่า

เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วและจับมือเธอด้วยสีหน้าไม่น่ามอง "คุณบ้าไปแล้วหรือไง มาที่นี่ทำไม ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอตอนเซี่ยเซี่ยอยู่ คุณห้ามมาหา"

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเขา หลินจินก็ตัวสั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอก็ดึงที่ชายเสื้อผ้าของเขาด้วยความน้อยอกน้อยใจว่า "ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณแม้แต่วินาที ลูกก็เช่นกัน"

ขณะที่เธอพูดนั้นยังจับมือของเขาเพื่อไปแตะที่ท้องน้อยของเธอ

แต่เขาดึงมือกลับด้วยสีหน้าเย็นชา "อย่าทำอะไรบ้าๆ ผมจะให้ผู้ช่วยส่งคุณออกไปก่อน อีกหน่อยเดี๋ยวผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณและลูก"

หลินจินปฏิเสธที่จะออกไป จับมือของเขาแล้วพูดอย่างตระหนี่ "ไม่เอา ฉันไม่อยากไปกับผู้ช่วย ฉันอยากให้คุณไปกับฉัน!"

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ยืนเขย่งเท้า ดึงเน็คไทของเซิ่งซืออวี้เพื่อจูบริมฝีปากของเขา

เซิ่งซืออวี้ขมวดคิ้วและต้องการผลักเธอออกไป แต่หลังจากที่เธอตามดื้อไปหลายวินาที เขาก็คว้าเธออย่างแรงและเริ่มกอดเธอแน่นพร้อมจูบ

ทั้งสองยืนอยู่ในสวนดอกไม้ แล้วจูบกันอย่างดูดดื่ม

ทันทีที่นิ้วของเขาทะลุเสื้อผ้าของเธอ ในขณะที่ทั้งสองจะสูญเสียความควบคุมนั้น เขาก็หยุดทันทีแล้วผลักเธอออกไป "ถึงเวลาที่คุณต้องกลับแล้ว"

ดวงตาของหลินจินเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอก็โน้มตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสงสาร จากนั้นพูดอะไรบางอย่างกับเขา

จู่ๆ สีหน้าของเซิ่งซืออวี้ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในที่สุดเขาก็ตอบตกลงว่า "โอเค วันนี้ผมจะอยู่กับคุณ คุณขึ้นรถก่อน เดี๋ยวผมจะมา"

หลินจินได้สมหวังแล้ว เธอยิ้มจนตากลายเป็นเส้นตรง ก่อนลูบท้องน้อยแล้วขึ้นรถ

เมื่อเห็นว่าเซิ่งซืออวี้กำลังจะกลับมา อันยีเซี่ยก็หันกลับออก

หลังจากนั้นไม่นาน เซิ่งซืออวี้ก็เข้าไปในประตู และประโยคแรกของเขาคือ

"เซี่ยเซี่ย แต่เดิมวันนี้ก็คิดจะใช้เวลาอยู่กับคุณแต่เมื่อกี้ได้รับโทรศัพท์ มีงานด่วนที่บริษัท ผมต้องออกไปจัดการ คุณอยู่บ้านดีๆ รอผมเสร็จงานนี้ผมจะอยู่บ้านกับคุณทั้งวันดีไหม?"

เขารอคำตอบของเธออย่างกระวนกระวายใจ แต่อันยีเซี่ยกลับเงยหน้าขึ้นมองเขา

แค่มองไปแวบเดียว เขาก็ตกตะลึง

ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ดวงตาของเซี่ยเซี่ยของเขาไม่มีประกายอีกต่อไปแล้ว?

ลูกกระเดือกของเขาขยับเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่เรียกชื่อเธอว่า "เซี่ยเซี่ย..."

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อันยีเซี่ยกลับชิงพูดก่อน เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "เอาเลย คุณไปทำงานของคุณได้เลย"

น้ำเสียงของเธอยังคงอ่อนโยนเช่นเคย และดูไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ

ในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจสักที

เขาไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ลูบผมของเธอ จากนั้นหันหลังจากไป

ไม่นานก็มีเสียงนกหวีดดังขึ้นจากข้างนอก แล้วเสียงก็ไกลออกไปเรื่อยๆ จนเงียบไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของอันยีเซี่ยหายไปอย่างสิ้นเชิง กลายเป็นน้ำตาแทน

เธอเช็ดมันออกอย่างเงียบๆ แล้วโยนขนมข้าวเหนียวทั้งหมดบนโต๊ะลงถังขยะ จากนั้นเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่เธอจัดเก็บเอาไว้เมื่อนานมาแล้วออกมา

หลังจากสำรวจดูบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ส่งข้อความสุดท้ายถึงเซิ่งซืออวี้

"ครบครึ่งเดือนแล้ว ของขวัญวันครบรอบแต่งงานที่ฉันให้คุณในก่อนหน้านี้ คุณเปิดดูได้แล้ว"

อีกฝ่ายตอบกลับในทันที

"ที่รัก ผมจะรีบกลับมา เดี๋ยวเราจะเปิดดูด้วยกัน"

อันยีเซี่ยยิ้ม

ด้วยกันงั้นเหรอ

เซิ่งซืออวี้ มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น

ตลอดชีวิตที่เหลือก็มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น

เธอส่งต่อข้อความทั้งหมดที่หลินจินส่งให้เธอถึงเซิ่งซืออวี้ จากนั้นหยิบซิมโทรศัพท์มือถือออกมาและหักมันออกเป็นชิ้นๆ โดยไม่ลังเล

ในที่สุด เธอก็ถือกระเป๋าเดินทางออกจากบ้าน

พระอาทิตย์กำลังส่องแสงเจิดจ้าข้างนอก และเป็นช่วงเวลาที่ดี

จากนี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครสามารถตามหาอันยีเซี่ยได้อีก...