บทที่0001

หลังจากที่ฉันเสียชีวิตไปแล้ว วิญญาณของฉันกลับไม่สลายหายไปอย่างน่าแปลกประหลาด และยังคงวนเวียนอยู่บนโลกมนุษย์

ฉันเห็นร่างของตัวเองถูกพบในถังขยะและในแม่น้ำอย่างต่อเนื่อง ภาพนั้นทำให้ทั้งเมืองตกอยู่ในความหวาดกลัว

ส่งผลกระทบอย่างรุนแรง เจ้าหน้าที่ระดับสูงจึงเรียกพี่ชายที่เป็นนักสืบ มาทำการสืบสวนอย่างละเอียด

ฉันรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย เพราะฉันรู้ว่าตัวเองสร้างปัญหาให้พี่ชายอีกแล้ว และก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสะท้าน

เมื่อเห็นร่างที่ถูกประกอบขึ้นมา พี่ชายก็ขมวดคิ้วแน่น

“มีข้อมูลที่เกี่ยวกับผู้ตายไหม? ระบุเวลาการเสียชีวิตได้หรือยัง?” เขาถามอย่างเร่งรีบ

หัวหน้าฉินที่มาช่วยงาน นวดขมับอย่างเหนื่อยล้า แล้วตอบว่า “จากการประเมินเบื้องต้น ผู้ตายเป็นหญิงสาว อายุประมาณ 20 ถึง 22 ปี เสียชีวิตมาแล้วไม่น้อยกว่า 48 ชั่วโมง”

“สภาพศพเสียหายหนักมาก ตอนนี้ยังไม่สามารถดึงข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้ ผลตรวจ DNA จะออกมาเร็วที่สุดภายในสองวัน”

หัวหน้าฉินพูดต่อว่า “อีกอย่าง ตอนยังมีชีวิตอยู่ผู้ตายถูกทารุณกรรมอย่างไม่อาจจินตนาการได้ เพื่อไม่ให้ผู้ตายขัดขืน ฆาตกรได้ตัดแขนขาของเธอทั้งเป็นอย่างโหดเหี้ยม”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในที่เกิดเหตุรู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก วิธีการที่โหดร้ายนี้ทำให้คนยากที่จะเชื่อ

“ฆาตกรคนนี้มันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเลยจริงๆ!” มีคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา

“เด็กคนนี้ ก่อนตายคงเจ็บปวดมากสินะ” อีกเสียงหนึ่งพูดด้วยความสงสาร

พี่ชายทุบโต๊ะด้วยความโกรธ สาบานว่า “ฆาตกรคนนี้ ผมจะตามหามันให้เจอ แล้วนำตัวมันมาลงโทษตามกฎหมายให้ได้!”

ลุงเจ้าเอามือตบไหล่พี่ชายเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียดาย “นายก็เหนื่อยมากแล้ว ครั้งนี้งานฉลองบรรลุนิติภาวะของนวลนวล นายคงไปเข้าร่วมไม่ได้แล้วล่ะ”

ลุงเจ้าเป็นทั้งอาจารย์ของพี่ชายฉัน และเป็นเพื่อนสนิทของพ่อฉัน

หลังจากพ่อแม่เสียชีวิตไป เขาก็ดูแลเราสองคนอย่างดี แถมยังสอนพี่ชายให้รู้จักวิธีการตามหาเบาะแสและตามตัวคนร้ายด้วยตัวเอง

แต่พอได้ยินชื่อของฉัน พี่ชายฉันก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว “อย่าพูดถึงเธอต่อหน้าผม ซวยชะมัด”

“ผมจะไปเข้าร่วมงานฉลองบรรลุนิติภาวะของเธอได้ยังไง? ผมกำลังเตรียมจะไปงานจบของเสี่ยวเยว่อยู่เลย”

คำพูดที่เหมือนมีดกรีดนี้ ทำให้ใจของฉันเจ็บปวดยิ่งนัก

หลังจากพ่อแม่เสียชีวิตไป พี่ชายก็เกลียดฉันเข้าไส้ คิดว่าฉันเป็นคนทำให้พ่อแม่ตาย

ไม่ยอมรับฉัน และไล่ฉันออกจากบ้าน

ต่อมา มีครั้งหนึ่งตอนที่เขาออกไปตรวจสอบได้ช่วยผู้หญิงคนหนึ่งไว้ แถมยังรู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า จึงพาเธอกลับบ้าน แล้วรับเธอเป็นน้อยสาวของตัวเอง

ส่วนฉัน ก็กลายเป็น “เด็กกำพร้า”

ก่อนที่ฉันจะตาย พี่ชายยังโกรธอยู่

โกรธที่ฉันทำให้งานจบของน้องสาวเขาต้องล่าช้า และโกรธที่ฉันทำให้น้องสาวเขาถูกตั้งข้อสงสัย

ถ้าให้เขารู้ว่าคนที่นอนอยู่ตรงนั้นเป็นฉันละก็ ตอนนี้เขาคงเลือกที่จะจากไปอย่างไม่ลังเลแล้วสินะ

เพราะไม่มีใคร ที่อยากให้ฉันตายมากไปกว่าเขาอีกแล้ว

พี่ชาย ในที่สุดตอนนี้ฉันก็ได้ตายไปแล้ว พี่คงดีใจมากสินะ

กำปั้นของลุงเจ้าทุบใส่บนอกของพี่ชายฉันอย่างแรง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตำหนิ “แกนี่นะ พูดแบบนี้ได้ยังไง? นวลนวลเป็นเด็กที่แสนดีขนาดนั้น เธอกลัวว่านายจะไม่ชอบเธอ เลยแอบเอาอาหารมาส่งให้นายที่สำนักงานทุกวัน ไอ้เด็กบ้า อย่าไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีไปเลย!”

พี่ชายฉันแค่หัวเราะเยาะเบาๆ “ผมไม่สนหรอกครับอาจารย์ เราอย่าพูดถึงเธออีกเลยดีกว่า กลับมาคุยเรื่องงานกันดีกว่า”

“ว่าแต่ ช่วงนี้มีใครแจ้งคนหายบ้างไหม?”

ผู้ช่วยเสี่ยวโจวส่ายหัว แล้วตอบว่า “ไม่มีครับ ช่วงสองวันที่ผ่านมาก็ไม่ไดรับรายงานว่ามีคนในพื้นบุคคลสูญหายเลย”

“เฮอะ ผู้หญิงคนนี้หายตัวไปหลายวันแล้ว คนในบ้านไม่ได้สังเกตเห็นเลยหรือไง？ผู้ใหญ่พวกนี้ช่างไม่มีความรับผิดเลยจริงๆ” พี่ชายฉันบ่นด้วยความไม่พอใจ

ถึงเวลากินข้าว พี่ชายฉันก็ออกไปกินข้าวกับคนอื่น

ลุงเจ้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ทำไมสองสามวันนี้นวลนวลไม่เอาอาหารมาส่งให้นายเลย?”

พี่ชายฉันหัวเราะเยาะ “ก็เพราะว่าเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้วไงล่ะ นี่ต่างหากถึงจะเป็นนิสัยเดิมๆของเธอ”

ลุงเจ้าเห็นท่าทีแบบนี้ของพี่ชายฉัน ก็โกรธเล็กน้อย “เป็นไปไม่ได้ หลายปีมานี้ ไม่ว่าจะเจอกับอุปสรรคอะไร นวลนวลไม่เคยเลิกส่งข้าวให้นายเลย เธอต้องเจอปัญหาอะไรแล้วแน่ๆ นายรีบโทรถามเธอหน่อยเร็ว”

ใบหน้าของพี่ชายฉันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “อาจารย์ อาจารย์อย่าไปสนเธอเลย สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นการเล่นลูกไม้ที่เธอจงใจทำทั้งนั้น”

“สองวันก่อนเธอยังโทรหาผมอยู่เลย ไม่รู้กำลังเล่นลูกไม้อะไรอีกแล้ว ผมให้เธอมางานจบของเสี่ยวเยว่เธอก็ไม่มา เห็นได้ชัดว่ากำลังไม่พอใจอะไรผมอยู่”

ลุงเจ้ายังอยากพูดอะไรต่อ แต่โทรศัพท์ของพี่ชายฉันก็ดังขึ้น

พอเห็นชื่อคนโทรเข้า คิ้วของเขาก็คลายออกทันที แม้แต่น้ำเสียงก็อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด