ตอนที่ 1.1 ไร่อุ่นรัก

          ไร่อุ่นรัก เป็นไร่องุ่นที่สองสามีภรรยาอย่างรตีและขุนเขาช่วยกันสร้างขึ้นมา ทว่าพวกเขาต่างต้องแลกหลายอย่างกว่าจะก่อเกิดเป็นไร่องุ่นขึ้นมาได้ เดิมทีรตีเคยเป็นนางงามประจำจังหวัดมาก่อน ฐานะที่บ้านของเธอมีกินมีใช้ไม่ได้ขัดสน ต่างจากขุนเขาที่ต้องคอยอดอยากเพื่อจะได้มีกิน ฐานะทางบ้านค่อนข้างย่ำแย่ จนกระทั่งวันหนึ่งทั้งคู่ได้พานพบกัน ด้วยความจริงใจและความไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา จึงทำให้รตีตกหลุมรักขุนเขา

          นานวันเข้าความสนิทสนมของทั้งสองก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ขุนเขาเองก็พ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนและมองโลกในแง่ดีของรตี ทั้งคู่จึงตัดสินใจคบหาดูใจกัน แต่ความรักก็ไม่ได้หวานชื่นเหมือนดั่งคู่ของคนอื่น ทางบ้านของรตีกีดกันและไม่เห็นด้วย ถ้าจะให้ลูกสาวตนต้องออกไประหกระเหินเดินดิน ใช้ชีวิตยากจนข้นแค้น ผู้เป็นพ่อและแม่ต่างค้านหัวชนฝา เพราะคิดว่าลูกสาวของตนจะหมดอนาคต

          แต่เมื่อเวลาผ่านไปวันต่อวัน เดือนต่อเดือน กระทั่งปีต่อปี เมื่อเห็นว่าทั้งคู่สามารถใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข ก้าวผ่านอุปสรรคและความทุกข์ไปได้ พวกเขาจึงไม่คิดขัดขวางอีกต่อไป แต่ก็ไม่ถึงกับเปิดใจให้ขุนเขาได้อย่างเต็มร้อย

          เวลาล่วงเลยไปจนสองสามีภรรยามีลูกชายด้วยกันสองคน คนโตชื่อว่า ‘น่านฟ้า’ ส่วนคนสุดท้องชื่อว่า ‘น่านน้ำ’ พวกเขาถูกเลี้ยงดูด้วยความรักเต็มเปี่ยม ไม่ได้ขาดหรือเกิน ลูกชายคนโตได้ยีนเด่นของแม่มาแทบจะทั้งหมด ส่วนลูกชายคนเล็กกลับได้พ่อมาทั้งหมด ไม่ว่าจะหน้าตาหรือแม้กระทั่งผิวพรรณสีน้ำผึ้ง

เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนของพวกเขาสองคน

          สายลมเย็นพัดกระทบใบหน้าขาวนวล เรือนผมบลอนด์พลิ้วไหวไปมา แสงแดดอ่อนกระทบลงบนร่างแบบบางที่ไม่สูงและไม่เตี้ย ผิวพรรณขาวผ่องแกมชมพูนิด ๆ เหมือนดั่งผู้ให้กำเนิด น่านฟ้าหลุบตามองของที่กองอยู่เบื้องหน้าตนเอง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

          “เอาอะไรอีกไหมพี่ น้ำว่าแค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนะ”

          เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งดูบึกบึนกว่าพี่ชายพูดขึ้น เจ้าตัวถูกปลุกให้ลุกตั้งแต่ไก่ยังไม่อ้าปากขัน ด้วยเหตุผลที่ว่าจะเอาองุ่นในกระถางไปปลูกลงแปลง แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้ามืดไหม!

          “ไม่พอ เพราะพี่จะไม่ได้ปลูกคนเดียว แกเองก็ต้องปลูกด้วย”

          “ฮะ ไม่เอาอะ ตอนแรกที่คุยไม่ได้พูดแบบนี้นี่!”

          น่านน้ำรีบหันหลังเตรียมเดินหนีพี่ชายจอมบงการ แต่ก็ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเขาเสียเลย มือเรียวขยุ้มเข้าที่หลังคอเสื้อของคนอายุน้อยกว่า ก่อนจะออกแรงดึงให้เจ้าตัวยอมถอยร่นมาหา

          “จะไปไหน ถ้าไม่ปลูกพี่จะฟ้องแม่ว่าคืนก่อนแกไปทำอะไรกับพวกไอ้เปี๊ยก”

          “อย่านะ! ถ้าแม่รู้น้ำตายแน่” อึก แค่นึกภาพว่าแม่ถือไม้เรียวไปดักรอหน้าโรงเรียนก็เสียวสันหลังแล้ว ว่าแต่พี่ชายเขารู้ได้ยังไงกัน?

          “ฮึ แล้วสรุปจะปลูกไม่ปลูก?” เสียงทุ้มเค้นถามแกมบังคับ

          ความจริงแล้วเขาเป็นพี่ชายแสนดีคนหนึ่งเลยนะ ยกเว้นเรื่องนี้ที่ปล่อยผ่านไม่ได้ ถ้าวันข้างหน้าน้องชายมีทางเดินของตัวเอง เขาก็จะไม่บังคับ แต่อย่างน้อยมีความรู้เรื่องนี้ติดตัวไว้เป็นวิชาชีพก็ไม่เสียหายสักหน่อย

          “ปลูกก็ได้จ้า” น่านน้ำตอบอย่างจำยอมด้วยความเต็มใจ (?) ในเมื่อไม่มีทางเลือกแล้วจะให้เขาเลือกอะไรได้อีก

          “เริ่มจากอะไรก่อน” เด็กหนุ่มก้มมองของเบื้องหน้าด้วยสายตางุนงง นิ้วโป้งและนิ้วชี้แตะเบา ๆ ที่ปลายคางพลางครุ่นคิด เหมือนจะมีถุงปุ๋ย ถุงดิน กับที่พรวนและอื่น ๆ

          น่านฟ้า “ผสมดินร่วนปนทรายกับปุ๋ยหมักก่อน พี่จะเอาไปปลูกแปลงท้ายไร่”

          เมื่อได้ยินขั้นตอนเบื้องต้น เด็กหนุ่มก็ไม่รีรอรีบย่อตัวลง แล้วทำตามคำพูดของพี่ชาย ทันทีที่เปิดปากถุงออก กลิ่นเอกลักษณ์ก็ตลบอบอวลโชยเข้าจมูกทันที น่านน้ำถึงกับย่นจมูกเบือนหน้าหนี

          หลอกลวงผู้บริโภคนี่หว่า!

          ไหนรับประกันว่าปุ๋ยหอมออแกนิกไง! นี่มันออแกนิกฟอร์มโคฟาร์มชัด ๆ

          “พี่ว่ารอบนี้กลิ่นปุ๋ยแรงไปหน่อยนะ ฮึ ๆ” ริมฝีปากชมพูเม้มเข้าหากัน ก่อนจะเอามือปิดไว้ เพื่อไม่ให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกไป

          คนอายุน้อยกว่าราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม เหลือบมองพี่ชายด้วยหางตา ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้ถึงตาไอ้น้ำคนนี้แล้วกัน!

          “เรียบร้อย แล้วยังไงต่อ” ใบหน้าคมคายเหมือนกับพ่อเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าพี่ชายถือกระถางองุ่นไว้ทั้งสองข้าง เด็กหนุ่มใช้สายตาไล่สำรวจคนตรงหน้า ก่อนจะถอนสายตากลับคืนมา

          เหมือนเห็นแม่คนที่สองอยู่รำไร….

          “ถ้าเสร็จแล้วก็ถือของตามมานะ เดี๋ยวพี่ถือกระถางไปรอ”

          เจ้าของเรือนผมบลอนด์เดินลิ่วนำหน้าไปยังปลายทาง นัยน์ตากระจ่างใสเหม่อมองออกไปข้างหน้า บนใบหน้าไร้ซึ่งคลื่นอารมณ์ ทว่าในใจราวกับคลื่นพายุฝนกำลังก่อตัว เมื่อครู่เขาเห็นหน้าน้องชายซ้อนทับกับใบหน้าของใครคนนึง ที่จากกันไปไกลแสนไกล แบบไม่มีวันหวนคืนกลับมา

          ใช้เวลาไม่นาน สองพี่น้องก็เดินมาถึงแปลงขนาดกลางท้ายไร่ ด้านหลังเป็นวิวภูเขาเขียวขจี เต็มไปด้วยต้นหมากรากไม้ตระการตา ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่ของเขาเลือกที่ทำเลได้ไม่เลวเลย พื้นที่โดยรอบถูกโอบล้อมด้วยธรรมชาติ

          “จะเอาลงตรงนี้หรอพี่” น่านน้ำเอ่ยถามพี่ชาย

          คนตัวเล็กหลุบตาไล่มองแปลงดินเบื้องหน้า ยังคงว่างเปล่าไร้วัชพืชที่งอกเงยตามธรรมชาติ ก่อนจะตอบกลับไป “อื้อ มันว่างแค่ตรงนี้ก็เอาลงนี่แหละ”

          “อย่าเอาวางชิดกันเกินไป ห่างออกมาหน่อย นั่นแหละ”

          “ของแกสีดำ ของพี่สีแดง”

          เด็กหนุ่มนำองุ่นลงไปปลูกในแปลงพร้อมกับดินที่ผสมมา เขาเกลี่ยผิวดินให้เข้ากัน นัยน์ตาคมหลุบมองเชือกสองสีที่ถือติดมือมาด้วย “ต้องผูกด้วยหรอ?”

          “อยากวัวหายแล้วค่อยล้อมคอกรึยังไง” น่านฟ้าตอบกลับด้วยเสียงติดตำหนิ

          “จ้า ๆ อีกนิดพี่จะกลายเป็นแม่คนที่สองของน้ำละ แต่ไม่เอาพ่อนะ”

          สิ้นประโยคเพียงชั่วครู่ มะเหงกก็เขกลงกลางกระบาลทันที น่านน้ำรีบยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง “โอ๊ย!”

          “เดี๋ยวแกจะโดนเนรเทศไปอยู่กับพวกไอ้เปี๊ยกแทน” น่านฟ้าพูดทีเล่นทีจริง แกมขู่น้องชายตนเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเขากุมความลับเจ้าตัวเอาไว้ล่ะก็ ป่านนี้คงโดนจับตีจนก้นช้ำแน่