ตอนที่9

สวี่หานมองอันชิงเหมยด้วยแววตาหลงใหลอดใจไม่ได้ จูบหน้าผากมนของนางหนึ่งทีก่อนกระโจนออกทางหน้าต่างไป 

" คุณหนู นี่เป็นชุดแต่งงานที่ชินอ๋องส่งมาให้ท่าน เป็นชุดแต่งงานของยี่เฟยพระมารดาของชินอ๋อง ชุดงามมากยังเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี ท่านลองใส่ดูคับหลวมตรงไหนจะได้ให้ช่างแก้ไข "

ตำหนักกุ้ยฮวาที่ปิดตายของยี่เฟยถูกเปิดอีกครั้ง เหล่านางกำนัลต่างถูกเกณฑ์มาช่วยกันทั้งทำความสะอาดและตกแต่งตำหนัก เพื่อเป็นเรือนหอของสวี่หานกับอันชิงเหมย พริบตาเดียวทุกอย่างก็พร้อมสำหรับงานแต่งในวันพรุ่งนี้

อันชิงเหมยตื่นแต่ยามเหม่า(05.00)อาบน้ำแช่ตัวด้วยกลีบเหมยกุ้ย(กุหลาบ) สวมชุดเจ้าสาวสีแดงสดประดับด้วยดิ้นทองปักลวดลายหงส์และดอกโบตั๋น 

" คุณหนู งดงามมากเจ้าค่ะ งดงามเหมือนเทพธิดาเลย "

" คุณหนูเจ้าคะ ขบวนเจ้าบ่าวมารออยู่หน้าจวนแล้วเจ้าค่ะ "

" อะไรกันทำไมมาเร็วแบบนี้ ชินอ๋องมาด้วยตัวเองเลยรึ"

แม่สื่อถามแล้วเอาผ้าคลุมเจ้าสาวมาคลุมให้อันชิงเหมย

" เจ้าค่ะ รีบไปเถอะ"

" เหมยเอ๋อ "

อันเฟยเทียนเดินมาดักหน้า

" ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจ ขอเพียงบอกพี่มาคำเดียวพี่จะไล่เขากลับเดี๋ยวนี้"

" เฟยเทียน เจ้าพูดอะไร "

" ท่านพ่อ "

" พี่ใหญ่ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า ไม่ต้องห่วงนะข้าดูแลตัวเองได้ "

" เหมยเอ๋อ"

เฟยเทียนน้ำตาคลอ เขาเดินไปจับมือน้องสาวไว้แน่น นี่เขาต้องเสียนางให้ชินอ๋องอัปลักษณ์นั่นจริงๆใช่ไหม 

" เฟยเทียนปล่อยน้องเจ้าได้แล้ว ชินอ๋องมารอนานแล้ว "

" ช่างสิ ใครใช้ให้เขามาก่อนเวลาหล่ะ "

" _ "

หน้าจวน สวี่หานนั่งอยู่หลังม้าสีหมอกสวมชุดเจ้าบ่าวสีแดงสดท่วงท่าสง่างาม ใบหน้ายังสวมหน้ากากสีเงินแผ่รังสีน่าเกรงขามออกมา เขาจ้องมองไปที่ประตูจวนไม่วางตา

" เอ่อ ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่ คือว่าคุณหนูกำลังแต่งตัวอยู่ อ่า คือ ท่านต้องเข้าใจว่าสตรีต้องใช้เวลาในการแต่งตัว โดยเฉพาะในวันสำคัญอย่างวันแต่งงาน ก็ยิ่งต้องพิถีพิถันเป็นพิเศษ"

พ่อบ้านมีสีหน้าหน้าหนักใจเขาไม่รู้จะพูดยังไงให้สวี่หานไม่โกรธ นี่ก็ผ่านมาสักพักแล้วเจ้าสาวยังไม่ออกมา จะโทษใครหล่ะในเมื่อยังไม่ได้เวลาสักหน่อย เขาจะกล้าพูดได้ยังไงว่าสวี่หานมาก่อนเวลา1ชั่วยาม(2ช.ม)

ประตูจวนเปิดออกกว้างแม่สื่อเดินจับจูงเจ้าสาวออกมา สวี่หานตวัดขาลงจากหลังม้าเดินมารับเจ้าสาวด้วยตัวเอง แม่สื่อวางมืออันชิงเหมยลงบนมือสวี่หาน อันชิงเหมยถูกมือหนาสากกอบกุมจูงพาขึ้นเกี้ยว เสียงดนตรีประโคมดังขึ้นขบวนสินสอดเจ้าสาวยางเป็นหางว่าว ผู้คนต่างมารอดูขบวนเจ้าสาวที่แห่ผ่านไปยังวังหลวง

หลังเสร็จพิธีอันชิงเหมยถูกส่งตัวเข้าห้องหอพึ่งจะนั่งยังไม่ทันถึง1จิบชา(5นาที) ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา สวี่หานเดินเข้ามานั่งลงใกล้ๆอันชิงเหมย นางรู้สึกตกใจเล็กน้อยยังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ เหตุใดเขาถึงได้เข้ามาเร็วขนาดนี้ ยังไม่ทันจะได้คิดต่อผ้าคลุมก็ถูกเปิดออก นางกระพริบตาปริบๆมองหน้าเขา ทั้งสองสบตากันสักพักก่อนที่สวี่หานจะถอดหน้ากากออกเผยโฉมหน้าที่แท้จริง อันชิงเหมยมองนิ่งค้างราวกับต้องมนต์ ชินอ๋องสวี่หานที่ใครๆต่างก็พูดว่าอัปลักษณ์ บ้างก็ว่ามีรอยแผลเป็นน่าเกลียดบนใบหน้า ไหนหล่ะแผลเป็นไม่เห็นจะมีสักริ้ว ไหนหล่ะหน้าตาอัปลักษณ์ บุรุษตรงหน้านางงดงามราวเทพเซียน สวี่หานกระตุกยิ้มมุมปากเดินไปรินเหล้ามงคลใส่จอก 

" ดื่มเหล้ามงคลเถอะ "

เสียงทุ้มลึกกล่าวพร้อมยื่นจอกเหล้ามาตรงหน้านางถึงได้สติ สวี่หานคล้องแขนนางยกจอกเหล้าขึ้นดื่ม สายตาไม่ละไปจากใบหน้าของนาง อันชิงเหมยรับรู้ถึงสายตาร้อนแรงก็หลุบตามองต่ำ สายตาไม่รักดีดันมองเห็นอะไรนูนพองอยู่ใต้ร่มผ้าของเขา นางถึงกับหน้าแดงร้อนผ่าว

" หึหึ ชายาของข้าคออ่อนยิ่งนัก เหล้าแค่จอกเดียวก็ทำหน้าแดงแล้ว"

" ข้า "

นางหันหน้าหนี จะให้พูดเช่นไรว่านางไม่ได้หน้าแดงเพราะเหล้า เหล้าสักสิบไหยังทำอะไรนางไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับแค่เหล้าจอกเดียว แต่ที่นางเห็นอะไรนูนๆเมื่อกี้ หึย ตาอ๋องบ้าลามก 

" เหมยเหมย"

" หือ "

นางหันขวับมามองเขา ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกรวบกอดไว้ ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกอดแน่น

" อื้อ ทำไมต้องกอดแน่นด้วยข้าหายใจไม่ออกแล้ว "

" คิดถึง ก็เลยอยากกอดแน่นๆ เด็กน้อย"

" ท่าน ท่านเรียกใครเด็กน้อย"

" เหมยเหมยไงเด็กน้อยของพี่"

อันชิงเหมยเงยหน้าสบตาเขา ดวงตาคู่นี้ช่างคุ้นเคยนัก หวนนึกถึงวัยเด็ก เด็กชายที่นั่งร้องไห้คนเดียวในอุทยาน เด็กชายที่นางให้น่องไก่กับหมั่นโถ วันนั้นตอนที่นางหันหลังกำลังจะจากไปเขาได้มอบจี้หยกให้นางชิ้นหนึ่ง แล้วเรียกนางว่าเด็กน้อย

" เด็กน้อยเจ้าชื่ออะไร "

" ชิงเหมย ข้าชื่ออันชิงเหมย "

" คนอื่นเรียกเจ้าว่าชิงเหมยเหรอ"

" ใช่ ทุกคนเรียกข้าว่าชิงเหมย มีเพียงท่านพ่อกับพี่ใหญ่ข้าเรียกข้าว่าเหมยเอ๋อ "

" งั้นข้าเรียกเจ้า เหมยเหมย"

" ทำไมไม่เรียกเหมยเอ๋อเหมือนท่านพ่อกับพี่ใหญ่เล่า"

" เพราะข้าไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่น "

" ได้ งั้นชื่อนี้ข้าให้เจ้าเรียกคนเดียว แล้วเจ้าชื่ออะไรเล่าข้าจะได้เรียกถูก"

" ข้าชื่อ"

" คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ "

" ข้าต้องไปแล้วไว้เจอกันใหม่"

สวี่หานดึงสติกลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้เด็กน้อยคนนั้นอยู่ต่อหน้าเขาตรงนี้แล้ว และเวลานี้ก็อยู่ใต้ร่างเขา

จุ๊บจ้วบ สวี่หานกดจูบบดขยี้ปากจิ้มลิ้ม กว่าอันชิงเหมยจะได้สติก็ถูกสวี่หานตักตวงความหอมหวานจากปากเล็กๆของนาง จนแทบหายใจไม่ทัน เขาผละออกมองหน้านาง

" ท่าน ท่านเป็นเด็กชายขี้แยคนนั้นหรือไม่"

" คิดว่าไงหล่ะ"

เขาดันตัวนางให้นอนลงแล้วตามทาบทับแบบไม่ให้นางตั้งตัว ซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะดูดเม้ม

" อื้อ ยะอย่า บอกข้าก่อนว่าใช่ไหม "

เขาเลื่อนมากระซิบข้างหู

" ใช่ "

" ที่ท่านต้องการแต่งงานกับข้าเพียงเพื่อตอบแทนน่องไก่กับหมั่นโถวครานั้น"

สวี่หานมองหน้านางหัวเราะหึหึ เหตุใดถึงได้คิดเรื่องไร้สาระได้เช่นนี้ เห็นเขาไม่ตอบนางก็คิดเอาเองว่าต้องใช่แน่ๆ เขาแต่งงานกับนางเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีให้นางที่นางต้องถอนหมั้นกับเสิ่นหว่านอี้ แม้นางจะเป็นฝ่ายขอถอนหมั้น แต่ผู้คนก็ยังวิพากวิจารณ์นางอยู่ตลอด หลายคนว่านางใจแคบไม่ยอมรับความจริง มีบุรุษใดจะไม่มีหลายภรรยา ทุกคนต่างรอดูว่าคนอย่างนางจะมีผู้ใดกล้าสู่ขออีก