บทที่0002

“ฮัลโหล? เสี่ยวเยว่หยา คิดถึงพี่แล้วใช่ไหม?”

พี่ชายฉันยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าปลายสายคือเหวินเสี่ยวเยว่”

พี่ชายที่เคยมีเพียงฉันอยู่ในสายตา และอยากจะมอบโลกทั้งใบให้ฉันนั้น

ตอนนี้ในสายตาเขา เหลือเพียงน้องสาวบุญธรรมที่ทั้งเสแสร้งและเจ้าเล่ห์คนนี้แล้ว

“เยวี่ยหยารอพี่ก่อนนะ พี่ทำงานเสร็จจะรีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนหนูนะ……โอเค พี่รู้แล้ว พี่จะดูแลตัวเองให้ดีเลย”

พี่ชายฉันพูดพร่ำไม่หยุด ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรไป จู่ ๆ น้ำเสียงของพี่ชายฉันก็เย็นลงทันที “เยวี่ยหยาไม่ต้องห่วง เรื่องวิจัยก่อนจบพี่จะให้เสิ่นจือน่วนยอมรับว่าเธอเป็นคนลอกของหนู ถ้าเธอไม่ยอมรับ พี่ก็จะตีจนให้เขายอมรับ!”

“โอเคนะเสี่ยวเยว่หยา อย่าเสียใจไปเลย อยู่บ้านดีๆรอพี่กลับไป ตอนนี้ด้านนอกไม่ปลอดภัย ออกไปข้างนอกต้องบอกพี่นะ”

ฟังพี่ชายปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ฉันก็หัวเราะเยาะตัวเอง

ทั้งที่เป็นพี่ชายแท้ๆของฉัน แต่กลับไม่เชื่อน้องสาวแท้ๆ และยอมไปเชื่อคนที่เก็บมาจากข้างนอก?

วิจัยเรื่องนั้นเธอเป็นคนลอกฉันต่างหาก！ทำไมพี่ถึงไม่เชื่อฉัน！

“จริงสิ พี่ วันอาทิตย์ตอนกลางคืนพี่ต้องมาให้ได้นะ หนูเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้พี่ด้วยล่ะ”

เสียงระฆังเตือนภัยในใจฉันดังขึ้นกะทันหัน ฉันรีบเขย่าแขนของพี่ชายด้วยความร้อนรน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ไม่ อย่าไปนะพี่ เหวินเสี่ยวเยว่……เธอเป็นคนบ้า!”

แต่พี่ชายฉันกลับไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของฉันเลย

เขาแค่ยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู “ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะรีบจัดการคดีนี้ให้เสร็จ แล้วจะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนหนู”

หลังจากวางสาย พี่ชายฉันก็เห็นลุงเจ้ายังขมวดคิ้วอยู่

เขาหัวเราะเบา ๆ “เอานะ อาจารย์ เดี๋ยวผมไปดูผู้ตายอีกที เผื่อจะเจอเบาะแสอะไรเพิ่ม อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

ลุงเจ้ารีบคว้าแขนเขาไว้ “เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ลุงเพิ่งโทรหานวลนวลไป แต่ไม่มีคนรับสาย นายโทรหาเธอหน่อยสิ สายนาย เธอต้องรับแน่นอน”

พี่ชายฉันโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ผมไม่มีเวลา ยุ่งอยู่เนี่ยย จะไปมีเวลาไปโทรหาเธอได้ไงล่ะ”

ลุงเจ้าเห็นเขาไม่ฟัง ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

พี่ชายฉันกลับเข้าไปในห้องชันสูตร เผชิญหน้ากับร่างของฉันอีกครั้ง

เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก ใช้เวลาทำใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะใส่ถุงมือแล้วเริ่มตรวจสอบร่างของฉันอย่างละเอียด

ทันใดนั้น สายตาเขาก็เปลี่ยนเป็นเฉียบคม จับมือฉันไว้แน่น

หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นทันที

ในที่สุด เขาก็จะพบว่าเป็นฉันแล้วเหรอ?

ด้านในข้อมือของฉัน มีรอยแผลเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวจาง ๆ เป็นรอยที่เมื่อตอนเรายังเด็กๆ หลงเข้าไปในป่า ฉันไม่ระวังเลยโดนกิ่งไม้กรีด

ตอนนั้นพี่ชายรู้สึกผิดมาก เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองพันแผลให้ฉัน แล้วแบกฉันตลอดทางจนกลับถึงบ้าน

รอยแผลนั้น แม้จะจางลงตามกาลเวลา แต่สำหรับฉัน มันคือความทรงจำอันล้ำค่า

ฉันเชื่อว่า แค่เห็นรอยแผลนี้ พี่ชายต้องจำฉันได้แน่นอน

แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์ของคุณป้าก็โทรเข้ามา

“อาเฉินจ๊ะ นวลนวลอยู่กับนายไหม? เด็กคนนี้ โทรยังไงก็ไม่รับ ส่งข้อความก็ไม่ตอบ?”

หลังพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว คุณป้าเป็นญาติคนเดียวที่ยังห่วงใยฉันอยู่ เมื่อนึกถึงเธอ ใจของฉันก็รู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

น้ำเสียงพี่ชายฉันเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันที “ป้า ป้าอย่าไปสนใจเธอเลย ช่วงนี้เธอยิ่งทำตัวเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ ไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น”

“โอ๊ย ๆ พวกเธอสองพี่น้องเป็นอะไรกันอีกล่ะ? อาเฉิน ไม่ใช่ป้าว่านายนะ นวลนวลรู้ว่ากระเพาะนายไม่ดี จึงไปสอบเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโภชนาการมา แถมยังไปเรียนการทำอาหารมาเพราะนายด้วย ยังไงเหวินเสี่ยวเยว่ก็เป็นแค่คนนอก……”

คุณป้าพยายามพูดไกล่เกลี่ยพี่ชาย

แต่พี่ชายกลับขัดคำพูดของคุณป้าขึ้นทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ป้า อย่าเอาเธอไปเทียบกับเสี่ยวเยว่เลย คนอย่างเธอนะมีแต่ความคิดชั่วๆ คำที่พูดออกมาก็ล้วนเป็นแต่คำโกหก ตอนนี้ก็เล่นลูกไม้อีก หลบซ่อนทำเป็นมาเล่นหายตัวกับพวกเรา ผมไม่มีเวลาไปสนใจเธอหรอก”

“พอแล้วครับป้า ผมยุ่งมาก แค่นี้นะครับ”

คุณป้ายังไม่ทันได้ตอบกลับ พี่ชายก็วางสายไปทันที

บางทีอาจเป็นเพราะได้ยินคนอื่นพูดถึงฉันอีก เขาจึงแค่เหลือบตามองข้อมือของฉันอย่างลวกๆ แล้วก็ถอดถุงมือออกด้วยความรำคาญ

เพราะแบบนี้ พี่ชายจึงพลาดโอกาสที่จะจำฉันได้

ทันใดนั้น ด้านนอกก็เกิดเสียงวุ่นวายขึ้น

พี่ชายฉันเดินออกไป ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนนักเรียนมัธยม ร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ

“ขอร้องล่ะครับ ช่วยตามหาพี่สาวผมที พี่สาวผมหายตัวไป ฮือฮือ……” เสียงของเด็กชายเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

พี่ชายฉันเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังทันที “ใจเย็น ๆ นะหนุ่มน้อย หนูค่อยๆพูดนะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“พี่สาวผมอายุ 21 ปี ทำงานอยู่ข้างนอก แต่ผมติดต่อเธอไม่ได้มาหลายวันแล้วครับ” เด็กชายพูดพลางสะอื้น

“ผมเหลือแค่พี่สาวคนเดียวแล้ว ขอร้องล่ะครับ ต้องช่วยผมตามหาเธอให้เจอนะครับ!” เด็กชายยิ่งพูดก็ยิ่งทุกข์ใจ แม้แต่ฉันก็รู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย

พี่สาวของเขาหายไปสองวัน เขาจึงเป็นห่วง และกังวล

แต่ฉันหายตัวไปสี่วันแล้ว พี่ชายของฉันกลับยังคงโทษว่าฉันเล่นลูกไม้ และเล่ห์เหลี่ยมอยู่

ฉันหลับตาลง พบว่าตัวเองไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว

พี่ชายที่เคยรักฉันที่สุด ได้สูญหายไปแล้ว