LOGINShare
บทที่ 19 — ดาบที่ไม่เลือกข้าง
Last Updated:
2025-06-12 23:19:54บทที่ 19 — ดาบที่ไม่เลือกข้าง
"ดาบคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีหัวใจ มันเชื่อฟังทุกผู้ที่กล้าใช้ แม้กระทั่งปีศาจ"
— คำสอนจากเจ้าอาวาสวัดอาเมะคาเงะ
ค่ำคืนในคฤหาสน์ซึรุงะมีเพียงเสียงฝนหล่นใส่หลังคาไม้ไผ่ และเสียงฝีเท้าของเงาหนึ่ง ที่เดินเบาเท่าลมหายใจตนเอง
ซาโยะเดินลัดเลาะผ่านทางเดินเรือนนอก มือกุมดาบไม้เล่มเล็กแนบอก สิ่งที่พ่อเคยมอบไว้ให้ก่อนตาย — ดาบที่ไม่เคยตัดอะไรเลย
นางมุ่งหน้าไปยังโรงฝึก ที่ซึ่งเงาหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางตะเกียงสลัว
"ข้าอยากรู้..." ซาโยะเอ่ยเบา ดวงตานิ่งดั่งผืนน้ำในคืนไร้จันทร์ "เจ้าฆ่าคนได้โดยไม่สั่นไหว...แต่เจ้ากลัวสิ่งใด?"
ฮากุโร่ยังคงฝึกท่า เขารวบดาบช้า ๆ คล้ายรำลึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วจึงตอบ
"ข้ากลัวดาบในมือของคนที่เชื่อว่าตนทำเพื่อสิ่งที่ดี"
รุ่งเช้า ฮากุโร่พานางเดินทางขึ้นเขา — ไม่บอกจุดหมาย บอกเพียงว่า "เพื่อให้เข้าใจว่าเหตุใดดาบจึงต้องไร้ข้าง"
พวกเขาเดินทางมาถึงวัดอาเมะคาเงะ วัดกลางหุบเขาที่ไม่มีพระ...มีเพียงชายชราใบหน้าเรียบสงบ กำลังหั่นไม้เป็นแผ่นบาง ๆ ด้วยมีดสนิมเขรอะ
"ท่านเจ้าอาวาส" ฮากุโร่ค้อมศีรษะเล็กน้อย "ข้าพาเธอมาเพื่อฟังสิ่งที่ท่านไม่เคยพูดกับใคร"
ชายชรายิ้มพลางยื่นมีดมาให้ซาโยะ
"ฟังดาบในใจเจ้าก่อน...แล้วเจ้าจะไม่ต้องฟังจากใคร"
ในศาลาเงียบ ซาโยะนั่งประจันหน้ากับเจ้าอาวาส และใบมีดตรงหน้า
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงสึกจากสมณเพศ ทั้งที่เคยปฏิญาณจะไม่แตะดาบอีก?"
"เพราะท่านเคยฆ่าคนมากเกินไป?"
เจ้าอาวาสส่ายหน้า
"เพราะข้าคิดว่าตัวเอง ‘ฆ่าเพื่อความยุติธรรม’ มากเกินไป"
ซาโยะเงียบ
"ยิ่งเจ้ามั่นใจในความถูกต้องของตนเท่าใด ดาบในมือนั้นยิ่งอันตรายกว่าสิ่งใด มันไม่เลือกข้าง มันฟังเจ้าเสมอ — ไม่ว่าความจริงเจ้าจะบิดเบี้ยวเพียงใด"
ยามค่ำ ฮากุโร่ยืนอยู่ริมบ่อน้ำ
"เจ้ารู้หรือไม่ ซาโยะ ว่าดาบเล่มแรกที่ข้าใช้ฆ่าคน...ข้ายังเก็บมันไว้จนบัดนี้"
"เพื่อเตือนใจ?"
"ไม่...เพื่อย้ำว่าความรู้สึกผิดไม่มีวันลบหาย มันเป็นสิ่งที่ต้องอยู่กับมันให้ได้"
นางเดินเข้าไปใกล้ ยื่นดาบไม้ของตนให้เขา
"ข้าขอให้เจ้าเป็นผู้ถ่ายทอด…หากข้าจำต้องใช้ดาบในวันหนึ่ง ขอให้มันไม่เลือกข้าง"
รุ่งเช้า พวกเขาเดินทางกลับ พร้อมข่าวจากชายในชุดดำที่รออยู่หน้าคฤหาสน์
"ขอรับ นายหญิง…" เขาคุกเข่าต่อหน้าซาโยะ "ขุนศึกจากแคว้นตะวันออกส่งคำเชิญมา…เพื่อเข้าร่วมพิธีสนธิสัญญาใหม่ — ที่อาจนำมาซึ่งสงคราม"
ฮากุโร่หยิบดาบขึ้นแนบหลัง และกล่าวเสียงเรียบ
"เกมของดาบเริ่มขึ้นแล้ว…ข้างที่มันจะเลือก ไม่ใช่เพราะเหตุผล แต่มาจากผู้ที่กล้าชักมันก่อน"
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 33 — กลิ่นดินปนกลิ่นเลือด
บทที่ 33 — กลิ่นดินปนกลิ่นเลือดฟ้าก่อนรุ่งบนเนินเขานอกอิคุซะโนะโมริ หนาวจัดราวมีบางสิ่งกำลังรั้งไม่ให้แสงตะวันขึ้นซาโยะยืนอยู่ริมลานฝึกดาบเก่า สายตานางทอดผ่านหมอกที่ยังคลุมแผ่นดินราวอาภรณ์ของศพกลิ่นดินหลังฝนใหม่… ปนกลิ่นเลือดสดที่ยังไม่แห้งดีมีร่างหนึ่งนอนนิ่งอยู่ใต้มะพลับกลางลาน คือ “ยูนากะ” หนึ่งในคนสนิทของฮากุโร่—ผู้เชี่ยวชาญการลอบสังหาร และเคยปกป้องซาโยะไว้ในศึกเพลิงเงา“เขาถูกวางยาและแทงซ้ำ” แพทย์หลวงกล่าวโดยไม่มองนาง “ผู้ลงมือ...รู้จุดตายของคนที่ถูกฝึกให้ฆ่าโดยไม่หายใจ”เสียงของแพทย์แฝงแววหวาดหวั่นฮากุโร่มาถึงโดยไร้เสียงฝีเท้า เขาก้มลงข้างศพ ใช
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 35 — สนธิสัญญาเงา
บทที่ 35 — สนธิสัญญาเงาภายในหอประชุมไม้เก่าแก่ กลางป่ามิสุโนะยามค่ำคืน โคมเทียนเพียงเจ็ดดวงส่องไหวราวลมหายใจของเหล่าขุนศึกผืนเสื่อกลางห้องว่างเปล่า ไม่มีใครกล้านั่งตรงกลาง ไม่มีใครกล้าเป็น “แกนกลาง” แห่งพันธมิตรนี้ซาโยะนั่งอยู่หลังฮากุโร่ มองผ่านม่านเส้นผมของตนเอง—ทุกถ้อยคำที่กำลังจะเอ่ย คือเชือกที่ร้อยผู้นำสามตระกูลเข้าหากัน หรือผูกพวกเขาให้ตายไปด้วยกัน“เราจะทำข้อตกลงใต้แสงเทียน โดยไม่มีใบหน้า ไม่มีชื่อ และไม่มีความแค้น” ฮากุโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงไร้แววอารมณ์อาโอบะยกพัดขึ้นปิดริมฝีปาก “การไม่เอ่ยนาม เป็นธรรมเนียมของพวกเงา... หรือของพวกทรยศ?”อิซึมิหัวเ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 32 — โลหิตที่ร้องไห้ในแสงเทียน
บทที่ 32 — โลหิตที่ร้องไห้ในแสงเทียนห้องหนึ่งในคฤหาสน์อิคุซะโนะโมริถูกแสงเทียนไหววูบสะท้อนเงาร่างสองร่างบนฉากญี่ปุ่นเก่าซาโยะนั่งเงียบอยู่ข้างหน้าต่าง ร่างของเธอสวมเสื้อคลุมบาง ขอบผ้าสีเข้มเปรอะไปด้วยฝุ่นเขม่าจากสนามรบเธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่แม้แต่หลั่งน้ำตาแต่โลหิตในอกกลับกรีดเสียงเจ็บปวดดั่งมีใครร้องเรียกจากอดีตเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นในห้อง ฮากุโร่ปรากฏตัวโดยไร้ชุดเกราะ มีเพียงผ้าคลุมดำที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและเถ้าถ่าน“เจ้ารอดมาได้...” เสียงของเขาราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยความหมายที่ซ่อนอยู่“ทุกคนตายหมด ยกเว้นข้า” ซาโยะพูดช้า ๆ ไม่ใช่คำสารภาพ แต่เหมือนบันทึกของผู้รอดชีวิตเขาไม่ตอบ กลับเดินมาวางดาบของตัวเองลงบนเสื่ออย่างนุ่มนวล แล้วนั่งเคียงข้างเธอ"เจ้ารู้ไหม..." ซาโยะเอ่ยโดยไม่หันมา “ตอนเปลวไฟล้อมข้า ข้าไม่กลัวตายเลยสักนิด”“แต่ข้ากลัวว่า หากข้ารอด... ข้าจะต้องเห็นหน้าเจ้าอีก”คำพูดนั้นเฉือนผ่านห้วงความเงียบอย่างรุนแรงฮากุโร่ไม่ตอบในทันทีเขาหยิบเทียนเล่มหนึ่งขึ้นมาจุดใหม่ ไฟเล็ก ๆ ส่องสว่างเงาสะท้อนของซาโยะในม่านตาของเขา“แล้วเมื่อเจ้ารอดจริง ๆ เจ้ารู้สึกอย่างไร”ซาโยะนิ่ง เงีย
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ย้อนอดีตของกลยุทธ์ “เพลิงเงา”
ย้อนอดีตของกลยุทธ์ “เพลิงเงา”🧭 เบื้องหลังกลยุทธ์ “เพลิงเงา”จุดมุ่งหมายหลัก:ดึงกองกำลังศัตรูเข้ามาสู่ กับดักซุ่มโจมตีใช้ “เปลวไฟ” เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจและสายตาใช้ “เงาคน” ทำลายระบบข่าวกรองและสัญญาณสื่อสารศัตรูขั้นตอนการเตรียมตัว:สำรวจพื้นที่เลือกเนินสูง 2 จุดทางตะวันตกเฉียงใต้ของ อิคุซะโนะโมริ เพื่อเป็นฐานตั้งกองกำลังหลัก (A และ B)ระหว่างเนินมีลำธารและพุ่มไม้หนาทึบเป็นทางเดินสำหรับการลอบซุ่มจัดเตรียมเพลิงลวงจุดกองไฟพร้อมเปลาะฟางและกิ่งไม้ลุกไวใน 3 จุด (X, Y, Z) ใกล้ทางเข้าจุดไฟพร้อมกันเพื่อสร้าง “วงเพลิงวงแรก” ระหว่างทางเดินเข้าป่าวางทหาร “เงาซุ่ม”กระจายหมวดลอบโจมตีตามแนวธาร และตามช่องว่างของพุ่มไม้สั่งให้เลี่ยงใช้ธงหรือโซนหมายเหตุระบุตัวแผนยกกองปลอมส่งกองทัพปลอม (ธงปลอม) มุ่งตรงไปยังทางทิศเหนือเพื่อเบี่ยงกำลังศัตรูเมื่อศัตรูเคลื่อนพลตาม มาเจอแต่เงาดับหายไร้เป้าหมาย และถูกล่อลวงเข้าสู่วงเพลิงขณะที่เงาซุ่มอยู่📐 แผนผังสนามรบ (มุมมองจากเบื้องบน) ┌───────────────────────────────────┐ │ ทางทิศเหนือ (กองปลอม) │ │
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 31 — เพลิงเงาในอิคุซะโนะโมริ
บทที่ 31 — เพลิงเงาในอิคุซะโนะโมริลึกเข้าไปในป่าภูเขาทางตะวันตกของซาคาเอะ ดินแดนที่เคยเงียบสงบกลายเป็นสนามซุ่มกลแห่งยุทธศาสตร์ — อิคุซะโนะโมริ ป่าที่ชื่อแปลว่า "ไพรสงคราม"เสียงฝีเท้าทหารของสองแคว้นดังสะท้อนผ่านแนวไผ่ ฮากุโร่สวมผ้าคลุมสีเทาเช่นเคย ใบหน้าถูกบดบังด้วยหน้ากากครึ่งซีก แต่ดวงตาของเขาว่างเปล่าราวคนตายที่ข้างกาย เขามี ทาคุมะ — รองแม่ทัพผู้รู้เพียงเศษเสี้ยวของอดีต และ อาซึกะ หญิงนักสอดแนมที่เคยล่วงรู้ความลับของซาโยะตั้งแต่ต้น“เรากำลังล่อศัตรูให้ตามแสงเทียน... แต่ไฟที่เผาเราอาจเป็นของจริง” อาซึกะเอ่ยเบา ๆ“แผนนี้มีชื่อว่าอะไร?” ทาคุมะถาม“เพลิงเงา” ฮากุโร่ตอบเรียบเย็น “จุดไฟจากในเงา... เผาใจศัตรูให้กลายเป็นควันก่อนจะฟาดดาบใส่”ขณะเดียวกัน ซาโยะถูกทิ้งไว้ที่คฤหาสน์มิสุโนะพร้อมกับกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ฮากุโร่ทิ้งไว้ให้ก่อนออกเดินทางนางลังเล ก่อนจะเปิดมันภายในคือ สายสร้อยจากเปลือกหอยโบราณ ที่บิดาของนางเคยสวมใส่ และจดหมายเพียงไม่กี่บรรทัด:“แม้ข้าจะเป็นเงา แต่ข้าขอให้เจ้าจำข้าในยามที่แสงอาทิตย์สิ้นสุด”มือของซาโยะสั่น ดวงตาหนักด้วยหยาดน้ำ และภายในใจ... มีบางอย่างที่เริ่มแตกออก —
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 30 — ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะ
บทที่ 30 — ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะรุ่งสางปกคลุมคฤหาสน์มิสุโนะด้วยหมอกหนา แสงแรกของวันไม่อาจส่องทะลุม่านสีเทา เหมือนชะตาของแผ่นดินที่ยังไม่รู้ปลายทางซาโยะนั่งอยู่หน้าชานเรือน ใต้ต้นสนโบราณ สวมกิโมโนสีม่วงหม่น ปลายผมยังเปียกจากการล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเช้า นางจ้องมองดาบของบิดา — ที่บัดนี้รู้แล้วว่าผู้ปลิดชีพท่าน ไม่ใช่ชายที่นางเกลียดมาเกือบครึ่งชีวิตแล้วจะโทษใคร? จะรักใคร? จะต่อสู้เพื่อใคร?เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากหลังม่านไม้ไผ่ ฮากุโร่ก้าวเข้ามาอย่างไร้เสียง เงาของเขาทาบลงบนแผ่นพื้นไม้เหมือนเงาของสงครามที่ไม่เคยหายไป“เจ้ายังไม่หลับอีกหรือ” เขาถามเสียงแผ่ว“ข้าไม่เคยนอนดีเลยตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้” ซาโยะตอบโดยไม่หันไปเขาเงียบ ไม่ตอบโต้ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ โดยรักษาระยะห่างพอประมาณ — เหมือนทั้งสองยังเป็นศัตรูในสนามใจ“ข้ารู้ความจริงแล้ว” ซาโยะเอ่ยในที่สุด “เจ้าปิดปากมือสังหาร ไม่ใช่เพราะความยุติธรรม... แต่เพราะเจ้าต้องการอำนาจของตำแหน่งว่าง”ฮากุโร่พยักหน้า“ใช่ — ข้าไม่ได้บริสุทธิ์ แต่ข้าก็ไม่ได้ฆ่าพ่อเจ้าด้วยมือข้า ข้าแค่เดินเข้าไปในช่องว่างที่สงครามเปิดไว้”“นั่นต่างจากฆ่าเ
You may also like
บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน
ถานฉี49.2K viewsเกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้233.4K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ19.0K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี17.0K viewsรักร้าย ลูกชายมาเฟีย (อาชิ..My Hero)
Melyssa1.4K viewsหวานใจเจ้าพ่อที่รัก 25+
สิรี&EVAVY8.4K viewsเพลิงภูหมอก
rasita_suin144 viewsเด็ก..บ้านนอก
สิบห้ากันยา ราศีสิงห์108 views
