บทที่สามสิบสี่

หลี่ซูเหยียนนั้นว่ายน้ำดำผุดดำว่ายน้ำเหมือนนางยังอยู่ในภพเดิมนางชอบว่ายน้ำมากเช่นเดียวกันแม่ทัพลู่เดินลงไปในน้ำตรงกลางแอ่งน้ำตอนนี้หลี่ซูเหยียนยังคงว่ายน้ำด้วยความสุข เขายกมือห้ามไม่ให้คนของนางส่งเสียงว่ามีคนมาถึงตัวนางแล้วจะเรียกนางก็มัวแต่มองเห็นนางกำลังมีความสุข เขาเลยต้องข่มความโกรธเอาไว้ก่อนกลับลงเขาค่อยคุยกันเพราะมีคนของนางคุ้มครองด้วยความเข้มงวดเขาจะปล่อยผ่านสักวัน จะขัดความสุขของนางในตอนคงจะทำให้เข้าหานางยากขึ้นกว่าเดิมเพราะตลอดมาเขาใช้กำลังบังคับนั้นนางก็มากพอแล้ว

หลี่ซูหยางเดินลงมาด้วยเขาไม่สนใจว่าอีกคนจะว่าเยี่ยงไร   

"เหยียนเอ๋อร์สนุกไหมว่ายน้ำให้พี่ใหญ่ว่ายเป็นเพื่อนหรือไม่เจ้าเล่นนานหรือยังถ้านานมากแล้วก็ขึ้นมาก่อนเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้"

"อ้าวพี่ใหญ่มาแล้วหรือเจ้าคะข้าพึ่งจะเล่นไปสองเค่อเองเจ้าค่ะลงมาว่ายน้ำด้วยกันสิเจ้าคะ"  นางก็แกล้งชวนไปแค่นั้นแหละคนยุคนี้เขาถือเรื่องชายหญิงยิ่งชีพใกล้กันแล้วจะทำให้มันไม่งามหรือไม่สมควรกระทำ

นางหยุดว่ายน้ำแล้วเรียกพี่ชายไปเล่นด้วยส่วนอีกคนนางไม่ถามดูทำหน้าเข้าสิยังจะกินหัวนางจะอะไรนักหนากะอีแค่ว่ายน้ำมองตาแทบถลนออกมาจากเบ้าตาท่าจะอาการหนักแฮะแม่ทัพบ้านี้นางคิดในใจ

"แต่ข้าว่าเจ้าควรจะขึ้นได้แล้วนะเหยียนเอ๋อร์หรือจะให้ข้าลงไปอุ้มเจ้าขึ้นมา แล้วเจ้าไปได้เสื้อผ้านี้มาจากที่ใดข้าจะเผาร้านมันทิ้งให้หมดเลยข้าเดินทางไปแทบจะทั่วทุกหัวเมือง พึ่งจะเห็นเจ้าใส่ชุดประหลาดนี้สองครั้งแล้วนะหลี่ซูเหยียน" เขากดเสียงต่ำให้นางได้ยินว่าเขากำลังไม่พอใจกับชุดประหลาดของนาง

"ถึงท่านแม่ทัพลู่จะไปทุกเมืองของยุคนี้มันก็ไม่มีหรอกเจ้าค่ะนอกจากชาวตาฟ้าเคยข้ามไปมาหรือยังละเจ้าคะ"  นางย้อนถามแม่ทัพหนุ่มไปแบบไม่สนใจ

"เหยียนเอ๋อร์ข้ารู้ว่าเจ้าเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ไม่สบายแต่เจ้าไม่เคยดื้อขนาดนี้หรือใส่ชุดประหลาดนี้มันโล่งแจ้งเจ้าไม่รู้หรือว่าเขาห้ามหญิงในห้องหอใส่ชุดเปิดแขนขาให้คนด้านนอกหรือชายหนุ่มเห็นไม่มีคนบอกเจ้าหรือแม้แต่แม่ทัพหลี่เองก็ด้วย"

หลี่ซูหยางสะดุ้งก่อนจะตอบไปทันทีว่า 

 "ข้าไม่สนใจทำเนียมมากหรอกแม่ทัพลู่บนนี้มีแต่คนของข้าถึงจะอยู่กลางแจ้งแต่ข้าก็ให้คนคุ้มกันน้องสาวของข้าเป็นอย่างดีท่านอย่าได้คิดมากมันมีแต่คนของข้าทั้งนั้นบนเขานี้"

"พี่ใหญ่อย่าสนใจไปเลยกับคนใจแคบข้าขออีกหนึ่งเค่อจะขึ้นจากน้ำพี่จะมาเล่นด้วยหรือจะล่าไก่ป่าให้ข้าก็ได้นะเจ้าคะ ข้าอยากทำไก่ใต้น้ำมื้อค่ำนี้ข้ามัวแต่เก็บเห็ดจึงไม่ได้ให้บ่าวไปวางกับดักพี่ใหญ่มาแล้วให้คนของพี่ไปล่าไก่มาให้ข้าหน่อยได้ไหมเจ้าคะ"   นางถามพี่ชาย

"ได้สิเดี๋ยวพี่จะให้คนของพี่ไปล่าไก่มาให้น้องเล่นน้ำต่อเถอะ"   พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปหาคนของตัวเองแต่ก่อนไปเขาหันมาหาแม่ทัพลู่ตอนนี้ยืนหน้าดำเป็นก้นหม้อเพราะโมโหแต่ทำอะไรคนต้นเหตุไม่ได้หึสมน้ำหน้า

"แม่ทัพลู่ไปล่าไก่กับข้าดีกว่าไหมปล่อยให้น้องสาวข้าเล่นน้ำไปเถอะความสุขของนางท่านเองก็ใจกว้างหน่อยต่อไปนางจะทำให้ท่านแทบอกแตกตายไปเลยก็ได้ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะ "  เขาบอกก่อนจะเดินขึ้นจากน้ำไป

"ข้าจะอยู่กับภรรยาข้าท่านไปเถอะ

" ถ้าเช่นนั้นพี่จะนั่งรออยู่บนนี้ละเจ้าไปเล่นน้ำต่อเถอะแต่ต่อไปให้พี่อยู่ด้วยนะถ้าเจ้าจะใส่ชุดอะไรพี่ไม่ว่าถ้าอยู่ในสายตาของพี่ว่าคนอื่นจะไม่มาเห็นเจ้า"

เขาตอบหน้าตาย หลี่ซูเหยียนค้อนให้ไปวงใหญ่ก่อนนางจะกระโดนลงน้ำไปร้องอยู่ใต้น้ำอยากด่าคนน่ามึนนี้ให้ลืมทางกลับจวนไปเลยแต่นางทำอย่างใจมากก็ไม่ได้ยิ่งพูดเหมือนเขาจะลื่นไหลตามนางทันทุกครั้ง

ลู่เทียนหรงมองนางกระโดนลงน้ำไปยกยิ้มมุมปากถ้าเขาตามใจนางจะไม่โวยวายถ้าเขาแข็งนางพร้อมจะฟาดกลับทันที ตอนนี้เขาจะทำใจไม่ลงโทษนางไปก่อนมองดูนางว่ายน้ำไปด้วย ความชอบของนางเขาจะหลับตาข้างหนึ่งส่วนสามสาวพี่คนสนิทข้างกายนางยังยืนคนละจุดคอยมองคุณหนูของพวกนางอย่างไม่ให้คาดสายตา จะลงเล่นน้ำกับนางก็ไม่ได้ เอาไว้คราหน้าก็แล้วกันชายหนุ่มคิดในใจ ตอนนางอยู่ในน้ำว่ายน้ำเป็นปลาไม่น่าเชื่อว่านางจะมีหลายอย่างที่เขายังไม่รู้ต่อไปเขาจะจับตานางไม่คาดสายตาไปเลยถ้ายังไม่ได้กลับไปทำงาน

หลังจากดำผุดดำว่ายจนพอใจแล้วนางก็ขึ้นจากน้ำเปลี่ยนชุดรอพี่ชาย แล้วมีคนน่ามึนมาแย่งพี่สาวเช็ดผมให้นางแทนด้ายว่าจะทำให้ภรรยาจนคนของนางอายหน้าแดงพากันหลบอยู่อีกทางเพราะว่าแม่ทัพลู่พูดออกมานั้นน่าไม่อาย

"เหยียนเอ๋อร์พี่เช็ดให้เองน้องนั่งเฉยๆก็พอ" เขารับเอาผ้าจากพี่สาวผิงผิงมาถือไว้

"แต่ข้ามีพี่สาวดูแลท่านก็ไปหาทำอย่างอื่นสิเจ้าคะ"  นางบอกชายหนุ่มไป   

"แต่ข้าอยากดูแลเจ้านี้นามาเถอะนั่งลงเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ"   เขาจับไหล่นางให้นั่งลงโขดหินแล้วเช็ดผมให้นาง นี้เขากินยาลืมเขย่าขวดหรือสมองกลับวะยิ่งไล่ยิ่งรุกหนักขึ้น เหอะนางหัวจะปวดกับหนุ่มยุคนี้เหลือเกิน

ที่จริงถ้าตัดความปากหมาคือด่าก่อนคิดออกไปเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่เพราะชอบใช้อำนาจหรือพวกหลงตัวเองคิดแต่ว่าตนเองนั้นพูดอะไรคือถูก เพราะเป็นทหารจึงพูดไม่คิดว่าคนฟังจะกลัวหรือว่าเสียใจ เหมือนเจ้าของร่างเดิมนางทั้งกลัวและรักแม่ทัพลู่เทียนหรงมาก จนรับไม่ได้พอชายหนุ่มว่าให้พร้อมทั้งตัดรอนอย่างไม่ใยดีเพราะนิสัยเอาแต่ใจของนางจึงทำให้นางตรอมใจจบชีวิตไปด้วยความเสียใจ นางช่างน่าสงสารยิ่งนักเพราะอายุนางก็เท่านี้ในชีวิตไม่ได้มีประสบการณ์ หรือออกไปเรียนรู้โลกอันกว้างใหญ่และสวยงาม รอให้ไปเยือนทั่วทุกหัวเมือง มีเพียงความยึดติดกับการสร้างครอบครัวกับคนที่นางรักเพียงเท่านั้น เพราะไม่มีมารดาคอยสั่งสอนมีเพียงสาวใช้คนสนิทคอยตามใจ และรักนางมากจนทำตามคุณของตัวเองทุกอย่างเช่นเดียวกัน

แม่ทัพหนุ่มนั่งเช็ดผมของภรรยาตัวน้อยเขาทำด้วยความอ่อนโยนเหมือนเมื่อตอนมีมารดาอยู่ด้วยชายหนุ่มเคยทำผมให้มารดา ตอนบิดาออกไปรบที่ชายแดนจึงทำให้เขาทำผมให้ภรรยาได้เป็นอย่างดี ฟังนางถอนหายใจเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ

"เหยียนเอ๋อร์คิดอะไรอยู่หรือเมื่อก่อนข้าเคยทำผมให้ท่านแม่จึงทำให้เจ้าได้มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าบอกพี่ได้นะ"   เขาถามนางน้ำเสียงอ่อนโยนมาก

"ที่จริงข้าก็อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีเลยนะไม่รู้จะรีบแต่งงานไปทำไหม  เมื่อก่อนข้าคงต้องเป็นบ้ามากแน่ๆเลยท่านแม่ทัพว่าไหมเจ้าคะถึงวิ่งตามไล่ท่านมาหลายปีคิดได้ข้าก็ทำผิดไปจนเลยเถิด ข้าให้โอกาสท่านไปหาเจ้าสาวคนใหม่ได้จริงๆนะท่านแม่ทัพลู่ ท่านไม่ต้องมาเสียเวลากับคนเยี่ยงข้าซึ่งไม่มีดีอะไรให้ท่านภาคภูมิใจเลยสักอย่าง ท่านปล่อยข้าไปได้ไหมเจ้าคะ"