ตอนที่ 14 สวยวัวตายควายล้ม

“ผมก็ทำแล้ว ตาก็ทำแล้ว ผิวหน้าก็ทำแล้ว ทำอะไรอีกดีน๊า…” 

เมื่อเช้าซินดี้พาเธอไปทำเลสิคมา ในที่สุดก็ยอมทำแม้จะแพงแต่ก็เพื่อความสวยเต็มรูปแบบ

“ไม่รู้สิ” นริศราตอบซื่อๆ

“เธออยากทำอะไรกับหน้าตัวเองหรือเปล่านุ่มนิ่ม ฉันแนะนำได้นะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเธออยากทำไหม”

นริศราส่ายหัว เรื่องความสวยความงามน่ะเธอไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง แค่ซินดี้พาเข้าคลินิกความงามเมื่อวานก็ถือว่าเปิดประสบการณ์ครั้งแรกแล้ว ไม่รู้หมอเอาอะไรมาฉีดหน้า เห็นเขาบอกว่าเป็นวิตามิน แต่เธอก็รู้สึกเห็นผลตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำ หน้ามันดูใสและตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งยังรู้สึกว่าที่ผ่านมาใช้ครีมบำรุงนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเท่ากับเข้าคลินิกเพียงแค่ครั้งเดียวเลย

“อยากฉีดฟิลเลอร์ไหม อย่างที่พวกสาวๆ เขาชอบฉีดที่ปากกัน มันจะได้อวบอิ่มขึ้น แต่เธอก็ปากสวยอยู่แล้ว อวบอิ่มแล้วก็แดงเป็นธรรมชาติดี” เดิมทีแล้วนริศราเป็นคนผิวขาว ปากก็เลยแดงเป็นธรรมชาติอีกทั้งยังอวบอิ่มแบบที่ไม่ต้องพึ่งฟิลเลอร์

“เธอเห็นว่าอะไรดีฉันก็ว่าตามแหละ แนะนำฉันหน่อย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเท่าเธอหรอก”

“อืม…ฉันว่าโดยรวมหน้าเธอสวยมากแล้ว แค่ฝึกแต่งหน้าบ่อยๆ ก็พอแล้วล่ะ มานี่ ฉันจะพาเธอไปที่นึง” ว่าแล้วซินดี้ก็พานริศราไปยังที่แห่งหนึ่ง เป็นร้านเสริมสวยครบวงจร ทั้งทำเล็บ ต่อขนตา ทำสปา ซินดี้ส่งเธอให้พนักงานในร้านจัดการ ส่วนตัวเองก็หายตัวเข้าไปทำสปาขัดผิวเช่นกัน

วันทั้งวันทั้งนริศราและซินดี้ทำสวยอยู่ในนี้จนเกือบหมดวันอีกเช่นเคย 

“ว๊าว นุ่มนิ่ม สวยขึ้นจนจำไม่ได้เลย” แค่มีขนตาหนาเป็นแพก็ช่วยทำให้ดวงตาคู่กลมโตคู่นั้นสวยหวานขึ้นเป็นกอง อีกทั้งเล็บสวยๆ สีหวานบนนิ้วมือยาวดุจลำเทียนของเธอด้วยแล้วช่างส่งเสริมให้สวยขึ้นอีกเป็นกอง

“เดี๋ยวเราไปหาข้าวกินกันเสร็จแล้วฉันจะพาเธอไปช็อปปิ้งต่อ”

“โอเค”

แม้นริศราจะรู้สึกดีขึ้นมากที่ตัวเองดูสวยจนแอบส่องกระจกอยู่บ่อยๆ อีกทั้งไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ได้รับการบริการเป็นอย่างดี และไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนตอนที่ยังเป็นอีป้าหน้าจืด

ซินดี้ออกค่าใช้จ่ายให้เธอทั้งหมดจนรู้สึกเกรงใจทว่าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร อย่างเช่นที่พามาทานร้านอาหารญี่ปุ่นภายในห้าง แค่มื้อเดียวก็แทบจะเทียบเท่ากับเงินเดือนของเธอทั้งเดือน จะปริปากบอกว่าเกรงใจก็ไม่ได้เพราะซินดี้ยืนยันที่จะเลี้ยงจริงๆ 

พอทานมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซินดี้ก็พามาเดินช็อปปิ้งต่อที่โซนเสื้อผ้า เครื่องแต่งกายและเครื่องประดับ ซินดี้จูงมือเดินเข้าร้านนี้ออกร้านนั้นเป็นว่าเล่น เห็นอะไรที่สวยก็จะเอามาทาบกับร่างของนริศราหากถูกใจก็ซื้อเป็นว่าเล่น

แม้นริศราจะเกรงใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ กลายเป็นคนตัวเล็กตัวน้อยไม่มีปากมีเสียง 

“เครื่องประดับไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากได้ แค่พวกเสื้อผ้าที่เธอซื้อให้ก็มากพออยู่แล้ว”

“อืมมม…ยังขาดอะไรอีกล่ะ เครื่องสำอาง สกินแคร์…”

“ไม่ต้องแล้ว ที่เธอซื้อให้ใช้ที่คอนโดบางชิ้นยังไม่ได้แกะเลย” 

“อ้าวเหรอ ฉันลืมน่ะ” ซินดี้เกาหัวแกรกๆ ลืมไปแล้วว่าตอนนั้นเจย์เดนเป็นคนให้เธอลิสต์รายการของแล้วส่งไปให้นริศราใช้ที่คอนโดนี่นา ก็แหงล่ะสิ เธอไม่ได้อยู่ที่คอนโดนั้นเลย คอนโดนั้นเป็นของเจย์เดนที่จัดฉากให้นริศราเข้าไปอยู่ต่างหาก

“ใช่ ยังใช้ไม่หมดเลย ตั้งหลายชิ้น แล้วฉันคืนไว้ให้เธอตั้งแต่คราวนั้นเธอไม่เคยกลับไปเปิดดูเลยเหรอ เมื่อคืนฉันเห็นมันยังอยู่ที่เดิมอยู่เลย” ว่าจะถามซินดี้ตั้งแต่เมื่อเช้าแต่ก็มัวแต่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทำสวยจนลืมไป

“เอ่อ…พอดีช่วงนี้ฉันอยู่แต่ที่คอนโดอีกที่นึงน่ะ ไม่ค่อยได้อยู่ที่นั่นหรอก ฉันก็บอกแต่แรกแล้วไง”

“มิน่าล่ะ ห้องเหมือนไม่มีคนอยู่เลย”

“แล้วเธออยากไปอยู่ที่นั่นไหมล่ะ เอาไหมฉันให้อยู่ฟรี”

“ฮึ๊ย อะไรของเธอซินดี้ แค่นี้ฉันก็…” นริศรายังพูดไม่จบก็โดนแทรกอย่างรู้ทัน

“เกรงใจจะแย่ นี่เธอเลิกพูดคำนี้สักที ฟังฉันนะ คอนโดนั้นน่ะมันอยู่ใกล้ที่ทำงานทั้งสองที่ของเธอเลยใช่ไหม ทั้งที่ร้านคาเฟ่แล้วก็มินิมาร์ท อีกอย่างฉันซื้อที่นั่นไว้แต่ไม่มีใครอยู่เอาไว้ก็เปล่าประโยชน์ สู้ให้คนอื่นไปอยู่ดีกว่า แค่เธอเข้าไปอยู่แล้วฉันฝากทำควาสะอาดด้วย เท่านั้นก็พอ” ซินดี้ได้ทีตะล่อมให้นริศราใจอ่อนหลังจากที่โดนเจย์เดนบังคับขู่เข็ญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ถามอยู่นั่นแหละว่าตะล่อมให้นริศราเข้าไปอยู่ที่นั่นได้หรือยัง

“เข้าไปอยู่ฟรี แค่ช่วยทำความสะอาด?” 

“ใช่ ถ้าเธอเกรงใจก็ถือเสียว่าอยู่ทำความสะอาดให้ฉันไปก็แล้วกัน ได้ไหมล่ะ” คนพูดหาเหตุผลมาอ้างพลางแอบมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าอย่างลุ้นอยู่ภายในใจ

“ได้สิ แค่ทำความสะอาดเอง” พอมาคิดๆ ดูแล้ว มีแต่ได้กับได้ ใครล่ะจะไม่อยากได้บ้าง 

ในเมื่อซินดี้ทำดีกับเธอจนไม่รู้จะทำอย่างไรก็เออออห่อหมกไปอย่างนี้ก็แล้วกัน มันมากจนเกินคำว่าเกรงใจไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรแล้ว ในเมื่อซินดี้เสนองั้นเธอก็จะสนองให้ก็แล้วกัน

 

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณเจย์เดน นุ่มนิ่มเข้าไปอยู่ในคอนโดแล้วค่ะ ซินดี้เพิ่งมีโอกาสได้คุยเรื่องนี้กับเธอแล้วบังเอิญคุยกันเข้าทางพอดี คุยไปคุยมาเธอก็ยอมไปค่ะ” ซินดี้กรอกเสียงรายงานคนปลายสายที่กำลังยิ้มมุมปากอยู่

‘ทำได้ดี แล้วเรื่องอื่นล่ะ เรียบร้อยดีไหม”

“วันนี้พาไปทำสวยต่อ แล้วก็พาไปช็อปปิ้ง เธอก็เหมือนเดิมแหละค่ะ เกรงใจ ไม่ค่อยอยากได้อะไรแต่ซินดี้ก็จัดเต็มให้หมดแล้วค่ะ คุณเจย์เดนไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าว่าเธอได้แล้วล่ะค่ะ”

‘ขอบใจเธอมาก แล้ววงเงินที่ฉันให้ไปพอหรือเปล่า แล้วในส่วนของเธอน่ะ จะขอเพิ่มก็ได้นะ ไม่มีปัญหา ถือว่าเธอทำได้ดีมาก’

“วงเงินเหลือบานเลยค่ะ นุ่มนิ่มแทบไม่ได้ใช้อะไรเลยถ้าซินดี้ไม่เลือกแทน ส่วนของซินดี้ ซินดี้ไม่ต้องการเพิ่มหรอกค่ะ แค่เท่าที่คุณเจย์เดนให้มาก็มากพอแล้ว”

‘โอเค ขอบใจเธอมาก’ เอ่ยเท่านั้นชายหนุ่มก็วางสายไป

ซินดี้เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าก่อนที่จะเดินเข้าไปในเลานจ์เพื่อทำหน้าที่บริการลูกค้าระดับวีไอพีเช่นเคย ระหว่างทางที่เดินเข้ามาร่างสูงใหญ่ของคิรินเดินเข้ามาตัดหน้าก่อนที่จะเปล่งเสียงทักทายตามปกติ

“ไง ซินดี้”

“ไง คิริน” เธอก็แค่ตอบกลับไปสั้นๆ แค่นั้นอย่างไม่ได้คิดอะไร ที่จริงก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าคิรินคล้ายกับจะมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร 

“เป็นไงบ้าง เรื่องที่นายสั่งโอเคไหม” เขาไม่มีอะไรจะพูดคุยก็เลยถามแทนเจ้านาย 

“ฉันรายงานคุณเจย์เดนแล้วแหละ มีอะไรอีกไหม ฉันจะเข้าไปรับลูกค้าแล้ว” เธอตัดบทด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเขานิ่งไปเธอจึงเดินเบี่ยงตัวเล็กน้อยจากไปทันที

คิรินเข้าใจว่าเธอไม่เล่นด้วย ทั้งที่เธอก็คงดูออกว่าเขาสนใจเธอ แต่ถึงอย่างไรก็เถอะ ต่อให้เธอเมินใส่เขาก็จะยังคงชวนคุยแบบนี้ต่อไปทุกครั้งเท่าที่มีโอกาส

เขารู้ว่าเธอแอบชอบเจย์เดน ใครบ้างล่ะที่ไม่ชอบเจย์เดน สาวๆ ทุกคนโดยเฉพาะพีอาร์ในร้านต่างก็พากันอยากได้เจย์เดนทั้งนั้น แต่ไม่มีใครได้ไปหรอก ยิ่งตอนนี้เจย์เดนกำลังตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งเข้าแล้ว 

และเขาก็รู้ว่าเจ้านายของเขาน่ะรักเดียวใจเดียว ไม่เหลียวมองใครแน่นอน

 

คืนนี้เป็นอีกคืนที่นริศรานอนค้างที่คอนโดที่เข้าใจว่าเป็นของซินดี้อีกครั้ง รูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนแปลงไปทำให้ตกใจทุกครั้งที่มองกระจก แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ทุกครั้งที่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

โอ้โห ใครวะเนี่ย ทำไมสวยฉิบ…เอ๊ย ทำไมสวยขนาดนี้ ทั้งสวยและน่ารักขึ้นกว่าเดิมเอามากๆ เลยล่ะ ไม่ว่าจะมองมุมไหน ซ้าย ขวา มุมก้ม มุมเงย สวยไปหมดเลย

สวยวัวตายควายล้ม! หลงตัวเองก็วันนี้แหละวะ เมื่อก่อนตอนที่ให้น้องสาวในร่างชายแต่งหน้าให้ไปงานปาร์ตี้เพื่อนเก่าและไปออกเดทก็ว่าสวยมากแล้ว ทว่าตอนนี้สวยมากขึ้นไปอีก นี่เธอไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่มันสวยจริงๆ 

เห็นอย่างนี้แล้วก็อยากเดินไปโชว์ตัวให้กับนพและแพรวาเห็นจริงๆ เลย จะเอาความสวยตบหน้าพวกมัน และต่อให้นพมาขอคบใหม่ก็ไม่เอาแล้ว

คิดไปคิดมาก็ได้แต่ขำคนเดียว ด้วยความที่ห้องทั้งกว้างทั้งใหญ่ มีตั้งหลายห้องอีกทั้งยังมีข้าวของเครื่องใช้สะดวกครบครัน ดึกๆ แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรดี นอนไม่หลับเพราะปกติจะยังคงทำงานที่มินิมาร์ทอยู่ คืนนี้เธอโทรไปขอลาเจ๊แมนเช่นกันเพราะในเมื่อลาหยุดที่ร้านกาแฟแล้วก็อยากหยุดทั้งวันไปเลย แต่ดันนอนไม่หลับเสียนี่

ไม่มีอะไรจะทำงั้นเปิดซีรี่ส์ดูก็แล้วกัน แต่ก่อนดูซีรี่ส์ก็ขอดูแลผิวหน้าด้วยการมาส์กหน้าไปด้วย เพราะก่อนหน้านี้เดินไปสำรวจพวกสกินแคร์ที่ครั้งก่อนเคยจะคืนให้กับซินดี้แต่ซินดี้ให้กลับคืนมาใช้ เธอพบว่าในนั้นมีแผ่นมาส์กเคาเตอร์แบรนด์ราคาแพงๆ ทั้งนั้น ลองเอามาใช้ดีกว่า ของแพงๆ แบบนี้ไม่เคยมีโอกาสได้ใช้ ลองใช้ดูเผื่อจะสวยขึ้นอีก

ตึ๊งๆ… เสียงข้อความเด้งขึ้นที่ด้านบนของหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อเหลือบไปเห็นข้อความแปลกๆ ที่ส่งมาก็รู้สึกแปลกใจ รีบเปิดเข้าไปอ่านทันที

‘ไหนบอกว่าจะเข้ามาหา’

‘เธอลืมไปแล้วเหรอ’ เมื่ออ่านข้อความจบพลันเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทันที หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นๆ เป็นจังหวะแทงโก้

เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้ว และก็แทบจะลืมทันทีตั้งแต่เขาบอกในคืนนั้นแล้วด้วยซ้ำ แต่คืนนั้นเธอดันไปรับปากส่งๆ กับเขาไว้แต่ไม่ได้คิดจะไปจริงๆ แล้วนี่เขารู้เบอร์โทรของเธอได้ยังไงถึงได้ส่งข้อความมาได้ เอ๊ะ…และเมื่อเปิดเข้าไปในไลน์ก็มีไลน์ของเขาเด้งขึ้นมา 

เธอรู้ว่าเป็นไลน์ของเขา รูปโปรไฟล์เป็นสีดำ อีกทั้งชื่อไลน์ Jayden สั้นๆ แต่บ่งบอกถึงเขาโดยตรง