๒ เตรียมตัว เตรียมใจ

ไม่เพียงจันทร์กระจ่างที่จมอยู่กับความหม่นหมอง อิชย์เองก็รู้สึกหงุดหงิดทั้งวัน เขาขับรถออกจากคลินิกในช่วงบ่ายจัดแล้วตรงไปยังฟาร์มโคนม ใช้เวลาขลุกอยู่ที่นั่นจนเย็นย่ำ ขณะที่กำลังนั่งมองคนงานปิดคอก เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

         “สวัสดีครับ ใช่ครับ ผมอิชย์พูดครับ”

         เมื่อตอบรับปลายสาย สีหน้าของอิชย์ก็เปลี่ยนไป จากที่เรียบสงบก็กลายเป็นเคร่งขรึมร้อนรน จากนั้นเขาก็ผลุนผลันออกจากฟาร์มท่ามกลางสายตางุนงงของคนงานและเจ้าหน้าที่ที่ดูแลวัว

         ผ่านไปจนมืดค่ำ จันทร์กระจ่างเดินกลับไปกลับมาด้วยอาการงุ่นง่านเพราะความเป็นห่วงสามี มือเรียวที่ถือโทรศัพท์พยายามกดโทร.หาเขาหลายครั้ง แต่เมื่อปลายสายไม่ตอบรับกลับมา ก็ยิ่งทำให้คนรอเกิดความกระวนกระวายใจ

         “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

         แม่บ้านเดินเข้ามาหาจันทร์กระจ่างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่เข้านอน

         “รอคุณอิชย์อยู่เหรอคะคุณ”

         “ค่ะป้า ดึกป่านนี้แล้วคุณอิชย์ไม่กลับมาเสียที”

         นางแม้นมองผ่านความมืดออกไปนอกบ้านแล้วหันกลับมายิ้มให้หญิงสาว

         “คุณจันทร์เข้านอนก่อนเถอะนะคะ นี่ก็เกือบห้าทุ่มแล้ว อีกสักพักคุณอิชย์คงกลับมา”

         หญิงสาวส่ายหน้า หล่อนเป็นห่วงเขา ต่อให้กลับขึ้นไปนอนก็คงนอนไม่หลับ

         “ขอจันทร์รออีกสักพักก็แล้วกันนะคะ ป้าแม้นกลับไปนอนเถอะค่ะ”

         “แน่ใจนะคะ” นางแม้นเอ่ยถามอย่างนึกเป็นห่วง

         “แน่ใจค่ะ ป้าไปนอนเถอะ”

         นางแม้นยิ้มให้นายจ้างแล้วหมุนตัวกลับเข้าห้องพักของตน เมื่อลับร่างอวบหญิงสาวก็ถอนหายใจยาว ระหว่างนั้นจึงนั่งรอสามีอยู่ที่เก้าอี้หวาย พอสัปหงกทีหนึ่งก็รู้สึกตัวทีหนึ่ง  เมื่อมองนาฬิกาจึงรู้ว่าเป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง  ทว่ายังคงไร้ซึ่งวี่แววของอิชย์ แต่แล้วเสียงข้อความก็ดังขึ้น

         ติ๊ง! ติ๊ง...

         หญิงสาวใจไหววาบ เมื่อไลน์ของตนเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

         ทว่าชื่อที่ปรากฏทำให้ใจคนมองมือเท้าชา ใจวูบดิ่ง...

         แม้ไร้คำทักทาย แต่มีภาพที่บอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างแทน

         ภาพแผ่นหลังกว้างของอิฐที่กำลังรินน้ำ ภาพติดต่อกับเจ้าหน้าที่ห้องตรวจ ภาพท่อนขาเรียวที่ถูกเข้าเฝือก และสุดท้ายภาพของอิชย์ที่ซบหน้าหลับอยู่กับเตียงคนป่วย พร้อมแคปชั่นที่ทำให้คนมองถึงกับปวดแสบปวดร้อนในใจ

         คืนนี้คงไม่ได้กลับกันแล้ว นอนที่นี่แหละเนอะ

         เหมือนแพร...รู้เบอร์โทรศัพท์หล่อนได้อย่างไร ซ้ำยังส่งข้อความเข้าไลน์หล่อน ข้อความที่พิมพ์ส่งมาทำราวกับบอกเล่าลอยๆ กระนั้น ตั้งใจแบบนี้ให้คิดดีไม่ได้เลย...

         จันทร์กระจ่างขบเม้มริมฝีปากจนเจ็บแปลบ เช่นเดียวกับมือที่กำโทรศัพท์เอาไว้แน่นไม่ต่างกัน ดวงตาเห่อร้อนแดงก่ำขึ้น

         ความห่วงใยแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธขึ้ง น้อยใจและเจ็บปวด ขณะที่เขาปล่อยให้หล่อนห่วงจนแทบเป็นบ้า เพียรโทร.หาเขาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างร้อนใจ อดหลับอดนอนรอเขา แต่อิชย์กลับไปอยู่ดูแลอดีตคนรักเก่าอย่างหน้าชื่นตาบานโดยไม่คิดจะส่งข่าวบอกหล่อนสักคำ เขาเห็นหล่อนเป็นอะไร หมาเฝ้าบ้านใช่ไหม ที่พอนึกเอ็นดูก็ลูบหัวเสียทีหนึ่ง พอเบื่อหน่ายรำคาญก็ทิ้งขว้างไม่ไยดี!

         เวลาเดียวกัน อิชย์ตื่นขึ้นมาหลังจากเผลอหลับไป พอมองนาฬิกาแล้วนิ่วหน้า เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพบว่าหน้าจอมืดสนิท แบตหมด...เขานึกกังวลอยู่เหมือนกัน ป่านนี้จันทร์กระจ่างคงกำลังเป็นห่วง

         ช่วงเย็น เขาได้รับโทรศัพท์จากนางพยาบาล จึงทราบว่าเหมือนแพรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาตกใจจนรีบออกมา จึงไม่ได้บอกกล่าวกับใคร เมื่อมาถึงพบว่าขาข้างหนึ่งของเหมือนแพรบาดเจ็บจนต้องเข้าเฝือกและนอนรอดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน เขาคิดจะติดต่อมารดาของหล่อน ทว่าหญิงสาวกลับห้ามเอาไว้

         “แพรเพิ่งมีปากเสียงกับแม่มา”

         “เกิดอะไรขึ้น” เขาเอ่ยถาม ทว่าหญิงสาวกลับเม้มปากพลางเมินหน้าไปทางช่องหน้าต่างห้องพักพิเศษ

         “แม่ไม่อยากให้แพรมาพบกับอิชย์อีก”

         อิชย์นิ่งอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน เขานิ่งงันไปพักใหญ่จนกระทั่งหญิงสาวหันกลับมา

         “แต่แพรไม่ยอมตกลง ก็เลยทำให้มีปากเสียงกันนิดหน่อย แพรเลยคิดว่าจะกลับเลย จนมาถึงสี่แยก...” หญิงสาวเว้นระยะ พลางช้อนตามองอดีตคนรัก “แพรขอโทษ ที่ทำให้อิชย์ต้องมาเดือดร้อนไปด้วย”

         ชายหนุ่มสบตาที่มองมาอย่างเว้าวอนแกมขอโทษของหญิงสาว

         “อย่าคิดมากเลย คุณไม่ได้เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว” เขาตอบกลับเสียงเรียบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้แต่เหมือนแพรเองก็ยังเดาไม่ออกว่าเขาคิดเช่นไรกับเรื่องที่หล่อนบอกเขาไป “อันที่จริง แม่ของแพรพูดถูก แพรไม่ควรมาเจอผมอีก”

         คำตอบของเขาทำเอาเหมือนแพรเม้มปากแน่น น้ำตาคลอออกมาราวกับสั่งได้

         “อิชย์พูดแบบนี้หมายความว่าไง” เมื่อเขานิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบออกมา หญิงสาวจึงแสยะยิ้ม ทว่าดวงตาแดงก่ำ

         “ฮึ คุณคงจะรำคาญแพรเหมือนกันใช่ไหม อย่างว่าแหละ คุณมีเมียแล้วนี่ ใครๆ เขาก็ชื่นชมเมียของคุณว่าน่ารักอ่อนหวาน ช่างเอาอกเอาใจ ไม่เหมือนแพร...”

         “แพร” ชายหนุ่มปรามทั้งน้ำเสียงและแววตา เขาไม่อยากให้หญิงสาวดึงจันทร์กระจ่างเข้ามาเกี่ยวข้อง “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับจันทร์ อย่าเอ่ยถึงเขาอีก”

         เหมือนแพรตวัดสายตาขวับ แววตาวาวโรจน์ยามสบตาคมกริบ

         “ทำไม แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยเหรอ วิเศษวิโสมาจากไหน อิชย์ลืมสัญญาที่ให้กับแพรแล้วใช่ไหม ไหนว่าจะรักแพรคนเดียว ไหนว่าจะ...”

         “พอทีเถอะแพร!” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย “เราพูดเรื่องนี้กันมาไม่รู้กี่รอบแล้วนะ แล้วผมจะไม่พูดอีก ผมจะโทร.หาคุณแม่ของแพร แล้วบอกกับท่านว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ขอยืมโทรศัพท์ด้วย” เขายื่นมือออกไป แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมส่งให้ ทั้งยังปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

         “ไม่ จะไปไหนก็ไปเถอะ ไม่ต้องมาสนใจแพร ไปสิ กลับไปหาเมียคุณ” เอ่ยปากไล่พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลพราก ทำให้คนที่กำลังโกรธความเอาแต่ใจของหญิงสาว ใจอ่อนลงอีกครั้งเมื่อเห็นน้ำตา ก่อนจะนั่งลงตามเดิม

         “ผมจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคุณจะหลับก็แล้วกัน”

         เมื่อเขาบอกออกมาแบบนั้น น้ำตาของเหมือนแพรก็ทำท่าว่าจะหยุดไหล ทั้งยังดึงมือเขาไปกุมเอาไว้พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น

         “สัญญานะคะ”

         ชายหนุ่มสบตาคนตรงหน้านิ่งอยู่อึดใจ

         “อืม”

         จากนั้นอีกพักใหญ่ เขาเผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย และตื่นขึ้นอีกครั้งช่วงกลางดึกสงัด พอดูนาฬิกาก็ใจหายวาบ ก่อนจะมองไปยังคนเจ็บที่หลับสนิท สองจิตสองใจว่าจะทิ้งเหมือนแพรเอาไว้ตามลำพังดีหรือไม่ มองอยู่อึดใจจึงบอกกับตัวเองว่าแค่คืนเดียวคงไม่เป็นไร...

         ทว่าสิ่งที่เขาคิดช่างตรงกันข้ามกับความรู้สึกของจันทร์กระจ่างราวฟ้ากับเหว สำหรับอิชย์อาจไม่เป็นไร แต่สำหรับจันทร์กระจ่างทุกอย่างจบแล้ว เมื่อเขาเลือกอดีตคนรัก หล่อนก็เลือกที่จะไป พอแล้ว พอกันทีกับคนที่ไม่เคยให้เกียรติ เห็นค่าหรือมีเยื่อใยให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเมีย...