ตอนที่ 31 ความลับที่ไม่ลับ

          ไพลินถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อเรื่องการรักษาที่ดีที่สุดเป็นศูนย์รวมของแพทย์ที่เก่งที่สุดและค่ารักษาที่แพงที่สุดของกรุงวอชิงตันดีซี ซึ่งมีตระกูลของลูคัสถือหุ้นใหญ่และบริหารอยู่

            ลูคัสเดินทางมาถึงโรงพยาบาลในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เมื่อมาถึงก็เจอกับเจเดนที่กำลังยืนรออยู่

            “ไพลินเป็นยังไงบ้าง”

            “ยังอยู่ห้องฉุกเฉินครับ” เจเดนตอบเพื่อนเจ้านาย

            ลูคัสพยักหน้ารับรู้แล้วเดินหายเข้าไปภายในห้องฉุกเฉินเพื่อติดตามอาการภรรยาตัวน้อยของเพื่อนทันที ถึงไมได้บริหารแต่ก็เป็นลูกหลานของผู้บริหารลูคัสจึงสามารถสั่งการได้ไม่ต่างจากผู้บริหารคนอื่นและชายหนุ่มก็เป็นที่คุ้นตาดีสำหรับเจ้าหน้าที่และแพทย์ของโรงพยาบาลเพราะเข้ามาประชุมผู้ถือหุ้นแทนบิดาอยู่บ่อยครั้ง

            “คนไข้เป็นยังไงบ้าง” หมอที่กำลังทำการรักษาเงยหน้าขึ้นมามองคนถาม ก่อนจะตรวจคนไข้อีกครั้งให้แน่ใจแล้วหันมาตอบ

            “เมื่อกี้เธอรู้สึกตัวแล้วครับแล้วก็หลับไปอีกเพราะความอ่อนเพลีย ตอนนี้ทางเราได้ให้น้ำเกลือและยาแก้แพ้ท้องแบบฉีดผ่านทางสายน้ำเกลือให้ คงต้องให้นอนรอดูอาการที่โรงพยาบาลสักวันสองวันครับ” ลูคัสที่พอจะรู้มาบ้างแล้วว่าไพลินตั้งท้องเพราะก่อนหน้านี้หญิงสาวถูกพลเมืองดีนำส่งโรงพยาบาลมาแล้วครั้งหนึ่งซึ่งลูคัสมาธุระที่โรงพยาบาลพอดีจึงได้รู้

            “ส่งตัวเธอไปพักฟื้นที่พรีเมียร์รอยัล”ลูคัสบอกกับหมอที่ดูแลไพลินเพื่อส่งตัวเธอไปยังห้องพักฟื้นที่ดีที่สุดของโรงพยาบาล

            ไพลินรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นระหว่างที่เธอถูกนำตัวขึ้นห้องพัก อาการคลื่นไส้วิงเวียนพอจะทุเลาลงบ้างแต่ความอ่อนเพลียนั้นยังคงมีอยู่

            “คนไข้พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ อาการแพ้ท้องปกติก็จะมีในช่วงแรกของการตั้งครรภ์อาจจะมีแพ้มากแพ้น้อยก็อยู่ที่คุณแม่แต่ละคนด้วย ตอนนี้ก็พักผ่อนให้เยอะ ๆ นะคะ” พยาบาลสาวบอกอย่างเป็นมิตร หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบห้องที่เธอนอนอยู่ตอนนี้แล้วให้นึกกังวลกับค่าใช้จ่ายยิ่งนัก

            ตั้งแต่วันที่เจอเมสันกับนางแบบสาวนามว่าซาร่าที่ร้านอาหาร หญิงสาวรู้สึกว่าอาการหน้ามืดและวิงเวียนศีรษะของเธอเริ่มมีอาการหนักขึ้นจนวันหนึ่งเธอทนไม่ไหวจนต้องลากสังขารตัวเองไปโรงพยาบาลจนได้รู้ว่ากำลังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องของเธอ

            ไพลินรู้สึกว่าตั้งแต่วันที่รู้ว่าท้องอาการของเธอก็หนักขึ้นกว่าเดิม อาจเป็นเพราะมีความเครียดเข้ามาผสมอยู่ด้วยจึงทำให้ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เหมือนอย่างวันนี้ที่จู่ ๆ  สติของเธอก็ดับวูบคาบันไดหน้าอพาร์ทเมนท์

            “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” คำถามของผู้ที่เดินเข้ามาใหม่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งและตื่นจากความคิดของตนเองแล้วหันไปมอง

            “คุณลูคัส” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจที่เห็นลูคัสที่นี่ และมองเลยไปยังประตูเหมือนจะดูว่ามีใครมากับเขา

            “ฉันมาคนเดียว” ลูคัสบอกเหมือนรู้ใจหญิงสาว

            ไพลินแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะสถานการณ์ตอนนี้เธอไม่อยากให้มีใครมาล่วงรู้ถึงสาเหตุของการที่เธอต้องมานอนโรงพยาบาลเช่นนี้ แม้แต่ลูคัสเองตอนนี้เธอก็ภาวนาอย่าให้เขารู้และเป็นเรื่องบังเอิญที่เขามาเจอเธอ แม้ความรู้สึกบางอย่างจะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ตาม

            “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” ลูคัสถามคำถามเดิมอีกครั้ง

            “ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ” เสียงเล็กตอบแผ่ว ๆ

            ลูคัสนั่งลงตรงเก้าอี้นวมข้างเตียงคนป่วยแล้วกอดอกมองหญิงสาวเหมือนคนกำลังใช้ความคิด

            ไพลินรู้สึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูกกับสายตาที่ลูคัสมองมายังเธอ เพราะมันเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอต้องการจะปิดบังไม่ให้ใครรู้มันอาจจะไม่เป็นดั่งที่เธอคิด

            “ไมร่าบ่นคิดถึงอยู่นะ คิดจะอยากกลับไปอยู่ที่บ้าน       เดวาลอฟเหมือนเดิมหรือเปล่า” ชื่อของไมร่าทำให้น้ำตาของไพลินเอ่อขึ้นมาคลอเบ้าราวกับสั่งได้ หญิงสาวนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบ

            “ลินไม่เหมาะกับที่นั่นหรอกค่ะ”

            “อะไรล่ะที่ว่าไม่เหมาะหรือว่าที่นั่นมันไม่สะดวกสบายพอที่เธอจะอยู่”

            “ตรงกันข้าม…ที่นั่นมีทุกอย่างของความสบาย แต่          ลินต่างหากที่ไม่เหมาะจะได้รับมัน ลินทำให้ไมร่าผิดหวังจนเธอคงไม่อยากจะเห็นหน้า ลินทำลายความหวังดีความรู้สึกดี ๆ ที่    ไมร่ามีให้จนไม่น่าอภัย หากไม่มีไมร่าลินคงไม่มีโอกาสได้มาถึงที่นี่ แต่สุดท้ายลินก็ทำลายมันเพราะความ…..” เธอเลือกที่จะไม่พูดต่อให้จบเพราะคิดว่าคงไม่เหมาะเท่าไหร่ที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ที่ทำให้ตัวเองดูไร้ค่า

            “อะไรก็ตามที่เธอคิดแล้วมันเป็นการด้อยค่าตัวเอง อยากให้รู้ว่าเมสันมันไม่ได้คิดแบบนั้น” ลูคัสพูดพร้อมสังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

            ดวงตาที่ไหววูบยามที่ได้ยินชื่อเพื่อนของเขา ลูคัสแน่ใจว่าหญิงสาวตรงหน้าหนีเพื่อนเขามาแค่กายเท่านั้น

            “เขาจะคิดอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับลินหรอกค่ะ เราไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้ว”

            “แม้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องทายาทเดวาลอฟอยู่อย่างนั้นเหรอ” ใจของหญิงสาวหล่นวูบทันทีที่ลูคัสพูดจบ ในที่สุดสิ่งที่เธอกลัวมันก็เกิดขึ้น

            “คุณรู้” เธอพูดราวกับคนที่ตกใจหนัก

            “ที่นี่คือโรงพยาบาลของครอบครัวฉัน และฉันก็รู้ตั้งแต่ที่เธอมาโรงพยาบาลเมื่อคราวก่อน ทางโรงพยาบาลเรามีกฎเรื่องการรักษาความลับของคนไข้เป็นอย่างดี เพียงแต่ฉันคิดว่าเธอคือคนในครอบครัวของตระกูลเดวาลอฟและเป็นเพื่อนของไมร่า ฉันจึงต้องรู้เผื่อที่ว่าจะได้ช่วยเหลือเธอได้ถูก และขอโทษด้วยหากเธอจะคิดว่าฉันละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว”

            “แล้ว…?”

            “เมสันยังไม่รู้เรื่องนี้ และเธอก็คงยังไม่รู้ว่าตั้งแต่เธอออกมาจากตระกูลเดวาลอฟ เมสันส่งคนติดตามเธออยู่ห่าง ๆ แล้วให้รายงานความเคลื่อนไหวเธอตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นเจเดนคงไม่เป็นคนพาเธอมาโรงพยาบาลในครั้งนี้”

            “ลินไม่อยากให้เขารู้” เธอบอกพร้อมส่งสายตาขอร้อง

            “เธอคิดจะปิดคนอย่างเมสันได้หรือไงในเมื่อท้องเธอก็ต้องโตทุกวัน”

            “แล้วถ้าลินต้องการยุติการตั้งครรภ์ล่ะคะ” เธอนิ่งไปนานกว่าจะเอ่ยคำนี้ออกมาทั้งน้ำตา คำที่ดูเหมือนว่ากำลังมีมีดกรีดที่ใจของตัวเอง

            ลูคัสสีหน้าเครียดทันทีที่ได้ยินคำนี้จากเมียเพื่อน เขาคิดว่าเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวดีแต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้าคิดแบบนี้

            “ฉันหวังว่ามันจะเป็นความคิดชั่ววูบของเธอเท่านั้นนะไพลิน เพราะถ้าหากมันเกิดขึ้นจริง ชีวิตเธอทั้งชีวิตจะไม่มีความสุขและสงบอีกเลยในชาตินี้จากน้ำมือของเมสัน”