อุ้มรักสามีมาเฟีย

ตอนที่ 1

บุญคุณหรือความแค้น

ครอบครัวของอุดมอดีตเสี่ยใหญ่แห่งลุ่มน้ำเจ้าพระยาเป็นครอบครัวที่มองภายนอกแล้วหลายคนอาจเฝ้าอิจฉาโดยเฉพาะชีวิตของสายป่านลูกสาวเพียงคนเดียวของเสี่ยอุดมกับผกา เธอถูกเลี้ยงดูมาเหมือนไข่ในหินไม่ว่าใครแม้แต่คนในละแวกนั้นยังไม่ค่อยมีใครได้มีโอกาสพูดคุยกับสาวน้อยคนนี้เพราะทั้งพ่อและแม่ต่างเก็บตัวลูกสาวเพียงคนเดียวไว้แต่ภายในบ้านไม้สักหลังใหญ่นอกจากโรงเรียนและมหาวิทยาลัยสายป่านเองแทบจะไม่มีโอกาสปรากฏตัวเพียงลำพังเลยสักครั้ง

“คุณคิดว่าสายป่านจะยอมหรือเรื่องแบบนี้มันไม่ใช่สมัยก่อนที่คุณจะมาใช้บุญคุณมาอ้างแล้วคิดว่าจะคลุมถุงชนใครก็ได้นะ”

ผกาไม่เห็นด้วยกับความคิดของสามีที่จะให้สายป่านแต่งงานกับเจ้าหนี้ที่ทั้งคู่นำที่ดินและบ้านไปจำนองไว้เมื่อครั้งที่อุดมไปเล่นการพนันที่บ่อนต่างประเทศซึ่งครั้งนั้นเขาเสียจนหมดแล้วได้มีนักธุรกิจชาวไทยเข้ามาเสนอให้เขาเอาบ้านและที่ดินมาจำนองเพื่อนำเงินก้อนใหญ่ไปใช้เล่นต่อ

“มันต้องยอมสิ สายเลือดเราก็ไม่ใช่ เราทั้งให้ชีวิตดูแลมันมาเป็นอย่างดีมันคงไม่เนรคุณหรอก”

อุดมเผลอตัวพูดเสียงดังออกมาโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ประตูห้องนอนของเขาปิดไม่สนิทและสายป่านสาวน้อยผู้ไม่รู้ความจริงอะไรเลย เธอผ่านมาได้ยินข้อความทั้งหมดก็ถึงกับทรุดเข่าร่วงลงไปนั่งอยู่หน้าประตูห้องนอนของพ่อและแม่ที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทั้งคู่ไม่ใช่พ่อแม่แท้ ๆ ของเธอ

“คุณจะตะโกนไปถึงไหนอยากให้สายป่านมันรู้ใช่ไหมว่าเราไม่ใช่พ่อกับแม่มัน คุณไม่กลัวหรือว่าสักวันไข่ในหินที่คุณคิดว่าเลี้ยงดูมันมาอย่างดีที่สุดมันจะรู้ความจริงว่าคุณคือคนที่ฆ่าพ่อของมัน”

ผกาถึงเธอจะไม่ได้รักสายป่านเหมือนสายเลือดแท้ ๆ แต่เธอก็มีความผูกพันให้กับเด็กน้อยที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่อายุเพียงไม่กี่เดือนเพราะตัวเธอเองไม่สามารถมีลูกได้แต่นั่นก็ไม่ทำให้เธอรัก            หญิงสาวเหมือนลูกแท้ ๆ แค่เพียงว่าเธอหวังจะพึ่งสายป่านเมื่อครั้งที่เธอแก่ตัวลงก็เท่านั้นจึงไม่อยากให้สามีเสียงดังไปเพราะถ้าวันนึง สายป่านรู้ความจริงสุดท้ายเธออาจจะไม่เหลือใครไว้ให้พึ่งเมื่อยามชราลง

“พูดเหมือนคุณเป็นคนดีกว่าผมเสียอย่างนั้นที่ดวงแม่ของสายป่านต้องฆ่าตัวตายไม่ใช่เพราะคุณหรอกหรือไม่ต้องทำมาโยนความผิดให้ผมคนเดียว”

อุดมรู้สึกไม่พอใจภรรยาที่พูดเหมือนว่าเขาเป็นคนผิดในเรื่องของพ่อแม่ของสายป่านเพียงคนเดียวทั้งที่ความจริงผกาเองก็มีส่วนทำให้แม่ของสายป่านต้องคิดสั้นจากโลกนี้ไปทั้งที่ตอนนั้นทารกน้อยยังอายุได้ไม่กี่เดือน

เด็กสาวในวัยกำลังเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเธอไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เธอกำลังได้ยินมันจะเป็นเรื่องจริงตลอดเวลาหญิงสาวไม่เคยรู้ระแคะระคายมาก่อน เธอมั่นใจและคิดมาตลอดว่าเธอคือลูกแท้ๆของครอบครัวนี้ถึงแม้ความจริงทุกอย่างจะถูกเปิดเผยโดยที่คนในห้องไม่ตั้งใจแต่สำหรับสายป่านมันคือความจริงที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับด้วยซ้ำ

“สายป่านทำไมยังไม่ลงมากินข้าวพ่อกับแม่มานั่งรอที่โต๊ะอาหารนานแล้วนะ”

ผกาเดินขึ้นมาเรียกลูกสาวที่ห้องนอนเมื่อได้เวลาอาหารเย็นแต่กลับไม่พบว่าสายป่านไปนั่งรอเหมือนเช่นทุกวันทั้งที่แม่บ้านได้จัดกับข้าวไว้เรียบร้อยแล้ว

“คุณพ่อคุณแม่กินก่อนเลยค่ะ ป่านไม่ค่อยสบายขอนอนพักสักพักถ้าหิวแล้วจะไปหากินในครัวเองค่ะ”

ความจริงที่เพิ่งได้ยินเมื่อช่วงบ่ายไม่สามารถทำให้หญิงสาวบังคับให้ตัวเองปั้นหน้ายิ้มแย้มสดชื่นเหมือนเช่นทุกวันต่อหน้าพ่อและแม่ที่ไม่ใช่สายเลือดของเธอและนอกจากนั้นทั้งคู่ยังเป็นคนทำให้บุพการีของเธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับอีกด้วย

“เป็นอะไรลูกไปหาหมอไหม”

 คนเป็นแม่ทำท่าเป็นห่วงเป็นใยเดินเข้ามาใกล้พร้อมใช้หลังมือแตะลงที่หน้าผากของลูกสาว

“ป่านไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะคุณแม่ไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวคุณพ่อจะรอ”

สาวน้อยไม่อยากพูดจาอะไรกับคนตรงหน้ามากไปกว่านี้เธอจึงเลือกที่จะเดินถอยหลังเข้าห้องและรีบปิดประตูห้องนอนทันที

ผกาในฐานะแม่ที่เลี้ยงดูเด็กน้อยมาตั้งแต่ยังแบเบาะเธอสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงจึงพยายามบอกกับสามีแต่อุดมกลับมองว่าเวลานี้สายป่านกำลังเป็นสาวคงแค่ต้องการใช้เวลาส่วนตัวไม่อยากสุงสิงกับพ่อกับแม่เหมือนอย่างเช่นสาว ๆ ทั่วไปมากกว่า

“คุณอุดมแน่ใจใช่ไหมว่าลูกไม่ได้รู้อะไรเพราะถ้าลูกรู้           ความจริงตอนนี้รับรองว่าไม่มีทางที่สายป่านจะยอมแต่งงานและเราคงไม่มีโอกาสได้บ้านกับที่ดินคืนมาแน่ ๆ”

บ้านและที่ดินเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ตอนนี้ทั้งผกาและอุดมมีอยู่เพราะตั้งแต่อุดมหันหน้าให้กับการพนันความร่ำรวยของครอบครัวนี้ก็เริ่มลดน้อยลงจนในที่สุดก็แทบจะหมดตัวโชคดีที่ยังมีสมบัติเก่าให้พอขายได้กินไปวัน ๆ และนับจากนี้ทั้งคู่ก็หวังพึ่งลูกสาวที่เหลืออีกแค่เพียงหนึ่งปีก็จะเรียนจบ

“อย่าคิดมาก พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปคุยกับไอ้ศิลาเรื่องข้อตกลงที่มันต้องการแต่งงานกับลูกสาวเรา”

อุดมตัดสินใจที่จะยอมทำตามที่ศิลาเจ้าหนี้ที่เขาเอาสมบัติชิ้นสุดท้ายไปจำนองไว้โดยที่ยังไม่ได้มีโอกาสคุยกับสายป่านเลยแต่คนเป็นพ่อมั่นใจว่าเขาสามารถหาวิธีทำให้ลูกสาวยอมทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการได้แน่นอน

“คุณมีแผนใช่ไหมถึงได้มั่นใจว่าทุกอย่างจะสำเร็จตามที่คุณต้องการ”

ผกาไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายถ้าอุดมพูดความจริงเรื่องที่เขาติดการพนันจนหมดตัวแบบนี้กับสายป่านเธอเลยคิดว่าสามีคงต้องมีแผนการอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่จะใช้เรียกคะแนนสงสารจาก            ลูกสาว

“คุณฟังผมให้ดีนะหลังจากพรุ่งนี้แผนที่ผมวางไว้จะเริ่มทันที”

สามีบอกเล่าแผนการทุกอย่างให้ภรรยาฟังโดยที่ครั้งนี้อุดมไม่ลืมที่จะใช้น้ำเสียงที่เบาจนฟังแล้วคล้ายกับกระซิบเพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารกลางบ้านถึงแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นก็ตามแต่อุดมก็ไม่ไว้ใจเพราะถ้าแผนนี้รั่วไหลไปมีหวังบ้านและที่ดินคงต้องโดนยึด

“คุณพ่อออกไปไหนแต่เช้าคะ”

วันนี้สายป่านต้องไปที่มหาวิทยาลัยเธอจึงตื่นแต่เช้าและพบว่าบิดาของเธอได้ออกไปตั้งแต่เช้ามืดหญิงสาวจึงถามคนเป็นแม่ด้วยความสงสัย

“พ่อเขาไปโรงพยาบาล”

ผกาตอบด้วยน้ำเสียงคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้และเธอทำท่าจะเดินหนีลูกสาวเหมือนกับว่ามีเรื่องอะไรปิดบังและไม่อยากให้อีกฝ่ายซักไซ้ถามเธอไปมากกว่านี้ทั้งที่ความจริงเธอรอให้อีกฝ่ายถามอย่างจดจ่อ

“ป่านไม่เห็นรู้เลยว่าคุณพ่อไม่สบาย”

ความจริงที่เธอเพิ่งรู้ทำให้เธอเสียใจแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกรักในตัวพ่อและแม่น้อยลงเพราะชีวิตของสายป่านพบเจอกับทั้งคู่มาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ใช่สายเลือดแต่มันมีความผูกพันที่เป็นสายใยที่ตัดไม่ขาดและมันคือความเจ็บปวดที่ทำให้เธออยากไปจากที่นี่

“ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่ไม่อยากพูดอะไรมากลูกตั้งใจเรียนไม่ต้องมาสนใจเรื่องของคุณพ่อหรอก”

ผกาตีหน้าเศร้าทำถ้าไม่อยากพูดอะไรต่อปลากัดไม่ยอมเดินหนีไปจริงๆมองสบตาลูกสาวเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายเห็นน้ำใสๆที่ไหลคอที่เธอต้องใช้เวลาทำ อารมณ์อยู่นานกว่าที่มันจะไหลออกมาได้

“คุณพ่อเป็นอะไรกันแน่คะ ทำไมคุณแม่ทำเหมือนว่าป่านไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องของคุณพ่อทั้งที่ความจริงป่านเป็นลูกของพ่อกับแม่ไม่ใช่หรือไงคะ”

คำพูดที่เหมือนดั่งมีดโกนที่กรีดลงไปในหัวใจของคนพูดถูกพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่ทั้งเป็นห่วงและทั้งเจ็บกับความจริงที่เธอเพิ่งมีโอกาสได้รู้แต่ความห่วงใยบุพการีที่เลี้ยงดูเธอมามีมากกว่าความรู้สึกทั้งหมดเธอจึงอยากรู้ว่าตอนนี้บิดาของเธอกำลังป่วยเป็นอะไรกันแน่

“อย่าถามอะไรแม่อีกเลยได้ไหมแค่นี้แม่ก็เจ็บมากพอแล้วถ้าลูกอยากรู้อะไรก็ไว้ค่อยถามคุณพ่อเอง”

ครั้งนี้ผการีบเดินหนีทันทีเพราะแผนที่นัดหมายไว้ เธอมีบทพูดแค่เพียงเท่านี้จึงไม่อยากให้สายป่านบีบคั้นคำตอบจากเธอ ผกาอดกลัวไม่ได้ว่าเธอจะเผลอทำพิรุธให้ถูกจับได้จึงเลือกที่จะรอให้อุดมมาเป็นคนเล่นแผนต่อไปเองดีกว่า

สาวน้อยไปมหาวิทยาลัยด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล เธอเป็นห่วงพ่อพี่แม้ไม่ใช่สายเลือดแต่เป็นพ่อที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้และจากท่าทางของคนเป็นแม่ทำให้สายป่านกลัวว่าตอนนี้บิดาของเธอคงกำลังป่วยหนักแต่ช่วงแว็บหนึ่งของความคิดถ้อยคำที่ผกาพูดว่าความจริงแล้วอุดมเป็นคนฆ่าบิดาแท้ ๆ ของเธอก็ย้อนเข้ามาในหัวใจ สายป่านสับสนทุกอย่างไปหมดระหว่างบุญคุณความแค้นอะไรกันแน่เป็นสิ่งที่เธอควรรู้สึกตอนนี้