ก็แค่เด็กรับใช้ที่บ้าน

ในขณะที่กรุงโรมพยายามหว่านล้อมให้เธอยอมตกลงไปทานข้าวกับเขา แต่ดูเหมือนเธอจะกลัวเขาอยู่บ้าง เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเหมือนชีวิตเริ่มมีความท้าทาย ผู้หญิงคนแรกที่แสดงท่าทีลังเลที่จะไปกับเขา แตกต่างจากคนอื่นที่เขาเคยพบเจอ

“ยังไงครับ ไปทานข้าวกับพี่สักมื้อได้ไหม?” กรุงโรมถามอีกครั้งด้วยความหวังในใจ

“คือ...ปาน...” เธอพูดไม่ออก เมื่อรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับโลกันต์อาจทำให้เธอไม่สามารถตอบตกลงได้ และเขาก็เป็นคนแปลกหน้าที่พึ่งจะเข้ามา คงไม่ดีที่เธอจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

ในช่วงเวลาที่กำลังลังเล ปานตะวันสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปเมื่อเขาคนที่เธอกำลังกลัวเดินเข้ามาใกล้

“เกิดอะไรขึ้น?” โลกันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเมื่อเห็นกรุงโรมอยู่ใกล้ปานตะวัน

กรุงโรมหันไปมองโลกันต์ทันที “ไอ้กันต์ มึงมาก็ดีแล้ว กูกำลังจะ......”

“มีอะไรให้คุยมากมายขนาดนั้น?” โลกันต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ในตาของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่รอให้กรุงโรมพูดจบเขา เขาหันไปมองปานตะวัน

"คุณย่าโทรมาบอกให้เธอรีบกลับบ้าน"

“แต่ปานยังไม่เสร็จ...”

“กลับบ้าน!” โลกันต์พูดเสียงแข็ง เขาจับมือเธอไว้และดึงให้ลุกขึ้น

“..ค่ะ” ปานตะวันตอบอย่างไม่เต็มใจ เธอหันไปมองกรุงโรมที่ยืนอยู่ด้วยความรู้สึกสับสน พรางมองไปที่โลกันต์ที่กำลังทำสีหน้าขึงขังไม่พอใจ เขาเคยย้ำกับเธอว่าห้ามบอกใคร หรือทำอะไรให้คนอื่นสงสัยว่าเขากับเธอรู้จักกัน แต่ทำไมตอนนี้กลับเป็นเขาเองที่เปิดเผยมัน

กรุงโรมมองตามปานตะวันที่ถูกโลกันต์ดึงออกไป สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยคำถาม อะไร ยังไง สองคนนั้นรู้จักกัน?

"มึงรู้จักน้องปานใช่ไหม มึงถึงได้กล้าดึงเธอไปแบบนั้น!" กรุงโรมตะโกนตามหลังก่อนที่ฝีเท้าหนาของโลกันต์จะหยุดลง

โลกันต์ยิ้มเยาะ “รู้จักหรือไม่มันสำคัญตรงไหน?"

"ไอ้กันต์ ที่มึงห้ามไอ้โรมไม่ให้เข้าหาน้องปาน ที่แท้เป็นเพราะมึงกับน้องรู้จักกันใช่ไหม" ยูโรแทรกขึ้น

"ถ้ามึงรู้จักน้องเขา แล้วมึงจะห้ามทำไมวะ ก็เห็นกันอยู่ว่าไอ้โรมมันสนใจ" ใบม่อนเอ่ยเสริมขึ้น เธอมองไปที่มือของโลกันต์เขายังคงจับข้อมือเล็กของปานตะวันเอาไว้อย่างลืมตัว

"ถ้าพวกมึงอยากรู้กูจะบอกให้ก็ได้"

"คุณกันต์!" ปานตะวันตกใจไม่น้อยกับคำพูดของเขา

"ปานตะวันเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านของกู มึงคิดว่าเธอเหมาะสมกับมึงเหรอไอ้โรม” เขายังคงยืนขวางอยู่ข้างปานตะวัน ไม่ได้สนใจอารมณ์ที่แสดงออกมาจากสีหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย

“เป็นเด็กรับใช้แล้วยังไงวะ" กรุงโรมพูดอย่างจริงจัง ไม่ได้สนใจสถานะของเธอเลยสักนิด

“เด็กรับใช้ไม่มีสิทธิ์ที่จะชอบหรือคุยกับใครเหรอ?"

"มีสิ  เธอจะคบหรือคุยกับใครก็ได้ ที่อยู่ในระดับเดียวกัน แต่ไม่ใช่คนอย่างพวกเรา มันแตกต่างกันเกินไป"

ปานตะวันรู้สึกเหมือนมีมีดแทงเข้าไปในหัวใจเมื่อได้ยินคำพูดของโลกันต์ เธอพยายามกลั้นน้ำตาและไม่ให้เสียงสั่น

"ไอ้กันต์ ทำไมมึงถึงมองคนแค่เปลือกนอกแบบนี้วะ" กรุงโรมได้แต่มองไปที่ปานตะวัน รู้สึกสงสารเธออย่างยิ่งที่โลกันต์เปิดเผยสถานะของเธอต่อหน้าทุกคน นักศึกษาระแวกนั้นต่างซุบซิบนินทากันปากต่อปาก

“ไม่เป็นไรค่ะ... ปานเข้าใจดี” เสียงของเธอสั่นไม่น้อย เธอพูดออกมาเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

โลกันต์มองปานตะวันด้วยความเย็นชา “ถ้าเธอเข้าใจ ก็กลับบ้านกับฉัน กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี”

"ค่ะ"

"น้องปาน" กรุงโรมเอ่ยเรียกชื่อเธอ เห็นสีหน้าเธอที่หม่นหมอง ยิ่งรู้สึกสงสารและเห็นใจ

"มึงก็เหมือนกันไอ้โรม ล้มเลิกความคิดที่จะจีบยัยนี่สักที" เขาเปลี่ยนโฟกัสกลับไปที่กรุงโรม โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของปานตะวัน

กรุงโรมรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรม เขาไม่อยากให้ปานตะวันรู้สึกต่ำต้อยแบบนี้

“แต่ปานตะวันก็มีสิทธิ์ที่จะเลือก ถ้าน้องเขาอยากไปทานข้าวกับกู ก็ไม่มีเหตุผลที่มึงจะต้องห้าม”

โลกันต์ขมวดคิ้ว "มีสิทธิ์ที่จะเลือกงั้นเหรอ? ” เสียงของเขาดูเครียดขึ้น

“เธอเป็นคนรับใช้ และที่ที่เธอควรจะอยู่คือบ้านของกู ควรกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่ใช่ไปนั่งทานข้าวเป็นลูกคุณหนูอยู่กับมึง"

ปานตะวันรู้สึกเหมือนอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกกดดัน โลกันต์กลับทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีค่า ไม่มีแม้แต่ที่ให้เธอยืน

“ปานจะกลับบ้านค่ะ พวกคุณไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว” ปานตะวันพูดเสียงแข็งขึ้น แม้จะยังรู้สึกสับสนในใจ เธอจึงหันหลังให้ทั้งสองคน พยายามปัดความรู้สึกที่เจ็บปวดออกไป

“ปาน!” กรุงโรมเรียกเธอ แต่โลกันต์กลับเอ่ยขัดขึ้น

“มึงปล่อยเธอไปเถอะ อย่าทำให้เธอลำบากเพราะมึง”

เมื่อปานตะวันเดินออกไป โลกันต์รู้สึกถึงความสำเร็จที่ทำให้เธอหลีกหนีจากกรุงโรม แต่ในใจเขากลับรู้สึกไม่แน่ใจว่าการพูดแบบนั้นออกไปมันถูกต้องหรือไม่

กรุงโรมยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกถึงความโกรธและความผิดหวังที่เกิดขึ้นในใจ

“ทำไมมึงต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วยวะ มึงไม่ใช่คนแบบนี้นิไอ้กันต์"

"นั่นดิ  สงสารน้องชิบหาย ดูเหมือนจะร้องไห้ด้วย" ยูโร

"แต่กันต์ก็พูดถูกนะ  เด็กรับใช้คู่ควรอะไรจะมารู้จักกับลูกเศรษฐีอย่างพวกเรา" ใบม่อนเอ่ยขึ้น ในใจลึกๆเธอเองก็รู้สึกไม่ถูกชะตากับปานตะวัน

"ถ้ามึงทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยแบบนี้อีกครั้ง กูจะไม่เป็นเพื่อนกับมึงแล้วนะไอ้กันต์  ไอ้เชี้ยเอ่ย!”

โลกันต์ไม่ได้ตอบอะไร แค่ยืนมองตามหลังปานตะวันที่เดินจากไป ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขา หรือครั้งนี้เขาจะทำเกินไปจริงๆ เป็นคนบอกเองแท้ๆว่าให้ปิดบัง แต่กลับเป็นตัวเขาเองที่เปิดเผยเรื่องราวทุกอย่าง