LOGINShare
บทที่ 19 — ดาบที่ไม่เลือกข้าง
Last Updated:
2025-06-12 23:19:54บทที่ 19 — ดาบที่ไม่เลือกข้าง
"ดาบคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีหัวใจ มันเชื่อฟังทุกผู้ที่กล้าใช้ แม้กระทั่งปีศาจ"
— คำสอนจากเจ้าอาวาสวัดอาเมะคาเงะ
ค่ำคืนในคฤหาสน์ซึรุงะมีเพียงเสียงฝนหล่นใส่หลังคาไม้ไผ่ และเสียงฝีเท้าของเงาหนึ่ง ที่เดินเบาเท่าลมหายใจตนเอง
ซาโยะเดินลัดเลาะผ่านทางเดินเรือนนอก มือกุมดาบไม้เล่มเล็กแนบอก สิ่งที่พ่อเคยมอบไว้ให้ก่อนตาย — ดาบที่ไม่เคยตัดอะไรเลย
นางมุ่งหน้าไปยังโรงฝึก ที่ซึ่งเงาหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางตะเกียงสลัว
"ข้าอยากรู้..." ซาโยะเอ่ยเบา ดวงตานิ่งดั่งผืนน้ำในคืนไร้จันทร์ "เจ้าฆ่าคนได้โดยไม่สั่นไหว...แต่เจ้ากลัวสิ่งใด?"
ฮากุโร่ยังคงฝึกท่า เขารวบดาบช้า ๆ คล้ายรำลึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วจึงตอบ
"ข้ากลัวดาบในมือของคนที่เชื่อว่าตนทำเพื่อสิ่งที่ดี"
รุ่งเช้า ฮากุโร่พานางเดินทางขึ้นเขา — ไม่บอกจุดหมาย บอกเพียงว่า "เพื่อให้เข้าใจว่าเหตุใดดาบจึงต้องไร้ข้าง"
พวกเขาเดินทางมาถึงวัดอาเมะคาเงะ วัดกลางหุบเขาที่ไม่มีพระ...มีเพียงชายชราใบหน้าเรียบสงบ กำลังหั่นไม้เป็นแผ่นบาง ๆ ด้วยมีดสนิมเขรอะ
"ท่านเจ้าอาวาส" ฮากุโร่ค้อมศีรษะเล็กน้อย "ข้าพาเธอมาเพื่อฟังสิ่งที่ท่านไม่เคยพูดกับใคร"
ชายชรายิ้มพลางยื่นมีดมาให้ซาโยะ
"ฟังดาบในใจเจ้าก่อน...แล้วเจ้าจะไม่ต้องฟังจากใคร"
ในศาลาเงียบ ซาโยะนั่งประจันหน้ากับเจ้าอาวาส และใบมีดตรงหน้า
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงสึกจากสมณเพศ ทั้งที่เคยปฏิญาณจะไม่แตะดาบอีก?"
"เพราะท่านเคยฆ่าคนมากเกินไป?"
เจ้าอาวาสส่ายหน้า
"เพราะข้าคิดว่าตัวเอง ‘ฆ่าเพื่อความยุติธรรม’ มากเกินไป"
ซาโยะเงียบ
"ยิ่งเจ้ามั่นใจในความถูกต้องของตนเท่าใด ดาบในมือนั้นยิ่งอันตรายกว่าสิ่งใด มันไม่เลือกข้าง มันฟังเจ้าเสมอ — ไม่ว่าความจริงเจ้าจะบิดเบี้ยวเพียงใด"
ยามค่ำ ฮากุโร่ยืนอยู่ริมบ่อน้ำ
"เจ้ารู้หรือไม่ ซาโยะ ว่าดาบเล่มแรกที่ข้าใช้ฆ่าคน...ข้ายังเก็บมันไว้จนบัดนี้"
"เพื่อเตือนใจ?"
"ไม่...เพื่อย้ำว่าความรู้สึกผิดไม่มีวันลบหาย มันเป็นสิ่งที่ต้องอยู่กับมันให้ได้"
นางเดินเข้าไปใกล้ ยื่นดาบไม้ของตนให้เขา
"ข้าขอให้เจ้าเป็นผู้ถ่ายทอด…หากข้าจำต้องใช้ดาบในวันหนึ่ง ขอให้มันไม่เลือกข้าง"
รุ่งเช้า พวกเขาเดินทางกลับ พร้อมข่าวจากชายในชุดดำที่รออยู่หน้าคฤหาสน์
"ขอรับ นายหญิง…" เขาคุกเข่าต่อหน้าซาโยะ "ขุนศึกจากแคว้นตะวันออกส่งคำเชิญมา…เพื่อเข้าร่วมพิธีสนธิสัญญาใหม่ — ที่อาจนำมาซึ่งสงคราม"
ฮากุโร่หยิบดาบขึ้นแนบหลัง และกล่าวเสียงเรียบ
"เกมของดาบเริ่มขึ้นแล้ว…ข้างที่มันจะเลือก ไม่ใช่เพราะเหตุผล แต่มาจากผู้ที่กล้าชักมันก่อน"
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 129: พระที่ล้มแท่น
“พระที่ล้มแท่น” พระบางคนเผาตำราเก่า และฟังเสียงเด็กแทน “เมื่อศรัทธาถูกใช้เพื่อปิดหู บางคนจึงเลือกปิดตำรา...เพื่อเปิดใจ” วัดโฮเซ็นจิในหุบเขาตะวันตกเฉียงเหนือของโยะริมิยะ เสียงระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่ง เคยดังก้องทุกเช้าค่ำ เรียกชาวบ้านให้สวดตาม สั่นเตือนให้พระผู้ถือบาตรเดินตามระเบียบ ก้องเตือนให้คนในศาสนจักรจำได้ว่า “คำข้างในตำรา...ศักดิ์สิทธิ์กว่าเสียงใด” แต่วันหนึ่ง เสียงระฆังเงียบ ไม่มีใครตี ไม่มีเสียงสวด มีเพียงกลิ่นควันจากกระดาษที่ถูกเผา พระที่เคยเทศน์จนเลือดเปื้อนหมึก ชื่อของเขาคือ “คันริว” ในวัยหนุ่ม เขาเคยจารึกบทสวดด้วยเลือดตนเอง เชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่ต้องบูชา ไม่ใช่ตั้งคำถาม เขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิด เคยตราหน้าเด็กที่ถามว่า “ทำไมบทสวดไม่พูดชื่อพ่อแม่ข้าเลย” แต่เขาก็เป็นคนเดียวในวัด ที่ทุกคืน…จะออกไปนั่งใต้ต้นสน เขียนสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา “เสียงที่แม่ร้องไห้” “ชื่อของคนที่ถูกฝังโดยไม่มีใครพูดถึง” “เสียงหัวเราะของเด็กที่ตายโดยไม่มีพิธี” เขาไม่เคยเผยสิ่งที่เขียน จนกระทั่งคืนหนึ่ง...ฝนตก เด็กที่เดินฝ่าฝนเข้า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำราเมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึงผู้คนก็เริ่มฟังกันเองโดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวรแต่ในปีแห่งเงาเดินกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
You may also like
เด็กดื้อของศิลา
อิมอิน23 viewsเล่ห์ลำดวน
บุหลันดั้นเมฆ101 viewsรอยบาปสวาท
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา342 viewsBANDIT ILLICIT เหยื่อกาม SM25+
naennarm 700 viewsขุมทรัพย์สุดปลายฟ้า ปริศนาในฮูปแต้ม
นัทธ์หทัย143 viewsคู่กัด
นังหมูปีศาจ3.3K viewsรวมเรื่องสั้นบนเตียง
theoneyoulove1.1K viewsหอบหัวใจหนีไปเป็นพ่อเลี้ยง
พุธระกา349 views
