บทที่ 34 (ต่อ)

 

บทที่ 34 (ต่อ)

 

ทหารนายหนึ่งที่รับหน้าที่โรยตัวเกาะเชือกลงสำรวจข้างล่างหน้าผาตามคำสั่งของซือหมิงตะโกนขึ้น เขาพึ่งไต่ลงไปไม่ถึงหนึ่งจั้ง(1จั้งประมาณ3.33เมตร)ก็พบกับสิ่งของชิ้นหนึ่งสะท้อนแสงมาเข้าตาจึงหยิบและให้คนส่งไปให้ผู้เป็นนายดู

…เป็นนกหวีดเหล็กห้อยพู่ที่ซือหมิงให้ซูเมิ่งไว้นั่นเอง!

“เจอของสิ่งนี้ที่ไหน!”

ซือหมิงเอ่ยเสียงแฝงความดุดันแต่น้ำเสียงนั้นติดแหบแห้งอย่างปิดไม่มิด สายตาจ้องมองนกหวีดในมือไม่ละสายตา

“ตรงบริเวณโขดหินที่ยื่นออกจากหน้าผา ไต่จากหน้าผาลงไปราวสองในสามจั้งพะยะค่ะ”

“ส่งคนลงไปตรวจสอบข้างล่างหน้าผาให้ละเอียด!” 

ซือหมิงสั่งการจบก็หันไปยังลูกน้อยคนสนิทเอ่ยเสียงดุดันแต่น้อยลงกว่าเมื่อครู่ 

“เรื่องที่ข้าให้ไปจัดการเป็นอย่างไรบ้าง”

“หลิ่งเอ้อรายงานกลับมาว่าพวกมันมีการเคลื่อนไหวปรกติพะยะค่ะ ยังรับงานทั่วไป แต่เมื่อวานนี้พวกมันส่งกำลังคนกลุ่มใหญ่ออกไปคราหนึ่ง ตอนนี้หลิ่งเอ้อเฝ้าติดตามกลุ่มนั้นอยู่ มีความเป็นไปได้สูงที่กองกำลังกลุ่มนั้นน่าจะเป็นกองกำลังเสริมรับงานเกี่ยวกับคุณหนูซูเมิ่งพะยะค่ะ” ถงฝูเอ่ยจบก็ก้มหน้าลงรอรับคำสั่ง

“ติดตามต่อไปและก็เรียกหลิ่งซานและหลิ่งซื่อกลับมา ยกเลิกภารกิจเดิมให้หมด ข้ามีอะไรสนุก ๆให้พวกเขาทำ”

สิ้นคำ ถงฝูก็เงยหน้าสบตาผู้เป็นนายอย่างแปลกใจ พอเห็นแววตาของซือหมิงก็ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ 

…งานอะไรหนา ที่ทำให้ชินหวังถึงขนาดเรียกหลิ่งซานกับหลิ่งซื่อซึ่งกำลังทำงานที่สำคัญยิ่งต่ออาณาจักรกลับมาพร้อมกัน และหากเขาเดามิผิดคงต้องเกี่ยวกับสำนักนักฆ่าพยัคฆ์เมฆาไม่มากก็น้อย ในอนาคตอันใกล้คงมีสิ่งเปลี่ยนแปลงมากมายเป็นแน่! 

 

ตอนนี้ฝั่งเมืองหลวงก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเช่นกัน ภายในท้องพระโรงในช่วงฤดูวสันต์อากาศหนาวเย็นแต่ภายในโถงกลับร้อนระอุ เหล่าเสนาบดีหลายฝ่ายโต้เถียงกันไม่หยุดจนกระทั่งผู้เป็นโอรสสวรรค์ส่งเสียงดังก้องเสียงโต้เถียงจึงเงียบหายไปได้

หัวข้อที่พวกเขากำลังโต้เถียงกันนั้นแบ่งขุนนางออกเป็นสองเสียงใหญ่ หนึ่งคือฝ่ายแม่ทัพไป๋และอีกฝ่ายคือเสนาบดีหานอดีตแม่ทัพ โดยเรื่องที่โต้เถียงกันก็คือปัญหาโรคระบาดที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านชายแดนฝั่งตะวันออกซึ่งโรคที่หมู่บ้านชายเเดนแห่งนี้นั้นมีต้นตอมาจากเสบียงอาหารที่ถูกส่งไปช่วยให้ชาวบ้านพ้นภัยแล้งตามปรกติเหมือนทุกปียามเข้าฤดูแล้ง แต่ครานี้หลังจากชาวบ้านแถบชายแดนได้เสบียงแล้วไม่นานก็เกิดท้องร่วงลามไปเกือบทั้งหมู่บ้าน และจากการตรวจสอบโดยข้าราชการของหมู่บ้านชายแดนพบว่าเสบียงที่ส่งไปไม่สะอาดไม่ได้คุณภาพจึงเป็นบ่อเกิดโรคที่ตอนนี้เริ่มลามไปที่หมู่บ้านใกล้เคียงแล้ว พอรู้เรื่องดังนั้นทำให้แม่ทัพไป๋ที่เป็นคนดูแลเรื่องการจัดส่งเสบียงในช่วงที่ฮ่องเต้ไม่อยู่จึงตกเป็นผู้ผิดโดยปริยาย 

ฝ่ายเสนาบดีหานนั้นร้องเรียนให้มีการเอาผิดแม่ทัพใหญ่ไป๋อย่างเหมาะสม แต่ก็มีบางส่วนไม่เห็นด้วยจึงเกิดการโต้เถียงก่อนหน้า การประชุมในท้องพระโรงยิงยาวรวดเดียวเช้าจรดเย็น ท้องฟ้ามืดไร้แสงจากดวงอาทิตย์แล้วร่างสูงใหญ่สมชายชาติทหารของไป๋หย่งคังจึงได้เหยียบลงพื้นที่จวน

“ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ฝ่าบาทว่าอย่างไรบ้าง?” 

หยางเฟยจินผู้เป็นฮูหยินรีบเร่งออกมาต้อนรับผู้เป็นสามีทันทีที่บ่าวเข้ามารายงานว่ารถม้าของเขามาแล้ว นางนั่งรอลุ้นอยู่ที่เรือนรู้สึกร้อน ๆหนาว ๆเพราะด้วยตอนเช้านางได้รู้ข่าวนี้พร้อมสามีเรื่องเสบียงที่หย่งคังส่งไปชายแดนมีปัญหา แล้วไหนจะเรื่องที่บุตรีคนเดียวของตระกูลไป๋สายหลักหายตัวไปขณะขี่ม้าอยู่ในป่านั่นอีกล่ะ ด้วยเหตุการณ์เหล่านี้ทำให้คนทั้งตระกูลไป๋ไม่มีใครอยู่เป็นสุข บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกเศร้ายังมิทันจางหายก็ถูกซ้ำเติมอีกครั้งอย่างหนัก

“เรียกเหิงซานไปพบข้าที่ห้องหนังสือ! …”

“ว้าย! ท่านพี่” 

ยังไม่ทันที่หย่งคังได้พูดจบร่างหนาก็วูบจนเกือบล้มหัวฟาดพื้นยังดีที่บ่าวผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆช่วยกันรับไว้ทัน แต่คนในอ้อมแขนตอนนี้นั้นไม่ได้สติแล้ว 

“ไปสิ! พาท่านพี่ไปพักที่ห้องแล้วเจ้า!ไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้ แล้วก็เจ้าไปตามคุณชายมา”

ไป๋หย่งคังถูกหามไปที่ห้องนอนส่วนตัวที่อยู่ข้างห้องหนังสือ หมอประจำตระกูลถูกไปเข้ามาตรวจดูอาการจากนั้นก็สั่งให้บ่าวนำรายการชื่อสมุนไพรออกไปซื้อเพื่อมาต้มยา โดยทั้งหยางฮูหยินและไป๋เหิงซานที่ถูกเรียกให้มาดูอาการผู้เป็นบิดาต่างเฝ้ารออยู่ในห้องไม่ไกล และจากคำกล่าวของหมอประจำตระกูลที่บอกว่า หย่งคังไม่ได้เป็นอะไรมากที่เป็นลมไปเพราะเกิดจากความเครียดสะสมและพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้ร่างกายอ่อนเเอ และยิ่งวันนี้ทั้งวันไม่มีอาหารตกถึงท้องจึงเป็นไข้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก เพียงให้พักผ่อนให้มากแล้วก็กินยาต้มตามที่สั่งไปก็เพียงพอแล้ว

พอเห็นว่าผู้เป็นบิดายังไม่ฟื้นเหิงซานจึงขอไปส่งท่านหมอกลับ ใบหน้าของคนภายในจวนนั้นไม่มีใครมีรอยยิ้มเลยสักคนตลอดทางที่เดินผ่านมา โดยผู้เป็นหมอนั้นก็ได้เเต่ส่ายหน้าให้กับโชคชะตาที่ถูกลิขิตจากสวรรค์ลำพัง 

ในเมืองหลวงนี้ใครไม่รู้บ้างว่าตระกูลไป๋กำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ทั้งข่าวที่บอกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋หายสาบสูญจนป่านนี้ผ่านมาจะครบเจ็ดวันยังไม่มีใครพบบ้างจึงว่าคุณหนูซูเมิ่งน่าจะไม่น่ามีชีวิตรอดแล้ว เพราะนั่นคือป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่าสตรีในห้องหออ่อนแอนางหนึ่งนั้นยากที่จะสามารถหนีรอดจากการตกเป็นอาหารของพวกมันได้ แล้วไหนจะข่าวลือในแวดวงชั้นสูงที่เพิ่งจะแพร่กระจายเมื่อกลางวันนี้อีกล่ะ ที่ว่าท่านแม่ทัพใหญ่ไป๋ถูกปลดออกจากตำแหน่งและถูกริบกำลังทหารทั้งหมดไป

และจริงอย่างที่ท่านหมอคิด กาลผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยามหย่งคังก็ฟื้นได้สติ ใบหน้ามองคล้ำและดูแก่ขึ้นกว่าเดิมจากอาการนอนไม่หลับของตนทำให้ผู้มาพบเห็นต่างอยากหลั่งรินน้ำตา เขาไม่รอให้กำลังกายตัวเองกลับมาครบทันที่เห็นหน้าผู้เป็นฮูหยินก็เอ่ยถามหาบุตรชายของตนทันที พอเหิงซานเข้ามาในห้องนอนอดีตแม่ทัพใหญ่ก็ไล่ทุกคนให้ออกไปในห้องจึงเหลือเพียงชายชาตรีสองคน เวลาผ่านไปราวชั่วก้านธูปหนึ่งน้ำเสียงแหบแห้งก็ดังขึ้น

“หาน้องเจอหรือไม่?”

สองสายตาสบกันสื่อความหมาย บรรยากาศภายในห้องหม่นหมองลงเท่าตัวทันตา

“ลู่ซานกำลังเร่งตามหาอยู่ขอรับ น้องต้องไม่เป็นอะไรท่านพ่อไม่ต้องเป็นกังวลไป”

เหิงซานมองไปที่ใบหน้าที่คล้ายตนเอง ใจเขาแทบแหลกสลายเมื่อรู้เรื่องเสบียงอาหารที่ส่งไปที่หมูบ้านชายแดนซึ่งผู้เป็นบิดารับผิดชอบอยู่เกิดปัญหา นั่นทำให้เขารีบเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงแทบจะทันทีและให้ลู่ซานรับหน้าที่ตามหาซูเมิ่งต่อ จนถึงเวลานี้ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้หลับตาพักผ่อนเช่นกันแต่เขาก็ต้องเข้มแข็งเข้าไว้จะมาเจ็บป่วยอีกคนไม่ได้

“รุ่งเช้าข้าต้องเดินทางไปหมู่บ้านชายแดนเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เจ้าอยู่ทางนี้ฝากตระกูลไป๋ให้เจ้าดูแลด้วย” 

หย่งคังเบือนหน้าหลบสายตาผู้เป็นบุตรชาย เพราะเขาไม่อยากเห็นแววตาเศร้านั้น

“ไม่ได้นะท่านพ่อ ร่างกายท่านควรพักผ่อน ส่วนเรื่องนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ลูกเถอะนะขอรับ ส่วนท่านก็อยู่เมืองหลวงดูแลตระกูลไป๋” 

พอได้ฟังดังนั้นคราแรกหย่งคังก็คิดจะค้านเพราะเรื่องนี้เกิดเพราะตน แต่พอหันกลับมาสบกับดวงตาฉายความมาดมั่นจึงเงียบปากลงพยักหน้าเบา ๆ

“งั้นเรื่องที่ท่านพ่อถูกปลดจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ก็เป็นเรื่องจริงหรือขอรับ”

“ใช่ ปลดจากตำแหน่งเป็นการชั่วคราวเท่านั้น เป็นข้าที่ขอให้ฝ่าบาทปลดข้าออกจากตำแหน่งนี้เอง” 

ไป๋หย่งคังพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ เพื่อให้เรื่องที่โต้เถียงนี้จบลงเขาจึงยอมสละตำแหน่งตนเพื่อแลกกับการตรวจสอบความจริงด้วยตัวเอง หากเขาสามารถหาหลักฐานมาได้ว่าโรคระบาดที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านชายแดนไม่ได้เกิดจากเสบียงรอบที่เขาส่งไปจริงเขาก็มีสิทธิ์ได้ตำแหน่งและอำนาจเดิมคืน แต่หากไม่ใช่เพียงถูกริบตำแหน่งอาจไม่พอ และไป๋หย่งคังจะไม่ยอมไม่เป็นเช่นนั้นแน่ เขามั่นใจว่าเสบียงอาหารที่ส่งไปปรกติไม่น่าจะเป็นอย่างที่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่นั่นรายงานเป็นแน่ ซึ่งนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้เขาต้องยอมเเลกเพื่อให้ได้ไปตรวจสอบเอง ตอนนี้หลักฐานทุกอย่างบ่งชี้ว่าเขาผิดอย่างไม่อาจแก้ตัวได้ และเรื่องเสบียงนี้ก็ประจวบเหมาะมาเกิดในช่วงเวลาที่ฝ่าบาทไม่อยู่เสียด้วย

“ข้าต้องหาหลักฐานมาให้ได้ ไม่ว่าใครคิดจะทำอะไรพวกมันไม่มีทางทำสำเร็จแน่”

“เจ้าอย่าได้มั่นใจไป ทวนเปิดเผยหลบหลีกง่าย เกาทัณฑ์ลับยากระวัง  ขอให้เจ้าพึงสำนึกไว้ตลอดเวลาและห้ามประมาทศัตรูเป็นเด็ดขาด และไม่ว่าอย่างไรชีวิตตนเองนั้นสำคัญสุดตระกูลไป๋ไม่อาจสูญเสียไปได้มากกว่านี้แล้ว”

พูดไปน้ำเสียงพลันสั่นเครือเกินควบคุมเมื่อนึกถึงบุตรีที่ป่านนี้ไม่รู้เป็นตายอย่างไร และอดที่จะโทษร่างกายตนที่มาเจ็บป่วยในเวลาวิกฤติเช่นนี้

“ลูกเข้าใจขอรับ ส่วนเรื่องนักฆ่าครานี้เป็นคนของสำนักพยัคฆ์เมฆาขอรับซึ่งน่าจะได้รับคำสั่งมาจากคนผู้นั้นอีกที พวกมันกัดไม่ปล่อยจริง ๆ”

คนผู้นั้นที่เขาเอ่ยถึงคือคนของเสนาบดีหานนั่นเอง พวกเขาสืบจนรู้แล้วว่าคนที่ลักพาตัวซูเมิ่งไปคราก่อนคือคนพวกนี้ ช่วงนี้กำลังรวบรวมหลักฐานเพื่อผิดอีกฝ่ายแต่ระหว่างนี้ก็มีตอกกลับไปบ้าง และไม่คิดว่าพวกมันจะลงมือถึงขนาดจ้างวานสำนักนักฆ่าที่ไม่ขึ้นตรงกับอาณาจักรใดเข้ามา ทำให้พอตนสืบจนรู้ว่าเหตุการณ์จราจลที่งานล่าสัตว์ครานี้คือฝีมือของสำนักนี้แล้วไม่สามารถสืบต่อได้และไม่มีอำนาจพอจะโต้กลับเสียด้วย ครานี้ถือว่าพวกมันลงแรงไปมากจริง ๆคาดว่าคงหวังปั่นหัวคนตระกูลไป๋หันเหความสนใจมาที่การตามหาซูเมิ่ง หากพวกเขาจัดการวิกฤติครั้งนี้ไม่ได้มีหวังตระกูลไป๋เหลือแต่ชื่อเป็นแน่

“เจ้าต้องตามน้องกลับมาให้ได้นะ มิคิดเลยว่าพวกมันจะหาช่องโหว่จัดการซูเมิ่งได้”

ทั้งน้ำเสียงและท่าทางเศร้าสลดนั้นออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจจริงของผู้เป็นบิดา หลังจากการหายตัวไปครั้งก่อนของซูเมิ่ง เขาก็พยายามปกป้องนางอีกทั้งพยายามกีดกั้นไม่ให้นางมารู้เห็นเรื่องอันตรายนี้แล้ว ทว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดก็ไม่อาจต้านทานพยันอันตรายได้ 

…ตอนนี้เขาชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่าสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดนั้นจะเป็นปกป้องหรือทำลายนางกันแน่