ตอนที่ 9 วัดฮุ่ยหลอ

-วัดฮุ่ยหลอ-

“เจ้าพาข้ามาถูกที่แน่นะ”

“ถูกแน่นอนเพคะ ขึ้นเขาไปอีกนิดนึงก็ถึงวัดแล้ว”

“แล้วเหตุใดถึงได้รกร้างน่ากลัวเช่นนี้กันเล่า”

“หม่อมฉันถึงได้บอกท่านอย่างไรล่ะเพคะว่าวัดนี้ไม่มีใครย่างกรายเข้ามาเลยสักคน ถึงได้ถูกปล่อยให้รกร้างไม่มีคนเหลียวแลเช่นนี้”

“โอ๊ย!!น่ากลัวชะมัด ข้าไม่ไปมันแล้ว”

จังหวะที่จ้าวซูหลินกำลังจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงเหมือนบทเพลงบรรเลงจากที่ไหนสักแห่งดังก้องกังวานกระทบกับใบหูของนาง

แต่เมื่อฟังชัดๆบทเพลงนั้นช่างเหมือนเพลงที่นางชอบฟังหลังออกจากการทำงานในโรงพยาบาลในยุคที่นางจากมาเสียจริง

“หูแว่วไปหรือไม่นะ”

“อะไรหรือเพคะ”

“เจ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยหรือ”

“เสียงอะไรหรือเพคะ พระสนมอย่าทำให้หม่อมฉันกลัวสิเพคะ”

จ้าวซูหลินไม่สนใจที่ซั่วอิงพูด นางเดินขึ้นไปตามไหล่เขาเรื่อยๆ น่าแปลกที่ยิ่งเดินต่อบทเพลงนั้นก็เหมือนจะดังเข้ามาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็มาพบกับอารามเก่าแก่หลังหนึ่ง

“นั่นอย่างไรล่ะเพคะ อารามที่ท่านเคยมาสักการะและพบเจ้าอาวาสที่นี่”

“ที่นี่งั้นหรือ เจ้ารอข้าที่นี่นะ”

“แต่ว่าพระสนม”

“นั่งรอตรงนี้แหละ กลางวันแสกๆกลัวอะไร”

‘หืม เหตุใดข้าถึงจำได้ว่าตอนอยู่ที่ตีนเขาพระสนมยังบอกว่าที่นี่น่ากลัวอยู่เลยล่ะ’

ซั่วอิงนั่งลงตรงม้านั่งเก่าๆก่อนจะมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง จ้าวซูหลินค่อยๆเดินตามเสียงเพลงนั้นเข้าไปในอารามด้วยความระมัดระวัง 

แต่เมื่อเข้ามาถึงด้านในบทเพลงนั้นกลับค่อยๆเงียบลงจนในที่สุดก็ไม่ได้ยินเสียงใดแว่วมาอีกเลย นางสอดส่ายสายตาหันมองไปทั่วทั้งอารามกลับไม่พบผู้ใดเลยสักคน

“น่าแปลกหากไม่มีคนอยู่ที่นี่ แล้วเพลงนั่นมาจากไหนกัน”

“เจ้าหาใครอยู่หรือ”

“คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย!”

“พูดภาษาอะไรของเจ้า”

“ทะ ท่านเป็นใคร?”

“เจ้ามาที่นี่โดยไม่รู้ว่าข้าคือใครเช่นนั้นหรือ”

“คือว่าข้า”

“ช่างเถอะ ข้าคือเจ้าอาวาสของวัดนี้”

“ในที่สุดเวลาที่ข้ารอคอยก็มาถึงเสียที รู้หรือไม่ข้าคอยเจ้าอยู่นานหลายปีเลยเชียวล่ะอึดอัดจะแย่ข้าอยากจะออกท่องยุทธภพมานานแล้ว”

“ท่านหมายถึงอะไรกันหรือเจ้าคะ”

“มานี่สิ”

จ้าวซูหลินหลี่ตาลงด้วยความไม่ไว้วางใจบุรุษตรงหน้า

“เจ้าคิดบ้าอะไร คิดอกุศลกับข้าหรืออย่างไร”

“อะ อะไรนะ”

“เฮ้อ เช่นนั้นก็นั่งรอข้าตรงนี้เดี๋ยวข้ามา”

จ้าวซูหลินเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องที่มีบานประตูลับบานหนึ่งหากไม่มองดีๆคงไม่รู้เลยว่านั่นคือประตู!

“คุณพระ! ประตูโดเรม่อนก็มา”

เพียงไม่นานชายผู้นั้นก็เดินออกมาในมือของเขาถือกล่องไม้สีขาวบริสุทธิ์กล่องหนึ่งติดมือออกมาด้วย

“เอานี่ ของเจ้า”

“ของข้า? ท่านคงเข้าใจผิดแล้วล่ะข้าพึ่งจะ…”

“เจ้าพึ่งจะมาที่นี่คงคิดว่าไม่มีสิ่งใดเป็นของเจ้าแม้แต่ร่างที่เจ้าอาศัยอยู่สินะ”

“ทะ ท่าน! ท่านรู้ได้อย่างไร”

“ข้าคือผู้ถือศีลเป็นผู้ที่กุมความลับสวรรค์ บางสิ่งบางอย่างแม้ข้าจะพูดออกมาไม่ได้แต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรไม่ได้ เอ้ารีบรับไปสิ”

จ้าวซูหลินรับเอากล่องไม้มาถือเอาไว้ในมือ แต่เมื่อเพ่งพินิจดูอีกครั้งเหตุใดกล่องนี้ถึงได้คุ้นตานักล่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นกล่องอุปกรณ์การแพทย์ของนางที่อาจารย์ของนางเคยมอบเป็นของขวัญให้หรอกหรือ

“ข้าคืนให้เจ้า”

“คืนให้ข้า? ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าค่ะ”

“ของที่เป็นของเจ้าก็ย่อมกลับคืนหาเจ้าและไม่ว่าเจ้าปรารถนาสิ่งใดย่อมมีทุกสิ่งที่เจ้าต้องการอยู่ในนั้น กล่องนี้อาจารย์ของเจ้ามอบให้ไว้ใช่หรือไม่ล่ะ”

“ท่านรู้ได้อย่างไร แล้วยังรู้อีกว่าข้าไม่ใช่คนที่นี่”

“ข้าหยั่งรู้ทุกเรื่อง”

“แล้วข้าจะได้กลับบ้านหรือไม่เจ้าค่ะ”

“ถามตรงๆเช่นนี้เลยหรือ”

“ไม่ได้หรือเข้าค่ะ”

“ลิขิตสวรรค์หาใช่สิ่งที่ข้าบอกเจ้าได้ไม่ เปิดดูสิ”

จ้าวซูหลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดกล่องไม้นั้นออกมาก็พบว่าในกล่องบรรจุไปด้วยตำรับยามากมายที่สำคัญมียาสำหรับรักษาโรคหัวใจด้วย

‘ข้าจะหัวใจวายตายงั้นหรือถึงได้มียานี้โผล่มาในกล่องได้ จำได้ว่าตอนได้รับของขวัญจากอาจารย์มันก็เป็นเพียงกล่องบรรจุตำรับยาสามัญทั่วไปเท่านั้น แต่ที่แน่นอนที่สุดมันไม่มียาตัวนี้!’

“เอาน่าจะคิดมากไปทำไมกัน ทุกสิ่งล้วนถูกลิขิตเอาไว้แล้ว”

จ้าวซูหลินมองเจ้าอาวาสด้วยสายตาที่อยากจะฟาดเขาไปสักทีสองที คนบ้าอะไรพูดเป็นคำเดียว 'ลิขิตๆ'

นางปิดกล่องไม้ลงก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ข้าไม่อยากได้ยานี่เท่าไหร่หรอกเจ้าค่ะอยู่แค่ในวังจะเอาไปใช้ทำอะไรได้ สถานะของข้าตอนนี้เปิดเผยกับใครก็ไม่ได้หากทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหมอหนุ่มผู้หล่อเหลาได้ก็คงดีไม่น้อย”

“ข้าบอกเจ้าแล้ว กล่องนั่นมีทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ”

“ทุกสิ่งที่ข้าต้องการเลยเช่นนั้นหรือเจ้าคะ”

“แน่นอน”

“ฮึๆๆ เช่นนั้นข้าอยากได้….”

“อะไรของเจ้า”

จ้าวซูหลินยกยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะหลับตาลงเพียงครู่เดียวก็ค่อยๆเปิดกล่องนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้นางตาลุกวาวและยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที

“เยี่ยม!”

"?"