มาคนเดียวเหรอครับ .

“กรี้ดดดดด!!  ไอ้สวะเอ้ย! งานง่ายๆ แค่นี้ก็ทำพลาดเสียอารมณ์จริงๆ เลย” 

ลูกปัดกำโทรศัพท์ในมือแน่นเมื่อรู้ข่าวว่ามือดีที่ส่งไปจัดการกับศรัตรูหัวใจทำงานพลาดแถมยังจบชีวิตอีกต่างหากก็ทำเอาเธอถึงกับสติหลุดแต่ก็ดีเหมือนกันที่ตำรวจะได้สาวไม่ถึงตัวเธอ 

แต่หญิงสาวกลับไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องที่เธอก่อขึ้นมานั้นคือคนที่เธอรัก …

“เสียงดังโวยวายอะไรยายปัด” 

เปรมที่กำลังเดินผ่านมาพอดีเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวของตนเองกำลังหงุดหงิดกับอะไรบางอย่าง

“พี่เปรม! ไหนบอกว่ารักบอกว่าชอบ อีนางนั่นไงคะ ทำไมไม่เห็นทำอะไรสักทีปัดจะทนไม่ไหวแล้วนะคะ!” 

“ปัดคิดจะทำอะไร ..”

“ก็ถ้าพี่เปรมไม่ทำอะไรปัดจะทำเองค่ะ” 

“ถ้าปัดทำอะไรคุณอรละก็…”

“ทำไมคะ พี่เปรมจะทำไม” 

“เรื่องอื่นพี่ไม่ว่า แต่ถ้าเรื่องคุณอร ปัดรู้เอาไว้เลยไม่ว่ายังไงพี่ก็จะไม่ยอมเด็ดขาด”

คนเป็นพี่ยืนพูดด้วยน้ำเสียงดุดันและแววตาที่แข็งกร้าวท่าทางแบบนี้เธอจะเห็นได้ก็ต่อเมื่อพี่ชายของเธอโกรธจัดหรือตอนที่จะทำเรื่องเลวร้ายเท่านั้น 

ลูกปัดได้แต่จ้องมองดวงตาคู่นั้นด้วยด้วยความไม่พอใจ อีนังนั่นมันมีดีอะไรนักหนาทุกคนถึงได้รุมปกป้องมันขนาดนั้น 

คิดอย่างนั้นแล้วก็ยิ่งเพิ่มไฟแค้นในใจให้ลุกโชน ปกป้องกันให้ได้ตลอดเถอะ คอยดู…

ปัง!!

เปรมปิดประตูกระแทกเสียงดังลั่นจนลูกปัดสะดุ้ง เฮือก! ด้วยความตกใจ สองมือของเธอกำแน่นในหัวคิดแต่ต้องการจะกำจัดเสี้ยน หนาม ความรักของเธอ ให้พ้นทาง

และยิ่งคนรักของเธอติดต่อไม่ได้ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ ยิ่งทำให้ในอกของเธอราวกับมีไฟสุมอยู่จนร้อนรนไปหมด

. . . 

“เป็นไงบ้างอร ทำไมถึงไม่บอกอะไรกันเลย นี่ก็เพิ่งรู้จากปากคุณแม่ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ฮะ”

กรองขวัญตรงปรี่เข้ามาหาเพื่อนสนิทของเธอแล้วรีบเอ่ยถามขึ้นทันทีด้วยความห่วงสองมือก็จะตัวของเพื่อนสาวหันไปหันมาเพื่อเช็คดูร่างกายเธอคร่าวๆ ว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่ในใจมันกลัวมากเลยคนที่เจ็บมากคือคุณจอมทัพมากกว่า”

“ดีแล้วไม่เป็นไรก็ดีแล้ว..แล้วพอจะจะรู้ไหมว่าคนร้ายเป็นใคร”

“คิดไม่ออกจริงๆ” 

นั่นสิเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโตถ้ามีศัตรูที่ไหนฉันก็ต้องรู้บ้างสิแต่นี่”…”

กรองขวัญเองก็นึกไม่ออกว่าเพื่อนของตนจะไปมีศัตรูที่ไหนได้ นอกจากจะเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวแล้วก็ยังไม่ค่อยมีเพื่อนที่ไหนอีกต่างหากแถมเพื่อนที่มีนอกจากเธอก็ไม่ใช่คนไทยเป็นเพื่อนที่เรียนไฮสคูลด้วยกันที่ต่างประเทศทั้งหมด

“เอ๊ะ! เดี๋ยวนะแต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้”

“อะไรเหรอ อะไรเหรอขวัญ”

“ก็คนที่ดูจะไม่ชอบขี้หน้าเธอที่สุดช่วงนี้จะเป็นใครไปได้นอกจากแม่ลูกปัดลูกผู้ดีไฮโซแฟนของว่าที่สามีเธอไง”

อรฤดีนิ่งเงียบไปชั่วครู่จะว่าไปก็จริงมีแค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ออกตัวและท่าทางชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าของเธอ

“เค้าจะกล้าทำแบบนั้นเหรอจะกล้าทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”

อรฤดีไม่อยากจะกล่าวหาลอยๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีคำถามเหล่านั้นเกิดขึ้นในหัวอยู่ไม่น้อย

“โอ้ยนี่มันชีวิตจริงนะอร เพื่อ ของรักของหวง คนเราเวลาหน้ามืดตามัวมันก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละช่วงนี้ก็ระวังตัวไว้ดีๆ แล้วกันมีอะไรก็โทรมาเข้าใจไหมอย่าไปไหนคนเดียวอีกถ้าใช่นางนั่นจริงมัน คงไม่ยอมจบง่ายๆ แน่” 

อรฤดีพยักหน้ารับกับคำเตือนคำแนะนำของเพื่อนเอาจริงๆ แล้วเธอไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นเลยมีเพียงกรองขวัญที่เติบโตมาในแวดวงสังคมเดียวกันก็พอจะรู้รู้จักหน้าตานิสัยใจคอกันอยู่บ้างไม่มากก็น้อยเมื่อเพื่อนแนะนำให้ระวังแบบนี้เห็นทีผู้หญิงคนนั้นคงจะไม่ใช่เล่นๆ แน่นอน

“ขวัญจะไปเยี่ยมคุณจอมหน่อยไหม”

“โอ้ยไม่ล่ะยิ่งถ้าแม่นั่นเป็นสาเหตุด้วยแล้วนะยิ่งไม่อยากจะเห็นไม่งั้นอดโมโหไม่ได้เดี๋ยวขวัญได้จัดชุดใหญ่ให้แน่นอนเดี๋ยวจะถึงเวลานัดกับลูกค้าแล้วขวัญกลับก่อนแล้วกันเอาไว้เจอกันดูแลตัวเองดีๆ”

“บ๊ายบาย”

อรฤดียืนส่งเพื่อนจนเดินหายลับสายตาไปแล้วจึงเดินกลับขึ้นไปที่ห้องของคนป่วยที่ป่านนี้คงจะหลับปุ๋ยไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดที่เพิ่งกินยาเข้าไป 

ช่วงระหว่างที่จอมทัพนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอรฤดีมาเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนในตอนกลางวันทุกวัน ส่วนตอนกลางคืนจะเป็นคนจากบ้านของเขาที่พ่อและแม่จัดให้มาเฝ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอาไว้ 

เมื่อขึ้นมาถึงห้องก็จริงอย่างที่คิดจอมทัพนอนหลับสนิทเห็นอย่างนั้นเธอจึงหยิบผลไม้ที่เขาชอบทานออกมาล้างและปอกเปลือกแช่ตู้เย็นเอาไว้เผื่อว่าตอนตื่นมาแล้วอยากดูซีรี่ย์จะได้มีอะไรเคี้ยวเล่น 

“.. คุณเห็นมือถือผมไหม” 

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าป่านนี้คนรักของเขาคงจะกำลังร้อนใจที่ติดต่อเขาไม่ได้แน่ๆ 

“นี่ค่ะ” 

อรฤดีเปิดลิ้นชักใต้ทีวีแล้วหยิบยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า เขารับไว้แล้วนอนกดโทรศัพท์ในมือยุกยิกๆ ก่อนที่จะหันมามองอรฤดีอยู่บ่อยๆ จนเธอรู้สึกได้ 

“ชั้นลืมของไว้ที่รถ เดี๋ยวชั้นมานะคุณ” 

เมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มก็พอจะเดาออกว่าเขาคงต้องการเวลาส่วนตัวเธอจึงบอกไปแบบนั้น 

“ของสำคัญหรือเปล่าลงไปคนเดียวจะดีเหรอ”

“แหม ที่นี่โรงพยาบาลนะคุณ คนเยอะแยะแล้วนี่ก็ใจกลางเมืองไม่มีอะไรหรอก” 

  พูดจบแล้วเธอก็รีบลุกเดินออกไปทันทีไม่รอให้เขาได้พูดอะไรต่อ

จริงๆ แล้วไม่ได้ลืมอะไรทั้งนั้นแหละ ลงมาแล้วก็ไม่รู้จะไปไหนมองซ้ายมองขวาแล้วใบหน้าสวยก็เดินตรงไปที่ร้านกาแฟชื่อดังที่อยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาลพอดี แต่คนไม่ชอบกาแฟแบบเธอจะสั่งเครื่องดื่มอะไรได้ล่ะนอกจาก.. น้ำผลไม้ตามฤดูกาล

อีกแค่เดือนกว่าๆ ก็จะถึงกำหนดวันแต่งงานแล้วนี่ขนาดยังไม่แต่งชีวิตที่เคยสงบสุขของเธอก็วุ่นวานไปหมดถ้าหากแต่งงานกันแล้วมันจะขนาดไหนคิดแล้วหญิงสาวก็ส่ายหัวไปมาให้กับชีวิตช่วงนี้ของตัวเอง 

เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเล็กๆ ติดผนังกระจกนั่งมองออกไปข้างนอกนั่น

“มาคนเดียวเหรอครับ ..”