บทที่ยี่สิบเอ็ด

แม่ทัพลู่มาถึงหน้าทางเข้ามีป้ายทางเข้าบ้านสวนคาเฟ่ตระกูลหลี่เขาอ่านป้ายด้วยความสนใจ มีป้อมยามอยู่ตรงทางเข้ามีคนเฝ้ายามสองคน แต่ประตูทางเข้าปิดแล้วก่อนจะมีคนโผล่ขึ้นด้านบนป้อมร้องตะโกนถามลงมาว่า

"บ้านสวนคาเฟ่ปิดแล้ววันนี้พวกท่านต้องมาใหม่ในวันพรุ่งนี้นะขอรับ"   เสียงคนเฝ้ายามบอกแม่ทัพลู่พยักหน้าให้คนสนิทก่อนจะตอบกลับไปว่า

"ได้พรุ่งนี้พวกข้าจะกลับมาใหม่ขอโทษด้วยที่มารบเพราะไม่รู้เวลาปิดจึงเดินทางมาเลย"    

 "เอาละพวกเรากลับกันก่อนพรุ่งแล้วค่อยมาใหม่" ท่านแม่ทัพสั่งคนของตัวเอง

"ขอรับท่านแม่ทัพ"   ทุกคนหันหัวม้ากลับแม่ทัพลู่หยุดม้าก่อนจะหันไปสั่งคนสนิท   

"พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะข้าจะเข้าไปหาฮูหยินน้อยเสียหน่อยจะสี่เดือนแล้วข้ายังไม่ทันได้พบหน้านางเลย ไม่ต้องห่วงข้าถ้าไม่เข้าเมืองหลวงก็พากันพักโรงเตี๊ยมในเมืองก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาหาข้า" พูดจบเขาก็กระโดนลงจากม้า 

"ขอรับท่านแม่ทัพ"

แม่ทัพลู่พลิ้วกายหายไปทุกคนพยักหน้าให้กันเป็นอันเข้าใจว่าท่านแม่ทัพจะไปคนเดียว จากนั้นเสียงม้าก็หายไปกลับความมืด

ตัดมาทางสองพี่น้องตอนนี้นั่งดูดาวด้วยกันจนดึกดื่นแล้ว  

"ถึงเวลาไปพักผ่อนแล้วเหยียนเอ๋อร์น้องเข้านอนเถอะพรุ่งนี้เราจะตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่นกันมาดูความคึกคักกันพี่ไปนอนก่อนนะ"  ได้หยุดทั้งทีต้องพักผ่อนให้เยอะๆเขาเอามือลูบหัวนางด้วยความรัก

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่คืนนี้ข้าจะต้องนอนฝันดีแน่ๆได้นอนคาเฟ่ในฝันไม่คิดว่าเราจะทำมันได้สำเร็จจริงๆ เพราะมีตำลึงจึงใช้ผีโม้แป้งได้สบายยังไงล่ะเจ้าคะ" 

  นางพูดจบก็หัวเราะด้วยความถูกใจ 

  "ฝันดีเจ้าค่ะพี่ชายที่น่ารักของน้องสาวคนนี้อิอิ"

"หึเจ้าตัวแสบพี่รักน้องมากนะฝันดีน้องสาวพี่"   เพราะเข้าออกมิติกับน้องสาวบ่อยจนทำให้สนิทกันมากเขาได้ดูทีวีหลากหลายเรื่อง ชายหญิงพี่น้องสนิทสนมกันเป็นเรื่องธรรมดาเพราะต่างบริสุทธิ์ใจต่อกัน น้องสาวเปิดซีรี่ย์ให้เขาดูการเป็นของคนยุคของกาลข้างหน้าหรือโลกคู่ขนานเหมือนกันกับเขานี้เลย

หลังจากเขาลงจากบ้านพักของน้องสาวแล้วแม่ทัพหลี่ก็เดินไปเรือนนอนของตัวเอง ก่อนจะเห็นแม่ทัพลู่นั่งรอเขาอยู่เรือนนอนของเขาเอง ใช่แล้วสองหนุ่มนั้นติดต่อกันทางจดหมายมาตลอด และแม่ทัพลู่นั้นไม่ปิดบังเรื่องเขาต้องตามเกี้ยวหลี่ซูเหยียนใหม่เพราะตอนนี้นางเกลียดขี้หน้าเขาไปแล้วนั้นเอง

"กลับมาแล้วหรือคงจะสำเร็จแล้วถึงมานี้ได้" หลี่ซูหยางถามแม่ทัพลู่ว่าที่น้องเขยในตอนนี้

"อืมจบภารกิจไปแล้วไม่คิดว่าท่านจะมาทำไร่ทำนานอกเมืองหลวงกิจการคงจะดีไม่น้อยใช่ไหมแม่ทัพหลี่"

"อืมดีมากเลยทีเดียวล่ะนี้คือบ้านนาคาเฟ่ความฝันของเหยียนเอ๋อร์กับข้าเองนี้ล่ะอยากทำเป็นสถานที่พักผ่อนของคนเมืองหลวงได้เข้ามาแล้วมีทุกสิ่งทุกอย่างมีบ้านพักมีอาหารให้กิน มีสวนผักสวนผลไม้ให้กินได้ไม่อั้นในราคาบุปเฟ่ต์คิดเป็นรายหัว  นี้ก็เข้าเดือนที่สี่แล้วล่ะผักผลไม้บางอย่างเก็บเกี่ยวได้ตั้งแต่เดือนที่สองแล้ว ทุกอย่างหมุนเวียนให้เก็บได้ตลอดพึ่งจะมีวันหยุดงาน จึงพาน้องเล็กมานอนค้างสักสามคืน เพราะตั้งแต่เริ่มลงมือทำกันมายังไม่หยุดงานกันเลยสักวันเพราะอยากให้ทุกอย่างออกมาดี"

"อืมนางสบายดีใช่ไหมข้าจะไปหานางเสียหน่อยจึงมาบอกท่านก่อนข้าย้ำคำเดิมว่านางคือภรรยาของข้าคนเดียวเท่านั้นข้าจะแต่งเข้าจวนตระกูลลู่  ข้าบอกท่านพ่อไปหมดแล้วว่ารอแค่อุ้มหลานก็พอ ทั้งยังเร่งข้าให้รีบกลับมาหาวันแต่งงานของข้ากับนางในเร็ววัน นี้คงจะเหมือนกันกับท่านลุงว่าต้องสะสางบางอย่างก่อนถึงจะกลับมาได้"

ลู่เทียนหรงบอกหลี่ซูหยางที่จริงเขาจะเข้าหานางเหมือนวันนั้นที่จวนเลยก็ได้ เพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีใครจับเขาได้ด้วยวรยุทธที่แข็งแกร่งแต่เพราะกลัวว่าจะข้ามหน้าข้ามตาว่าที่ลุง แล้วภรรยาตัวน้อยโกรธเพิ่มมากยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีก

"ทำไมไม่มาวันพรุ่งนี้ละนี้มันดึกแล้วเหยียนเอ๋อร์ก็จะหลับไปแล้ววันนี้นางทำบัญชีกับข้าจนมืดค่ำพึ่งจะเข้าเรือนนอนไปข้าจึงกลับมาเรือนนี้ล่ะ"  แม่ทัพหลี่บอกว่าที่น้องเขยไป

"แต่ข้าคิดถึงนางอยากเห็นหน้าถ้านางหลับข้าก็ไม่รบกวนนางหรอก ขอตัวก่อนนะพี่ภรรยาหวังว่าท่านจะเข้าใจ"

"ไปแล้วรีบกลับมาเดี๋ยวให้บ่าวเปิดเรือนไว้ให้"   เขาตะโกนตามหลังแม่ทัพลู่ไป

พูดจบเขาก็ขอไปหาหลี่ซูเหยียนที่เรือนนอนของนางหลี่ซูหยางได้แต่ถอนหายใจกับน้องสาวและแม่ทัพลู่ ข้าจะบอกว่านางเปลี่ยนไปแล้วขอให้เจ้าโชคดีละทำนางไว้เยอะรับผลของการกระทำไปเองก็แล้วกันดื้อรั้นกันทั้งคู่นี้นะ

หลี่ซูเหยียนเข้ามาในห้องนางเข้ามิติอาบน้ำก่อนจะออกมานอนในบ้านพักหลังนี้ท่วมกลางธรรมชาติของยุคโบราณ คงยังบริสุทธิ์ด้วยความเหนื่อยนางจึงหลับไปพอหัวถึงหมอนพรุ่งนี้ต้องตื่นไปดูสวนผักกับพี่ชายเพราะนัดกันเอาไว้แล้ว

แม่ทัพลู่เร้นกายเข้าเรือนนอนของภรรยาตัวน้อยเห็นนางนอนในผ้าห่มผืนใหญ่ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้นางก่อนจะก้มลงหอมหน้าผากมนด้วยความคิดถึง   

"เหยียนเอ๋อร์ข้ากลับมาแล้วคิดถึงเจ้ามากนะ "  เขากระซิบบอกนางเบาๆเพราะกลัวว่านางจะตื่นมาโวยวาย  เขาอยากนอนกอดนางแล้วหลับไปด้วยกันจนเช้าหลี่ซูเหยียนรู้สึกตัวว่าได้ยินเสียงของคนกระซิบข้างหู  นางจึงรีบลืมตาสบตากับชายหนุ่ม นางยกมือขึ้นจะผลักเขาออกแม่ทัพลู่รีบจับมือนางเอาไว้ก่อนจะปิดปากนางด้วยความคิดถึง

"อืออ่อยอะะ"   นางส่งเสียงในลำคออย่างไม่ยินยอมเพราะตกใจมาก  ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาแล้วถึงตามมารังแกนางถึงเรือนนอนไกลขนาดนี้ มันยังตามมาถูกนางลืมหน้าของเขาไปแล้วเพราะทำงานอย่างหนักเพราะยังอยู่ในช่วงบุกเบิกหลายเดือนมานี้ นางไม่ได้สนใจจะคิดถึงเรื่องของร่างเดิมเคยก่อเอาไว้เพราะคิดว่าเขาเองคงจะไม่มาตามนางเพราติดภาระกิจ

"เหยียนเอ๋อร์ข้าคิดถึงเจ้ามากนะหยุดดิ้นถ้าไม่เช่นนั้นข้าจะรังแกเจ้าจริงๆ เพราะไปปลุกน้องชายของข้าขึ้นมาเองเจ้าจะมาโทษข้าไม่ได้นะ"

เขาขู่นางหลี่ซูเหยียนหยุดดิ้นก่อนเพราะตอนนี้นางรู้สึกว่ามีอะไรมันทิ้มหน้าขานางแล้ว

"ดีมากเด็กดีข้าเพียงคิดถึงภรรยาขอจูบให้หายคิดถึงแล้วจะนอนด้วยเฉยๆ แต่ถ้าเจ้าดื้อข้ารับรองว่าจะจบลงกับบทลงโทษของสามีทันที"

พูดจบชายหนุ่มก็ก้มลงปิดปากนางอีกครั้งแต่ครานี้นางแทบขาดใจตายกับจูบดึงวิญญาณของเขาได้แต่หลุดครางออกมาอย่างน่าอาย แต่แม่ทัพลู่ก็ทำตามคำพูดว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยนางนอกจากจูบแล้วนอนกอดกว่าจะหลับนางเหนื่อยแทบขาดใจตายกับการย้ำจูบของเขาเพื่อให้นางตอบสนอง แล้วขอนอนกอดนางหลับไปด้วยกันเพราะดิ้นจนเหนื่อยจนไม่มีแรงจะสู้เขาได้เลยสักครั้งนางจึงจำใจต้องยอม  แล้วหลับไปในอ้อมกอดของแม่ทัพลู่ทั้งเจ็บใจว่าตัวเองไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลยจะหนีเข้ามิติก็กลัวความลับจะเปิดเผยไม่ว่านางจะทำอะไรเหมือนเขาจะรู้ทันนางไปหมด