เมียหมอ : 4

“ไง...ตื่นแล้วหรอ?”

เช้าลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าคมคร้ามนอนเท้าแขนมองหน้าฉันอยู่พลางส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้

“คะ..คุณหมอ”

โอ๊ยนี่คุณหมอตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วมองฉันนานรียังเนี่ย ตายๆมีขี้หูขี้ตาน้ำลงน้ำลายไหลบ้างหรือเปล่านี่!

ฉันที่รู้สึกตัวก็รีบเช็ดหน้าเช็ดตาปัดทรงผมให้ดูดีขึ้นพลางส่งยิ้มขวยเขินไปให้เขาที่มองมาอย่างขบขัน

“คุณสวยอยู่แล้วไม่ต้องอายหรอก” เขาอมยิ้มส่งสายตาเอ็นดูมาให้

“แหะๆถะ..ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ฉันส่งยิ้มแหยๆไปให้รู้สึกตัวเกะกะเก้งก้างทำอะไรไม่ค่อยถูกขึ้นมาซะงั้น

“เดี๋ยวสิ!จะไปแบบนี้เลยหรอ?” เขารั้งต้นแขนฉันจนเซลงมานอนอยู่บนอกแกร่งร้อนผะผ่าว

“...”

“ไหนๆก็ไหนๆล่ะสนใจมาเป็นเมียหมอไหมครับ?” เขาถามหน้านิ่งๆแต่แววตาเป็นประกายวิบวับเหลือเกิน

“ห๊ะ!มะ..เมียหรอคะ?”

“อื้อ...ใช่สนใจมั๊ยตำแหน่งนี้ไม่ได้ให้ใครง่ายๆนะครับ”

“สนสิคะถ้าไม่สนจะยอมอย่างนี้หรอ” ฉันก้มหน้าพูดอิบอิบในลำคอเขินจนตัวแทบแตกเหมือนทั้งโลกเป็นสีชมพูไปหมด

กรี๊ดดดด!มีผัวแล้วโว๊ยยยย!

ที่สำคัญ ‘เมียหมอ’ คำนี้มันดีต่อใจฉันเหลือเกิน...

“เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกเยอะเดี๋ยวหมอขอออกไปตรวจคนไข้ก่อนคุณนอนพักไปก่อนนะหมดแรงมาทั้งคืนแล้วนี่” คุณหมอของฉันบอกสีหน้ากรุ้มกริ่มพลางลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมสำหรับทำงานต่อ

ก็เป็นหมออ่ะเนอะต่อให้เป็นเจ้าของคลีนิคแต่ยังไงก็ต้องไปดูคนไข้ที่จะเข้ามารักษาก่อน แต่ก่อนจะออกไปเขาก็เข้ามามอบจูบหวานๆให้ฉันอย่างหนักหน่วงเล่นเอาฉันหมดเรี่ยวหมดแรงไปอีกรอบเลยล่ะ

“นอนไปก่อนนะเดี๋ยวหมอจะกลับมาสานต่อให้” เขาถอนหายใจอยู่เฮือกใหญ่ราวกับกำลังข่มใจก่อนจะพึมพำชิดริมฝีปากฉันเบาๆแล้วจูบหนักๆที่แก้มก่อนจะก้าวออกจากห้องไป

อยากจะกรี๊ดให้ลั่นไปเลยคุณหมอของฉันน่ารักเหลือเกิน บทจะขรึมก็ขรึมได้น่าหมั่นไส้ บทจะทำตัวน่ารักก็ทำให้รู้สึกว่าเขาน่าฟัดเหลือเกิน...

หลังจากนอนต่ออีกสักพักได้ฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าบ้างแต่เสื้อผ้าฉันชุดเก่าคงใส่ไม่ได้แล้วล่ะฉันก็เลยใส่เสื้อเชิ้ตของเขาแทนไปก่อน กว่าจะอาบเสร็จก็แข้งขาอ่อนกันไปข้างนึง ก็มันทั้งแสบตรงส่วนนั้นจนรู้สึกว่ามันบวมๆไปนิดนึงด้วย

พอออกมาก็พบว่าเขายกสำรับอาหารเข้ามาประเคนให้พร้อมยาแก้อักเสบและยาหลอดเล็กๆอีกหนึ่งหลอด คุณหมอเข้ามากินข้าวกับฉันเราพูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลของกันและกันชนิดละเอียดยิบ เขาให้เหตุผลว่าอยากคบฉันจริงจังเพราะฉะนั้นเราเลยจำเป็นต้องรู้เรื่องราวของกันและกันบ้าง

น่าแปลกที่เมื่อคืนเราอยู่ด้วยกันนอนด้วยกันทำอะไรๆกันทั้งคืน แต่ทว่ากลับไม่รู้ชื่อของกันและกันด้วยซ้ำ ฉันรู้แค่ว่าเขาเป็นหมอและฉันก็คือคนไข้ของเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้เรากำลังศึกษากันและกันอยู่

“อ๊ะ...อย่าค่ะฝ้ายยังเจ็บอยู่นะ!” ฉันร้องเสียงสั่นเมื่ออยู่ๆหลังจากที่กินข้าวกินยาเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาฉันมานั่งบนเตียงแล้วแยกต้นขาฉันออกซึ่งข้างในมันไม่ได้มีอะไรปกปิดเลยสักนิด

“หึหึ...พี่ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยแค่จะทายาให้เท่านั้นเองคิดเยอะนะเราน่ะ” พี่หมอธีของฉันบอกน้ำเสียงติดขำขณะเปิดฝาหลอดยาแล้วบีบมันออกมานิดนึงก่อนจะแยกขาเรียวฉันให้ออกกว้างแล้วเกลี่ยยาทาเข้าไปทั่วๆอย่างเบามือ

“อ๊าา~อื้อออ~”

“ถ้าไม่อยากเจ็บอีกก็อย่าครางแบบนี้เดี๋ยวพี่ก็ทนไม่ไหวขึ้นมาหรอก” เขาขบกรามคำรามลั่นในลำคอ

แหมมันแสบๆแปล๊บๆนี่นาก็อดที่จะเผลอครางซี๊ดซ๊าดไม่ได้

“แหะๆ”

“ขอโทษนะครับครั้งแรกของเราแท้ๆแต่พี่ก็ไม่ยั้งมือเลยอีกเดี๋ยวก็หายนะแล้วล่ะ...รีบๆหายเร็วๆนะพี่รออยู่” เขากระซิบชิดใบหูจนฉันร้อนไปทั้งหน้าทั้งตัวทันที

“พี่ธีบ้า...ไม่พูดด้วยแล้ว”

“งั้นนอนต่อนะเดี๋ยวพี่เสร็จงานแล้วจะไปส่ง”

“ค่ะ”

หลังจากนั้นไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนรู้สึกอึดอัดระคนวูบวาบแปลกๆ หน้าอกคัดตึงมีรอยเปียกชื้นจนรู้สึกได้ เมื่อลืมตาขี้นมาก็พบว่าพี่หมอของฉันกำลัง...ดูดนมฉันอย่างดูดดื่ม

เผลอไม่ได้เลยเชียว!

แค่นี้ร่างกายฉันก็อ่อนเพลียราวกับไปทำอะไรหนักหนามาทั้งๆที่เพียงแค่นอนเฉยๆเท่านั้นเองนะ!

“อื้อ...พี่หมอขาาพะ..พอแล้วค่ะฝ้ายไม่ไหวแล้วนะ” ไอ้เคลิ้มมันก็เคลิ้มอยู่หรอกนะ แต่ทว่าฉันกลัวของฉันจะฉีกก่อนซะมากกว่าจำใจต้องห้ามปรามหมอหื่นไว้ก่อนที่จะระบมไปมากกว่านี้

“ฮื้มม..ขอชิมนิดเดียวนะ”

“อ๊ะ..อ๊าาาห์”

พี่หมอของฉันไม่ฟังอะไรอีกแล้วเขาไล้ชิมรสชาติจากตัวฉันไปทั้งตัว แม้จะไม่ได้สอดใส่แต่ก็ทำให้ฉันตะกายไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าไม่รู้กี่ริบถึงกี่รอบเลยล่ะ

จนเวลาหมุนเวียนไปจนถึงเวลาเย็นค่ำ พี่หมอที่เอาชุดฉันลงไปซักแห้งไว้ให้ก็เอากลับขึ้นมาให้ใส่ได้พอดี เราสองคนเลยตกลงว่าจะไปกินข้าวด้วยกันข้างนอก แม้เวลาเดินจะรู้สึกขัดๆไปบ้างแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นคือฉันหิวมากๆๆๆ

หลังจากสูญเสียพลังงานไปเยอะพอสมควรทั้งเขาและฉันก็สั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะตั้งหน้าตั้งตากินอย่างไม่มีใครยอมใครก็เข้าใจนั่นแหละว่าการเป็นหมอเขาต้องทำงานหนัก ไหนจะเสียพลังงานทั้งหมดไปกับฉันอีก

จนกระทั่งพวกเรากวาดอาหารเกือบทั้งโต๊ะลงท้องจนเกือบหมดนั่นแหละถึงกลับมาสนทนากันต่อได้

“อ่าา..อิ่มจัง” ฉันลูบพุงตัวเองป้อยๆอิ่มจนอยากจะออกปากแหะๆ

“พี่ก็อิ่มมากเลยที่จริงอิ่มตั้งแต่ที่ห้องแล้วล่ะ” คำพูดเขาดูธรรมดาแต่สายตาเขามองมาที่ฉันนี่สะท้อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้มากมายก็จะไม่อิ่มได้ไงเล่นชิมจนน้ำฉันจะหมดตัวอยู่แล้ว!

“พี่ธีบ้า!” ฉันก็บ้าไปคิดภาพตามในตอนที่เขาชิมฉันท่าไหนบ้างก็ทำเอาวูบวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้นแหละ ให้ตายดูท่าฉันจะหื่นตามคุณหมอไปแล้วสินะ

“อ้าวน้องฝ้ายมากินข้าวกับใครอ่ะแฟนใหม่หรอ?” อยู่ๆก็มีเสียงคนมาร้องทักฉันที่โต๊ะ แต่พอฉันหันไปก็พบว่าเป็นคนที่ฉันเคยสาปส่งไปจากชีวิตเมื่อหลายปีที่แล้วนั่นเอง

“อ๋อใช่ค่ะมากินข้าวกับ...สามี” ฉันตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่หมออีกครั้ง

“แหม่...ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีมีสามีไปแล้วเสียดายจัง” ผู้ชายคนนั้นที่เคยเป็นแฟนเก่าฉันบอกสีหน้ายิ้มระรื่นใส่

“แหมไม่ต้องเสียดายหรอกค่ะถึงต่อให้ฝ้ายโสด...ฝ้ายก็ไม่เอาพี่อยู่ดี” ฉันก็ลอยหน้าลอยตาตอกกลับเขาไปต่อ

“ฝ้าย!”

“ขอโทษนะครับพอดีผมคงต้องพาเมียผมกลับแล้วล่ะครับยังไงก็ขอตัวก่อนนะครับ” พี่หมอธีของฉันบอกสีหน้าราบเรียบแต่ดวงตาที่แผ่ความเกรี้ยวกราดออกมานั่นสิทำให้ลำคอฉันแห้งผากไปเลย

“ขอตัวก่อนนะคะสามีฝ้ายเค้าอยากกลับแล้ว” ฉันบอกก่อนจะลุกคล้องแขนพี่หมอแล้วเดินออกไปพร้อมกัน

“หึ!เสน่ห์แรงจริงๆนะเมียหมอเนี่ย!”

“แหะๆน่าธรรมดาพี่หมอมีเมียสวยก็ต้องทำใจหน่อยนะคะ” ฉันก็ไม่ถ่อมตัวซะด้วยสิของมันก็เห็นๆกันอยู่

ไม่งั้นคุณหมอคงไม่หลงกลมายุ่งกับฉันหรอกจริงไหม?

จากนั้นพี่หมอก็มาส่งฉันที่คอนโดก่อนจะขอตัวกลับไปเพราะอยากให้ฉันได้พักร่างกายบ้างเสียก่อน

หลังจากนั้นเราสองคนก็ไปๆมาๆฉันไปนอนที่คลินิคเขาบ้าง ส่วนเขาก็มานอนที่คอนโดฉันบ้างสลับกันไป ว่างจากงานเราก็ไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศกันบ่อยๆไปสองคนบ้างชวนเพื่อนๆของฉันกับแฟนมันไปเที่ยวด้วยกันบ้างไปเป็นกลุ่มหลายๆคนมันก็สนุกไปอีกแบบดีนะ

หกเดือนต่อมา

เมื่อเร็วนี้ๆเขาก็เพิ่งพาฉันไปพบครอบครัวเขามาพ่อแม่ของเขาท่านก็ใจดีและเอ็นดูฉันมากเรียกได้ว่าพี่หมอธีนี่แทบจะตกกระป๋องไปเลยล่ะ ส่วนฉันเร็วๆนี้ก็มีแผนจะพาพี่หมอธีไปเปิดตัวกับครอบครัวฉันเหมือนกัน แต่ก็ทำใจอยู่นานกว่าจะกล้าพาไปหาพวกท่านก็แหมพ่อฉันดุจะตายกว่าจะทำใจพาไปได้ก็รออยู่นานเลยล่ะ

“ฝ้าย...ฝ้าย!”

“ขาา...คะๆ”

“ตกลงยังไงจะพาไปหาพ่อกับแม่เมื่อไหร่ดี”

“พี่หมอแน่ใจแล้วหรอคะที่จะไปพบที่บ้านฝ้ายจริงๆ”

“แน่ใจสิพี่รักลูกสาวท่านอยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้องเสียที”

เจอคำตอบแบบนี้ก็ทำเอาฉันแทบดิ้นเป็นลูกข่างด้วยความเขินสุดขีดเชียวล่ะ!

“พี่ธี...”

“ไปคราวนี้พี่ก็กะว่าจะขอลูกสาวท่านเลยล่ะพี่อยากจะสร้างครอบครัวเสียที ถึงแม้เราเพิ่งจะครบกันไม่นานแต่พี่มั่นใจว่าจะรักและดูแลฝ้ายตลอดไปได้”

“ขอบคุณนะคะ...ที่รักและดีกับฝ้ายเหลือเกินดีใจที่อ่อยคนไม่ผิดจริงๆแหะๆ” เป็นผลให้มะเหงกลูกโตลงกลางกระหม่อมเต็มๆเชียวล่ะ

ว้าา!อุตส่าห์กำลังจะโรแมนติกเลย!

“เอาเป็นว่าเราไปคืนนี้เลยแล้วกันพี่ขี้เกียจรอเราแล้วไปถึงนู่นก็น่าจะเช้าพอดีเลยล่ะ”

“โอเคก็ได้ค่าางั้นฝ้ายขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”

เพราะว่าพ่อกับแม่ฉันท่านเบื่อชีวิตในเมืองแล้วเลยย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดในจังหวัดแถวภาคเหนือที่ต้องขับรถไปจากกรุงเทพก็เกือบสิบกว่าชั่วโมงกว่าจะถึง ดังนั้นเราเลยตกลงกันว่าจะขับรถไปตอนกลางคืนแทนเพราะรถไม่ค่อยเยอะและไม่น่าจะติดด้วย

แต่...กลับบ้านคราวนี้ฉันว่าฉันมีของขวัญพิเศษไปฝากให้พ่อกับแม่เป็นลมเล่นๆแล้วล่ะ!

ไม่รู้ว่าจะโดนก้านมะยมหรือไม้เรียวดี!

.

.