บทที่ 16

#####บทที่ 16

            กุก กัก ๆ

            ซูเมิ่งนั่งมองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง บริเวณรอบข้างที่รถม้ากำลังวิ่งผ่านเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แสงแดดยามสายลอดรำไรผ่านแมกไม้ตกลงกระทบพื้นดิน รถม้าที่ซูเมิ่งใช้เงินจ้างมาสภาพปานกลาง ตัวรถไม่ถือว่าหรูหราแต่ก็ทำจากไม้เเข็งแรง ภายในรถก็กว้างขวางพอให้ขานางเหยียดออก ตรงกลางมีโต๊ะเตี้ย มีเบาะนั่งสองด้านไม่หนามากแต่ก็พอช่วยบรรเทาอาการปวดตัว ช่วยกันกระแทกได้บ้าง 

            หลังจากนางเเบ่งเงินส่วนหนึ่งไปซื้อเสื้อผ้าเพิ่มเน้นเป็นชุดบุรุษสีเข้ม ซื้อยาใช้ยามจำเป็น หาซื้ออาวุธไว้ใช้ป้องกันตัว และตุนเสบียงมาหลายอย่าง นางก็มุ่งตรงไปยังโรงจ้างรถม้า ควักเงินจ้างรถม้าคันนึงให้ขับไปที่เมืองหลวง ตอนนี้นอกจากนางแล้วจึงมีชายคนขับรถอีกคนหนึ่ง ดูภายนอกชายคนนี้ดูเป็นคนเคร่งขรึม ดวงตาใสซื่อ มีประสบการณ์ขับระยะไกลนางจึงตัดสินใจเลือกคนนี้ เขามีนามว่า อูสิง เนื่องจากซูเมิ่งยังคงแต่งตัวเป็นชาย สวมหน้ากาก นางจึงให้อูสิงเรียกนางว่าช่างหลิน

            รถม้าขับออกจากเมืองซีเปียนมาสักใหญ่จากยามซื่อจนตอนนี้ปาเข้าไปยามเหม่าตะวันใกล้ลับขอบฟ้า อูสิงก็หันมาแจ้งให้ซูเมิ่งรู้ว่าวันนี้ต้องพักผ่อนกลางป่า โดยเขาได้เลือกป่าแถบที่ใกล้กับลำธาร พอซูเมิ่งลงจากรถอูสิงนำม้าไปผูกก่อนเดินมาหานาง

            “นายท่านจะทานข้าวหรือไปอาบน้ำก็ได้นะขอรับ ข้าน้อยจะไปเก็บไม้มาก่อกองไฟไล่สัตว์ป่ายามราตรีแล้วค่อยไปอาบขอรับ”

            “เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถอะข้ายังไม่อยากอาบ”

            “ได้ขอรับ งั้นข้าน้อยไปอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบมาก่อกองไฟ”

            อูสิงเดินไปบริเวณใต้ต้นไม้ถัดจากต้นที่ผูกม้าไม่ไกล เขาวางสัมภาระของตนลง และเดินมุ่งไปที่ลำธาร ส่วนซูเมิ่งก็เดินแยกไปอีกทาง นางหาที่นั่งและหยิบข้าวห่อออกมาเตรียมกิน สายตามองไปทิศที่ได้ยินเสียงน้ำไหล เเค่ฟังก็รู้สึกสดชื่นแล้วหากได้แช่ทั้งตัวจะดีเพียงใด

            …ใครว่านางไม่อยากอาบกัน เดินทางมาทั้งวันแม้ไม่ได้ออกแรงอะไรแต่เหงื่อก็ออกโทรมกาย เนื่องด้วยช่วงนี้เป็นฤดูร้อน นางคิดไว้ว่ารอให้ท้องฟ้ามืดสนิทเสียก่อนค่อยแอบไปอาบน้ำจะได้ไม่เสี่ยงมีคนเห็นด้วย

            ซูเมิ่งกินข้าวจนหมดอูสิงเพิ่งกลับมาจากการอาบน้ำ ในมือเขาเต็มไปด้วยกิ่งไม้ พอมาถึงเขาก็ก่อกองไฟไว้ระหว่างนางกับเขา นับแต่ก่อนดวงตะวันลับขอบฟ้านางก็ไม่ได้คุยกับอูสิงเลยสักคำเดียว ซูเมิ่งรอจนกระทั่งอูสิงหลับไปเสียงลมหายใจสม่ำเสมอนางก็หยิบเสื้อผ้ามุ่งไปทางลำธารทันที

            พอนางเดินมาถึงลำธารสายตาสอดส่ายโดยรอบอาศัยแสงจากดวงจันทร์ พอเห็นว่าไม่มีใคร สองมือก็เริ่มปลดหน้ากากของตนลง จากนั้นก็ปลดเสื้อตัวนอกจนกระทั่งร่างกายเปล่าเปลือย ผิวขาวผุดผาดสะท้อนเเสงจันทร์งดงามชวนมอง นางวางชุดลงบนโขดหินข้าง ๆจากนั้นค่อย ๆก้าวเท้าลงน้ำ ร่างบางสะดุ้งทันทีที่สัมผัสกับน้ำอันเย็นเยียบยามค่ำคืน ริมฝีปากบางหยักยกอารมณ์ดี พอทั้งตัวจมใต้น้ำความหนาวก็คลายลงเหลือเพียงเเต่ความเย็นสดชื่น ความมีชีวิตชีวา ร่างบางดำผุดดำว่ายนานหลายเค่อจนพอใจจึงรีบขึ้นมาสวมชุดและจากไป

            …ใครจะคิดว่าจะมีนางฟ้านางสวรรค์ลงมาเล่นน้ำยามค่ำคืน เขาคนนึงล่ะที่ไม่คิด ภาพอันงดงามบาดใจเมื่อครู่ทำเอาสองเท้าหนักอึ้งแม้ว่าสตรีนางนั้นจะจากไปแล้วแต่เขาก็ยังไม่ขยับไปไหน ในหัวเฝ้าหวนคิดถึงแต่ร่างงดงามราวปิศาจบุปผาล่อลวงใจคน ต้องโทษแสงจันทร์เดือนมืดทำให้นางไม่เห็นเขาที่เดินเข้ามาหยุดหลังต้นไม้ไม่ไกลลำธาร หรือต้องโทษตนเองที่มีวิชาตัวเบาเลศล้ำทำให้ไร้เสียงใด 

            แววตาอันเจิดจ้ามองไปยังทางที่สตรีนางนั้นเดินจากไป ความหวามไหวเกิดขึ้นกลางใจ ความรู้สึกนี้เขาไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว…

            หลายวันมานี้นางกินอยู่กลางป่ากลางดงจนกระทั่งถึงเขตเมืองตงเปียนสักที อูสิงบอกว่าถัดจากเมืองนี้เดินทางผ่านป่าอีกไม่กี่วันก็ถึงเมืองหลวงแล้ว นางจึงถือโอกาสออกมาเดินเที่ยวตลาดเมืองตงเปียนเสียเลยไว้ดึกหน่อยค่อยกลับโรงเตี๊ยมไปพักผ่อนก็ยังไม่สาย

            ซูเมิ่งเดินผ่านร้านไหนก็แวะดูของเกือบทุกร้าน จนนางเดินมาถึงหน้าร้านน้ำชาร้านหนึ่ง มีชายร่างอ้วนพุงโตเคราเฟิ้มคนหนึ่งกึ่งลากกึ่งถูสตรีนางหนึ่งที่เนื้อตัวมอมเเมมกำลังเดินสวนทางนาง

            “อย่าทำอะไรข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่ไป!”

            “ไม่ไปได้อย่างไรข้าจ่ายเงินซื้อตัวเจ้าแล้ว หรือเจ้าคิดจะโกงเงินข้า เงินก็รับไปแล้วจะเบี้ยวไม่ทำงานรึ”

            ชายร่างอ้วนไม่พูดเปล่าเขายังทำท่าจะเข้าไปตบสตรีนางนั้นด้วย

            …ซูเมิ่งหยุดมองเหตุการณ์ตรงหน้าแต่นางก็ไม่ได้เข้าไปช่วยเพราะจากที่นางได้ฟังบทสนทนานั้นแล้วก็พอเห็นใจสตรีนางนั้นนะแต่ด้วยขนบธรรมเนียมสมัยนี้แล้ว หากขายตัวเป็นทาสรับเงินไปแล้วก็คงต้องทำงานชดใช้ก็เป็นสิ่งที่ถูกต้อง

            แต่ดูเหมือนสตรีนางนั้นจะไม่ยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว นางสะบัดเเขนสุดแรงเกิดจนหลุดจากมืออวบอ้วนนั้น สายตาสอดส่องหาทางหนีพอเห็นคุณชายท่านนึงอยู่ไม่ไกลก็รีบวิ่งเข้าไปเกาะขาทันที

            …ซึ่งคุณชายที่ถูกเกาะขาอยู่นั่นก็คือ ซูเมิ่งนั่นเอง!

            “คุณชายเจ้าคะ ช่วยข้าน้อยด้วย ข้าน้อยถูกหลอกเจ้าค่ะ”

            ดวงตาคู่งามกลอกตาไปมาถอนหายใจแรง

            “ข้าเพียงผ่านมา ช่วยเจ้าไม่ได้หรอก ไยไม่ไปแจ้งทางการเล่า” นางพูดพลางก้มแกะมือที่เกาะขาตนเเน่น

            สตรีนางนั้นที่เห็นว่าคนที่ตนหวังพึ่งไร้ท่าทีแยแสก็น้ำตาร่วงเผาะ

            “เจ้าปล่อยนะ นั่นมันบ่าวที่ข้าซื้อมา เจ้าอย่ามายุ่งเสียดีกว่า!!”

            ชายร่างอ้วนรีบเดินเข้ามาคว้ามือข้างหนึ่งของบ่าวที่ตนกล่าวถึง แต่ก็ถูกสะบัดหลุดอีกรอบ

            “ไม่ใช่นะเจ้าคะ คราเเรกข้าน้อยจะขายตัวเป็นบ่าวแลกเงินเพื่อนำไปทำศพเเม่ แล้วเจ้าอ้วนนี้รับปาก แต่คราหลังเขากลับส่งคนไปขโมยศพแม่ข้าน้อยไปทิ้งแล้วก็มารับข้าน้อยบอกว่าจะนำข้าน้อยไปเป็นอนุ ข้าน้อยยังไม่ได้เงินสักตำลึงด้วยซ้ำ ฮึก ๆ”

            “นางบ่าวอย่าพูดจาไร้สาระนะ ข้าให้คนนำศพเเม่เจ้าไปทำพิธีต่างหาก ส่วนเงินค่าตัวเจ้าข้าก็จะให้ทีหลัง!” 

            นิ้วที่ชี้มาทางสตรีที่เกาะขาซูเมิ่งสั่นเทา ใบหน้าแดงก่ำ ตะโกนเสียงตะกุกตะกัก สายตาลอกเเลก พอซูเมิ่งเห็นอาการนั้นนางก็คลี่ยิ้มบางเบา

            “งั้นรึ เจ้ายังไม่ได้จ่ายเงินใช่หรือไม่ งั้นข้าขอซื้อตัวสตรีนางนี้แล้วกัน” 

            พูดจบนางก็ยื่นเงินหนึ่งตำลึงไปให้แก่คนที่นั่งบนพื้นที่ยังคงเกาะขากางเกงนางร้องไห้ตัวโยน สตรีนางนั้นเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับซูเมิ่ง ในใจรู้สึกอบอุ่นวาบมืออันสั่นเทายื่นรับเงินตำลึงนั่น

            “ข้าน้อยขอเป็นบ่าวรับใช้คุณชายตลอดไปเจ้าค่ะ”

            นางก้มหัวลงโขกพื้นต่อหน้าซูเมิ่ง

            “ไม่ได้นะ! ข้าซื้อก่อนเจ้าจะมาตัดหน้าข้ามิได้”

            ชายอ้วนตะโกนพร้อมเดินเข้ามากระชากคนที่ก้มหน้านั่งบนพื้นขึ้นมาอย่างแรง

            “เจ้าก็บอกเองว่ายังไม่ได้จ่ายเงิน การซื้อขายจะก่อนจะหลังก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้ใดจ่ายเงินก่อน ซึ่งแม่นางก็ยอมขายตัวเป็นบ่าวให้ข้าใช่หรือไม่?”

            สตรีนางนั้นรีบพยักหน้ารับคำ สะบัดมือให้หลุดจากพันธนาการแต่ครานี้เจ้าอ้วนนั้นออกแรงบีบเเน่น ทำท่าไม่ยินยอม

            พอซูเมิ่งเห็นดังนั้นนางจึงคิดหาตัวช่วย

            “ทุกท่านโปรดเป็นพยานว่าข้านั้นจ่ายเงินให้ก่อนชายผู้นั้น ซึ่งนั่นก็แปลว่าข้านั้นมีสิทธิ์ในสตรีนางนั้นใช่หรือไม่!”

            ชาวเมืองที่เริ่มเข้ามามุงดูต่างพยักหน้าเห็นด้วย ทำเอาชายร่างอ้วนหน้าเเดงด้วยความโกรธยิ่งกว่าเก่า มือที่บีบแขนสตรีนางนั้นยิ่งกำเเน่นมากขึ้น 

            “แล้วไงเล่าข้ามิสน พวกเราจัดการ!!!”

            ชายร่างกำยำสามคนที่ไม่รู้มายืนอยู่ข้างหลังชายร่างอ้วนตั้งแต่เมื่อไรย่างก้าวมาหาซูเมิ่ง สองมือหักนิ้วตนเองเสียงดังกรอบเเกรบ ชาวเมืองที่มุงดูก่อนหน้าแตกกระจายหายลับไป เหลือเพียงเเต่คุณชายผู้สวมหน้ากากดำยืนนิ่งสงบ มุมปากอาบรอยยิ้มสามส่วน

            “คุณชายระวัง!!”

            ชายรูปร่างใหญ่ที่สุดเดินเข้ามาคนเเรก พอก้าวมาใกล้ซูเมิ่งหนึ่งช่วงแขนเขาก็เหวี่ยงเเขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อหวังโจมตีไปที่ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั่น เเต่ก่อนที่จะได้สัมผัสใบหน้าของซูเมิ่ง นางก็เอนตัวหลบทันใดโดยที่เท้าบางยังปักหลักอยู่ที่เดิม จากนั้นชายร่างกำยำก็เปลี่ยนมาโจมตีทางด้านหลังบ้าง แต่ราวกับมีตาหลังซูเมิ่งก้มตัวหลบได้อีกครานางถีบเท้าขวากระแทกท้องอย่างแรงจนร่างใหญ่กระเด็นออกไป ส่วนอีกสองคนพอโจมตีนางก็ถูกจัดการจนมีสภาพไม่ต่างจากคนแรก

            …ไม่เจียมตัวเสียจริง นี่นางยังไม่ก้าวเท้าออกจากที่เดิมเลยนะ

            “เจ้า จะเจ้า อย่าเข้ามานะ”

            ชายร่างอ้วนร่างกายสั่นเทิ่มแต่ก็ยังไม่ยอมผ่อนแรงจับแขนสตรีที่ถูกซูเมิ่งซื้อตัวมาเเล้ว มืออีกข้างชี้มาที่ซูเมิ่งที่ค่อย ๆก้าวไปหา

            “เจ้าจะปล่อยของของข้าได้รึยัง หรือว่าอยากโดนแบบเจ้าพวกนั้น”

            ชายร่างอ้วนเหลือบไปมองลูกน้องของตนพลางส่ายหน้า “อย่า อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นข้าจัดการนา..โอ๊ย”

            ยังไม่ทันพูดจบ มืออวบอ้วนก็คลายออกอย่างไม่เต็มใจเพราะความเจ็บปวดที่หลังมือของตน เขาก้มมองที่มาของความเจ็บปวดพลันสองตาก็เบิกโพรง รีบใช้มืออีกข้างหยิบเข็มเงินออก

            “พิษของเข็มเงินนี้หากไม่ถอนภายในครึ่งชั่วยามข้ารับรองได้เลยว่านับแต่นี้ไปเจ้าไร้สิ้นทายาทแน่”

            “เจ้ามัน มันชั่วช้า! ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก”