บทที่ 14

เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเย็นชา "ใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้"

"พระชายา ท่านลืมแล้วหรือ ก็ท่านเป็นคนสั่งให้บ่าวมาช่วยงานที่นี่เองนะเจ้าคะ..." ชิงถีก้มหน้างุด ตัวสั่นไปทั้งตัว

"โง่เง่า!"

เซี่ยเชียนฮวันตวาดไปหนึ่งที ชิงถีตกใจจนหน้าซีดเผือด จากนั้นก็ยิ่งตัวสั่นมากขึ้นไปอีก

นางยื่นมือไปเชิดคางของชิงถีขึ้นมา จ้องหน้านางด้วยสายตาเรียบเฉย "เจ้าคิดว่าถ้าลากข้าเข้าไปเป็นแพะรับบาปแล้วตัวเองจะรอดไปได้หรือไง คนที่บงการเจ้าอยู่เบื้องหลังคนนั้นก็คงอยากจะกำจัดเจ้าทิ้งนานแล้ว"

"ขะ ข้าไม่เข้าใจว่าพระชายาพูดเรื่องอะไร..."

ในหัวของชิงถีขาวโพลนไปหมด

แม่นางซูอยากจะกำจัดนางเหรอ

ไม่ เป็นไปไม่ได้ ขอเพียงนางทำงานสำเร็จ ใส่ร้ายพระชายาได้ แม่นางซูก็จะต้องช่วยนางแน่นอน!

เซี่ยเชียนฮวันมองดูใบหน้าโง่เขลาของสาวใช้แล้วก็ขำก่อนพูดอย่างเย็นชา "ยาพิษที่เจ้าถือในมือเมื่อครู่เรียกว่าผงดอกลำโพง ปลิวอยู่ในอากาศได้เอง ตอนที่เจ้าใส่ยาลงไปก็คงสูดเอาฝุ่นผงมันเข้าไปไม่น้อย ถ้าดูตามปริมาณยาที่ใช้ กว่าพิษจะออกฤทธิ์ก็ประมาณสามชั่วโมง รอให้เย่ซิ่นดื่มยาพิษจนหมด เจ้าเองก็จะต้องตายในไม่ช้าเหมือนกัน"

"ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้!"

ชิงถีไม่อาจเชื่อได้!

แต่แล้ว เมื่อนางสภาพจิตใจไม่มั่นคง จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่าอวัยวะภายในเริ่มปั่นป่วนเจ็บปวดไปหมด นางอ้าปาก "อั๊ก" ก่อนจะกระอักเป็นเลือดสีดำออกมา!

"เจ้าลองกดไปที่ท้องด้านซ้ายของตัวเองดูว่ารู้สึกเจ็บจี๊ดหรือไม่" เซี่ยเชียนฮวันเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาเบาๆ

แม่เฒ่าที่กำลังจับตัวชิงถีไว้อยู่เมื่อได้ยินก็ปล่อยมือทันที

ชิงถีกดไปที่ท้องด้านซ้ายของตัวเองอย่างสั่นๆ อย่างที่คิด เป็นไปตามที่เซี่ยเชียนฮวันพูดไว้เลยเป็นความรู้สึกเจ็บเหมือนถูกทิ่มแทง!

นางรู้สึกพังทลายในทันที พยายามคลานไปหาเซี่ยเชียนฮวัน "พระชายา พระชายาได้โปรดช่วยบ่าวด้วยเพคะ"!

"อย่าขยับ!"

แม่เฒ่ารับจับ นางกดไว้ทันที

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของชิงถีดึงดูดคนให้เข้ามามุงดูมากมาย สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะควบคุมยาก ยิ่งวุ่นวายขึ้นทุกที!

"พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่ หนวกหูจะแย่"

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นหน้าประตูสวนเล็กๆ บรรยากาศรอบๆ ราวกับมีอากาศเย็นพัดเข้ามาทำให้รู้สึกหนาวยะเยือกจนแทบจะเป็นน้ำแข็งได้

ทุกคนถอยหลังกันครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว "ท่านอ๋อง!"

"แม่นางซู..."

ซูอวี้เออร์ที่เดินอยู่ข้างกายเซียวเย่หลัน แสร้งมองไปที่ชิงถีอย่างไม่ตั้งใจทีหนึ่ง ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "ท่านอ๋องกำลังดื่มเหล้าอยู่ในตำหนักข้าอยู่ดีๆ พวกเจ้ากับพระชายามาทำเอะอะโวยวายกันอยู่ที่นี่ จะให้ท่านอ๋องดื่มเหล้าต่อไปได้อย่างไร"

"พวกบ่าวไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ท่านอ๋องหมดอารมณ์นะเจ้าคะ แต่นังบ่าวคนนี้บังอาจแอบใส่ยาพิษลงไปในยาขององค์รักษ์เย่ โชคดีที่พวกข้าจับได้คาตา ท่านอ๋องโปรดตรวจสอบให้แน่ชัดด้วย!"

พวกบ่าวไพร่ต่างพากันหวาดกลัว คุกเข่าลงไปโดยพร้อมเพรียง

หลังจาดนั้นเพียงครู่เดียว นอกจากเซียวเย่หลันกับซูอวี้เออร์แล้ว ในสวนก็มีเพียงเซี่ยเชียนฮวันคนเดียวที่ยังคงยื่นนิ่งอยู่ บรรยากาศรอบข้างเริ่มแปลกไป

นางยังคงไม่คารวะเซียวเย่หลันเหมือนเดิม ใช้มือจับปอยผมที่ร่วงลงมาทัดไปที่ข้างหู หางคิ้วก็ยกขึ้นเป็นเชิงขบขัน

กริยาท่าทางเล็กน้อยเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของเซียวเย่หลันได้ทันที

เขาช้อนสายตาไปมอง และสิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขาตอนนี้คือหญิงสาวในชุดสีเขียวผิวขาวละเอียด ดูงดงาม ยิ่งอยู่ภายใต้แสงจันทร์ยิ่งดูเสมือนนางฟ้านางสวรรค์ก็ไม่ปาน

ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันมาถึงที่นี่ นางเพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดี นางเลือกหยิบเอาชุดกระโปรงเรียบง่ายลายก้อนเมฆสีเขียวจากบรรดาชุดหรูหราฟุ่มเฟือยมาสวมใส่ และได้เติมปากสีผลเชอรี่มาเล็กน้อย พอไม่มีเครื่องหน้าเข้มๆ เหมือนสมัยก่อนแล้ว ความสวยงามเป็นธรรมชาติอย่างดอกไม้แรกแย้มก็ปรากฎออกสู่สายตาของทุกคน

เซียวเย่หลันจ้องเซี่ยเชียนฮวันอยู่ครู่หนึ่ง แอบรู้สึกว่าความรู้สึกของนางที่มีต่อเขาดูจะแตกต่างออกไปจากเดิม

ไม่คาดคิด ซูอวี้เออร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขากลับเอ่ยออกมา

"พระชายา เหตุใดท่านต้องสั่งให้บ่าวรับใช้ของตัวเองแอบวางยาพิษให้องค์รักษ์เย่ด้วยเล่า"