ตอนที่ 25 นิสัยที่สืบทอดมาจากมารดา

ซุนฮ่าวคือบุตรชายที่ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวินปลุกปั่นมากับมือ ตั้งแต่เด็กนางมักจะประคบประหงม ปลูกฝังความคิด และชี้นำซุนฮ่าวให้เป็นไปตามแผนการของตน นางคาดหวังให้เขาเติบโตขึ้นมาเป็นผู้สืบทอดตระกูล เป็นคนที่สามารถครองอำนาจได้ในอนาคต แต่ถึงกระนั้น ฮูหยินใหญ่ก็รู้ดีว่าซุนฮ่าวมิได้มีคุณสมบัติครบถ้วน เขาเป็นคนหัวรั้น ใจร้อน เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา และชอบพึ่งพาผู้อื่นมากกว่าที่จะยืนหยัดด้วยตนเอง

"เจ้านี่นะซุนฮ่าว..." ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวินถอนหายใจเงียบๆ ในใจ ขณะมองดูลูกชายที่กำลังแสดงออกด้วยความโกรธเกรี้ยว นางรู้ดีว่าคำพูดปลอบโยนหรือห้ามปรามในตอนนี้จะไม่อาจเปลี่ยนความคิดของเขาได้

ในฐานะแม่ที่รู้จักนิสัยลูกชายตัวเองดีกว่าใคร นางมองเห็นจุดอ่อนในตัวซุนฮ่าวเสมอ แม้จะพยายามผลักดันเขาให้ไปสู่จุดสูงสุด แต่ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ ซุนฮ่าวมีความสามารถไม่มากพอสำหรับตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูล ความเฉื่อยชาและความไร้ฝีมือทำให้เขาไม่อาจโดดเด่นได้ด้วยตนเอง

"ฮ่าวเอ๋อร์...เจ้าช่างเหมือนกับไฟที่ถูกข้าจุดขึ้นเองกับมือ" นางคิดในใจ สายตาของฮูหยินใหญ่ในตอนนี้เต็มไปด้วยความขัดแย้ง นางทั้งรักและผิดหวังในตัวลูกชาย แม้จะรู้ว่าสิ่งที่ซุนฮ่าวตั้งใจจะทำอาจนำมาซึ่งหายนะ แต่ตัวนางเองก็เป็นผู้ปลุกปั่นให้เขามีจิตใจเช่นนี้

ฮูหยินใหญ่ อันเหยาเหวินถอนหายใจอย่างหนักหน่วง นางรู้ดีว่าการเกลี้ยกล่อมซุนฮ่าวเป็นเรื่องที่ไร้ผลในตอนนี้ เมื่อลูกชายของนางกำลังมุ่งหน้าไปสู่หนทางที่อันตราย มีเพียงคนเดียวในจวนนี้ที่สามารถหยุดยั้งเขาได้ท่านแม่ทัพซุนเทา

นางเดินไปยังห้องทำงานของซุนเทาด้วยสีหน้าหนักอึ้ง เมื่อเปิดประตูเข้าไป นางพบเขากำลังตรวจสอบเอกสารราชการในแสงตะเกียงที่สลัว

"ท่านแม่ทัพ ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะบอกท่าน" นางกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความไม่สบายใจ

"ว่ามาเถิด อันเหยาเหวิน มีเรื่องอะไร?" ซุนเทายกสายตาขึ้นมองนางเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจเอกสารตรงหน้า

ฮูหยินใหญ่สูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมคำพูด "มันเกี่ยวกับซุนฮ่าว เขา...มีแผนจะจัดการเยี่ยจิงหลิน ข้าเกรงว่าความเลือดร้อนและอิจฉาของเขาจะนำภัยมาสู่ตัวเอง"

เมื่อได้ยินชื่อเยี่ยจิงหลิน ซุนเทาวางปากกาลงทันที สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นคมกริบ "ซุนฮ่าวคิดจะทำอะไร? บอกข้าให้หมด"

ฮูหยินใหญ่ไม่ลังเลที่จะเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ความอิจฉาริษยาของซุนฮ่าว จนถึงคำพูดของเขาที่แสดงความตั้งใจจะกำจัดเยี่ยจิงหลิน

หลังจากฟังจบ ซุนเทาพยักหน้าช้าๆ สีหน้าของเขาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ "อืม...ข้าจะเป็นผู้จัดการเรื่องนี้เอง เจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด"

ฮูหยินใหญ่ลังเล แต่ในที่สุดก็พยักหน้าและเดินออกจากห้อง ทิ้งให้ซุนเทานั่งอยู่ตามลำพัง

ในห้องที่เงียบสงบ ท่านแม่ทัพซุนเทาหยิบจอกสุราขึ้นจิบ ก่อนจะครุ่นคิดถึงวิธีการดับความเลือดร้อนของบุตรชายคนโตที่ไร้ความสามารถ

"ซุนฮ่าว เจ้าช่างนำปัญหามาให้ข้าตลอด..." เขาพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเหนื่อยหน่ายและเย็นชา

ไม่มีใครรู้ว่าท่านแม่ทัพจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร แต่สิ่งที่แน่นอนคือ ซุนเทาไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ความวุ่นวายมาทำลายความมั่นคงของตระกูลได้ง่ายๆ ไม่ว่ามันจะหมายถึงการตักเตือนอย่างหนักหน่วง หรือแม้กระทั่งการใช้มาตรการที่รุนแรงที่สุดเพื่อป้องกันการลุกลาม

เช้าวันใหม่ที่ลานฝึกของจวนแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักจากเหล่าทหารที่กำลังฝึกซ้อม แต่พื้นที่บริเวณหนึ่งกลับเงียบสงบและตึงเครียด แม่ทัพซุนเทายืนอยู่กลางลาน ฝีเท้าของเขาแน่นหนักและมั่นคงเมื่อเดินไปยังตำแหน่งประจำ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองบุตรชายและบุตรสาวที่ยืนอยู่คนละฝั่ง

"เยี่ยจิงหลิน เจ้าคอยแต่เก็บตัวอยู่ในเรือนตลอดเวลา ข้าเกรงว่าฝีมือของเจ้าจะทื่อเสียก่อน ส่วนซุนฮ่าว ทักษะความสามารถของเจ้าเองก็แทบจะไม่ได้พัฒนาเลย" เสียงของแม่ทัพซุนเทาดังกังวานและราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ซุนฮ่าวยืนกอดอก รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้า ดวงตาเป็นประกายด้วยความพอใจ ในที่สุดเขาก็มีโอกาสเผชิญหน้ากับนางเสียที

"ต่อไปนี้ พวกเจ้าทั้งสองพี่น้องจะต้องฝึกร่วมกันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์" แม่ทัพซุนเทาประกาศอย่างหนักแน่น

ซุนฮ่าวรีบฉวยโอกาสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจือความเย้ยหยัน "ท่านพ่อ นางเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาตัวเล็ก ๆ ข้าเกรงกลัวเหลือเกินว่าข้าอาจจะทำให้นางบาดเจ็บหนัก"

คำพูดนั้นฟังดูเหมือนแสดงความเป็นห่วง แต่กลับเจือไปด้วยความดูถูกอย่างชัดเจน

เยี่ยจิงหลินที่ยืนสงบนิ่งตลอด ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ คำพูดของซุนฮ่าวเหมือนไม่มีน้ำหนักพอจะดึงดูดความสนใจของนาง นางยืนหลังตรง สายตานิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น

แม่ทัพซุนเทาหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะกล่าวเน้นย้ำ "ข้าขอเตือน พวกเจ้าจะลงมือกันหนักหน่วงแค่ไหนก็ได้ แต่ข้าห้ามอันตรายถึงชีวิตอย่างเด็ดขาด จำไว้ให้ดี!"

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและจริงจัง สายตาที่จ้องมองเยี่ยจิงหลินนานกว่าปกติทำให้บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความกดดันซุนฮ่าวพยักหน้า รอยยิ้มของเขาดูชั่วร้ายยิ่งขึ้นในใจคิดว่าในที่สุดเขาก็มีข้ออ้างที่จะเล่นงานนางได้เสียที

ส่วนเยี่ยจิงหลินเพียงรับคำด้วยการโค้งศีรษะเบา ๆ ก่อนหันไปประจำที่

"เยี่ยจิงหลิน เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะสั่งสอนให้เจ้ารู้เองว่าผลของการข้ามหน้าข้ามตาข้าจนเกินไปนั้นมันจะเป็นเช่นไร" คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการข่มขู่

เยี่ยจิงหลินยืนนิ่ง ร่างของนางสง่างามราวกับสายลมที่ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด นางยกมุมปากเล็กน้อยก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ราวกับมองเขาเป็นเพียงฝุ่นละอองที่ไร้ค่า

"งั้นท่านก็แสดงให้ข้าเห็นหน่อย ว่าความสามารถของพี่ชายผู้สูงส่งนั้นเป็นอย่างไร"

น้ำเสียงของนางฟังดูสงบและเยือกเย็น แต่แฝงไว้ด้วยความดูแคลนที่ชัดเจน สายตาที่นางมองซุนฮ่าวนั้นไม่ได้แสดงความยำเกรงแม้แต่น้อย

คำพูดของเยี่ยจิงหลินทำให้สีหน้าของซุนฮ่าวบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ดวงตาเขาวาววับราวกับเปลวไฟที่กำลังจะลุกโชน มือของเขากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน