ไออุ่นแห่งรัก [1]

ชายหนุ่มกำลังเดินเตะเท้าเปล่าออกจากอำเภอ หลังเซ็นต์ใบหย่าเลิกกับภรรยา เขาพยายามคลี่คลายความเครียดดราม่ามาหลายวัน หลังจากเมื่อได้รู้ว่า จิตสุภา ซึ่งแต่งงานนอนเตียงเดียวกัน แอบมีชู้ลับหลังเขา

ชวกร (ชะ-วะ-กอน) ส่ายหัวตบมือหนาเข้าที่หน้าผากอย่างเหนื่อยหน่าย ความร้อนจากหน้าผากแผ่กระจาย เมื่อใช้ความคิดมาหนักหน่วงพอสมควร เห็นทีจะต้องได้เวลาหยุดพักผ่อน เพื่อให้ตัวเองหมดทุกข์เสียที...

จิตสุภาเดินตามหลังชวกอนออกมา เพื่ออยากจะขอความมีน้ำใจดีๆ กับชวกรอีกครั้ง แววตาเธออยากจะขอโทษ และอยากจะขอโอกาสเขา เพื่อขอคืนดีแม้ว่าจะถูกศาลสั่งให้เซ็นต์ใบหย่า เธอยอมรับว่า สถานการณ์ตอนนั้นอารมณ์พาไป และสถานการณ์ตอนนี้ก็บังคับให้เธอทำ...

“ชวกร!!!” จิตสุภาเดินตามหลังอดีตสามีซึ่งเดินห่างรำไร เขากำลังจะไปยังที่จอดรถ เพื่อพาตัวเองออกจากอำเภอนี้

ชายหนุ่มไม่อยากจะพลิกกายหันไปเจออดีตภรรยา ซึ่งเขาเคยรักและเคยร่วมลับนอน ความสุขที่ผ่านมา มันคงเป็นเพียงแค่ความฝันที่มีความสุขที่สุด แต่เมื่อเขาตื่นมาก็ได้พบความจริงว่า ภรรยาเขาไม่ได้เป็นเมียที่แสนอบอุ่นอีกต่อไป เธอมีชู้กับชายอื่น ยามเขาไปทำงาน และขอเงินเขาเพื่อไปอยู่กับชายชู้...

“ชวกร...ได้โปรดเถอะ เรากลับมาคืนดีกันเถอะนะ” จิตสุภาเร่งฝีเท้าเพื่อวิ่งเข้าไปหาชวกร แต่ช้าไปเมื่อชายหนุ่มขึ้นรถยนต์ญี่ปุ่นส่วนตัวได้ เขารีบสตาร์ทเครื่องยนต์ขับออกจากที่นี่ทันที เพื่อมิให้ต้องบังคับพวงมาลัยชนจิตสุภา ด้วยความเกลียดชัง

ชวกรกำลังเคร่งเครียดไม่อยากจะพบกับจิตสุภาอีกต่อไป ความเร็วของเครื่องยนต์เพิ่มทวี กำลังพาเขาออกไปให้ห่างไกลจากอำเภอ ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านหลังเดียวกับจิตสุภา หรือสถานที่ใดก็ตามเพื่อรำลึกถึงภรรยาเก่าอีกต่อไป

******

ระหว่างความเร็วของรถวิ่งออกไป ฝ่าความเลวร้ายของพายุและสายฝนเริ่มโปรยปราย ชายหนุ่มมิได้ลดความเร็วลง แต่เมื่อทางข้างหน้าเริ่มจะมองไม่เห็นเขาจึงเริ่มชะลอ สายฝนยิ่งเทหนักลงมาจนหน้าปัดน้ำฝนไม่อาจทำงานได้เต็มที่ มองทางข้างหน้าเห็นรำไร...

มีเสียงดังขึ้นหน้ารถ ราวกับเขาชนอะไรบางอย่าง ฝ่าเท้าขวากระทืบเบรกอย่างแรงเพื่อมิให้ต้องไปเหยียบอะไรซ้ำ... ชายหนุ่มรู้สึกตกใจว่าเขาชนอะไรไปหรือเปล่า สายฝนยังคงเทกระหน่ำหนัก จึงเริ่มตัดสินใจไปหยิบร่มหลังพนักนั่ง ลงจากรถเพื่อไปดูว่าเขาชนกับอะไรไปหรือเปล่า?

รถยนต์วิ่งมาด้วยความเร็วสูงผ่านเขาไปหลายคัน เพราะเขาวิ่งอยู่เลนกลาง ชายหนุ่มรู้สึกตกใจมากที่เขาพบว่า เขาขับรถชนผู้หญิงคนหนึ่งในชุดดำ ชวกรตกใจมากว่าความเร็วของรถยนต์ซึ่งเขาขับมา อาจฆ่าเธอก็ได้ ชายหนุ่มรีบวิ่งกลับเข้าไปที่ตัวรถ เพื่อไปหยิบมือถือ

“ฮัลโหล...ขอหน่วยกู้ชีพด่วนเลยครับ ผมอยู่ที่ถนน...” ชวกรรีบให้รายละเอียด เพื่อหาทางช่วยชีวิตหญิงสาวนิรนามในชุดดำคนหนึ่ง หวังว่าเธอจะไม่ตาย เขายิ่งไม่อยากเจอข้อหาฆ่าคนโดยไม่ได้เจตนา เพราะมันเป็นอุบัติเหตุ เขาไม่อยากรู้สึกผิดในยามที่รู้สึกแย่เพียงนี้

หน่วยกู้ชีพนำร่างไร้สติของเธอขึ้นเปลห่ามเข้ารถ เพื่อพาไปร.พ. ตำรวจผู้รับคดีบอกให้เขาตามไปด้วย ชวกรเห็นว่าเขาไม่ได้มีธุระอะไรวันนี้ คิดว่าน่าจะไปดูอาการหญิงสาวชุดดำเสียหน่อยก็ดี ตำรวจไม่ได้เอาผิดกับเขา เพียงแต่อยากจะให้เขาไปดูอาการ เพื่อติดตามหาญาติมาดูแลหญิงสาวคนนี้ต่อไป...

ชวกรจึงขับรถไปถึงร.พ. ตามหลังหน่วยอาสากู้ชีพ พาเธอเข้าห้องฉุกเฉิน ชวกรรออยู่นอกห้องฉุกเฉินเพื่อรอทราบอาการของหญิงสาวชุดดำคนนั้น เขาเพิ่งจะทราบชื่อเธอว่า “กชนันท์” (กด-ชะ-นัน) จึงได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้เธอต้องพิการหรือเสียชีวิตเลย

สามชม.ให้หลังเมื่อแพทย์ออกมาพบกับตำรวจ เพื่อบอกรายละเอียดที่เหลือ ตำรวจมีสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจากไป

“เธอปลอดภัยแล้วครับ ยังไงก็ตามผมจะลองพยายามติดต่อญาติคนไข้ดู ยังไงก็ขอบคุณคุณที่ช่วยติดต่อหน่วยกู้ชีพ พาเธอมาส่งร.พ.”

“ขอบคุณครับ ผมเข้าไปเยี่ยมเธอได้แล้วนะครับ” ชวกรถามอย่างสุภาพ ตำรวจหนุ่มกล่าวน้ำเสียงขันแข็งว่าเขาเข้าไปได้ หลังจากนั้น จึงสวมหมวกของตนเดินตบเท้าออกไป เพื่อทำหน้าที่ของตนกลับไปเขียนรายงาน

******

ชวกรเปิดประตูห้องฉุกเฉิน เพื่อเข้าไปดูอาการของกชนันท์ จากการขับรถชนของเขา ทำให้ขาซ้ายของเธอหัก ตอนนี้เย็บปากแผล เข้าเฝือกเรียบร้อยแล้ว ต้องใช้เวลากว่า 6 เดือน จึงจะถอดเฝือกออกไปได้

ชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆ หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงพักฟื้นพิเศษ เพราะยังไม่แน่ใจว่าเธอจะฟื้นเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ ว่าแพทย์บอกว่า เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว เขารู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้ฆ่าคนตายโดยไม่ได้ตั้งใจไปเสียก่อน

หญิงสาวเริ่มเหม่อ ส่ายหัวอย่างมึนงง พลางขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ร้องเอื้อนเอ่ยไม่เป็นศัพท์ รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นเจ็บแปลบที่ขาซ้าย ราวกับจะหลุดเป็นชิ้นๆ ดวงตาค่อยๆ กระพริบถี่แต่ลืมตาไม่ขึ้น...

ชวกรได้ยินเสียงเธอดังแผ่ว เขาจึงพยายามจับหัวไหล่เธอเบาๆ เพราะกลัวจะเจ็บปวด พลางเรียกชื่อเธอให้รู้สึกตัว

“คุณกชนันท์ครับ... คุณกชนันท์...?” ชวกรพยายามเรียกให้เธอฟื้นขึ้นมา หญิงสาวค่อยๆ ยกมือมาจับที่ศีรษะตน เพราะมันจะปวดหัวมึนชาสลับกันไป บอกอารมณ์ตอนนี้ไม่ถูกนอกจากรู้สึกไม่สบายตัว

“หิวน้ำจัง” เธอเปรยขอ เพราะรู้สึกริมฝีปากบางแห้ง กลืนน้ำลายยากลำบากฝืนคอไปหมด ชวกรจึงรีบไปหยิบแก้วน้ำใส่หลอด เพื่อส่งให้เธอดูดดื่ม

แววตาชายหนุ่มมองเธอด้วยความเป็นห่วง เขาไม่คิดว่า แค่การชนแค่ครั้งเดียว ทำให้เธอต้องลำบากย่ำแย่เพียงนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ หลังจากเสียใจเรื่องการหย่ากับจิตสุภา

“นี่ฉันยังไม่ตายรึ?” เธอเปรยด้วยความผิดหวัง หลังจากลืมตาตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงคลื่นโซน่าตรวจความดันและการเต้นของหัวใจ ภายในห้องพักฟื้นร.พ. สายตาหันไปมองรอบด้าน พบสายน้ำเกลือ และรายละเอียดศัพท์ทางแพทย์มากมาย แววตารู้สึกปวดร้าวผิดหวังสุดใจ...

“ครับ คุณกชนันท์ คุณยังไม่ตายครับ... แต่อาจจะเดินลำบากหน่อยที่ขาซ้ายคุณหัก แต่ถ้าดูแลดีๆ ก็คงจะหายดีเป็นปกติ...” ชวกรพยายามคุยกับเธอเพื่อให้ได้สติ ความจริงเขาควรจะไปเรียกหมอให้มาดูแลอาการ แต่มือหนึ่งหญิงสาวคว้าเขาไว้แน่น

“ฉัน... ฉันไม่อยากอยู่ร.พ. ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่...” กชนันท์เม้มปากแน่น เพราะเธออยากให้เขาพาเธอขึ้นรถเข็น พาเธอขึ้นดาดฟ้า เพื่อฆ่าตัวตายให้ได้...

“ไม่ได้นะครับ ผมจะไปเรียกหมอ คุณอาจจะละเมอหรือเพ้อเพราะพิษไข้ ตอนฝนตกผมเป็นคนขับรถชนคุณ คุณกชนันท์จะตายไม่ได้นะครับ ผมจะพยายามติดต่อหาญาติมาพบคุณ...” ชวกรพยายามให้กำลังใจแก่เธอ เพื่อให้เธอมีชีวิตอยู่

เขาสิ ควรจะตายเสียให้ได้ หลังจากหย่ากับจิตสุภา เพราะแค่หย่ามันไม่ได้หมายความว่า ภรรยาเก่าจะไม่พยายามติดตามค้นหาเขา... กชนันท์ส่ายหัวไม่ยอมรับความหวังดีจากชวกร เธอยังคงยืนยันจะทำตามที่ตัวเองพูดเหมือนเดิม

“ฉันไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้ว ฉันอยากตายเสียให้พ้นๆ ช่วยพาฉันขึ้นดาดฟ้าเถอะนะคะ ฉันอยากฆ่าตัวตาย” หากชายไร้ชื่อเบื้องหน้า ไม่ยอมช่วยเหลือพาเธอไป เธอไปเองก็ได้... กชนันท์หายใจเหนื่อยหอบ แต่ยังพยายามจะใช้มือถอดสายช่วยชีวิต และสายน้ำเกลือ เพื่อพาตัวเองลงจากเตียง

ชวกรพยายามจะห้าม แต่สายไปเมื่อเธอลงจากเตียงได้แล้ว แต่เพราะขาซ้ายหักเข้าเฝือก ทำให้เธอทรุดลงแทบกองฟื้น เดินอย่างยากลำบาก ชายหนุ่มจึงวิ่งออกไปนอกห้องเพื่อเรียกหมอให้เข้ามาดูอาการเธอ

“ทำไมคนไข้ลงจากเตียงแบบนั้นล่ะครับ?”

“ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมา เธอพยายามจะไปดาดฟ้าเพื่อฆ่าตัวตาย ผมห้ามเธอแล้วครับหมอ” แพทย์ผู้มีประสบการณ์จึงบอกให้พยาบาลพยุงหญิงสาวขึ้นมานอนบนเตียง แต่ท่าทางเธอจะดื้อรั้นและพูดยาก พยาบาลสามคนจึงช่วยกันบังคับให้เธอกลับไปนอนพักฟื้นเหมือนเดิม มันเป็นหน้าที่ของพวกเธอ เมื่อเจอคนไข้ประเภทนี้...

สายรัดเตียงถูกใช้มาเพื่อมิให้เธอดิ้นรน หรือทำอะไรตามใจชอบ เพราะมันจะไม่ดีต่อผลการรักษา หญิงสาวถูกมัดมือ และถูกรัดอยู่บนเตียง และเฝือกก็ต้องเข้าที่เหมือนเดิม รู้สึกเมื่อยตัวและเจ็บปวดไปหมด เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ และอยากตายเสียให้พ้นๆ

ชวกรไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับกชนันท์ ทำไมเธอพยายามฆ่าตัวตาย หรืออาจจะตั้งแต่จงใจวิ่งไปตัดหน้ารถเขา ซึ่งมาด้วยความเร็วเพื่อชนเธอให้ตายเสีย หรือเมื่อรู้ว่าตัวเองยังอยู่ ก็ยังจะพยายามไปดาดฟ้า เพื่อตกลงมาตายเสียจริงๆ เธอทำไปเพื่ออะไร?

******