บทที่ 1 : หน่วยเสริม

“เฮือกกก!”

.

เสียงท่านเง็กเซียนสะบัดดวงหน้าออกมาจากแท่งเสาน้ำได้อย่างฉิวเฉียด แต่ก็ยังเร็วไม่พอ

.

“ระวังขอรับท่านเง็กเซียน! อร๊ายยย! หวาดเสียว!”

.

“ฉึบ!!!”

.

“ซ่าาาาา~!”

.

จริงอย่างที่ท่านปู่ซืออี้ตะโกนลั่น แกยังอุทานไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ เคราสีเทาอันเงางามของท่านจักรพรรดิก็โดนมวลน้ำทั้งยวงหั่นขาดสะบั้นลงต่อหน้า! ศีรษะอาจจะดึงหลบพ้นแต่เคราดันไม่รอด ละอองเศษเส้นขนปลิวกระจุยกระจาย ทำเอาท่านเง็กเซียนถึงกับเซถลาหงายท้องล้มกองลงบนพื้น

.

“天啊 ! (เทียน นา!) เป็นยังไงบ้างขอรับท่างเซ็กเซียน?”

แกรีบปรี่เข้ามาสอบถามอาการ โดยไม่สนใจใยดีน้ำในอ่างคันฉ่องธารา ที่กระเพื่อมต่ำลงจนลดระดับเหลือเพียงครึ่ง

.

"差点就完了，幸好逃过一劫.. (ช่าเตี่ยน จิ้ว หวาน เลอะ ซิ่งห่าว เถากั้ว อี้เจี๋ย)"

ฟังไม่ได้ศัพท์นักแต่แปลเป็นไทยจากท่านเง็กเซียนได้ว่า "เกือบไปแล้วสิ ดีที่รอดมาได้" ระหว่างนั้นมือของท่านก็ยังคงลูบคลึงเคราตัวเองไปด้วย ทั้งที่มันแทบไม่เหลือให้ลูบแล้ว

.

“คือท่านเง็กเซียนขอรับ.. ข้าน้อยมีบางสิ่งจะเพ็ดทูลให้ทราบ”

.

“ข้ารู้น่ะ! ข้าแค่คุ้นชินกับการลูบคางแบบนี้เฉย ๆ ข้าจะลุกขึ้นเองผู้เฒ่าอย่างเจ้าหาใช่กิจธุระ!”

.

“มิใช่ขอรับข้าหมายถึงใบหน้าของท่านต่างหาก เลือดขอรับ! โลหิตสีแดงฉานเปรอะเต็มใบหน้าท่านไปหมด! ข้าจะไปตามเทพโอสถให้เดี๋ยวนี้ รอสักประเดี๋ยวนะขอรับ"

"ข้าน้อยเตือนแล้วท่านก็มิฟัง ถึงได้บอกไงขอรับว่าอ่างคันฉ่องธารานั้นแสนจะอันตราย เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้สวรรค์เราขาดผู้นำอย่างท่านมิได้หรอกนะขอรับท่านเง็กเซียนฮ่องเต้!”

.

ปราศจากคำปดทุกชนิดจากปากเทพอาวุโสซืออี้ เพราะจากมุมมองที่แกเห็นใบหน้าของท่านเง็กเซียนก็แดงเป็นลูกตำลึงจริง ๆ กระแสน้ำวนที่โบกสะบัดคมราวกับกระบี่วารีแห่งแคว้นสุ่ยกั๋ว (水國) อาณาจักรโบราณอันมีบึงน้ำล้อมรอบครบทั้ง 8 ทิศ แต่นั่นยังมิใช่ประเด็น ใจความสำคัญของเรื่องนี้คือนั่นหาใช่โลหิตของท่านเง็กเซียนไม่!

.

หากแต่เป็นเลือดของเหล่าทหารสวรรค์ กับองครักษ์ประตูเทวา 天门守卫 (เทียนเหมิน โส่วเว่ย) ที่สละชีพปกป้องอธิปไตยบนแนวตะเข็บชายแดนลอยฟ้าแห่งนี้เอาไว้ เลือดของท่านเทพเฉิน กับ ท่านหลานเซิน ก็คงจะรวมอยู่ในนั้น "เฉิน" (晨) ในภาษาจีนแปลว่ารุ่งอรุณหรือฟ้าวันใหม่ บางทีนี่อาจจะเป็นจิตสุดท้าย เป็นการสละชีพพลีกายเพื่อให้สวรรค์ได้พบกับรุ่งอรุณ

.

ภาษากายของท่านเง็กเซียนจึงดูไม่ดีนัก เพราะภายใต้ความกล้าหาญของทหารนับร้อยกลับฉาบเคลือบข้อเท็จจริงที่ว่า เพลงยุทธ์ของพวกเขา มิสามารถต้านทานพลังปราณพิสดารของผู้รุกรานได้ และนั่นทำให้ท่านเง็กเซียนเสียพระทัยเป็นที่สุด

.

ท่านมิกล้าแม้แต่จะเช็ดเลือดที่กระเซ็นเปรอะบนหน้าตัวเองออก เทพโอสถที่กำลังจะไปตามก็ถูกห้ามมิให้เรียกมา พลันมีบัญชาให้ท่านปู่ซืออี้เรียกเทพสงครามอู่เสิ่น (武神) ที่เตรียมจะออกรบทุกองค์ ให้กลับมาที่สภากลาโหมเป็นการด่วน ห้องโถงในตำหนักจะต้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ศัตรูแข่งแกร่งเกินไป ขืนนำทัพบุกเข้าไปในรูปแบบเดิมก็คงไม่แคล้วสูญเสียกำลังรบ ท่านเฉิน กับ ท่านหลานเซิน จะต้องไม่ตายฟรี สวรรค์จะต้องมีกลยุทธ์ที่แยบยลซะก่อน

.

“ไปซะท่านปู่จัดการถ่ายทอดคำสั่งนี้ออกไป ข้าจะรออยู่ตรงนี้ หลักฐานบนใบหน้าข้าคือสิ่งที่พวกมันย่ำยีชาวสวรรค์อย่างเรา ข้าจะไม่ล้างออกจนกว่าเทพสงครามทุกองค์จะมาจุติ! ไป! ไปจัดการให้ข้า!”

.

เลือดขึ้นหน้าขนานแท้ เสียงตะโกนสั่งการของท่านเง็กเซียนสั่นสะท้านจนตำหนักเต้นระบำ ท้องฟ้าคลาคล่ำโครมคราม เมฆหมุนวนวูบไหว อันที่จริงไม่ต้องถึงขั้นทำหนังสือด้วยซ้ำ ปฏิญญาดังกล่าวก็ดังสะท้านเข้าไปถึงโสทประสาทเทพสงครามทุกองค์ได้อยู่แล้ว และเพียงชั่วพริบตา ณ จุดกึ่งกลางห้องโถงก็มีกลุ่มควันขนาดย่อมเกิดขึ้น มันมาพร้อมกับอินทนิลสายฟ้าส่ายยึกยือที่ไต่ระเรี่ยสยายออกมาเต็มพื้น แล้วก็..

.

“เปรี๊ยงงง!”

.

哎呀！乱说的! (ไอ้หยา! ซี้ซั๊วต่า!) ผิดคาดถนัดเพราะนั่นหาใช่พลังปราณอัสนีบาทจากเทพสายฟ้าองค์ใด หากแต่เป็นการปรากฎกายของทหารต่ำต้อยนายหนึ่งที่ได้รับบัญชามาจากฝั่งของศัตรู นี่แค่ทหารปลายแถวเป็นแค่ตัวกีกี้ประกอบฉากยังอลังการขนาดนี้ ทำเอาท่านเง็กเซียนเคราขาดกับปู่ซืออี้ถึงกับใบ้กินไปเลย

.

“เจ้าเป็นใคร? บุกเข้ามาในตำหนักของข้าได้เช่นไร!?”

จักรพรรดิสวรรค์ชันกายขึ้นแช่มช้า พลางลูบเคราที่ขาดเหลืออยู่ครึ่งเดียวของตนตามคอนเซ็ป

.

“ขอเดชะฝ่าพระบาท ข้อน้อยมิมีชื่อเสียงเรียงนามหรอก ข้าเพียงแต่ได้รับมอบหมายให้นำสาส์นนี้มาส่งถึงท่านก็เท่านั้น”

.

ท่านปู่ซื้ออี้ที่หลบอยู่หลังเก้าอี้จึงเริ่มอาศัยความเก๋า แกคิดได้ฉับพลันและเตรียมจะใช้ช่องว่างตรงนี้ร่ายเวทย์สื่อสาร เพื่อเร่งให้เทพสงครามอู่เสิ่นรีบมาปรากฏกายที่นี่ให้เร็วขึ้น

.

“ชู่วววว~! 不要吵！不要吵! ”

“บุ่ย หยู ชอล! , บุ่ย หยู ชอล! จงอย่าคิดทำเช่นนั้นเลยท่านผู้เฒ่า ข้ามาอย่างสันติครู่เดียวข้าก็จะไป กว่าทวยเทพสงครามของท่านจะแต่งองค์ทรงเครื่อง กว่าจะแบกเสื้อเกราะทองคำขึ้นอาสนะแล้วจรลีมาถึงนี่ ข้าก็ส่งสาส์นของข้าแล้วเสร็จไปแล้ว”

“อย่าให้เสียเลือดเสียเนื้อกันอีกเลย เพราะลำพังที่ชายแดนก็มีแต่เลือดของพวกท่านทั้งนั้นข้าพูดถูกไหมขอรับ..”

.

เล่นเอาเมือกเลือดบนใบหน้าเง็กเซียนจับตัวแข็งเป็นสะเก็ดเลย โดนถากถางแบบนี้เข้าไปถอดรองเท้าเกี๊ยะตบหน้ามาเลยยังจะดีซะกว่า บุรุษปริศนากล่าวถูกต้องทุกอย่าง เพราะลำพังยืนคุยกันอยู่ตั้งนาน ยังมิมีวี่แววของเทพสงครามองค์ใดจะลงมาจุติเลย

.

องค์ฮ่องเต้จึงเริ่มนั่งลงแช่มช้าบนบัลลังก์ พลางใช้ชายเสื้อที่ยาวระย้าซับหน้าซับตาของตัวเองออก เจ้าหมอนี่ดูจะแกร่งพอตัว คราวที่แล้วใช้อ่างคันฉ่องสอดแนมมองก็เห็นศัตรูอัตลักษณ์เช่นนี้เต็มไปหมด กระบวนท่าพิสดาร ปราณวรยุทธที่ไม่ใช้แม้แต่ฝ่ามือแต่กลับสยบกระบี่หลงอี้จิน (龙亦瑾) ของท่านเทพเฉินลงได้ ไม่ไหวเสี่ยงเกินไป! ประมุขสวรรค์จึงแสร้งผายมือเชิญให้เขาแถลงไขถึงเจตนาที่แท้จริงต่อไปก่อน

.

ภายใต้อาภรณ์ที่ดูทะมัดทะแมงแปลกตา ชายเสื้อเข้ารูปแนบไปกับอุรา ชายกางเกงก็ตวัดรัดน่องเรียวสูงเผยให้เห็นลำขาที่แน่นขนัดไปด้วยมัดกล้าม นี่ไม่ใช่อาภรณ์ของจอมยุทธ์หรือทวยเทพองค์ใดในพงศาวดาร การแต่งกายของชายผู้นี้คล้ายกับผู้รุกรานนับพัน ที่ท่านเง็กเซียนส่องเห็นที่ชายแดนดงสนามรบ และจุดที่สะดุดตาที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นอวัยวะเบื้องต่ำอย่างเท้า ที่บัดนี้กลับมีมวลสารบางอย่างห่อหุ้มเอาไว้

.

ประกายแสงสีม่วงอินทนิลเริ่มเปล่งประกายออกมา แฉกสายฟ้ายึกยือพร้อมกับกลุ่มควันที่คล้ายกับเมฆที่ลอยต่ำเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง เขายังคงไม่พูดไม่จา แต่กลับเลือกที่จะใช้ท่วงท่าเหล่านี้ในการเล่าเรื่องแทน

.

ขาซ้ายเริ่มขยับขาขวายกไขว้สลับด้านพลิกไปมารวดเร็ว สะโพกพริ้วไหวสอดรับการเขยื้อน แม้จะทำอยู่กับที่แต่แฉกสายฟ้าจากใต้เท้ากลับทวีความรุนแรงมากขึ้นและมากเข้า! เสียง “เปรี๊ยะ ๆ” ดังสนั่น! พื้นตำหนักก็เริ่มสั่นทั้งยังเกิดรอยไหม้เป็นใยคล้ายรากไม้ และเพียงเสี้ยวพริบตาหลังจากนั้น จู่ ๆ ก็เหมือนกับว่าจะมีประตูมิติหรือหลุมโบ๋อะไรสักอย่างผุดขึ้นมา มันขย้อนเอาวัตถุทรงกลมที่คล้ายกับลูกหนังให้หลุดโบ๊ะออกมาด้วย

.

“พรึบ!!!”

.

ชายปริศนาใช้เท้าขวาเหยีบมันไว้แนบฝ่าเท้า มือเท้าสะเอวพลางชี้นิ้วไปยังเง็กเซียนฮ่องเต้

.

“ไอ้หมอนี่คือคนของท่านใช่ไหมขอรับ?!”

.

พูดไปพลางใช้หลังเท้างัดวัตถุทรงกลมขึ้นมาลอยเหนือพื้น เขาใช้หลังเท้าเดาะมันอยู่ราว 2 – 3 ทีก่อนจะหวดซันโวแบบโคตรแรง! ส่งลูกหนังพุ่งแหวกอากาศ ประกายสายฟ้าเปรี้ยงปร้างตรงเข้าไปที่ยอดอกของเง็กเซียนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์แบบเต็ม ๆ เป็นภาษาฟุตบอลต้องเรียกว่า "เข้าซอง" แต่ถ้าเป็นภาษาจีนต้องเรียกว่า "这是什么鬼东西 !" (เจ้อ ซื่อ เสิ่นเมอะ ตงซี!) เพราะวัตถุทรงกลมที่ตะบันเต็มข้อมานั้นแท้จริงก็คือ “ศีรษะของท่านเทพเฉิน” องครักษ์ประตูเทวาที่ท่านเง็กเซียนส่งไปชายแดนนั่นเอง!

.

“อั๊ก.. ก.. ก! , อึก.. ก.. ก! ทะ.. ท่านเฉิน..!”

ความตกพระทัยทำให้มือไม้สั่นเทาเป็นลูกนก ท่านเง็กเซียนเม้มปากกัดกรามแน่นด้วยความขุ่นแค้น

.

“ยังขอรับ ยังมีนี่ด้วย”

.

“เปรี๊ยะ!!! , เปรี๊ยะ!!! , เปรี๊ยะ!!!”

ประตูมิติสีอินทนิลม่วงมหากาฬเปิดเป็นหลุมโบ๋อีกครั้ง คราวนี้ตำแหน่งของมันมาปรากฏขึ้นตรงแถว ๆ ช่วงไหล่ของชายผู้รุกราน แล้วก็เหมือนเดิมที่จู่ ๆ ก็มีวัตถุทรงกลมอีกอันกลิ้งหลุน ๆ เด้งหลุดออกมาด้วย

.

เขาเริ่มลำเลียงลูกหนังทรงกลมดังกล่าวให้ไต่วนไปตามหัวไหล่ เขาปล่อยมันไหลผ่านหลังคอกลิ้งอ้อมมาออกที่ไหล่อีกข้าง ก่อนจะปล่อยมันลงกับพื้นแล้วก็ใช้หลังเท้าเดาะขึ้นมากลางอากาศ โหม่งต่ออีก 2 – 3 ที พลางเดินขยับตัวออกไปด้านข้าง วินาทีที่เลี้ยงเจ้าลูกกลมนี้ไว้บนหน้าผากเขาก็เหลือบมองเป้าหมายไปพร้อมกันด้วย แล้วก็..

.

“เปรี๊ยง!!!”

.

“โครมมม!”

.

ซัดใส่ขอบอ่างคันฉ่องเนตรธาราแบบเต็ม ๆ น้ำที่เหลืออยู่ครึ่งเดียวนี่ถึงกับกระฉอกแห้งออกมาเลย และหลังจากที่เจ้าลูกกลมนี้กระเด้งไปอัดกับขอบบ่อเข้า พอแสงสว่างฉาบฉายลงมาทุกคนในตำหนักถึงได้เห็นว่าแท้ที่จริงมันก็คือ “ศีรษะคอขาดของท่านเทพหลานเซินนั่นเอง!” หัวแกหมุนติ้วกลางอากาศ ดวงตาแข็งถมึงทึงตาไม่หลับ ก่อนที่ต่อมาจะหล่นจ๋อมลงไปในอ่างคันฉ่องที่แม้แต่ปู่ซืออี้ที่มีพลังปราณมั่นคงก็ยังเอาตัวไม่รอด

.

“ทะ.. ท่านหลานเซิน.. น.. น.. ท่านก็ด้วยหรือนี่โถ่เอ๊ย!”

อกแกร่งกระเพื่อมยวบยาบ ส่ายหน้าปลดปลงส่งเหล่าเทพผู้ภักดีคืนสู่สุคติ ท่านเง็กเซียนแค้นเสียยิ่งกว่าแค้น รอยยิ้มแฉล่มไม่รู้สึกรู้สาเช่นนั้นเห็นแล้วยิ่งคึกพิโรธ!

.

"อ๊าาากกก!!! , ย๊าาากกก!!!"

"ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย!"

“ตกลงเจ้าเป็นตัวอะไร! ต้องการอะไร! และใครเป็นคนส่งเจ้ามา!"

.

"แฮ่ก ๆ , แฮ่ก ๆ "

“บอกข้ามาทั้งหมดเดี๋ยวนี้! แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน ข้ามิเคยโดนหมิ่นศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้มาก่อน หากเจ้าปฏิเสธล่ะก็ข้าจะหักขาเจ้าให้เป็นจุลไปถึงแกนกระดูก!”

"ย๊ากกกกกกกกก!!!"

.

ธรณีพิโรธยังน้อยเกินไป จะว่าแผ่นดินไหว 17 แมกนิจูดก็มิใกล้เคียง เห็นทีงานนี้ตำหนักไม้หอมหวงหือลี่ ( 黄花梨 ) คงต้องถึงคราวรีโนเวท หลังท่านเง็กเซียนลุกขึ้นยืนพรวดพราด แกใช้นิ้วมือจิกเส้นผมศพหัวขาดแล้วยื่นใบหน้าเทพเฉินใส่ไปยังไอ้สวะหมาส่งข่าว กระทืบส้นเท้าทีพื้นกระดานตำหนักหักกระจุย! เศษชิ้นส่วนไม้ที่งุ้มเงยขึ้นมาต่างพุ่งสวนแหวกอากาเสยใส่กันปั่นป่วน และแน่นอนว่าหลายส่วนก็พุ่งเข้าใส่เจ้าหมอนั่นราวกับหอกโมกขศักดิ์แห่งจัตุรัสเทียนอันเหมิน

.

"เป๊งงง!"

.

เดชะบุญที่ดวงยังไม่ถึงคาด หนุ่มปริศนาเป่าปากพรูด้วยความโล่งอก หลังการจุติขึ้นฉับพลันของเหล่าทวยเทพสงครามอู่เสิ่น (武神) นับสิบชีวิต

.

ณ จุดกึ่งกลางห้องโถงเกราะเหล็กที่สวมอยู่ตรงท่อนแขนสะบัดเอาไม้แหลมออกไป หนึ่งองค์ล็อคแขนซ้าย หนึ่งองค์จับข้อมือขวา อีกองค์ประกบที่ด้านหลังพร้อมกับดาบเหล็กแหลมจ้านหุน (战魂) ที่ว่ากันว่าเป็นดาบที่กินวิญญาณของผู้วายชนม์เป็นอาหารเช้า การโบกสะบัดของผ้าคลุมไหล่สีแดงเพลิงของเหล่าเทพ บ่งบอกว่าหมอนี่จบเห่แล้ว และท่านเง็กเซียนเองก็ควรจะหยุดการพิโรธลงก่อน

.

"ขออภัยที่พวกข้ามาช้าขอรับท่านใต้เท้า"

"แต่ถ้าข้าศึกผู้นี้สิ้นชีพชีวาวายน์ไปซะก่อน เราก็จะมิได้ความใด ๆ จากเขาเลย"

"ใต้เท้าโปรดพิจารณาด้วยเถิดขอรับ.."

.

เทพสงครามท่านหนึ่งเอ่ยคำขึ้น พวกเขาอีกเจ็ดองค์ยืนอยู่รายรอบ ในขณะที่สามองค์ตรงกลางก็ยังคงล็อคตัวผู้รุกรานเอาไว้ มาช้ายังไงให้ดูเท่ห์โปรดดูเทพกลุ่มนี้เอาไว้เป็นตัวอย่าง เสื้อเกราะใหม่เอี่ยม ผ้าคลุมไหล่ปลิวไสว แถมคำพูดคำจาก็ยังคมคายราวกับผ่านการศัลยกรรมลูกกระเดือก ยังมีเทพสงครามอู่เสิ่นอีกหลายองค์กำลังตามมาสมทบ แต่ดูทรงคงไม่ต้องรอแล้วล่ะ กลัวเหลือเกินว่าท่านเง็กเซียนจะกุดหัวเจ้าหมอนั่นซะก่อน เพราะถ้ามือขวาหิ้วหัวท่านเฉินแล้วล่ะก็ มือซ้ายก็ต้องหิ้วหัวของมัน เพื่อคืนความสมดุล!