บทที่ยี่สิบสอง

ยามเหยาหลี่ซูเหยียนตื่นมาในอ้อมกอดของแม่ทัพลู่เขามองนางด้วยแววตาล้ำลึก

   "ตื่นแล้วหรือเหยียนเอ๋อร์นอนต่ออีกสักนิดเถอะนะมันยังไม่สว่างดีเลย"

หลี่ซูเหยียนมองชายหนุ่มแววตาเขียวปัด

"คนหื่นท่านเข้ามารังแกข้าถึงในเรือนนอนสองครั้งแล้วนะข้าบอกแล้วเยี่ยงไรว่าข้าไม่ต้องการท่านอีกต่อไปแล้วไสหัวของท่านไปเลยนะ"

นางด่าเขากลับไปด้วยความโมโหถึงเมื่อคืนเขาจะไม่ร่วมรักกับนางแต่เขากอดจูบลูบคำนางไปทั้งร่างนี้จนนางดิ้นเหนื่อยจนหลับเพราะสู้แรงของเขาไม่ได้

"ข้าบอกเจ้าไปแล้วยังไงล่ะว่าข้าทำภารกิจจบจะมาเกี้ยวภรรยาของตัวเองใหม่ข้าขอโทษที่ไม่เชื่อเจ้า ข่าวเมื่อสามเดือนก่อนข้าได้แก้แค้นให้เจ้าไปแล้วไงข่าวลือไปทั้งเมืองหลวงไม่ใช่หรือ"    

 "อ้อเรื่องของแม่ดอกบัวขาวนั้นฝีมือของท่านอย่างนั้นสิทำไมท่านใจดำทำร้ายคนสวยขนาดนั้นละ พวกนางรักท่านทำไมไม่แต่งงนางเข้าจวนพร้อมกันไปทั้งสองคนเลยละเจ้าคะ"

"แต่ข้าไม่ได้รักนางนี้นาตอนนี้ข้ามีเจ้าเป็นภรรยาคนเดียวตั้งแต่เกิดมาข้าพึ่งจะตกเป็นของเจ้าคนแรก ในเมื่อเจ้าได้ข้าแล้วจะผลักไสสามีของตัวเองได้เยี่ยงไรเล่าเหยียนเอ๋อร์"    ลู่เทียนหรงตอบหน้าตาย

"ก็ท่านบอกข้าเองว่ารังเกียจข้าไล่ข้าออกจากจวนเหมือนหมูเหมือนหมาอีกทั้งไม่เหตุผลแล้วยังไม่ฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้นจะมาอ้างตอนนี้มันสายไปแล้วไหมล่ะ"  นางด่ากลับแบบไม่ยินยอม

"ข้าขอโทษในตอนนั้นคิดเพียงว่าโดนเจ้าหยามเกียรติถึงจวนทำให้ทั้งอับอายแล้วอยากทำให้เจ้าเจ็บปวดแล้วดัดนิสัยเสียของเจ้า ที่ไม่ยอมโตสักทีคอยวิ่งไล่ตบตีกับคุณหนูทั้งหลายจนข้าเอี่ยมระอา ข้าก็บอกไปแล้วว่าข้าไม่คิดจะแต่งคุณหนูคนไหนเข้าจวนทั้งนั้นมีเพียงเจ้าวิ่งไล่ตามข้าก็ปวดหัวมากพอแล้ว" ลู่เทียนหรงตอบนางช้าๆ

นั้นมันเจ้าของร่างเดิมไม่เกี่ยวกับนางเสียหน่อยแต่ทำไมกรรมมันต้องมาตกให้นางตามแก้ไขเรื่องไร้สาระนี้เสียที

"ถ้าอย่างนั้นท่านก็จบมันกับข้ามันอีกครั้งในตอนนี้อีกครั้งดีไหมข้าบอกท่านแม่ทัพไปแล้วว่าข้าไม่ต้องการความรับผิดชอบจากท่าน ข้าให้ท่านเป็นอิสระจากการเป็นทั้งคู่หมั้นในวัยเด็กและสามีไม่ตั้งใจท่านกลับไปได้แล้วข้าไม่ต้องการเศษความสงสารหรือร้องขอความรักจากใครทั้งนั้น ตอนนี้ชีวิตของข้ามีความสุขมากแล้วไม่ต้องการความรักของท่านอีกต่อไป"   นางพูดจบก็สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของแม่ทัพลู่ทันที

"แต่ข้าไม่ยอมในเมื่อเจ้าคือภรรยาของข้าแล้วข้าคือสามีของเจ้า ข้าบอกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือในโรงน้ำชาว่าเจ้าต้องยอมรับผลของการล่วงเกินข้าให้ได้และไม่ต้องกลัวว่าจะได้เศษใจจากข้า เพราะว่าข้าเต็มใจจะมอบมันให้เจ้าคนเดียวเลยตอนนี้ ในเมื่อเจ้ายังไม่เข้าใจว่าข้าพูดอะไรข้าก็จะย้ำให้เจ้ารู้ว่าหน้าที่ภรรยาเขาทำอะไรบ้างถ้าสามีกลับมาถึงบ้าน"

พูดจบชายหนุ่มก็ก้มลงปิดปากของนางทันที หลี่ซูเหยียนก็ดิ้นรนหนีจากชายหนุ่มนางจะร้องตะโกนให้คนคุ้มกันของนางเข้ามาช่วย แต่นางได้เพียงร้องด้วยน้ำเสียงอู้อี้นางทั้งเตะทั้งถีบชายหนุ่ม ลู่เทียนหรงรู้ทันนางทุกอย่างเขาขึ้นคร่อมนางกดทับจนนางเหนื่อย ยิ่งดิ้นนางยิ่งหมดแรงกับจูบของชายหนุ่มที่ต้องการทำโทษนาง เพราะไล่เขาหนีนางไม่ต้องการความรับผิดชอบกับเขาสักอย่างยิ่งทำให้ท่านแม่ทัพลู่โกรธมาก จนตอนนี้ลงมือมอบจูบร่างบางด้วยอารมณ์โกรธและน้อยใจของร่างบอบบาง ไม่ว่าเขาจะบอกอะไรนางก็ไม่ฟังทั้งนั้น มีอย่างเดียวคือจบลงบนเตียงเท่านั้น 

"อือๆอ่อยข้านะไอ้แม่ทัพหื่น"  นางส่งเสียงอู้อี้เพราะร้องเท่าไรมันก็ไม่ดังให้คนด้านนอกได้ยิน  เพราะนางสั่งสาวใช้ข้างกายเอาไว้ว่าไม่ต้องมานอนเฝ้านางทุกคนควรจะได้พักผ่อนเพราะต่างร่วมงานกันมาหลายเดือนทุกคนจึงได้วันหยุดเช่นเดียวกัน เพราะมันอยู่ในบ้านของตัวเองแต่นางลืมไปว่าแม่ทัพลู่เทียนหรงจะยังไม่กลับมารังแกนางในเร็วๆนี้ จึงทำให้นางมีสภาพเหมือนในจวนที่เมืองหลวงก่อนเขาจะจากไปเมื่อหลายเดือนก่อน

"เหยียนเอ๋อร์หยุดดื้อรั้นเสียทีเถอะนะคนดีพี่ยอมเจ้าทั้งหมดพี่ผิดเองที่เคยพูดทำร้ายเจ้าเอาไว้มากมาย วันนี้พี่รู้ตัวแล้วว่าไม่สามารถขาดเจ้าไปได้เลย หลังจากห่างเจ้าไปหลายเดือนทำให้พี่ทรมานมากกับความคิดถึงภรรยาของพี่คนนี้ พี่ขอโทษนะเรามาเริ่มกันใหม่นะคนดีพี่สัญญาว่าจะดีกับเจ้าทุกอย่างพี่จะเกี้ยวภรรยาของพี่ใหม่ถ้าหากว่าเจ้าหมดรักพี่ไปแล้ว พี่ขอเกี้ยวภรรยาของพี่ใหม่นะ"  ลู่เทียนพูดจบก็ตักตวงความสุขจากร่างงามในทันทีหลี่ซูเหยียนมัวแต่ตกใจกับคำพูดหวานของแม่ทัพหนุ่มจนตอนนี้นางโดนแม่ทัพลู่ลอกคาบออกจนหมด เขากำลังซุกไซร้ซอกคอลงไปจนถึงภูเขาไฟสองลูกของนาง สะดุ้งตอนชายหนุ่มดูดดึงบีบเค้นด้วยความเมามันนางส่งเสียงครางออกมาอย่างลืมตัว

  "สวยเหลือเกินภรรยาของข้า"  เสียงของชายหนุ่มรำพึงรำพันด้วยความลุ่มหลงในตัวของภรรยาสาวตัวน้อย นางซ่อนรูปเอาไว้ทุกสิ่งควรจะมีจนล้นมือสากลูบวนไปทางไหนมันทำให้นางเสียวซ่านเหมือนจับไข้  

 "อย่าทำปล่อยข้าไปเถอะข้าสัญญาว่าจะไม่ตามท่านอีกต่อไปแล้ว" นางร้องบอกเขาเสียงสั่นเพราะตอนนี้ชายหนุ่มดูดดึงดื่มกินหน้าอกของนางยิ่งกว่าทารกหิวนมมารดาเสียอีก  

 "ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าหรอกเมียรักของข้านับจากวันนี้ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าในทุกคืนทุกวันลืมเรื่องในอดีตเถอะนะคนดีพี่จะรักเจ้าเองรอให้เจ้าเปิดใจใหม่ค่อยรักพี่ตามหลังก็ได้ "  ลู่เทียนหรงเกิดมาไม่เคยพูดคำหวานกับสาวที่ไหนแต่เขากับพูดกับเสี่ยวซูเหยียนได้แบบลื่นไหลไม่เขินอายเลยสิกนิด มีแต่อยากพูดคำหวานให้นางลุ่มหลงในตัวเขาในตอนนี้นางผลักหัวของชายหนุ่มออกก็ไม่เป็นผลมีแต่เขากอดนางแนบแน่นขึ้น ยิ่งเขากอดนางแนบอกแกร่ง เขากอดยกร่างบางให้แอ่นอกใส่ปากหนาได้ดื่มกินหน้าอกของนางได้ถนัดยิ่งขึ้น หลี่ซูเหยียนครางส่ายหัวจนผมกระจ่ายไปกับหมอนเพราะความเสียวลู่เทียนหรงมองนางด้วยความถูกใจ นางเย้ายวนมากจนกว่าที่เขาจะตัดใจจากร่างบางได้  เสียงหอบหายใจกระเส่าของทั้งสองในห้องดังขึ้นในยามเหมา นางกรีดร้องเกร็งกระตุกเพราะชายหนุ่มละเลงจุดอ่อนไหวกลางดอกไม้งามของนางจนปลดปล่อยน้ำหวานออกมาอย่างสุขสม