บทที่ 15

อย่างที่เซี่ยเชียนฮวันคิดเอาไว้ แม่ดอกบัวขาวซูอวี้เออร์ เริ่มพูดเปลี่ยนดำเป็นขาวกล่าวหานางแล้ว!

นางพูดออกไปอย่างตกใจ "น่าแปลกจริง แม่นางซูเอาอะไรมาตัดสินว่าข้าเป็นคนสั่งให้นางวางยาพิษเหรอ"

"แต่ว่าชิงถีเป็นสาวใช้ที่ติดตามท่านมาจากบ้านเดิมนะ หากว่าท่านไม่ได้คอยให้ท้ายอยู่ นางจะกล้าทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้หรือ"

ซูอวี้เออร์กัดริมฝีปากแสร้งทำตัวไร้เดียงสา หลังจากชี้เป้าเสร็จ ก็หันไปแสร้งพูดห้ามปรามกับเซียวเย่หลันต่อ "ท่านอ๋อง ข้าว่าพระชายาคงทำเรื่องโง่เขลาไปเพราะอารมณ์โมโหชั่วครู่ ในเมื่อไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ เห็นแก่อันติ้งโหว ท่านก็อย่าถือสานางเลยนะเพคะ"

คำพูดของนางที่ดูเหมือนกำลังห้ามปราม แต่แท้จริงแล้ว กำลังเหยียบย่ำลงไปในดงกับระเบิดของเซียวเย่หลันในทุกอนู!

สีหน้าของชายหนุ่มแย่ลงทุกที นัยน์ตาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ไอสังหารแผ่กระจายออกมาอย่างเข้มข้น

"เซี่ยเชียนฮวัน ดูท่าเจ้าจะไม่ได้จดจำคำที่ข้าพูดเลยสินะ"

เขาเคยบอกแล้วว่าหากนางยังทำเรื่องที่ล้ำเส้นเขาอีก ไม่ว่าใคร ก็รักษาชีวิตของนางเอาไว้ไม่ได้!

เซียวเย่หลันก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว ความกดดันมหาศาลทำให้ทุกคนรู้สึกกดดันไปหมด ขนาดแสงจันทร์ยังถูกเมฆดำบดบังเอาไว้ ราวกับไม่อาจไม่หลบรัศมีของเขาได้!

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ชิงถีก็บุกลุยออกไป กอดขาของซูอวี้เออร์แน่นและตะโกนว่า "แม่นางซูท่านเคยพูดไว้ว่าขอเพียงข้าสามารถช่วยท่านกำจัดพระชายาออกไปได้ ท่านจะขอร้องต่อท่านอ๋อง ให้ข้าอยู่รับใช้ท่านหนิ! แต่ทำไมแม้แต่ข้าท่านก็จะวางยาพิษด้วยล่ะ จะปิดปากข้าหรือไง แม่นางซูท่านช่างจิตใจโหดร้ายนัก"

ซูอวี้เออร์ตกใจจนหน้าซีดเผือด!

ให้ตายเถอะ นังแพศยานี่รู้ได้ยังไงว่าตัวเองโดนยาพิษนะ

"ออกไปนะ! ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร" ซูอวี้เออร์คิดจะสะบัดชิงถีออก แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่หลุดสักที

"ท่านอ๋องโปรดตรวจสอบด้วย ยาพิษห่อนั้นแม่นางซูเป็นคนมอบให้ข้าเองกับมือ นางอยากกำจัดองค์รักษ์เย่ เช่นนี้ท่านอ๋องก็จะพาลไปโกรธพระชายา! อีกอย่าง ก่อนหน้านี้แม่นางซูยังสอนให้ข้าหลอกพระชายาให้กินยากระตุ้นอารมณ์เกินขนาดด้วย ยานั่นหากว่ากินมากเกินไป ร่างกายของพระชายาก็จะแย่..."

ชิงถีพูดทุกเรื่องที่ซูอวี้เออร์เคยสั่งให้ตัวเองทำเรื่องเลวร้ายออกมาจนหมด

เมื่อทุกคนได้ฟังก็พากันตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าแม่นางซูที่ปกติก็ดูเป็นคนอ่อนโยน ลับหลังจะมีจิตใจที่อำมหิตเช่นนี้

เรื่องราวกลับตาลปัตรไปหมด

"นังบ่าวชั้นต่ำ อย่าพูดมั่วๆ นะ!" เนื่องจากร้อนใจซูอวี้เออร์จึงไม่สามารถคิดอะไรเยอะได้ นางพูดจารุนแรงออกไปก่อนจะยกขาขึ้นเตะชิงถีจนลอยกระเด็นออกไปไกล!

ทันใดนั้น ซูอวี้เออร์ถึงเพิ่งมาคิดได้ว่าตัวเองเสียอาการไปมาก นางรีบกลับมาทำตัวเป็นคนอ่อนโยนน่าสงสารทันที จับไปที่ชายเสื้อของเซียวเย่หลันอย่างออดอ้อน "ท่านอ๋อง อวี้เออร์ไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้นเลยนะเพคะ มีคนไม่ดีใส่ร้ายอวี้เออร์"

ตอนนี้สีหน้าของเซียวเย่หลันเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำไปหมดแล้ว

ในตาเย็นเยียบราวกับความมืดมิดยามราตรี มองไม่เห็นแสงสว่างใดๆ ทำให้คนไม่อาจรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

พวกคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังกลับอดไม่ได้ที่จะซุบซิบกัน "ก่อนหน้านี้เคยเห็นแล้วว่าแม่หนูชิงถีมักแอบไปที่จิ่นซิ่วหยวนของแม่นางซูบ่อยๆ เดิมทีคิดว่านางเป็นแค่คนเห็นแก่เงิน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำร้ายนายของตัวเองได้..."

"ใช่น่ะสิ ข้าก็เคยเห็นเหมือนกัน นางกับบ่าวคนสนิทของแม่นางซูดูสนิทสนมกันมาก"

"อย่างไรก็ตามเรื่องวางยาไม่มีทางที่พระชายาจะเป็นคนบงการได้ เว่ยต้าเหนียงก็พูดแล้วว่าพระชายาเป็นคนมาเตือนนางเองว่าให้ดูแลยาให้ดี ระวังจะมีคนเล่นตุกติก"

"ดูท่าพระชายาก็ไม่โง่นะ นางทายออกตั้งนานแล้วว่าในตำหนักมีคนคิดไม่ซื่อ..."

เซียวเย่หลันพลังปราณล้ำลึก เสียงซุบซิบเบาๆ ที่เหมือนเสียงแมลงพวกนี้ สำหรับเขากลับฟังได้ยินอย่างชัดเจน!