บทที่ 15

ยามซื่อไป่หลันตื่นนอนด้วยอาการปวดหัวปวดเมื่อยตามร่างกายยังกับไปออกรบเลยเราเธอจึงเอาน้ำในมิติออกมากินแก้เมาค้าง เมาเหล้าเฉยๆทำถึงเมื่อยเอวกับน้องสาวขนาดนี้วะไป่หลันคิด อ้อเมื่อคืนฝันว่าได้เด็กหนุ่มมาอุ่นเตียงด้วยละคิกๆนี้ขนาดฝันยังเมื่อยขนาดนี้เลยเรา

ไป่หลันลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก้มลงมองตัวเอง เฮ้ย!? ทำเราไม่ใส่ชุดนอนวะอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนเราพาใครมาด้วยวะ ตายๆไอ้อ๋องมันไม่ฆ่าเราตายหรือสวมหมวกเขียวแล้วหรือเราไป่หลันคิด

"พี่ลู่ซิงเร็วเข้ามาหาข้าหน่อย" ไป่หลันตะโกนถามหาพี่ลู่ซิง

"พระชายาตื่นแล้วหรือเพคะ" เสียงพี่สาวลู่ซิงถามกลับมา พอเห็นหน้าพี่สาวที่เดินเข้ามาก็ถามทันทีพี่สาว

"เมื่อคืนข้าเมามากเลยละพี่รู้ไหมว่าข้าพาหนุ่มที่ไหนมาขึ้นเตียงด้วย" ไป่หลันถามพี่ลู่ซิงด้วยความร้อนใจด้วยเพราะกลัวโดนอาญาข้อหาสวมหมวกเขียว

"ทำไมพูดอย่างนั้นละเพคะ" พี่ลู่ซิงถามด้วยควมงง

"ข้าจำได้แต่ว่าข้าพาหนุ่มเข้าห้องพี่ไม่ห้ามข้าเลยหรือเจ้าคะที่ข้าทำเรื่องไม่ดีและยังสวมหมวกเขียวให้ท่านอ๋องนั้นด้วยตายๆพี่ลูซิงเราจะทำยังไงกันดีละทีนี้" ไป่หลันพูดกับพี่สาว

"พี่ทำไมถึงปล่อยให้ข้าทำเรื่องหน้าอายเราไม่ตายยกครัวหรือพี่ถ้าท่านอ๋องรู้เรื่อง" ไปหลันถามพี่สาวด้วยใบหน้าวิตกกังวลขั้นสุดตายแน่เธอไม่รอดแน่ๆ

"พระชายาไม่รู้จริงๆหรือเพคะว่าเมื่อคืนท่านอ๋องเป็นคนอุ้มพระชายากลับมาที่ตำหนักเอง" พี่สาวลู่ซิงตอบ

"ห๊า!?พี่ว่าอะไรนะแล้วเมื่อคืนที่ข้าเห็นและทำเรื่องหน้าอายคือท่านอ๋องงั้นรึ ตายๆจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะนี้เรา" โอ้ยให้ตายสินี้เขาเสียตัวให้ท่านอ๋องว้านั้นอีกแล้วเนี้ยนะ! ก่อนจะปลงลงด้วยความห่อเหี่ยวใจก็ยังดีกว่าโดนประหารละวะไป่หลัน

"พี่ให้คนเตรียมน้ำให้ข้าอาบด้วยละ พี่รีบไปขอยาห้ามครรภ์กับฮองเฮามาให้ข้าดื่มด้วยเร็วๆด้วยนะเจ้าคะข้ายังไม่อยากท้อง เดี๋ยวข้าอาบน้ำเองและให้เขาตั้งโต๊ะเลยด้วยข้าหิวข้าวมากเลยกินช้างได้ทั้งตัวได้เลยละ ข้าเข็ดแล้วละเหล้าโบราณนี้แรงจริงๆ" ไป่หลันโอดครวญสุราโบราณเล่นเขาแรงจริงๆ

อ๋องหนุ่มกลับถึงหน้าห้องยืมฟังเสียงชายาคุยกับสาวใช้ได้ยินชายาสั่งว่าให้สาวใช้ไปขอยาห้ามครรภ์กับฮองเฮาเขาแววตาก็มืดลงทันที พระชายาของเขาไม่ต้องการมีลูกกับเขางั้นรึ จึงผลักประตูเข้าไปในห้องทันที

"เจ้าจะไปทำอะไรก็ไปทำข้าจะดูแลชายาของข้าเอง" ท่านอ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ไป่หลันสดุ้งสุดตัวหันหน้าไปมองทางท่านอ๋องตาโตมาได้ไงนี้ ลู่ซิงรีบออกประตูแล้วปิดอย่างเร็วพอท่านอ๋องพูดจบ

"ว่าอย่างไรพระชายาเมื่อคืนเจ้าจับข้าอุ่นเตียงทั้งคืนมีอะไรแก้ตัวหรือไม่"

ไอ้คนบ้ากล้าถามมาได้ใครจะไม่อาย

"เอ่อคือหม่อมฉันจำไม่ได้เพคะ" ไปหลันตอบแล้วก็วิ่งไปหลังฉากที่อาบน้ำทันที แว่วไป่หลันได้ยินเสียงหัวเราะไล่ตามหลังมาถึงที่อาบน้ำ คนเมาย่อมไม่ผิดไป่หลันคิดและรีบอาบน้ำให้เสร็จโดยเร็ว

อ๋องหนุ่มมองดูชายาวิ่งไปหลบในที่อาบน้ำจึงพูดขึ้น

"ถ้าเจ้าจำไม่ได้ข้าจะเข้าเตือนความจำเรื่องเมื่อคืนนี้ให้ที่อ่างอาบน้ำเองพระชายา" เสียงอ๋องหนุ่มพูดอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่ต้องเข้ามาเพคะข้าจะอาบน้ำและหิวข้าวมากด้วย" ไป่หลันตะโกนตอบออกมา

"ได้ข้าจะรอที่โต๊ะเสวยถ้านานข้าจะเข้าไปอาบน้ำให้พระชายาเอง และจะช่วยพระชายาแต่งตัวด้วยดีหรือไม่" เสียงท่านอ๋องหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ไป่หลันรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร็วอยู่ในตำหนักจะให้แต่งให้ใครดูเพราะตอนนี้หิวมากไม่สนใจอะไรแล้ว พอแต่งตัวเสร็จไป่หลันก็รีบไปกินข้าวเลยไป่หลันแค่รวบผมง่ายๆเอาปิ่นปักไว้เฉยๆหน้าก็ไม่ทาอะไรเลยปล่อยแบบธรรมชาติ

อ๋องหนุ่มมองดูชายาด้วยความสนใจเธอไม่สนใจด้านการแต่งตัวแต่แบบนี้ เขาชอบเขาสังเกตุดูว่าชายาชอบทานอะไรบ้าง เธอกินได้ทุกอย่างและไม่เรื่องมากตั้งใจกินอย่างเดียวคีบเข้าปากอย่างรวดเร็วเสียจนเขากลัวสำลัก

"ท่านอ๋องไม่เสวยหรือเพคะ" ไป่หลันถามดวงตากลมโตใสซื่อมองหน้าเขาเวลามองไม่หลบตาและรอคำตอบ

"ข้าทานเรียบร้อยแล้วพระชายาเชิญเจ้าตามสบาย"

"หม่อมฉันไม่เกรงใจแล้วนะเพคะหิวมาก"

ผ่านไป่3เค่ออาหารบนโต๊ะก็เกลี้ยงไม่เหลือสักอย่างอ๋องโม้เทียนหลงมองด้วยความตกตะลึงนี้ไม่ใช่ว่าผู้หญิงต้องไว้หุ่นให้สวยหรือ

ลู่ซิงจึงเดินเข้ามาพวกนางกำนันพากันเก็บโต๊ะออกไปหมดแล้ว

"พระชายาเพคะฮองเฮาบอกให้ไปเสวยมื้อเที่ยงที่ตำหนักด้วยเพคะ"

"พอดีข้ากินรวบสองมื้อแล้วละ แต่ข้าจะไปคุยเล่นเป็นเพื่อนเสด็จพี่หญิงอยู่ก่อนจะกลับจวนท่านพ่อ ท่านอ๋องจะกลับเลยหรือไม่เพคะไม่ต้องรอหม่อมฉันจะกลับเองเชิญท่านอ๋องตามสบายเลยเพคะ"

"ยังข้ายังมีเรื่องคุยกับท่านพี่อยู่เจ้าจะกลับตอนใหนก็บอกแล้วกัน"

"หม่อมฉันจะไปจวนท่านพ่อและจะค้างคืนสัก4-5วันเพคะท่านอ่องกลับได้เลยไม่ต้องรอ"

"ข้าจะไปด้วยตั้งแต่แต่งพระชายายังไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อตาเลย"

"ไม่ต้องเพคะเพราะยังไงพวกเราก็จะหย่ากันอยู่แล้วท่านอ๋องไม่ไปก็ได้ ท่านรอไปหาพ่อตาของท่านจริงๆเถอะเพคะ"

"ตอนนี้พระชายาข้ามีเจ้าเป็นชายาแค่คนเดียวแล้วเจ้าจะให้ข้าไปหาใครอีกหรือลองบอกข้ามา" ท่านอ๋องถามเสียงแข็ง

"เอ้าก็คนรักของท่านไงเพคะแม่นางโจเหลียนสวี่ไงทำเป็นลืม ไหนท่านบอกจะแต่งเข้าตำหนักรอหม่อมฉันหย่าให้ถึงจะยกขึ้นเป็นพระชายาเอกทีหลังก็ได้ แค่ปีเดียวเองไม่นานหรอกเพคะท่านอ๋องข้าขอโทษที่ตัดด้ายแดงพวกท่าน"

"พระชายาแล้วที่เจ้าจับข้าอุ่นเตียงทั้งคืนนี้คืออะไรเจ้าช่างไร้ยางอายจะจับข้าให้คนอื่นพึ่งจะรู้ว่าชายาข้าใจกว้างจริงๆ"

"อ้อเรื่องเมื่อคืนหม่อมฉันเมาและจำไม่ได้ถือซะว่าคือกำไรของท่านอ๋องก็แล้วกันยังไงก็อยู่ในช่วงโปรของสามีภรรยาปลอมๆหม่อมฉันไม่คิดมากเพคะ" ไป่หลันตอบหน้าตายและไม่แคร์ถือว่าวันไนท์แสตน

"งั้นข้าคงต้องทบทวนเรื่องผัวเมียกับเจ้าใหม่แล้วละพระชายาว่าอย่าริอาจว่าจะมีชายบำเรอได้อีกเลย" จากนั้นท่านอ๋องก็ตรงเข้าอุ้มพระชายาสาวเข้าห้องไป่หลันตกใจเราพูดอะไรผิดวะเนี้ยเฮ้ยท่านอ๋องบ้าไปแล้ว

"เฮ้ยท่านอ๋องท่านบ้าไปแล้วรึ" ไป่หลันโวยวายเสียงดังแต่อ๋องโม้เทียนหลงหาได้สนใจใจลงมือทำโทษพระชายาจนมืดค่ำยามอิ๋น(03.00)จนไป่หลันหลับคาอกท่านอ๋อง ท่างอ๋องนอนมองชายาตนในอ้อมกอดเอามือลูบหน้าของนางด้วยดวงตาที่อ่อนโยน

"ในเมื่อข้าหลงเจ้าแล้วข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปไหนหรอกหลินไป่หลันเจ้าต้องเป็นชายาคนเดียวของข้าเท่านั้น" พูดจบก็หอมแก้มชายาสาวกระชับอ้อมกอดและหลับไปด้วยกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป