บทที่ 5

ตอนที่ 5

การอดอาหารมาอย่างยาวนาน ทำให้กระเพาะของทั้งสองเล็กลง แม้บนโต๊ะจะมีอาหารเลิศรสตั้งเรียงราย

แต่สุดท้ายก็รับประทานได้เพียงเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกอิ่มจนไม่อาจฝืนกลืนต่อได้อีก

ด้านนอก ณ ชายแดน หลินเทียนหยู่

ผู้เพิ่งได้รับตำแหน่ง “ขุนนางพิทักษ์แคว้น”

เมื่อครึ่งปีก่อน กำลังเร่งรีบเดินทางกลับจวน เขาไม่อาจล่วงรู้เลยว่าในระหว่างที่ตนออกศึก

กลับเกิดเรื่องราวอัปยศขึ้นกับบุตรสาวของตนในคืนสมรส

และตอนนี้ เขากำลังใกล้กลับถึงจวน

โดยไม่รู้ว่า เรื่องทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว

ในเรือนหรงหยวน ฮูหยินรองนั่งบนตั่งหรูในมุมอุ่น

ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยไฟอาฆาต มือทั้งสองกอดกระถางอุ่นมือทำด้วยหยกเนื้อดี

ราวกับกำลังบีบอัดความแค้นเอาไว้ในอก

ความคิดพาใจนางวกกลับไปยัง “สตรีโหว” ในอดีต

ซูเหยา หญิงผู้มีชาติกำเนิดสูงศักดิ์ รูปโฉมเลิศล้ำ พรสวรรค์ทางวิญญาณเกินผู้ใด ผู้คนต่างยกย่องว่าเป็นเทพธิดา

เป็นนางฟ้าในใจบัณฑิตทั่วหล้า และเป็นหญิงในฝันที่ผู้ชายทั้งเมืองหลวงถวิลหา

แต่ในท้ายที่สุด หญิงงามผู้สูงศักดิ์คนนั้นกลับยอมลดตัว

แต่งงานกับเพียงชายสามัญ หลินเทียนหยู่!

พิธีสมรสครั้งนั้น โอ่อ่าตระการตา เครื่องประดับเจ้าสาวหรูหราจนเทียบได้กับทรัพย์สมบัติคลังหลวงทั้งเมือง

ชั่วข้ามคืน… ตระกูลหลินก็ผงาดขึ้นเป็นจวนกั๋วกง

ตระกูลชั้นสูงที่แม้แต่เหล่าขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ก็ต้องเอาใจใส่

“ซูเหยาเอ๋ย… เจ้าจะสูงศักดิ์เพียงใดแล้วอย่างไร”

ฮูหยินรองกัดฟันแน่นในใจ “หากไม่มีเจ้า ข้าหลี่อวี้หรงก็คงได้เป็นภรรยาเอกของจวนกั๋วกงไปแล้ว!”

ทั้งที่นางสมรสกับหลินเทียนหยู่มาก่อนตั้งหลายปี

แต่เพียงเพราะราชโองการฉบับเดียว กลับทำให้นางถูกผลักลงเป็นเพียงภรรยารอง

ขณะที่ซูเหยาได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเป็น “ภรรยาเอก” ในทันที!

นับแต่วินาทีนั้น… ซูเหยาไม่เพียงช่วงชิงตำแหน่งภรรยาเอกไป

ยังช่วงชิงหัวใจของสามีไปด้วย! หลินเทียนหยู่เปลี่ยนไป

ไม่เหลือแม้แต่เงาของความรักที่เคยมีให้ตน!

“เหตุใดกัน?! ข้าให้กำเนิดบุตรถึงสามคน

แต่สุดท้ายก็ยังสู้เจ้าไม่ได้!”

เมื่อซูเหยาตั้งครรภ์ หลินเทียนหยู่แทบไม่กลับมาหานางอีก

ทุกครั้งที่นางขอพบก็มีเพียงข้ออ้างไร้สาระ ทั้งราชการ ทั้งธุระด่วน…

แต่แท้จริงแล้วก็เพียงหมกตัวอยู่กับซูเหยาในเรือนหลินหยวน!

เจ้าอาจจะงดงาม เจ้าอาจจะสูงศักดิ์ เจ้าอาจจะมีพรสวรรค์

แต่ในที่สุดเจ้าก็คลอดเพียง “บุตรสาว” มิใช่บุตรชายที่จะสืบทอดจวนได้!

ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง บุตรสาวของเจ้า

กลับฉายแววฉลาดเฉลียวเกินเด็กทั่วไป ทั้งยังสืบทอดพรสวรรค์อันเลิศล้ำของเจ้า

แต่ถึงอย่างไร… นางก็ยังถูกข้าบงการจนกลายเป็นคนโง่ได้อยู่ดี!

ซูเหยาเอ๋ย… เจ้าเป็นหนี้ข้า! ข้าจะให้เจ้าชดใช้อย่างสาสม!!

ตอนนี้เจ้าตายไปแล้ว แต่เจ้าคงไม่อาจหลับตาได้อย่างสงบหรอกใช่หรือไม่?

เจ้าต้องกำลังจ้องมองจากนรก ว่าบุตรสาวของเจ้ากำลังถูกเหยียดหยาม ดูหมิ่น ถูกผลักไสจนเกือบตาย

ความรู้สึกนี้มันช่างเจ็บปวดเพียงใด… เจ้ารู้แล้วหรือยัง?

เสียใจหรือไม่ ที่วันนั้นเจ้าก้าวเข้ามาแย่งทุกสิ่งไปจากข้า ทั้งตำแหน่ง ทั้งสามี ทั้งเกียรติยศ!

หึ! เจ้าจงเฝ้าดูต่อไปเถิด สิ่งใดที่เจ้าช่วงชิงไป ข้าจะให้บุตรสาวเจ้าชดใช้คืนทั้งหมดเป็นทวีคูณ!

กลางดึก ร่างหลินเยว่ซินพลันสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน

อาการแสบคันรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วกายจนยากจะทน

นางพลิกตัวไปมาบนเตียงไม้ผุอย่างทรมาน ขนตาสั่นระริก ก่อนดวงตาคู่ลึกคมจะลืมขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความรำคาญและเหนื่อยล้า แสงจันทร์สาดลอดหน้าต่างไม้ไผ่มาอาบร่างบาง

นางยกมือขึ้นเพ่งมองแหวนหยกขาวที่สวมอยู่บนนิ้วชี้ เนื้อหยกใสสะอาด แวววาวอ่อนโยน ลวดลายซับซ้อนที่สลักอยู่ภายในเผยประกายลึกลับเร้นลับ

ริมฝีปากของนางยกยิ้มบาง พลันพึมพำเสียงแผ่วเบา

“ยังดี… ที่เจ้ายังอยู่กับข้า” ทันใดนั้น แสงสีขาวแล่นวาบออกมาจากแหวน ร่างของนางพลันเลือนหายไปในพริบตา เหลือเพียงผ้าห่มเก่าๆ วางทิ้งอยู่บนเตียงว่างเปล่า…

สายหมอกสีขาวบางลอยคลุ้งอบอวลราวกับม่านเทพธิดา

แสงทองอาบไล้ทั่วผืนดิน ทุกย่างก้าวที่ก้าวผ่านเผยให้เห็นพืชสมุนไพรล้ำค่าหลากชนิดงดงาม ราวกับดินแดนสวรรค์ในตำนาน ร่างของนางลอยเคลื่อนกลางอากาศอย่างสงบ

ก้าวย่างแต่ละครั้งช้าและอ่อนช้อย ทว่าเงาเบื้องหลังกลับซ้อนทับเป็นภาพลวง ก่อนจะปรากฏขึ้นอีกครั้งภายในสวนสมุนไพรห่างออกไปราวร้อยจั้งในพริบตาเดียว

เบื้องหน้าเป็นบ่อน้ำพุร้อนกว้างสุดสายตา ไอหมอกโอบล้อมทั่วบริเวณ น้ำตกเย็นเฉียบไหลทะลักลงมาจากหน้าผาสูงชัน

เสียงกึกก้องสะท้านทุ่งหญ้า แต่ยามหยดน้ำตกกระทบผืนน้ำ…

กลับพลันกลายเป็นความอุ่นละมุนอย่างน่าประหลาด

แม้นางจะหาคำอธิบายไม่ได้ แต่สำหรับหลินเยว่ซินแล้วตราบใดที่ทุกสิ่งมีประโยชน์ นั่นก็เพียงพอ

เสื้อผ้าเก่าโทรมถูกปลดออก เผยให้เห็นผิวกายคล้ำอมเหลือง

ซีดโทรม นางก้มลงมองตัวเองด้วยแววตาขุ่นเคือง

ก่อนปรายสายตาไปยังอกแบนราบ มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างอดเยาะหยันตัวเองไม่ได้

ทั้งดำ ทั้งแบน… ช่างสิ้นหวังเสียจริง!

นางถอนหายใจยาว ก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนก้อนหินใหญ่กลางบ่อน้ำ เอนหลังพิงด้วยท่วงท่าสบายที่สุด ร่างผ่อนคลายราวกับกำลังละทิ้งความเหนื่อยล้าเอาไว้

บ่อน้ำแห่งนี้นางสำรวจมาแล้วทุกซอก ทุกมุม

แม้จะลึกมืดมิดจนมองไม่เห็นก้นบ่อ แต่บางจุดกลับมีหินรองรับพอดีให้นั่งหรือนอนได้โดยไม่จมลงไป

ที่นี่…คือ “มิติพิเศษ” ที่นางค้นพบโดยบังเอิญ โลกอีกใบที่เต็มไปด้วยพลังธาตุสมบูรณ์ไร้ที่สิ้นสุด พืชสมุนไพรหายากเบ่งบานเติบโตเร็วและแข็งแรงกว่าปกติหลายเท่า นางจึงเลือกปลูกสมุนไพรล้ำค่าไว้เต็มสวนแห่งนี้

ไม่เพียงเท่านั้นสายน้ำในบ่อนี้ยังเปี่ยมด้วยพลังรักษา

สามารถฟื้นฟูบาดแผลและเสริมสร้างพลังปราณได้ดียิ่ง

รอยเลือดแห้งกรังบนเรือนร่างค่อยๆ จางหาย

แผลลึกที่เคยทิ่มแทงกลับสมานปิดทีละเล็กละน้อย รอยแผลเป็นที่ติดแน่นมานานก็ค่อยเลือนหายราวกับไม่เคยมีอยู่

ร่างกายทั้งร่างกำลังฟื้นฟู ซ่อมแซมด้วยวิถีแห่งสวรรค์

สะเก็ดแผลเริ่มลอกออก อาการเจ็บปวดกลับกลายเป็นเพียงความคันเสียดแทง

หลินเยว่ซินข่มตาหลับ ปล่อยตัวให้ค่อยๆ จมลงสู่ก้นบ่อ ความทุกข์ทรมานค่อยคลายหาย เหลือเพียงความสงบเย็นในใจ

ใต้น้ำเต็มไปด้วยพืชน้ำสายพันธุ์แปลกประหลาด ใบเรียวพลิ้วไหวตามกระแสน้ำราวกับร่ายรำ นางกลับหายใจได้อย่างอิสระภายใต้สายน้ำนี้ ราวกับที่นี่คือบ้านเกิดมาแต่เดิม

นางลอยตัวนิ่งกลางบ่อ หลับตาเข้าสมาธิอย่างสงบ

ราวกับเวลาหยุดลง

ไม่รู้ว่านานเพียงใด… จนกระทั่ง ผิวน้ำที่เคยสงบนิ่งพลันสั่นไหว บางสิ่งกำลังลอยขึ้น

อย่างเชื่องช้าสัมผัสถึงความผิดปกติ

หลินเยว่ซินพลันลืมตาในทันที ก้าวขึ้นยืนบนก้อนหินกลางบ่อด้วยท่าทีระแวดระวัง บาดแผลทั่วร่างแทบหายเป็นปลิดทิ้ง

เหลือเพียงร่องรอยจางบาง ผิวพรรณที่เคยคล้ำกลับขาวกระจ่างขึ้นราวกับผืนหยก เส้นผมยาวดำขลับที่เคยหยาบกร้าน บัดนี้ทอประกายเรื่อม่วงอ่อนทั่วทั้งศีรษะ

ดวงตาของหลินเยว่ซินเบิกกว้าง ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น นางยกมือคว้าปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาตรงอกขึ้นมอง

แสงสีม่วงสะท้อนประกายวิบวับราวกับเปลวไฟลึกลับในรัตติกาล

ริมฝีปากกระซิบสั่นเบา ทว่าแฝงด้วยแรงสั่นสะท้านจากก้นบึ้งหัวใจ

“ผม…สีม่วง?”

หรือว่า ดวงตาสีม่วงในตำนานของนางกำลังจะกลับคืน

ในโลกศตวรรษที่ 21 หลินเยว่ซินคือ “นักฆ่าอันดับหนึ่ง”

ผู้มีผมยาวสีม่วงและดวงตาสีม่วงลึกล้ำเอกลักษณ์

ที่ทำให้ใครก็ตามที่สบตาต่างไม่อาจลืมเลือน แต่ในบางภารกิจ นางจำต้องซ่อนตัว เปลี่ยนสีผมและสีตาเพื่อกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม ไม่ให้ใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริง

ทว่าหลังจากทะลุมิติมาอยู่ในโลกใหม่นี้

นางกลับไม่เคยมีเวลาแม้แต่จะสังเกตรูปลักษณ์ของตัวเองเลย

สักครั้ง… เมื่อความคิดผุดขึ้นมา ร่างของนางพลันปรากฏขึ้นอย่างเงียบงันในเรือนไม้ไผ่เล็กริมน้ำ

สภาพราวกับสั่งจิตให้เคลื่อนที่มาเอง เบื้องหน้าคือกระจกเงาเก่าเก็บบนโต๊ะเครื่องแป้ง ภาพสะท้อนภายในนั้นชัดเจนราวผลึกแก้วใสหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังนั่งมองตนเองอยู่ตรงนั้น

ผิวผอมบางซีดเซียว ทว่าขับประกายสุขภาพแฝงเร้น

ผมยาวสีม่วงอ่อนพลิ้วเป็นลอนคลื่นระยับใต้แสงอ่อน ดวงตาสีม่วงเข้มลึกล้ำราวกับกลืนกินจักรวาลทั้งมวล

นางถึงกับตกตะลึง

หัวใจพลันสั่นสะท้าน “เป็นดวงตาสีม่วงจริงๆ ด้วย!”

และยิ่งเพ่งพินิจ ก็ยิ่งต้องเบิกตากว้าง

เพราะร่างนี้…ไม่เพียงแต่ชื่อเดียวกัน

หากรูปลักษณ์ยังเหมือนกับตัวตนเดิมของนางราวกับถูกส่องกระจกเงาฝาแฝด!

เว้นเสียแต่ว่า… ส่วนที่เคยภาคภูมิใจ ทั้งผิวขาวเนียนละเอียดและทรวงอกอวบอิ่มกลับเลือนหายไปสิ้น เหลือเพียงร่างผอมบางอ่อนแอที่ไร้สง่าราศี