로그인공유
บทที่ 306
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2340
กระท่อมไม้ของที่นี่ดูเรียบง่าย แต่ก็ให้พวกฟู่จาวหนิงพักกันสักคืนก็ถือว่าเพียงพออยู่พิงอยู่ในอ้อมกอดเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็นึกถึงเจ้าอารามโยวชิงขึ้นมา"เจ้าอารามไม่เดินทางมากับเรา และไม่บอกด้วยว่าไปที่ไหน ท่านคิดว่าเขาจะไปทำอะไรกัน?"เจ้าอารามโยวชิงเองก็เป็นคนตงฉิงอย่างชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังเป็น สายเลือดราชครูด้วย รู้ว่าพวกเขาจะมาที่ตงฉิง แต่เขากลับไม่เดินทางมาด้วยกัน แต่บอกว่าเขายังมีเรื่องต้องไปจัดการ ให้พวกเขาเดินทางมาก่อนนี่ทำให้ฟู่จาวหนิงรู้สึกประหลาดใจมากเซียวหลันยวนกลับไม่ใส่ใจ "ในเมื่อเขาพูดว่ามีเรื่องต้องไปจัดการ เช่นนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ แต่ก่อนในยอดเขาโยวชิง เวลาข้าจะไปทำอะไรเขาก็ไม่ค่อยจะถามข้านัก"แต่ว่าฟู่จาวหนิงมักมีความรู้สึกว่า เรื่องที่เจ้าอารามโยวชิงไปทำ ยังคงเกี่ยวข้องกับตัวพวกเขาอยู่นางไม่พูดออกมา จิ้มไปที่เอวของเซียวหลันยวนเอวเซียวหลันยวนเกร็ง พลิกตัวกลับมาทับนางไว้"หนิงหนิงนอนไม่หลับหรือ?""ท่านจะทำอะไรน่ะ?" ฟู่จาวหนิงรีบผลักเขา "กระท่อมไม้นี้ไม่ได้เก็บเสียงนะ"เร่งเดินทางมาครึ่งค่อนเดือน เขาไม่ได้แตะต้องนางเลย อดกลั้นจนรู้สึกแย่แล้ว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2339
พวกของหลานหรงเขียนจดหมายเข้ามา วาดแผ่นที่คร่าวๆ ไว้ ดังนั้นพวกเซียวหลันยวนที่มุ่งไปตงฉิงจึงมีพิกัดเป้าหมาย ตลอดเส้นทางนอกจากหยุดพักกินอาหารที่จำเป็นแล้ว ก็แทบไม่ได้แวะพักผ่อนเสียเวลาเลยพวกเขานอกจากจะรีบเดินทางมาให้ถึงตงฉิงแล้ว ยังต้องคอยอำพรางร่องรอยอีก ถึงยังไงจักรพรรดิเจาก็ส่งคนมาตามหาพวกเขาแล้วและเขาชิงถงเองหลังจากพวกเขาออกมาก็เริ่มปรับปรุงก่อสร้างกลไกภูมิประเทศขนาดใหญ่ขึ้นนี่เป็นสิ่งที่ถังอู๋เจวี้ยนกับเซียวหลันยวนหารือกันมาแล้ว เขาชิงถงในเมื่อจะเข้าร่วมกับตงฉิง ก็ต้องเสริมแกร่งการป้องกันด้วยถังอู๋เจวี้ยนนับจากนี้ต้องพาทุกคนในเขาชิงถงวุ่นกันไปอย่างน้อยสามเดือนเต็มพวกของติงเซียงก็ล้วนถูกเขาส่งตัวออกมาจากเขาชิงถง ในค่ายต่อให้มีความคิดอะไร ก็ยังไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะยังไม่รู้ว่าเขาชิงถงกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ผ่านไปครึ่งเดือนกว่า เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงในที่สุดก็มองเห็นคนขององครักษ์มังกรครามที่ประจำการอยู่ตรงตีนเขาแห่งหนึ่ง"ท่านอ๋อง พระชายา!"เหล่าองครักษ์ล้วนเข้ามาต้อนรับ นำกำลังคนสิบกว่าคนคารวะต่อพวกเขา"ไม่ต้องมากพิธี""ท่านอ๋อง ที่นี่ถือว่าเข้าใกล้เส้นแดนแคว้นตงฉิงแต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2338
ตงฉิงยังมีประชาชนที่รอดชีวิตอยู่ นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก เป็นเรื่องมงคลเรื่องหนึ่งเลยทีเดียวฟู่จาวหนิงล้วนมองออกอย่างชัดเจน ว่าอารมณ์ของเซียวหลันยวนดีขึ้นอย่างมากและพวกฟู่จิ้นเชินเองก็ไปถึงตงฉิงแล้ว ถูกหลานหรงส่งคนไปรับเรียบร้อยนอกจากฟู่จิ้นเชินแล้ว ยังมีคนจากตระกูลเสิ่นด้วยเสิ่นฉยงลุงคนโตของฟู่จาวหนิงพาคนไปที่ตงฉิงก่อนแล้วฟู่จิ้นเชินเองก็เขียนจดหมายหาฟู่จาวหนิงด้วยในจดหมาย เขาบอกว่าเสิ่นฉยงเป็นคนที่มีความรู้มาก ปณิธานเองก็เข้มแข็งอดทนมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังซื่อสัตย์สุจริตยิ่งกว่าท่านลุงเล็กเสิ่นเสวียนเสียอีกก่อนหน้านี้เขาถูกฝ่าบาทต้าชื่อเนรเทศ ไปทำงานขุดเหมืองที่ยากลำบากอยู่ตลอด แต่ก็ได้เรียนรู้ความสามารถการขุดเหมืองมาด้วยเรื่องนี้ไม่น้อยเหมือนกัน พอไปถึงตงฉิง เขาก็พบกับภูเขาเหมืองแร่ทันทีฟู่จิ้นเชินบอกว่า เสิ่นฉยงจึงรับภารกิจนี้ไป การฟื้นฟูแคว้นตงฉิงมีแสงอรุณแห่งความหวังแล้ว พวกเขาต่างมีความมั่นใจกันมากฟู่จาวหนิงหลังจากอ่านจดหมายก็ส่งต่อให้เซียวหลันยวนเรื่องนี้หลานหรงก็คงจะรายงานกับเซียวหลันยวนแล้ว แต่จุดที่หลานหรงเล่าก็ไม่แน่ว่าจะแม่นยำเท่าฟู่จิ้นเชิน"ตอนนี้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2337
เซียวหลันยวนไม่พูดอะไรเรื่องของบู๊ลิ้ม แม้เขาจะรู้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนักก่อนหน้านี้ตอนที่จักรพรรดิเจายังไม่ป่วยจนคิดจะบีบคั้นเขา เซียวหลันยวนอันที่จริงก็อยากจะเป็นอ๋องว่างงานคนหนึ่งเหมือนกัน ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่า จะพาจาวหนิงออกไปท่องเที่ยวทุกปี นางอยากจะตรวจรักษาการกุศล เขาก็จะไปเป็นเพื่อนภายหลังถ้านางอยากจะเขียนหนังสือแพทย์สักเล่ม เขาก็สามารถช่วยจดบันทึกกรณีผู้ป่วยต่างๆ ในการตรวจรักษาการกุศลได้ด้วยรอตอนที่มีลูก พวกเขากระทั่งยังพาลูกออกเดินทางไปด้วยกันได้อีกแต่จักรพรรดิเจาดันไม่ยอมอดทนกับตัวเขาเสียแล้ว"เจ้าสำนักกลุ่มสำนักของเราหลายกลุ่มพบปะกันลับๆ แล้ว และมีการตัดสินใจหนึ่งที่คนอื่นฟังแล้วอาจจะคิดว่ามันบ้าคลั่งเอามากๆ"ซุนโย่วหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง "พวกเราตัดสินใจจะออกจากแคว้นเจา สำนักพรรคต่างๆ ออกไปค้นหาตงฉิงด้วยกัน และตั้งกลุ่มสำนักขึ้นใหม่ในตงฉิง ตอนนั้นสิ่งที่พวกเราคิดก็คือ ถ้าหากตงฉิงไม่มีใครแล้วจริงๆ เช่นนั้นพวกเราก็จะสร้างพันธมิตรบู๊ลิ้มขึ้นที่นั่น หลังจากสถาปนาก็จะส่งจดหมายเชิญเหล่าวีรบุรุษออกไปเป็นวงกว้าง รวบรวมชาวยุทธภพให้ย้ายมาที่ตงฉิง"เซียวหลันยวนเลิกคิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2336
ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็ไม่สนใจว่าเจ้าอารามจะมองนางอย่างไรนางถามใจดูแล้วว่าไม่รู้สึกละอาย"ตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับไปต้าชื่อแล้ว พวกเราเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ ถึงยังไงก็เป็นนางที่อยากกลับไป เจ้าอาราม ท่านว่าใช่ไหมล่ะ?" นางย้อนถามเจ้าอารามโยวชิง"เป็นการเลือกของนางเอง"เจ้าอารามโยวชิงไม่ลังเล พยักหน้าตอบนาง"ข้าเองก็ไม่คิดว่านางจะเลือกแบบนี้ ข้าแค่อยากจะดูโชคชะตาของจาวหนิงว่าเปลี่ยนแปลงอะไรจากเรื่องนี้บ้างไหมเท่านั้น"เจ้าอารามโยวชิงอธิบาย มองเซียวหลันยวน รู้สึกจนใจหน่อยๆ "ข้าไม่ถึงกับเอาเรื่องนี้ไปโทษที่ฟู่จาวหนิงหรอก"อันที่จริงเขาก็มีความรู้สึกเหมือนถูกองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นทรยศอยู่เหมือนกันเขาคอยพานางไปไหนมาไหน และอยากจะหาสถานที่ที่นางพอใจสักแห่งให้นางได้พักพิง จากยอดเขาโยวชิง ไปถึงเมืองหลวงแคว้นเจา และจากเมืองหลวง ก็มาถึงเขาชิงถงถ้าหากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ในเขาชิงถงไม่ได้จริงๆ เขาก็จะพานางไปต่อแค่นางอยู่ข้างกายเขา เขาก็จะปกป้องนางอย่างสุดกำลังหลังจากนี้ถ้าเขากลับไปตงฉิงได้ นางเองก็ตามไปอยู่ที่ตงฉิงได้เพราะความสับสนชั่วขณะในตอนนั้น เขาจึงจะรับผิดชอบเรื่องที่พักพิงข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2335
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอลงจากเขาชิงถงก็ถูกองครักษ์ลับของต้าชื่อพาตัวไปทันทีพวกเขากลัวว่าเจ้าอารามโยวชิงจะไล่ตามมาทัน ดันั้นหลังจากจับคนได้ ก็รีบควบม้าไปต้าชื่อทันทีจนตอนที่เจ้าอารามโยวชิงกับคนของเขาชิงถงได้ข่าว ก็ตามไม่ทันแล้วคนที่ฝ่าบาทต้าชื่อส่งมาพอตรวจสอบพบว่าองค์หญิงใหญ่ติดตามเจ้าอารามโยวชิงขึ้นเขาชิงถงไปแล้ว แต่พวกเขาก็เข้าไปไม่ได้เสียที ดังนั้นจึงทำได้แค่วนอยู่รอบนอกเพื่อหาทางเข้ามาตลอดถ้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ลงเขามา พวกเขาอันที่จริงก็ไม่มีโอกาสเลยแต่ใครจะรู้ ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับลงเขามาเสียอย่างนั้น? ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่พาใครมาด้วย แอบหนีมาคนเดียวองครักษ์ลับเหล่านี้รู้สึกเหมือนสวรรค์โปรดเลยทีเดียว ที่ให้พวกเขาสำเร็จภารกิจของฝ่าบาทได้อย่างราบรื่นดังนั้น ต่อให้ต้องเหนื่อยตายพวกเขาก็ไม่กล้าจะหยุดพักหายใจหายคอเลย ใช้ความเร็วสูงสุดพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับไปองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นระหว่างทางถูกวางยา ทุกวันล้วนสลึมสลือแล้วถูกป้อนน้ำกับของกินลงไป แต่กลับไม่มีสติตื่นตัวจนตอนที่นางตื่นขึ้นมาจริงๆ ก็มาอยู่ในวังจักรพรรดิต้าชื่อแล้วพอนางลืมตาก็สัมผัสได้ถึงผ้าห่มที่หอมอ่อนน
다른 추천
