บทที่0003

3

พี่ชายฉันกับลุงจ้าวสบตากัน มองดูเด็กผู้ชายตรงหน้าที่ร้องไห้เหมือนเด็กน้อย เขากัดริมฝีปากแน่น ลังเลว่าจะบอกข่าวร้ายที่มีความเป็นไปได้นี้กับเขายังไง

“ทางเราเพิ่งพบศพหญิงนิรนามหนึ่ง……” เสียงพี่ชายของฉันต่ำและเจือด้วยความลำบากใจ

ขาของเด็กชายอ่อนแรง เกือบทรุดลงกับพื้น พึมพำซ้ำๆ ว่า “ไม่ ไม่จริง……”

เขาถูกพยุงไปทำการบันทึกรายละเอียดตลอดทาง

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เสียงที่สดใสของผู้หญิงดังมาจากปลายสาย “นายอยู่ไหนน่ะ? ทำไมไม่อยู่บ้าน? ฉันนั่งรถมาตั้งสองวัน ยังอยากเซอร์ไพรส์นายสักหน่อยอยู่เลย!”

“พี่! ผมนึกว่าพี่เป็นอะไรไปแล้ว ผมจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยครับ!”

เด็กชายเช็ดน้ำตา ก้มขอบคุณพวกเขา แล้วรีบวิ่งจากไปอย่างเร็ว

ฉันกับพี่ชายก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อการสืบสวนคดีดำเนินลึกลงไปเรื่อย ๆ เหล่านักสืบที่ถูกส่งออกไปทั้งหมดก็ทยอยกลับมากัน แต่ก็ไม่มีใครนำเบาะแสที่มีคุณค่าใด ๆ กลับมาเลย

คิ้วของพี่ชายก็ขมวดแน่นขึ้นอีกครั้ง เวลาผ่านไปทีละนิด แต่เรื่องนี้กลับไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยแม้แต่นิด

สองวันต่อมา

ลุงจ้าวเดินมาหาพี่ชายฉันด้วยสีหน้ากังวล

“หยวนเฉิน ลุงก็ยังรู้สึกผิดปกติเหมือนเดิม น่วนน่วนติดต่อไม่ได้หลายวันแล้ว นี่มันผิดปกติมากเลยนะ”

พี่ชายฉันอารมณ์เสียเพราะคดีไม่คืบหน้า พอได้ยินชื่อฉันก็ยิ่งโมโหเข้าไปอีก

“อาจารย์ ผมบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรไง ตอนนี้ผมจะมีเวลาไปสนใจเธอได้ยังไง？ผมต้องอยู่กับเสี่ยวเยว่ ไม่งั้นผมอาจจะไม่ทันพิธีจบของเธอเลยด้วยซ้ำ”

ลุงจ้าวก็เริ่มโมโห “เสิ่นหยวนเฉิน นายอย่าเอาแต่ใจแบบนี้ได้ไหม น่วนน่วนอาจเกิดเรื่องจริงๆแล้วก็ได้ ถ้านายไม่สนใจ งั้นลุงมาจัดการเอง”

พี่ชายฉันสะบัดมือ “ตามใจอาจารย์เลย ยังไงผมไม่สนใจเธออยู่แล้ว ดีที่สุดเธอก็ไม่ต้องกลับมาเลย ผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยใจ”

ลุงจ้าวโมโหจนตะโกนด่าอยู่ที่ด้านหลัง “ฉันสอนเด็กสารเลวอย่างนายออกมาได้ยังไงเนี่ย”

ฉันแอบอยู่ในมุม มองลุงจ้าวที่พยายามปกป้องฉัน น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อไหร่พี่ถึงจะเชื่อว่าจริงๆว่าฉันเกิดเรื่องแล้ว?

พี่ชายฉันเพิ่งออกจากประตู โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ คุณเป็นพี่ชายของเสิ่นจือน่วนน่วนใช่ไหมคะ? ฉันเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอ วิจัยก่อนจบของเธอมีปัญหานิดหน่อย ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลย คุณพอจะ……”

อาจารย์ยังพูดไม่จบ พี่ชายฉันก็ขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ผมจะไปรู้ได้ไงว่าเธอไปไหน? อย่ามากวนผม เธอจะเป็นตายร้ายดีอะไรก็ไม่เกี่ยวกับผม!”

พูดจบ เขาก็วางสายอย่างแรง

พี่ชายฉันโกรธมาก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความถึงฉัน

“เธอจะเลิกเล่นได้ยัง? ถ้าในวันพิธีจบของเสี่ยวเยว่เธอกล้าไม่โผล่มา ฉันจะฆ่าเธอกับมือเลย!”

น้ำตาฉันไหลอย่างเงียบๆ

ฉันไม่ได้ไม่โผล่มานะพี่

ฉันนอนอยู่ในห้องชันสูตรศพข้างๆ พี่มาแล้วสองวัน！

เมื่อไหร่พี่ถึงจะพบว่าคนคนนั้นเป็นฉัน? เมื่อไหร่ถึงจะยอมเชื่อฟังคำพูดของลุงจ้าว?

ตอนนั้นเอง เหวินเสี่ยวเยว่ถือกล่องข้าวเข้ามาในสำนักงาน

ตาของพี่ชายฉันเป็นประกาย ยิ้มต้อนรับอย่างอบอุ่น

“เสี่ยวเยว่ มาได้ไงเนี่ย?”

เหวินเสี่ยวเยว่ยิ้มหวาน “ฉันเป็นห่วงพี่ เลยเอาของอร่อยมาให้พี่”

พี่ชายฉันลูบหัวเธออย่างเอ็นดู “เสี่ยวเยว่ดีที่สุดแล้ว ไม่เหมือนไอ้เนรคุณนั่น เอาแต่สร้างเรื่องให้ฉัน”

น้ำตาของเหวินเสี่ยวเยว่คลอเบ้า

พี่ชายฉันรีบถามอย่างร้อนใจ “เกิดอะไรขึ้นเหรอ？เสี่ยวเยว่ ใครรังแกหนู?”

เหวินเสี่ยวเยว่กัดริมฝีปาก ทำหน้าตาเหมือนได้รับความไม่ยุติธรรม “เมื่อกี้ ฉันเจอพี่สาวที่ข้างทาง อยากทักทายเธอ แต่เธอกลับผลักฉัน แล้วโยนจี้เล็กๆ นี้ให้ฉัน บอกว่าไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพี่อีก”

พี่ชายฉันก้มดู เห็นว่าหัวเข่าของเหวินเสี่ยวเยว่แดงและบวมจริงๆ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทรหาฉัน พร้อมด่าด้วยความโกรธ “ไอ้เนรคุณที่สมควรตายนี่!”

ลุงจ้าวเห็นจี้นั้นแล้ว รีบแย่งมา “เธอบอกว่านี่เป็นสิ่งที่น่วนน่วนเพิ่งโยนให้เธอ?”

เหวินเสี่ยวเยว่เหมือนตกใจ พยักหน้าแล้วหลบหลังพี่ชายฉัน

“ลุงจ้าว ผมบอกแล้วว่ายัยหนูนั่นไม่เป็นไร ลุงยังไม่เชื่ออีก เธอกล้าผลักเสี่ยวเยว่ ผมต้องไปคิดบัญชิกับเธอสักหน่อยแล้ว”

แต่ลุงจ้าวกลับส่ายหน้าอย่างเคร่งขรึมพลางพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ จี้นี้หน่วนหน่วนใส่มาตั้งแต่เด็กจนโต แล้วมันก็เป็นของสิ่งเดียวที่แม่นายเหลือไว้ให้เธอ เธอหวงมันมาก ไม่มีทางโยนทิ้งง่ายๆแบบนี้”

พี่ชายฉันเปิดลำโพง “ลุงฟังไว้นะ ยัยหนูนั่นจะรับสายในทันทีแน่นอน”

แต่ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่า ครั้งนี้จะโทรติดจริงด้วย

พี่ชายฉันตะโกนด่าทันที “เสิ่นจือน่วน เธอรีบมาที่สำนักงานเดี๋ยวนี้ กล้าทำร้ายเสี่ยวเยว่ ฉันว่าเธออยากตายแล้วใช่ไหม?”

ฝั่งโน้นลังเลอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะพูดขึ้นว่า “พี่เสิ่น นี่เป็นโทรศัพท์ที่เก็บได้จากที่เกิดเหตุ”