สาเหตุ...3

สาเหตุ...3

“แม่มีเบอร์พี่วินทร์ใช่ไหม” เธอหันไปถามมารดาที่ยืนมองเธอที่มีอาการร้อนรนด้วยใบหน้านิ่งเฉย ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่ท่านเป็นคนบอกเธอเองว่าวินทร์กำลังแย่

“ไม่มี ถ้าแกเป็นห่วง แกก็ขึ้นไปดูเองสิ” ญานิตาบอกเสียงเรียบ ก่อนจะขยับเข้าไปล้างมือใกล้ ๆ กับตำแหน่งที่ณิชายืนอยู่ ล้างเสร็จก็ดึงทิชชูมาเช็ด ทิ้งลงถังขยะใกล้ตัว แล้วหันมาเอ่ยกับคนเป็นลูกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เอาละ แกตัดสินใจเอาแล้วกัน ถ้าแกเป็นห่วงก็ขึ้นไป แต่ถ้าไม่...ก็กลับบ้านไปซะ”

ณิชายืนตัวสั่นมองตามแผ่นหลังของคนเป็นแม่ที่เดินออกไป ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความเครียดก้มมองกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ในมืออีกครั้ง มารดาเธอบอกว่าวินทร์กำลังแย่ หากไม่ยอมบอกเธอตรง ๆ ว่าเรื่องอะไร แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอเกิดความสงสัยและระแวงได้อย่างไร

หญิงสาวค่อย ๆ หลับตาลงอีกครั้ง พยายามตั้งสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ถ้าเธอยอมขึ้นไปดูตามหมายเลขห้องที่มารดายื่นมาให้ ก็กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีอย่างที่แอบคิด หากอีกใจก็คิดว่าตนเองอาจจะคิดมากและมองท่านในแง่ร้ายเกินไป

ทว่าเหนือสิ่งอื่นใด...ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดตอนนี้คือเธอเป็นห่วงวินทร์ และเธอไม่