ตอนที่ 9 ต้องดีขึ้น

ตอนที่ 9 ต้องดีขึ้น

หวังเจียงจิงนำชุดที่ตัดเรียบร้อยมาส่งให้ไป๋เล่อ 

ขณะนั้นไป๋เล่อกำลังเตรียมขนมไปขายพรุ่งนี้ 

บนโต๊ะไม้เรียงรายไปด้วยขนมไม่น้อยกว่าห้าสิบชิ้น หลากหลายรูปแบบ  ทั้งขนมงาเคลือบน้ำผึ้งหอมกรุ่น ขนมอบหวานละมุนที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ขนมแป้งทอดกรอบสีทองอร่าม และแม้แต่ขนมก้อนฟูนุ่มที่แต่งหน้าด้วยครีมเนียนขาวราวหิมะ ดูละม้ายเค้กในชาติเดิมของไป๋เล่อ

ไป๋เล่อเห็นอีกฝ่ายก็กล่าวทักอย่างอารมณ์ดี “พี่สาวท่านมาพอดี...นั่งลงก่อนมาชิมขนมที่ข้าจะเตรียมไปขายพรุ่งนี้” 

          หวังเจียงจิงมองก้อนขนมฟูนุ่มที่ปาดครีมขาวเนียนวางเรียงอยู่บนถาดไม้ กลิ่นหอมละมุนลอยอวลเต็มห้อง

เจียงจิงจึงคีบขนมกินอย่างระมัดระวัง ครีมเนียนนุ่มติดตะเกียบเล็กน้อย นางจ้องเพียงครู่ก่อนจะยกเข้าปาก รสหวานนุ่มละลายทันทีที่สัมผัสปลายลิ้น ความหอมของน้ำผึ้งผสมความละมุนของครีม ทำให้ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“นี่มัน…ละมุนราวกับหิมะ ข้าไม่ใช่คนชอบกินหวานทว่ารสหวานนี้ไม่บาดคอ เนื้อนุ่มราวกับเมฆ นี่มันขนมอะไรกัน” 

ไป๋เล่อยิ้มบางแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม  “ข้าเรียกมันว่า ซวงเกา… ขนมที่นุ่มราวหิมะ ละมุนดุจน้ำค้าง”

อาเหมยกับเจียงจิงสบตากัน ดวงตาเป็นประกาย “ชื่อเพราะนักเจ้าค่ะ เหมาะสมยิ่งกับรสชาติที่ละลายในปาก”

เจียงจิงยังไม่วางตะเกียบ ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นปนประหลาดใจ “น้องสาว หากเจ้าขายขนมชิ้นนี้ออกไป ข้าว่า…คนทั้งตลาดต้องลือกันแน่ ๆ”

จากนั้นก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ   “…เจ้ามีฝีมือยิ่งนัก ขนมเช่นนี้หากนำไปเสนอร้านอาหาร ข้าว่าพวกเขาต้องแย่งกันรับแน่ ๆ อาจดีกว่าตั้งแผงขายที่ตลาด เจ้าเองก็ไม่ต้องไปตากแดดตากลมให้เหนื่อยกาย”

          ไป๋เล่อส่ายหน้า  “ขอบคุณพี่สาวที่แนะนำ  ทว่าข้าอยากจะลองขายเองเสียมากกว่าเผื่อจะได้พัฒนาฝีมือได้รู้จักลูกค้า”

          หวังเจียงจิงไม่คาดคั้นต่อเอ่ยถาม  “แล้วเจ้าได้ที่ตั้งแผงหรือยัง”

          ไป๋เล่อพยักหน้า  “ได้แล้วเป็นร้านบะหมี่เล็ก ๆ หากข้าไปขายขนมก็จะช่วยส่งเสริมกัน”   

          หวังเจียงจิงรู้สึกว่าหากนางตั้งร้านขายถุงผ้าเองบ้างก็อาจจะดีกว่าส่งร้านจึงพูดขึ้น  “เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าไปด้วยได้หรือไม่เผื่อได้เรียนรู้กับน้องสาว”

          “ย่อมได้แน่นอน ยิ่งคนมากยิ่งครื้นเครง”

เจียงจิงหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยหยอก “นี่อะไรอีกเล่า ข้าเอาชุดมาให้น้องสาวตั้งสามชุด ลองสวมดูสักหน่อยเถอะ”

ไป๋เล่อส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…ท่านดูสิ ชุดนี้ของท่านก็ตัดได้พอดี คล่องตัวมากแล้ว อาเหมย เอากล่องไม้ไผ่ที่สานเสร็จมาให้ข้าที”

อาเหมยรีบยกกล่องเล็ก ๆ มาวางบนโต๊ะ ไป๋เล่อหยิบขนมหลากชนิดใส่ลงไป และท้ายสุดหยิบ ซวงเกา สองชิ้นวางเรียงอย่างสวยงาม

เจียงจิงโบกมือ “ไม่ได้ ๆ เช่นนี้ข้าจะเอาเปรียบน้องสาวเกินไป”

ไป๋เล่อยิ้มบาง “ข้าเพียงฝากขนมไปให้คุณชายสาม ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เมื่อก่อนคอยช่วยดูแลซ่งเหยาอยู่เสมอ”

“พี่น้องดูแลกันนับว่าเป็นเรื่องเหมาะสม...จะกล่าวถึงบุญคุณได้อย่างไร”  เจียงจิงกล่าว 

จากนั้นนางก็ชะงักเล็กน้อย แววตาเปลี่ยนไปก่อนเอ่ยอย่างระมัดระวัง “อี้หลางเล่าให้ข้าฟังว่า…พักนี้คุณชายสี่มักนำขนมไปให้เขากินเสมอ เขาพูดคำหนึ่งว่า น้องสี่มิได้มีใจแบ่งให้หรอก หากแต่ต้องการอวดว่ามารดาของเขาเป็นคนทำให้ เจ้ารู้หรือไม่…คำพูดนั้นทำให้ข้ารู้สึกขายหน้าไม่น้อย...ข้าทำขนมไม่เป็นสักอย่าง”

“แต่ท่านก็เย็บเสื้อผ้าให้คุณชายสามได้...ต่างช่วยกันดูแลกันนะเจ้าคะ” ไป๋เล่อเงียบไปครู่หนึ่งถอนหายใจเบา ๆ  ก่อนจะยกยิ้มจาง “แต่นั่น...ก็เป็นเพราะข้าเองที่เมื่อก่อนห่างเหินกับซ่งเหยา…ช่างน่าละอายนัก”

เจียงจิงกล่าวอ่อนโยน “เรื่องเก่าก็ให้มันผ่านไปเถิด…แต่ว่า...น้องสาวอย่าหาว่าข้าปากมากเลย...เจ้าคงไม่คิดว่า...”

วาจาแฝงของอีกฝ่าย ไป๋เล่อเข้าใจทันทีนางส่ายหน้า “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย ข้าไม่ได้พบคุณชายรองมาปีกว่าแล้ว ย่อมไม่กล้าคิดว่าเขาจะยังมีเยื่อไยให้”

เจียงจิงเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวลพลางตักเตือน  “ดีแล้ว ข้าได้ยินมาว่า ตอนนี้นายท่านกำลังมองหาฮูหยินเอกให้คุณชายรอง วันหนึ่งย่อมต้องหาทางกีดกันเจ้าแน่”

ไป๋เล่อยกถ้วยชาขึ้นจิบ ดวงตาสงบนิ่ง “เรื่องของคุณชายรอง ข้ามิได้ใส่ใจอีกแล้ว ที่ยังอยู่ในจวนเผย...หนึ่ง…เพราะอยากดูแลซ่งเหยา สอง…เพราะการออกไปอยู่ข้างนอกตามลำพังในตอนนี้ดูไม่ปลอดภัยนัก หากวันหนึ่งข้าตั้งหลักได้ ก็คงไม่อยู่ที่นี่ต่อ”

เจียงจิงลอบมองอีกฝ่ายไม่มีท่าทีเคืองขุ่นก็โล่งอก  พลางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งสองยังนั่งพูดคุยกันอีกเล็กน้อย จึงกล่าวล่ำลากันไป

เรือนไม้ทรุดโทรมตั้งอยู่นอกเมืองยามบ่าย

แสงแดดลอดช่องไม้กระดานเข้ามาเป็นลำ ๆ หลิวต้าซานหอบฟ่อนไม้ไผ่พาดบ่าเดินเข้ามาในเรือน เสียงเหนื่อยหอบแผ่วเบาก่อนจะตะโกนเรียกลูก ๆ  “เหนียงเอ๋อร์ กัวเอ๋อร์!”

ซุนเหนียงรีบวิ่งออกมาจากห้องเล็ก ๆ เสียงใสตอบทันที  “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ! ท่านพ่อกลับมาแล้ว!” 

ต้าซานวางไม้ไผ่ลงข้างฝา ก่อนหยิบห่อเล็ก ๆ ออกมาวางกลางเสื่อ “พวกเจ้าดูสิ พ่อได้อะไรมาด้วย”

“ขนม!” ซุนเหนียงเบิกตากว้าง รีบย่อตัวลงมองตาเป็นประกาย

“โอ้โห น่ากินจังเลยเจ้าค่ะ”

“อย่าเพิ่งกิน รอพี่ชายเจ้าก่อน” ต้าซานยกมือห้าม

           หลิวเอ้อร์กัวละมีดจากฟืนที่กำลังผ่า   เดินเข้ามาพร้อมเสียงหอบ “ท่านพ่อ…กลับมาแล้วหรือขอรับ” 

          “มานี่สิ มากินขนมกับน้อง” ต้าซานยิ้มกว้าง

เอ้อร์กัวนั่งลงข้างน้องสาว พลางเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น “ท่านพ่อ เป็นอย่างไรบ้าง แม่นางคนนั้น…นางรับซื้อทั้งหมดหรือไม่ขอรับ”

ต้าซานพยักหน้า ดวงตาเปล่งประกาย “ซื้อทั้งหมดเลย”

ขณะนั้น ฮูหยินหวังก็เดินออกมาจากห้องครัวเล็ก ๆ ในมือถือถาดไม้พร้อมกาน้ำชากับถ้วยดินเผา  “ซื้อทั้งหมดหรือ…จริงหรือท่านพี่”  

น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความดีใจแต่ยังมีแววกังวลเจืออยู่ “แล้ว…นางจะยังซื้อจากพวกเราอีกหรือไม่”

          ต้าซานหัวเราะเบา ๆ สีหน้าเปี่ยมด้วยความหวัง “ตอนนี้ยังไม่แน่ แต่แม่นางผู้นั้นสั่งให้เราสานกล่องเพิ่มอีกอย่างน้อยสองร้อยกล่อง ข้าจึงไปซื้อไม้ไผ่มาไว้แล้ว”

“ดูเหมือนท่านพ่อมั่นใจนักว่านางจะซื้ออีกนะขอรับ” เอ้อร์กัวเงยหน้าถาม พลางจ้องตะกร้าขนมตาเป็นประกาย

ซุนเหนียงยื่นมือเล็ก ๆ ไปหยิบซวงเกาชิ้นหนึ่งขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ครีมขาวนวลแตะติดปลายนิ้วเล็ก ๆ ของนาง ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ท่านพ่อ…ข้ากินได้หรือยังเจ้าคะ”

ต้าซานหัวเราะเบา ๆ พลางลูบศีรษะลูกสาว “กินได้ ๆ ขนมพวกนี้…พ่อไม่ได้ซื้อมา แต่เป็นแม่นางอันไป๋เล่อที่มอบให้”

ซุนเหนียงประคองชิ้นขนมในมือแน่นราวกับกำลังถือสมบัติล้ำค่า นางกัดคำเล็ก ๆ รสหวานหอมละลายในปาก เนื้อนุ่มฟูราวกับก้อนเมฆ เด็กหญิงหลับตาพริ้มด้วยความสุข

“อร่อยเหลือเกินเจ้าค่ะ…ข้าไม่เคยกินอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย” เสียงใสสั่นด้วยความตื้นตัน

ต้าซานกล่าว “กล่องไม้ไผ่ที่พวกเราสาน นางเอาไว้ใส่ขนมเหล่านี้ให้ลูกค้า ดูสิ…ขนมเช่นนี้ต้องขายดีแน่ ๆ”

เอ้อร์กัวกัดขนมชิ้นเล็กพลางพยักหน้าแรง ๆ เห็นด้วยเต็มที่

ต้าซานจึงหันไปบอกฮูหยิน “ข้าซื้อหมูหนึ่งชั่งมาด้วย”

ฮูหยินหวังเหลือบไปมองหมูที่วางอยู่ ดวงตาร้อนผ่าว นานเท่าใดแล้วที่ครอบครัวไม่ได้กินเนื้อหมูอย่างเต็มคำเช่นนี้…นางสบตาสามีพวกเขาต่างคิดพรุ่งนี้ต้องดีขึ้นแน่นอน