บทที่ยี่สิบเก้า

แม่ทัพหลี่ซูหยางแยกแม่ทัพลู่เทียนหรงออกจากน้องสาว 

  "ไปตีผึ้งดีกว่าให้น้องสาวข้าเก็บเห็ดดีแล้วน้ำผึ้งมีประโยนช์มากมายเลยนะเหยียนเอ๋อร์ชอบมาก"   

เขาจะมาตีเดือนละครั้งไปใช้ทำเครื่องดื่มในโรงน้ำชาด้วย ทำได้หลากหลายอย่าง 

  "ทำไมต้องตีผึ้งวันนี้ด้วยละท่านแม่ทัพหลี่ข้าอยากจะช่วยเหยียนเอ๋อร์เก็บเห็ดไปทำอาหารตอนค่ำแล้วข้ากำลังทำคะแนนกับนางอยู่ ท่านเองก็รู้นี้นาหรือท่านตั้งใจขัดขวางข้ากับนางกันแน่ตอนนี้" เขาถามพี่ชายภรรยาด้วยความไม่พอใจ

"ไปหาตีผึ้งนี้ก็ได้คะแนนแล้วท่านไม่รู้หรือว่าน้องสาวข้านางชอบดื่มมะนาวน้ำผึ้งมาก ข้าจึงพาท่านมาทำคะแนนเยี่ยงไรเล่า"

"จริงหรือนางชอบดื่มน้ำผึ้งถ้าเช่นนั้นพวกเราก็รีบไปเถอะจะได้กลับมาช่วยนางเก็บเห็ดด้วย"   แม่ทัพลู่บอกพี่ชายของนาง พวกหนุ่มฉกรรจ์จึงแยกไปอีกทางแต่ไม่ลืมจะไปบอกภรรยาน้อยก่อนว่าเขาจะไปหาน้ำผึ้งมาให้นาง

"เหยียนเอ๋อร์พี่ไปช่วยแม่ทัพหลี่ตีผึ้งนะเห็นเขาบอกว่าน้องชอบดื่มน้ำผึ้งมะนาวมากหรือ"  แม่ทัพลู่ถามนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

นางพยักหน้าให้เพราะไม่อยากตอบชายหนุ่มก่อนจะแยกกันไปคนทางลู่เทียนหรงยิ้มอย่างน้อยนางก็พยักหน้าให้เขาถึงตอนนี้นางจะไม่อยากพูดกับเขาก็ตาม

"เหยียนเอ๋อร์พี่ใหญ่จะพาแม่ทัพลู่ไปตีผึ้งมาฝากน้องเยอะๆเลยละวันนี้ พี่ไปดูมาเมื่อเดือนที่แล้วฝั่งทางหน้าผานั้นรังผึ้งเยอะมากบนต้นไม้ใหญ่"

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่ระวังตัวกันด้วยนะเจ้าคะถ้ามันสูงมากก็ไม่ต้องเสี่ยงขึ้นไปเก็บมาฝากข้าหรอกเจ้าค่ะ" นางบอกพี่ชายได้   

"ได้พี่จะตีรังที่อยู่ไม่สูงมากน้องไม่ต้องเป็นห่วง" เขาตอบน้องสาวแล้วจึงแยกไปป่าอีกฝั่ง 

 "ไปกันเถอะแม่ทัพลู่จะได้รีบกลับเดี๋ยวมันจะค่ำมืดเสียก่อน" 

เพราะเขาหมั่นใส้อีกคนที่คอยแต่ส่งยิ้มให้น้องสาวของเขาเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีความรักนี้มันช่างน่ากลัวเสียจริงขนาดเขาแค่รักน้องสาวคนเดียวยังตามใจนางมากขนาดนั้น แล้วรักแบบหนุ่มสาวนี้คงจะเหมือนแม่ทัพลู่ตอนนี้กระมัง หลี่ซูหยางขนลุกซู่เลยทันทีทันใดดีนะข้ายังไม่มีคนรัก

ส่วนสาวน้อยหลี่ซูเหยียนนั้นหาได้สนใจสองแม่ทัพใหญ่ที่พากันไปตีผึ้งมาให้นางสิ่งเดียวตอนนี้คือเห็ดชนิดต่างๆล่ะ หาให้ได้เยอะเท่าไรยิ่งดีนางหวังอยากจะเจอเห็ดโคนสักหมู่ใหญ่ๆไปย่างกินหวานๆแถมทำได้หลายเมนู เห็ดหอมเห็ดหูหนูนั้นมันก็ขึ้นตามขอนไม้ใหญ่ตายแล้ว แต่ว่าขอนไม้นั้นจะมีเชื่อราของเห็ดอะไรให้เก็บเกี่ยวไปกินเท่านั้น

"พี่สาวดูสิเจ้าคะมีเห็ดหลายอย่างให้พวกเราสีเขียวสีเหลืองนี้มันกินได้นะ" จากนั้นนางบอกชื่อเห็ดแต่ละชนิด? เห็ดนั้นกินได้เขาเรียกว่าเห็ดตะไคชอบออกเป็นหมู่มีกลิ่นหอมตำน้ำพริกนี้อร่อยเด็ดสระตีไปเลยเก็บเลยเจ้าคะ ดอกตูมๆทั้งนั้นข้าคิดไม่ผิดเลยที่ชวนพวกพี่ขึ้นมาวันนี้ พอใบไม้เน่าเพราะฝนตกมันจะเกิดเป็นสารพัดเห็ดให้พวกเรามาเก็บไปกินแล้ว

ใช้เวลาไม่นานเพราะมีหลายคนเห็ดมันเยอะเสียจนเก็บไม่หมดพรุ่งนี้มันคงจะบานกันหมดถ้าดอกไหนเน่ามันจะขึ้นมาใหม่ในวันต่อๆไปจนกว่าดินมันจะแห้งมันถึงจะไปเกิดอีกทีในตอนฝนตกลงมาใหม่ 

   "มันดีตรงว่าบนเขานั้นฝนตกบ่อยจึงทำให้มีเห็ดออกมาให้กินได้บ่อยจนพวกพี่กินไม่ทันเลยล่ะเจ้าค่ะ "  นางคุยกับสาวๆคนสนิทแล้วช่วยกันเก็บจนหมดเต็มตระกร้าของทุกคนสะพายขึ้นมาด้วย หลี่ซูเหยียนยิ้มไม่หุบกับสิ่งที่นางอยากกินในวันนี้

 

ตัดมาทางสองแม่ทัพทั้งสองคนพวกเขามาถึงต้นไม้ใหญ่มองขึ้นไปด้านบนต้นไม้ใหญ่   

"รังผึ้งนั้นมันแข่งกันสร้างรังหรือยังไงนะมีแทบจะทุกกิ่งเลยเอาละพวกเจ้าปิดหน้าให้มิดชิดใช้ผ้าหนามัดให้หมดเอ้านี้ใส่ปิดตาเอาไว้" แว่นตาอันใหญ่ส่งไปให้ลูกน้องคนสนิทลู่เทียนหรงมองด้วยความสนใจกับแว่นตาของแม่ทัพหลี่ เขามองด้วยความสนใจจึงถามไปว่า  

"ท่านไปได้มาจากไหนหรือไอ้แว่นนี้นะแม่ทัพหลี่มันช่างน่าสนใจขอข้าลองใส่ดูสักอันสิ"

"อืมได้มานานแล้วล่ะทางชายแดนใต้ของพวกชาวตาฟ้านำมาขายท่าเรือข้าไปเจอเมื่อปีที่แล้วจึงซื้อมาใส่มันเข้าท่าดี ใส่ตีผึ้งก็ได้นะมันบินชนแต่ไม่ถูกตาของเรา ข้าให้ท่านอันหนึ่งลองดูสิ"

เขาโกหกตายตอนนี้เพราะบอกใครไม่ได้มันคือความลับของน้องสาวมันมาจากของยุคนางไปอยู่มาต่างหากละ หรือก็ท่านแม่มอบให้มาในมิติของน้องสาวของเขา

ตอนนี้คนของแม่ทัพหลี่นำไฟสุมใต้ต้นไม้ไล่แม่ของมันออกไปก่อน พอไฟลุกขึ้นพร้อมควันลอยขึ้นไปแม่ของผึ้งแตกฮือ เพราะคิดว่าไฟไหม้พวกมันบินหนีทิ้งรังแต่ยังบินวนไปมารอบต้นไม้เพราะหวงรังกับลูกของมันเช่นเดียวกันจากนั้นคนของแม่ทัพหลี่ก็กระโดนขึ้นไปบนต้นไม้ถือเอาถังใส่น้ำหวานคนละอัน พร้อมกับคนของแม่ทัพลู่พวกเขาสอนงานกันเข้าใจแล้วก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดทีเดียวถึงกิ่งไม้ที่มีรังผึ้งอยู่ก่อนจะลงมือตัด

แม่ทัพลู่พอได้ใส่แว่นตาก็รู้สึกชอบมากเขาหยิบถังไม้กับแม่ทัพหลี่กระโดดขึ้นไปคนละกิ่งจากนั้นใช้มีดตัดรังผึ้งใส่ถังไม้มันรังใหญ่มากแค่รังเดียวเต็มถังใช้เวลาไม่นานก็พากันกระโดดลงจากต้นไม้ใหญ่ ดับไฟจนสนิทหมดแล้วพากันรีบเดินไปป่าไผ่เพื่อจะไปหาหลี่ซูเหยียนตามนัดหมาย นี้ก็ยามโหย่วเดี๋ยวจะค่ำมากกว่านี้

"รีบกลับกันเถอะป่านนี้น้องเล็กคงจะรอพวกเราแล้ว  เช่นกันแล้วล่ะ" แม่ทัพหลี่บอกทุกคนก่อนจะรีบเดินลงเขาไปเพราะพวกเขาแยกมาทางหน้าผาเดินมานี้ก็สามเค่อได้

"อืมรีบไปสิข้าคิดถึงเหยียนเอ๋อร์แล้วเช่นกัน"  แม่ทัพลู่ตอบพี่ชายนาง

"เหอะช่างน่าไม่อายกล้าพูดออกมาได้"  แม่ทัพหลี่ว่าให้แม่ทัพลู่ก่อนจะเดินไป

"เหอะก็ข้าพูดความจริงจะอายไปทำไหมละพี่ภรรยาสามีห่างจากภรรยาที่รักมากก็ย่อมคิดถึงกันเป็นธรรมดา รอให้ถึงตาของท่านมีความรักก่อนแล้วข้าจะคอยดูว่าจะอาการเหมือนข้าหรือป่าว"

สองหนุ่มนั้นชอบพูดขัดคอกันจนคนสนิททั้งสองฝั่งมองหน้ากันแล้วยิ้มให้ท่าทางเหมือนเด็กกับเจ้านายหนุ่มสองคนตอนนี้เดินนำหน้าไปหาคุณหนูหลี่ซูเหยียนคนต้นเหตุของความขัดแย้งกัน

หลี่ซูเหยียนนั้นนั่งพักรอพี่ชายรวมกันกับคนของนางข้างน้ำตกทุกคนล้างหน้าล้างตาล้างเห็ดแล้วนั่งรวมกลุ่มกันพัก รอท่านแม่ทัพหลี่ลงมาจากตีผึ้งทุกคนพูดคุยยิ้มหัวเราะกับสิ่งของที่เก็บได้จนเต็มทุกตระกร้า นี้คืออาหารสำหรับของทุกคนเลยนะ มันอร่อยมากด้วยถ้าคุณหนูบอกให้ทำเมนูอะไร ตอนนี้ล้างจนสะอาดเรียบร้อยแล้วบางส่วน