ตอนที่ 9 ฟั่นเฟือน 1

ข่าวฮูหยินน้อยกลับจวน  ก็กระจายไปยังเรือนต่าง ๆ อย่างรวดเร็วตั้งแต่วันที่นางประกาศขอหย่ากับท่านแม่ทัพก็ไม่มีข่าวอะไรให้ติดตามอีกนอกจากความไร้สาระของนาง

ฮูหยินรองเดิมก็ไม่ได้สนใจ  ทว่าหลายวันมานี้ทุกอย่างเงียบจนผิดปกติ  อย่างน้อยเจินไป๋เจียต้องโวยวายเรียกร้องโน่นนี่นั่นหรือไม่ก็ต้องสั่งให้พวกนางไปคารวะ  

กำลังจะแกล้งไปเยี่ยมเยียนบ่าวจากเรือนฮูหยินก็กระจายข่าวบอกให้เหล่าอนุที่ยังไม่ยกน้ำชาให้นาง  ไปจัดตามพิธีให้เรียบร้อย

“แบบนี้ค่อยดูปกติ”   ฮูหยินรองเอ่ยพูดอย่างสบายใจ

ในฐานะฮูหยินรอง  นางเองก็ต้องไปรับน้ำชาเช่นกันจึงรีบเปลี่ยนอาภรณ์ไปดูเรื่องราวสนุก ๆ ที่เรือนฮูหยิน

เมื่อมาถึงฮูหยินรองต้องตกตะลึง  เพราะทุกคนล้วนมาที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่อนุที่ยังไม่ยกน้ำชาเท่านั้นที่มา  

“น้องคารวะพี่หญิง  ตายจริงที่นี่ครื้นเครงกันจัง”  ฮูหยินรองพูดน้ำเสียงไม่มีอาการเลิ่กลั่กแม้แต่น้อย

เจินไป๋เจียหรี่ตามองผ่านจอกชา   แล้วเอ่ย

“ทุกคนก็คงคิดว่าที่เรือนขอข้ามีงิ้วให้ดูกระมัง”

หลายคนในห้องโถงก็ประท้วงในใจ  ไม่ใช่ให้พวกนางมาร่วมแสดงงิ้วหรอกหรือ

“ในเมื่อฮูหยินรองมาแล้ว  ก็เริ่มพิธีได้เลย”  

ฮูหยินรองก้มหน้าลงขออภัยเล็กน้อย  ในใจก็คิด

 ไม่แขวะนางสักวันจะไม่ได้หรือไร

อนุของแม่ทัพหวงซีซวนมีเป็นร้อย ตายบ้าง ขายออกไปบ้าง  บางคนก็ขายตัวเข้ามาเพื่อแลกกับหินอัคคีไว้ให้บิดามารดาใช้อบอุ่นร่างกายในฤดูหนาว เมื่อหมดสิ้นวัยแรกแย้มหากต้องการออกจากจวนก็ย่อมได้ ถือว่าการขายตัวเสร็จสมบูรณ์

ด้วยตระกูลหวงทำการค้าขายหินอัคคีแม้ราคาไม่สูงมาก  ทว่ากลับเป็นของจำเป็นและทุกครัวเรือนต้องมี  ทำให้ตระกูลหวงมีรายได้มหาศาลใช้จ่ายอย่างไรก็ไม่ต้องกลัวว่าจะหมด

เหล่าอนุเรียงเข้ามายกน้ำชาให้ฮูหยินเอกและฮูหยินรองที่ละคน  ทุกคนต่างมีใบหน้างดงามอรชนแตกต่างกันออกไป  เด็กสาวเหล่านี้อายุเพียง  15-17  หนาวเท่านั้น  เจินไป๋เจียลอบถอนหายใจรู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย  

นางจำได้ว่าเคยต่อว่า  หวงซีซวนไปครั้งหนึ่ง

“ท่านมันเป็นพวกมักมาก  เหล่าอนุในเรือนท่านมีมากกว่ายิ่งกว่าหอในนางโลมเสียอีก”  

“แล้วจะทำไม  ขายตัวให้กับข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ต้องไปทอดกายให้บุรุษหลายหน้า  สำหรับพวกนางข้าถือว่าเป็นบุรุษที่มีเมตตาด้วยซ้ำ เจ้าลงมาจากหอคอยแล้วชำเลืองมองเบื้องล่างบ้าง”

เป็นดั่งที่หวงซีหวนพูด  แม่นางเหล่านี้หากไม่ใช่  หวงซีซวนซื้อตัวมา  บางคนก็ต้องไปขายตัวให้กับหอนางโลมชีวิตย่ำแย่กว่านี้มาก  บางคนก็ต้องไปขายตัวให้กลับคหบดีที่อายุมากตัณหากลับ  สำหรับพวกนางหวงซีซวนมีเป็นดังเทพบุตรไม่เพียงแต่ช่วยซื้อตัวพวกนางยังซุบชีวิตครอบครัวให้มีอยู่มีกินด้วย

เจินไป๋เจียกำลังหลงไปกับคำกล่าวนั้น 

แต่!!!  ไม่สิ นี่เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น  เพราะหวงซีซวนช่วยเหลือเพียงหญิงงามเท่านั้น

เจินไป๋เจียถอนหายใจอีกครั้ง แล้วนางจะทำอันใดได้  พวกนางทุกคนล้วนยินดีที่จะขายตัวเข้ามา

จวบจน 2  คนสุดท้าย เด็กสาวฝาแฝด อายุน่าจะเพียง  12-13  เท่านั้น 

ใบหน้าหยกงดงาม  หากเติบโตขึ้นต้องเป็นโฉมสะคราญที่สุดในใต้หล้าแน่นอน

“เด็ก 2 คนนี้เป็นข้าที่ไปซื้อตัวมาให้ท่านพี่”  

ฮูหยินรองพูดอย่างภาคภูมิใจในผลงานของตนเอง  นางไม่สนใจเรื่องอะไรทั้งนั้นสำหรับนางขอแค่  แม่ทัพหวงพอใจ นางพร้อมจะทำทุกอย่าง

 “เรื่องแบบนี้ ข้ากลับไม่ใจกว้างเช่นเจ้า”

คำกล่าวนี้ฮูหยินรองถือว่าเป็นคำชม นางโค้งศีรษะรับอย่างยินดี  เจินไป๋เจินชำเลืองกลับมาหาเด็กหญิงทั้งสอง

“ พวกเจ้าอายุเท่าไรแล้ว”  

“ผู้น้อยอายุ 12  หนาวเจ้าค่ะ”  

          ทั้งสองชื่อเหมยมี่ เหมยลี่   

“เจ้าอย่าบอกนะว่า”   นางป่วยและไม่อยู่หลายวัน จึงไม่รู้ว่า 2 คนนี้ได้รับใช้หวงซีซวนไปหรือยัง

“ยังเจ้าค่ะ…ท่านแม่ทัพบอกว่าให้รอพวกนางผ่านช่วงวัยสาวไปเสียก่อน  หากเด็กเกินไปท่านพี่ไม่ชอบ บางอย่างก็ไม่เต็มไม้เต็มมือ”  

เหล่าอนุก็ต่างก้มหน้าหัวเราะ พอใจเพราะพูดถึงหน้าอกนางดูเหมือนจะมีน้อยกว่าหลายคน   

เจินไป๋เจียรู้สึกว่านางอยากจะกรี๊ด

“อุ้ยข้าลืมไป  ว่าพี่สาวไม่ชอบให้ท่านพี่โปรดผู้ใด  ทว่าพี่สาวท่านก็…ข้าอยากให้ท่านเข้าใจท่านพี่นะเจ้าคะ” 

น้ำเสียงของฮูหยินรองเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

          เจินไป๋เจียอายุเพียง  16-17  ไม่ถึงกลับหมดวัยแรกแย้ม  ทว่าไม่มีใครที่หวงซีซวนโปรดปรานถึง 2  ปี  แม้จะสวยงดงามเพียงใด  ก็เริ่มเบื่อหน่ายและด้วยนิสัยของเจินไป๋เจียแม่ทัพหวงยิ่งระอา