บทที่ 25 (ต่อ)

#####บทที่ 25 (ต่อ)

            ซูเมิ่งชะงักกึก หันมองเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยเสียงเบาแต่ชัดเจน

            หากนางจำไม่ผิดบุรุษผู้นี้มิใช่คนที่มักยืนอยู่กายชินหวังหรอกหรือ? ไยมาอยู่ที่นี่ได้

            “ข้าน้อยถงฝูได้รับคำสั่งของชินหวังให้มาคุ้มกันคุณหนูขอรับ”

            ถงฝูเห็นว่าซูเมิ่งคงจำตนได้จึงรีบแนะนำตัวให้นางแน่ใจ การที่เขาปรากฎครานี้ถือว่าทำผิดมหันต์จากคำสั่งเจ้านายที่บอกให้เขาติดตามคุณหนูซูเมิ่งอยู่ห่าง ๆคอยส่งข่าวกลับไปบอกรายวันว่านางทำอะไรบ้าง แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดชินหวังผู้ไม่เคยยุ่งเรื่องผู้อื่นโดยเฉพาะผู้หญิงธรรมดานางหนึ่ง แต่ด้วยเป็นคำสั่งไม่เข้าใจอย่างไรก็ต้องทำ หลังจากที่เขาลอบติดตามคุณหนูซูเมิ่งมาห่าง ๆ จากที่จวนไป๋จนถึงวัดจิวเลี่ยนจากนั้นก็เฝ้ามองอยู่ไกลตลอด จนกระทั่งตอนนี้ทำให้เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

            หลังจากที่คุณหนูซูเมิ่งและคุณหนูอีกคนเข้าไปพักผ่อนในห้องพักแล้วผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยามเหล่าองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็ถูกโจมตีจากห่าอาวุธลับพี่อาบยาสลบจนล้มลงทั้งหมด จากนั้นก็มีกลุ่มคนชุดดำราวยี่สิบคนกระจายล้อมโบสถ์แห่งนี้ไว้ และให้คนเป่าควันยาสลบเข้าไปในห้องสักพักพอเสียงสวดมนต์เงียบลงก็กรูกันเข้าไปด้านใน ทิ้งคนเฝ้าประตูทางออกประตูละสองคน

            พอถงฝูที่ได้คำสั่งให้เพียงมาติดตามและส่งข่าวแต่บังเอิญมาเจอเหตุการณ์นี้เข้า เขาได้ส่งข่าวเร่งด่วนบอกเเก่พรรคพวกแล้ว แต่กว่าจะมาถึงอาจไม่ทันกาล ตอนนี้เขาจึงจำเป็นต้องเผยตัวและดูเเลคุณหนูซูเมิ่งให้ดีที่สุด

            ถงฝูเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ทั้งสองฟัง จิวซินที่พอฟังจบก็พลันเข่าอ่อนนั่งกับพื้น ปากพร่ำเอ่ยว่าจะเข้าไปหาท่านแม่ตน ส่วนซูเมิ่งก็นิ่งเงียบในหัวคิดวิเคราะห์สิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ย

            “พวกมันมานานเท่าไหร่แล้ว?”

            “ราว ๆสองเค่อกว่าขอรับ”

            ซูเมิ่งพยักหน้าเชิงรับรู้ สองเค่อเอาคนมาเกือบยี่สิบคน หากเป็นเป็นโจรมาขโมยทรัพย์สินวัดหรือของมีค่าของผู้มาสักการะ ก็น่าจะกำลังขนของใกล้เสร็จ ควรการมีทยอยเอาของออกมาบ้าง และก็ควรแบ่งคนไปค้นทรัพย์สินต่อที่หอพักเพราะคงไม่มีใครพกเงินทองติดตัวเยอะขณะมาสวดมนต์หรอก หากเอามาที่วัดก็ต้องเก็บไว้ที่ห้องตัวเองมากกว่า เรื่องนี้พวกโจรปล้นทรัพย์น่าจะรู้เพราะดูจากการลอบฆ่าเหล่าองครักษ์ต้องมีการวางแผนมาอย่างดี ไม่น่าพลาดเรื่องพวกนี้ง่าย ๆ ฉะนั้นพวกมันไม่น่าทำเพื่อปล้นทรัพย์

            แล้วจะทำเพื่ออันใดล่ะ? ลักพาตัวคน หรือฆ่าคน เพราะมีใครบางคนสั่งการมา อย่างนั้นป่านนี้ก็น่าจะออกมาแล้วสิ เพราะคนในนั้นถูกวางยาสลบหมดแล้วแค่หาตัวคนแล้วฆ่าหรือพาตัวไปไม่น่าจะใช้เวลานานเพียงนั้น ยิ่งนานก็ยิ่งเสี่ยง นอกเสียจากว่า…

            เป้าหมายของพวกเขาไม่ได้อยู่ในนั้น!!! 

            พลันประตูบานที่ซูเมิ่งและจิวซินออกมาก่อนหน้าก็ถูกเปิดออก คนด้านในราวสามคนเดินออกมาย่องเสียงเบาไปยังบริเวณห้องพักที่พวกนางเพิ่งจากมา ซึ่งนั่นเป็นการไขความจริงให้นางได้เป็นอย่างนี้

            เป้าหมายคงหนีไม่พ้นเป็น ซูเมิ่ง หรือไม่ก็ จิวซิน เป็นแน่! 

            ชายสามคนนั้นค้นห้องพักทุกห้องพอไม่เห็นวี่แววของคนที่ตามหาก็รีบเข้าไปรายงานหัวหน้าในโบสถ์

            “จิวซินไม่ต้องกังวลไป ข้าคิดว่าคนข้างในน่าจะปลอดภัย ถงฝูข้าฝากดูแลนางด้วย” 

            ซูเมิ่งเอื้อมบีบมือสหายที่นั่งตัวสั่น นัยน์ตาเศร้าสลดน้ำตาอาบหน้า

            “แล้วคุณหนูจะไปไหน อันตรายนะขอรับ” 

            ถงฝูรีบเอ่ยเพราะเห็นนางกำลังจะลุกขึ้น เขาไม่มีทางปล่อยให้คุณหนูในห้องหออย่างนางออกไปจากที่ซ่อนตรงนี้หรอก แต่มืออีกข้างเขาก็ถูกสตรีนามว่าจิวซินจับไว้แน่น หวังให้เขาเป็นที่พึ่งพิง

            “ข้าไปสำรวจแถวนี้เฉย ๆ ระหว่างรอคนมาช่วย” 

            ซูเมิ่งหมายถึงพรรคพวกที่ถงฝูเอ่ยก่อนหน้าว่าเขาเรียกคนมาเพิ่ม น่าจะกำลังเดินทาง ซึ่งระหว่างนี้ซูเมิ่งคิดว่านางจะไปสำรวจรอบ ๆเสียหน่อย นางอยากให้ตัวเองแน่ใจว่าคนข้างในปลอดภัยจริง พูดจบนางก็ไม่รอให้ถงฝูเอ่ยอีกรอบ ซูเมิ่งกระโดดพวดเดียวไปหลบที่ก้อนหินใหญ่ไม่ไกล และค่อย ๆเคลื่อนเข้าใกล้ตัวโบสถ์มากขึ้นโดยนางอาศัยจุดที่แสงส่องไม่ถึง พรางตัวไปเรื่อย ๆ

            ฝ่ายถงฝูจะคว้าก็คว้าไม่ทันด้วยติดที่แขนข้างหนึ่งถูกยึดไว้จะสะบัดก็หาใช่ที่ และด้วยไม่คาดคิดว่าคุณหนูที่ป่วยพักแต่ในห้องหับอย่างซูเมิ่งจะรวดเร็วปานนั้น ในใจเขาได้เเต่ภาวนาว่าพรรคพวกของตนจะมาถึงให้เร็วที่สุดก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายกับคุณหนู

 

            กุบกับๆ

            “เป็นข้างหน้าพะยะค่ะ” 

            เป็นหลิ่งเอ้อเร่งม้าขึ้นมาเท่าซือหมิง เขาพยักหน้าให้หลิ่งเอ้อ จากนั้นตนก็หยุดม้า พอเท้าแตะพื้นชายในชุดองครักษ์ประจำตำแหน่งชินหวังหลายสิบนายก็กระจายกำลังล้อมวัดจินเลี่ยน ฝ่ายถงฝูที่รับรู้ได้ว่าชินหวังมาเขาก็รีบพาคุณหนูจินซินเข้าไปหา แต่ด้วยแม่นางไหนเลยจะเดินได้ตามที่ชายหนุ่มที่นางเกาะเดิน จิวซินขาอ่อนปวกเปียกการเดินตามของนางเหมือนถูกลากเสียมากกว่า

            ชินหวังหันมาสนใจถงฝู มองแม่นางข้างหลังที่พอเข้ามาในรัศมีการมองเห็นของเขา เขาก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่คนที่ตนกำลังมองหา จึงละสายตาเปลี่ยนเป็นจ้องมองถงฝูแฝงความดุดัน

            “คุณหนูซูเมิ่งแยกกับกระหม่อมไปสักพักแล้วขอรับ จนป่านนี้ยังไม่กลับมา ไม่…”

            ถงฝูคุกเข่ายอมรับสารภาพผิด ขณะนั้นหลิ่งเอ้อก็วิ่งเข้ามารายงาน

            “พวกมันหนีกันไปได้ทั้งหมดขอรับ คาดว่าน่าเตรียมทางหนีเป็นอย่างดี ส่วนคนข้างในปลอดภัยและอยู่ในอาการหลับไหลทุกคน สภาพของในโบสถ์ถูกรื้อค้น พวกมันน่าจะเอาของมีค่าไปด้วย ส่วนคุณหนูซูเมิ่งนั้นยังไม่มีใครพบขอรับ”

            ฉับพลันบรรยากาศโดยรอบก็เย็นยะเยือกลง รูม่านตาของซือหมิงหดเล็กลง “หาจนกว่าจะเจอ!”

 

            บริเวณโดยรอบมืดตื๋อไร้แสงส่อง สองเท้าเล็กย่างก้าวไปข้างหน้า มือคลำจับสองข้างที่เป็นผนังกำแพงหินมีความชื้นเล็กน้อย นางค่อย ๆเดินพอเท้าเหยียบถูกหินก้อนเล็กก็ยกขึ้นใหม่หาวางบริเวณพื้นเรียบเพื่อไม่ให้เกิดเสียง ขณะที่นางลัดเลาะหาช่องทางเพื่อจะดูว่าข้างในโบสถ์เกิดอะไรขึ้นบ้าง อยู่ดี ๆเหล่าโจรชุดดำก็พากันหลบหนีอย่างมีแบบแผน แต่ทุกคนต่างมุ่งไปทางเดียวกันคือป่าบริเวณที่ลึกไปทางหลังโบสถ์ ซูเมิ่งแอบตามมาจนได้รู้ว่ามีทางลับตรงนี้อยู่! 

            ซูเมิ่งรอให้พวกโจรหายเข้าไปตรงทางลับนั้นสักพักก่อนที่นางจะแอบตามเข้ามา ข้างในเป็นโพรงหินขนาดสามคนเดินแบบเบียด ๆเข้าได้ พอเข้ามาก็มีทางแยกหลายทางแต่นางคลำดูบริเวณพื้นดูบริเวณที่อุ่นที่สุดแล้วตามมา โชคดีที่พวกเขามีหลายคนและนางก็รีบตามมาเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ทำให้ที่พื้นยังมีความอุ่นที่เกิดจากการเสียดสีจากการเคลื่อนไหวหลงเหลืออยู่ ซูเมิ่งจึงออกมาจากโพรงหินนั้นได้

            เนื่องจากยามนี้เป็นช่วงกลางคืนจึงทำให้ซูเมิ่งที่โผล่ออกมาจากโพรงหินไม่มีใครเห็น แม้ไร้แสงอาทิตย์แต่ก็ถือว่าสว่างกว่าทางในโพรงหินมาก ซูเมิ่งจึงต้องใช้เวลาในการปรับสายตาชั่วครู่ พอสองตากลับมามองเห็นชัดอีกครั้ง พลันนัยน์ตาคู่สวยก็เบิกโพรง!

 

            “เจอแล้วพะยะค่ะ!!!” 

            ถงฝูเร่งฝีเท้าบอกแก่ผู้เป็นนายที่ตอนนี้ทำต้นไม้รอบข้างน้ำแข็งขึ้นทั้งที่ช่วงนี้เป็นฤดูร้อน

ซือหมิงลืมตาขึ้น เขาเลื่อนสายตาไปตามเสียง เบื้องหลังถงฝูเป็นหญิงสาวชุดเขียว ผมและชุดยุ่งเล็กน้อย ขัดกับนัยน์ตาที่ส่องประกายวาววับสดใสราวกับสิ่งที่เจอมาไม่ใช่เรื่องน่ากังวลใจอันใด พอเขาเห็นแววตานั่นก็อดรู้สึกขัดใจมิได้

            “เจอคุณหนูซูเมิ่งอยู่ที่ในป่าหลังโบสถ์พะยะค่ะ เป็นนางที่เดินออกมาหาพวกกระหม่อม” 

            ถงฝูเอ่ยรายงานทันทีที่เขาและซูเมิ่งเดินมาหยุดที่หน้าของซือหมิง เจ้านายเขานอกจากหันมาจ้องคุณหนูซูเมิ่งแล้วและบรรยากาศโดยรอบก็กลับมาปรกติ ก็แทบไม่แสดงอาการอะไรเลย ซึ่งสำหรับถงฝูที่อยู่ข้างกายซือหมิงมาหลายสิบปีย่อมดูออกว่าอาการเหล่าคือการแสดงความเป็นห่วง

            ซูเมิ่งก้าวมายืนหน้าถงฝูก่อนย่อตัวลงคารวะ 

            “ขอประทานอภัยที่ต้องให้ท่านชินหวังเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันมิเป็นอะไร แล้วก็ต้องขอบพระทัยที่มาช่วยพวกหม่อมฉันด้วย”

            ในขณะที่ซูเมิ่งก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าซือหมิง เขาก็ถือโอกาสมองสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าพอเห็นว่าไม่มีร่องรอยบาดเจ็บจึงค่อยเอ่ยรับคำ 

            ซูเมิ่งกลับมายืนหลังตรงอีกครั้ง หันมองโดยรอบ “แล้วท่านแม่และคนอื่น ๆล่ะเพคะ?” 

            ตั้งแต่นางเดินกลับมา นอกจากคนของชินหวังก็ไม่เห็นคนอื่นเลย

            “ข้าส่งทุกคนกลับเมืองหลวงหมดแล้ว เหลือเพียงเจ้า”

            ซูเมิ่งหันกลับมาส่งยิ้มแหย ๆ ทำไมนางรู้สึกว่าในน้ำเสียงนั้นแฝงการประชดบางอย่างนะ …แต่คนอย่างชินหวังไม่น่าจะทำอย่างนั้นกระมัง เพราะสีหน้าเขาก็ยังคงราบเรียบตามเคย นางคงคิดไปเอง…

            “มิต้องเป็นห่วงขอรับคุณหนูซูเมิ่ง ทุกคนปลอดภัยดี อีกไม่นานเจ้าหน้าที่กองปราบคงมาถึง” 

            ซูเมิ่งพยักหน้ารับคำ จากนั้นนางก็เดินออกมายังบริเวณทางออกวัด แม้ท้องฟ้ายังคงไร้แสงแต่ก็ได้ตะเกียงไฟที่ถูกจุดแขวนไว้เป็นจุด พอมองไปรอบ ๆ พลันคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่น 

            “เอ่อ รบกวนท่านถงฝูมากแล้ว เดินทางโดยสวัสดิภาพเจ้าค่ะ” 

            โดยรอบมีแต่ม้าที่น่าจะเป็นของพวกองครักษ์พรรคพวกของเขาที่ขี่มา ไม่มีรถม้าสักคัน ซูเมิ่งจึงคิดว่าตนอาจต้องรอรถม้ากลับมารับจึงเอ่ยลาและคิดว่าจะขอนั่งรอบนเนินหินไม่ไกล นางยังเดินไปไม่ถึงที่หมายแขนข้างซ้ายตนก็ถูกบางอย่างรั้งไว้ 

            “หือ มีอันใดหรือเพคะ ท่านซินหวัง?" 

            “เจ้าจะไปไหน?”

            “ก็ไปยังรอรถม้ามารับไงเพคะ ตรงนู้น เหวอ…”

            ซือหมิงรวบเอวบางก่อนออกแรงยกนางขึ้นนั่งบนม้าของเขาในท่าสองขาปล่อยลงมาฝั่งเดียว หากไม่ได้สองมือหนาของชายคนที่พาซูเมิ่งดันขานางไว้มีหวังคงตกก้นกระแทกพื้นไปแล้ว

            “นั่งนิ่ง ๆ ระหว่างนั่งไปกับข้ากับเดินกลับเอง เจ้าเลือกเอา!”

            น้ำเสียงดุดันพร้อมด้วยตัวเลือกที่แทบไม่ต้องเลือกทำเอาใบหน้าของซูเมิ่งแฝงความกรุ่นโกรธ นางกลืนคำพูดที่จะพูดลงคอก่อนเอ่ยเสียงแข็ง

            “งั้นก็ให้หม่อมฉันนั่งดีดีก่อนสิเพคะ นั่งแบบนี้ตกม้าก่อนไปถึงจวนเป็นแน่เพคะ” 

            ไม่พูดเปล่าซูเมิ่งก็โน้มตัวจะลงจากม้าให้ได้แต่เจ้าของมือหนาหาได้ยอมไม่ เขาลงแรงไปที่มือมากขึ้นจนเจ้าของขาได้แน่นั่งนิ่ง สองตาจ้องมองผู้เป็นใหญ่ ณ ที่แห่งนี้นิ่งเป็นเชิงถาม พลันแรงตรงบริเวณหน้าขาตนก็หายไปกลายเป็นร่างหนาของซือหมิงขึ้นม้านั่งข้างหลังนาง สองแขนเอื้อมหยิบเชือกบังคับม้า กลายเป็นท่าโอบกอดซูเมิ่งกลาย ๆ

            “ข้าไม่ปล่อยเจ้าตกหรอก”

            ยังไม่ทันที่เจ้าของร่างบางจะเอ่ยปากขัด ซือหมิงก็เตะเท้าควบม้าไปทันที ฝ่ายซูเมิ่งพอเห็นว่าตนไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้แล้วก็นึกค่อนขอดในใจ ด้วยมิคิดว่าตัวเองจะถูกแอบกินเต้าหู้จากบุคคลที่ไม่น่าแอบกินเต้าหู้ใครอย่างชินหวังผู้เย็นชาผู้นี้ ชาติก่อนแม้ไม่เคยมีความรักด้วยกฎขององค์กรแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยแตะต้องชายใด เคยเจอพวกเฒ่าหัวงูมาก็มาก หรือกระทั่งวันไนท์แสตนด์นางก็เคยผ่านมาบ้าง แล้วไอ้พวกมุกจีบสาวไหนเลยนางจะไม่รู้ ทว่านางก็แอบสับสนว่าการกระทำของชินหวังผู้นี้คับคล้ายว่าจีบนาง หรือไม่เขาก็ทำโดยไม่คิดอะไรเลยแต่เป็นซูเมิ่งที่คิดไปเอง

            ซูเมิ่งนั่งเกร็งตัวพยายามไม่เอ็นไปข้างหลังโดนตัวชายหนุ่มสุดความสามารถ ลมโต้มาก็แรงทำให้แอบรู้สึกหนาวจนหน้าชาตาแทบปิด มองทางก็รู้ว่าอีกไกลกว่าจะถึงจวนจึงได้เเต่ถอนหายใจ พอเจ้าของม้ารู้เขาก็ใช้มือข้างเดียวบังคับม้าส่วนอีกมือรั้งเองบางให้เข้าไปอยู่ในอ้อมอกตน

            “เจ้าจะหลับไปเลยก็ได้นะ อีกไกล” 

            มือของซือหมิงไม่คลายไปจากสัมผัสนุ่มลื่นที่เอวของซูเมิ่ง

            …อืม นี่เขาเพิ่งรู้ว่าร่างกายหญิงสาวช่างนุ่มนิ่มแตกต่างจากตนเองจนไม่อยากละมือออกถึงเพียงนี้ ไหนจะกลิ่นผมหอมละมุนตรงหน้าอีกเล่า พอรู้สึกดังนั้นซือหมิงก็ลดเเรงดึงให้ม้าวิ่งช้าลง แขนข้างที่อยู่ตรงเอวซูเมิ่งขยับรัดให้เเน่นขึ้น ทำเอาเจ้าของเอวโวยวายหลายคราแต่พอเขาไม่ปล่อยเจ้าของเสียงก็เงียบไปเอง 

            …นี่ถือเป็นการลงโทษที่บังอาจไม่เรียกชื่อเขาตามที่ตนบอกไปครั้งที่แล้ว หึ

            ส่วนขบวนม้าราวสิบตัวที่ตามมาด้านหลังก็พลอยชะลอฝีเท้าตาม บางทีพอม้าของเจ้านายเร่งก็ต้องเร่งตาม จนบางครั้งถึงทางแยกแล้วเจ้านายเลี้ยวผิดดันไปเส้นทางที่อ้อมกว่า ถงฝูก็ขี่ไปเทียบเคียงม้าของซือหมิงคิดจะเตือนเรื่องเส้นทางแต่กลับได้สายตาดุดันกลับมาแทน จนทำให้ตนเองต้องถอยกลับมาติดตามอยู่เงียบ ๆ