บทที่ 14. ตอนที่ 2. เทพผู้พิทักษ์

“ท่านเทพผมขอคันฉ่อง ผมรู้ท่านหยิบมันมาด้วย”

ซื่อเว่ยต้าตี้มองหน้าฟางเฟย เขาแบมือออก คันฉ่องทองแดงก็อยู่ในมือของเขาทันที

“คันฉ่องของข้า ท่านเอามาให้ข้าได้ ทำไมไม่ทำแต่แรก”

“ตอนข้าไปรับจางจิ้งมา เห็นคันฉ่องทองแดงมันวางอยู่บนที่นอนของเขา ข้าคิดอะไรไม่ทัน รีบหยิบดาบปัญจธาตุให้เขาแล้วหยิบเอาคันฉ่อง แล้วรีบดึงตัวเขามา ไหน ๆ ก็ได้คันฉ่องมาด้วยน่าจะลองดู ว่าคันฉ่องนอกจากพาเจ้าข้ามเวลาจะสามารถทำอะไรได้อีก”

จางจิ้งรับคันฉ่องจากเทพเจ้าดวงดาว มาพลิกดูด้านหลังที่มีลวดลายสลักโลหะ เป็นสัญลักษณ์อู่ฟูหลิงเหมินปัญจธาตุ มีอักษรที่เขียนไว้เหมือนบนตัวดาบ นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เทพผู้พิทักษ์ปัญจธาตุ คือหน้าที่ของสกุลเกา คือความลับของสกุลที่ไม่มีใครรู้ ฟางเฟยหยิบคันฉ่องทองแดงขึ้นมาดู 

“แคร๊ก…” คันฉ่องเกิดลั่นขึ้น 

ตรงขอบเหมือนขยับได้ ฟางเฟยแค่ใช้นิ้วมือไล้ไปตามแนวขอบ บานคันฉ่องหลุดจากการยึดติด หมุนสวิงตัวทันที ด้านหน้าเรียบกับด้านสลักลายวิ่งเป็นภาพทับซ้อนกันด้วยแรงเหวี่ยง แสงสะท้อนจากคันฉ่องกระจายออกไปทุกทิศทาง แดนพฤกษาที่เสียหายจากสงครามเมื่อครู่ ก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติ ศพศัตรูที่เสียชีวิตนอนตายเกลื่อนกลาดก็อันตรธานหายไป เทพแรงงานและคนของแดนพฤกษาที่ล้มตา กลับฟื้นตื่นจากความตายขึ้นมาเป็นปกติ พืชพรรณที่หักล้มถูกเหยียบย่ำก็กลับฟื้นมีชีวิต ทุกอย่างกลับคืนความเรียบร้อยดังเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความอัศจรรย์แกผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ 

“พิเศษมาก คันฉ่องทองแดง สามารถชุบชีวิตแดนปัญจธาตุได้ ของวิเศษนี้มันเลือกปฏิบัติกับเฉพาะคนของแดนปัญจธาตุ ดูข้าศึกแดนบุปผาสิหายไปหมดเลย แต่คนของข้ากลับฟื้นได้ชีวิตกลับมา” กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงดีใจเป็นอย่างมาก 

ฟางเฟยใช้มือจับคันฉ่องให้หยุดหมุน หญิงสาวพลิกคันฉ่องในมือไปมา ไม่เคยรู้ว่ามันหมุนได้ ไม่เคยมีรอยหลุดแยกจากกันได้ หญิงสาวมองดูพี่ชายตรงหน้าอีกครั้ง เกาจางจิ้งดูแปลกตาไปมาก ดูไม่เหมือนเกาจางจิ้งที่เคยรู้จัก ชุดเกราะนักรบของเขาดูแปลกตา ฟางเฟยจับใบหน้าของจางจิ้งทั้งสองสบสายตาต่อกัน เขาในชุดโบราณแบบนี้ก็ยังดูดีสำหรับเธอ ซื่อเว่ยตาตี้ มองดูฟางเฟยปฏิบัติกับเกาจางจิ้ง รู้สึกไม่พอใจแต่ก็ทำได้แค่เก็บอาการเท่านั้น

“กลับตำหนักซือเว่ยพร้อมข้า ข้าต้องเตรียมพาพวกเจ้าเข้าเฝ้าองค์เทพฮั่นยูหวี่ สิ่งที่เกิดขึ้นรวมทั้งความอัศจรรย์ต่าง ๆ ข้าต้องรายการต่อเบื้องบน” ซือเว้ยต้าตี้เปิดประตูมิติ คว้ามือฟางเฟยกับเกาจางจิ้ง ก้าวผ่าประตูมิติไป

“ดูท่าท่านซื่อเว่ยต้าตี้คงเจอคู่แข่งที่น่ากลัว” มู่ตันมองคนทั้งสามที่จากไป

“อาจไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด เกาจางจิ้งอย่างไรก็มีศักดิ์เป็นพี่ชายนาง เขาสองคนคือพี่น้องร่วมแซ่เดียวกัน ซื่อเว่ยต้าตี้ยังมีโอกาส ถ้าเขาจะปรับนิสัยหลายอย่างให้สุขุมได้เท่าจางจิ้ง สังเกตหรือไม่ ฟางเฟยไม่ชอบผู้ชายที่พูดไม่รู้เรื่องและเอาแต่ใจ ซื่อเว่ยต้าตี้เป็นองค์ชาย เขามีข้อเสียในจุดนี้ หวังว่าเกาจางจิ้งจะทำให้เทพเจ้าดวงดาว เอาชนะตัวเองและชนะใจนางได้นะ”

ตำหนักซื่อเว่ยก่อสร้างด้วยโครงสร้างไม้ ตกแต่งเชิงชายและหัวเสาขื่อคานด้วยการแกะสลัก เป็นตุ๊กตาเทพอสูรปีศาจและเครื่อเถาไม้เลื้อย ทาสีสันต์สวยงาม ต่างจากตำหนักอื่นในเขตหมู่ตำหนักสวรรค์ เกาจางจิ้งสังเกตตำหนักของซื่อเว่ยต้าตี้ด้วยความสนใจ ครั้งดาบปัญจธาตุพาเขาข้ามห้วงเวลา ชายหนุ่มต้องพบแต่ความมืดและความว่างเปล่า ฝึกวิชาต่อสู้กับความเล้นลับ ต่างจากห้วงเวลาของฟางเฟย ที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์และสวยงาม ด้านหน้ามีเทพธิดารับใช้กำลังเดินผ่านมา พวกนางเห็นซื่อเว่ยต้าตี้ ต่างหลบเข้าด้านข้างแล้วก้มศีรษะทำความเคารพต่อเจ้าของตำหนัก ที่นาน ๆ ครั้งจะมาพักสักครั้ง