บทที่ 62 รถขนเสบียงที่ถูกปล้น

บทที่ 62

รถขนเสบียงที่ถูกปล้น

            วันนี้ลูกค้าก็แน่นร้านเหมือนอย่างทุกที

            ฝั่งร้านค้าขายส่งก็มีออเดอร์เข้ามาเรื่อยๆ

            เรียกได้ว่าเป็นช่วงเฟื่องฟูของโรงเตี๊ยมตระกูลจางก็ว่าได้!

            ช่วงเย็นของวันหนึ่ง หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายออกร้านแล้ว ทุกคนกำลังช่วยกันเก็บร้านและเช็ดโต๊ะ

            ตงตงดีดลูกคิดทำบัญชีรายวันที่โต๊ะคิดเงิน

            ประตูหน้าร้านยังไม่ทันจะปิด บนหน้าถนนก็เกิดเสียงเอะอะผสานกับเสียงฝีเท้าม้าควบผ่านหน้าร้านด้วยความเร็วรี่

            “หลบไป หลบไป!”

            “หลีกทางหน่อย!!”

            ด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนวิ่งออกมายืนดูเหตุการณ์ที่หน้าร้าน

            จังหวะนั้นเอง ทหารของสำนักราชองครักษ์หลวงที่กำลังเดินออกตรวจตราในช่วงเย็น จับกลุ่มซุบซิบกันข้างถนน

            “รถขนเสบียงของพี่เหิงนี่น่า?”

            พี่เหิงในที่นี้ก็คือเหิงเจา ชายร่างใหญ่หน้าโฉดที่เป็นลูกค้าขาประจำของโรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            ราวๆ สองเดือนก่อน เหิงเจาคนนี้ขอเหมาไข่เยี่ยวม้าและกุนเชียงก่อนออกเดินทางไปส่งเสบียงให้กับหมู่บ้านหลวงทางเหนือ

            ตงตงจำได้แม่น

            “ไม่ผิดแน่ นั่นคือรถขนเสบียงของพี่เหิง” ชายคนหนึ่งยืนยัน

            “เขากลับมาแล้วหรือ คราวนี้กลับมาช้านะ” 

            “พวกเจ้าไม่คิดว่าแปลกๆ หรือ รถขนเสบียงกลับมาแค่คันเดียว ซ้ำยังเร่งรีบขนาดนั้น เกรงว่าจะมีคนเจ็บอยู่ในรถม้า แล้วก็…”

            ชายคนนั้นพูดไม่จบประโยคก็เม้มปากแน่นสนิท

            สักครู่หนึ่ง ชายอีกคนก็กล่าวว่า “ชาวบ้านปล้นรถขนเสบียงแบบนี้ทุกปี แต่จากสภาพรถม้าที่ยับเยิน ครั้งนี้น่าจะสาหัสมากทีเดียว”

            “ความอดอยากจากภัยแล้งช่างน่ากลัว ทำให้ชาวบ้านผลันตัวมาเป็นโจร”

            “นั่นสินะ” 

            พูดมาถึงตรงนี้ เหล่าทหารที่ยืนซุบซิบกันข้างถนน ต่างก็ทอดถอนใจออกมา

            คงเห็นว่าตงตงมองตามหลังรถม้าคันนั้นด้วยสายตาเป็นห่วง จางไคเฮ่อที่ยืนข้างๆ วางมือบนศีรษะเล็กๆ ของบุตรสาว ก่อนจะพูดขึ้น

            “เป็นเรื่องปกติกับรถขนเสบียงของราชสำนัก สมัยที่ข้าเป็นทหาร ก็เจอเหตุการณ์ปล้นเสบียงอยู่บ่อยครั้ง เหิงเจาคนนั้นวรยุทธ์ไม่เลว น่าจะไม่เป็นอะไร”

            ตงตงดึงสายตากลับมามองบิดา “ข้าก็แค่กลัวว่าจะไม่มีใครมาเหมาไข่เยี่ยวม้าเจ้าค่ะ”

จางไคเฮ่อส่ายหน้าพลางยิ้มน้อยๆ

            บุตรสาวของเขามักเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่นเสมอ แม้ว่าคนคนนั้นจะเพิ่งเจอแค่ครั้งสองครั้ง

            …..

            …..

            ลานกว้าง หน้าสำนักราชองครักษ์หลวง

            ทันทีที่รถม้าจอดสนิท เหิงเจากระโดดลงจากห้องโดยสารของรถม้า เลิกม่านหลังรถขึ้นแล้วตะโกนว่า “มีคนเจ็บ!”

            เหล่าราชองครักษ์หลวงที่อยู่บริเวณนั้นช่วยกันหามคนเจ็บลงจากรถม้า เข้าไปรักษาในอาคารหลัง 

            ตอนที่กำลังนำคนเจ็บคนสุดท้ายออกมา

            ชายคนหนึ่งท้วงว่า “พี่เหิง นี่มันคนนอก?”

            “ข้ารู้ กฎของสำนักราชองครักษ์หลวงคือห้ามพาคนนอกเข้ามา แต่เด็กคนนี้เป็นข้อเว้น เขาช่วยข้าและคนอื่นๆ เจ้ารีบพาเขาเข้าไปรักษาเถอะ ข้าจะรายงานกับท่านเว่ยเอง” เหิงเจารัวเสียงพูด

            “ได้ขอรับ”

            เมื่อพาคนเจ็บทั้งหมดมายังหน่วยแพทย์ ซึ่งเป็นอาคารขนาดกลางที่อยู่ด้านหลังของอาคารใหญ่

            อาคารนี้เน้นการใช้งานเป็นหลักจึงไม่มีของตกแต่งมากนัก ข้าวของทุกชิ้นล้วนเรียบง่าย

            มิหนำซ้ำ ประตูและหน้าต่างก็เปิดกว้างเพื่อให้อากาศถ่ายเทอยู่ตลอด 

            ทหารหน่วยราชองครักษ์หลวงที่ร่วมเดินทางไปกับเหิงเจา หากนับรวมคนขับรถม้าแล้วมีทั้งสิ้น 10 คน

            แต่ที่กลับมามีเพียง 5 คน รวมเด็กหนุ่มแปลกหน้าอีก 1 คน

            คนหายไปครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

            การปล้นครั้งนี้คงดุเดือดมากแน่ๆ 

            “รถม้าขนเสบียงถูกปล้นเป็นประจำทุกปี แต่ไม่เคยเกิดเหตุรุนแรงที่ทำให้มีคนตายหรือเจ็บสาหัสแบบนี้มาก่อน เหิงเจา เจ้าต้องเขียนรายงานส่งท่านเว่ยแล้วละ”

            ระหว่างกำลังรักษาคนเจ็บ แพทย์ประจำหน่วยกล่าวขึ้นมา

            “เข้าใจแล้ว” เหิงเจาตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

            “มา เจ้าเองก็ต้องรักษา”

            “อืม”

            เมื่อรักษาคนเจ็บเสร็จเรียบร้อย แพทย์ทุกคนกำลังเก็บเครื่องไม้เครื่องมือ ตอนนั้นเองเสนาธิการเว่ยจ้งก็เดินเข้ามา

            ทหารราชองครักษ์ที่อยู่ในห้อง รวมถึงผู้บาดเจ็บ ต่างประสานมือก้มศีรษะให้เว่ยจ้งเป็นการเคารพ 

            ยกเว้นแต่เพียงเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่นอนราบอยู่บนเตียงเพราะยังไม่ได้สติ

            เว่ยจ้งสั่งให้คนเจ็บนอนลงบนเตียงเหมือนเดิม แล้วเดินเข้ามายืนที่เตียงของเด็กหนุ่ม ใช้นิ้วอังใต้จมูกเพราะดูเหมือนหน้าอกของเด็กหนุ่มไม่ได้ขยับขึ้นลง เลยเข้าใจว่าไม่หายใจแล้ว

            แต่ความจริง เด็กหนุ่มยังหายใจอยู่

            “รายงานมา” เว่ยจ้งบอก

            “ข้าน้อยทำงานบกพร่อง ทำให้สหายล้มตายและบาดเจ็บจำนวนมาก ขอท่านเสนาธิการเว่ยโปรดลงโทษ”

            เหิงเจารีบคุกเข่าลงตรงหน้าเว่ยจ้งด้วยสำนึกผิด

            คณะการเดินทางครั้งนี้เหิงเจาเป็นหัวหน้า

            เมื่อผู้ร่วมเดินทางบาดเจ็บล้มตาย ผู้เป็นหัวหน้าต้องรับผิดชอบ

            “ลุกขึ้นมา สำคัญกว่าการลงโทษเจ้า คือต้องตรวจสอบข้อเท็จจริงเรื่องนี้” เว่ยจ้งบอก  

            “ขอรับ”

            เหิงเจาลุกขึ้น ก่อนจะรายงานว่าระหว่างทางขนส่งเสบียงไปยังหมู่บ้านหลวง รถม้าขนเสบียงถูกปล้น 2 ครั้งทั้งขาไปและขากลับ

            ถูกปล้นรอบแรกไม่รุนแรงนัก เพราะโจรเหล่านั้นเป็นเพียงชาวบ้าน ใช้เครื่องมือทำเกษตรเป็นอาวุธ เหิงเจาและทุกคนจึงคุ้มกันเสบียงนำไปส่งหมู่บ้านหลวงได้อย่างลุล่วง

            ถูกปล้นรอบสองคือตอนขากลับ คราวนี้เป็นโจรมากฝีมือ อาวุธที่ใช้มีทั้งดาบและหน้าไม้

            เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ เว่ยจ้งขมวดคิ้วด้วยรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

            ว่าตามตรง ขากลับจากส่งเสบียง ภายในรถม้าจะว่างเปล่า แม้แต่ชาวบ้านยังรู้กันดี ดังนั้นรถม้าขนเสบียงจะไม่ถูกปล้นรอบสอง

            ถ้าอย่างนั้นแล้ว…

            เว่ยจ้งหรี่ตามองมาที่เด็กหนุ่มหน้าตาคมคายที่ยังนอนหมดสติ  

            “เจ้าไปเจอเขาที่ไหน”

            “ในป่าทางแยกระหว่างหมู่บ้านหลวงกับทางไปเมืองซินหยานขอรับ เขาเข้ามาช่วยรถม้าของข้าน้อย”

            พื้นที่ทางเหนือส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ราบสูงและเต็มไปด้วยป่าทึบ จะมีเพียงถนนสายเล็กอันเป็นเส้นทางสำหรับให้รถม้าวิ่งผ่านเท่านั้น

            “อธิบายเหตุการณ์อย่างละเอียดอีกรอบ”

            เว่ยจ้งสั่งเช่นนั้น เหิงเจาก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดใหม่ กระทั่งมาถึงช่วงที่พบเจอเด็กหนุ่ม

            ตอนขากลับ เมื่อรถม้าขนเสบียงวิ่งมาถึงทางแยก จู่ๆ ก็มีลูกศรพุ่งเข้าใส่ จากนั้นโจรปิดหน้าจำนวน 5 คนก็เข้ามาโจมตีและทำลายรถม้า

            โจรกลุ่มนี้อาวุครบมือและโจมตีดุดัน แน่นอนว่าไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป แต่คล้ายกับทหารที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี 

            ระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างโรมรันกันอยู่นั้น เด็กหนุ่มคนนี้ก็กระโดดเข้ามา ช่วยเหิงเจาที่กำลังจะโดนดาบยาวเสียบทะลุท้อง

            ทุกอย่างวุ่นวายมากจนจับทางไม่ถูก

            รู้ตัวอีกที ตรงหน้าก็มีคนบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก ไม่เพียงทหารราชองครักษ์หลวง โจรพวกนั้นก็ตายไปสองคน  

            “นี่ไม่ใช่การปล้นขนเสบียง” เว่ยจ้งพึมพำหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ 

            “ขอรับ?”

            เหิงเจาทำหน้าไม่เข้าใจ

            “แรกเริ่มโจรพวกนั้นพุ่งเป้ามาที่รถขนเสบียงใช่หรือไม่”

            “ใช่ขอรับ”

            “ข้าเดาว่าโจรพวกนั้นคงเข้าใจผิด คิดว่าพวกเจ้าให้เด็กคนนี้ซ่อนตัวในรถม้า”

            “ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นไปได้?” 

            “ตามหลักแล้ว แม้แต่โจรภูเขาก็ไม่ปล้นรถขนเสบียงที่ว่างเปล่า แล้วทำไมโจรกลุ่มนี้ถึงทุ่มสุดตัวจนทำให้พวกเดียวกันล้มตายเพียงแค่ปล้นรถม้าที่ว่างเปล่า ข้อสังเกตอีกอย่าง ตอนต่อสู้กัน พวกเจ้าสังเกตหรือไม่ โจรพวกนั้นพุ่งเป้ามาที่เด็กหนุ่มหรือพวกเจ้ากันแน่”

            สิ้นคำอธิบายของเว่ยจ้ง ทันใดนั้น เหิงเจาพลันแสดงสีหน้าเอะใจ

            “จริงด้วยขอรับ…พอเด็กคนนี้โผล่มา โจรพวกนั้นก็หันไปโจมตีเขาทันที หรือเด็กคนนี้จะขโมยของสำคัญมาจากพวกมัน...เด็กๆ ค้นตัว”   

            เมื่อได้รับข้อสรุป เหิงเจาสั่งลูกน้องให้ค้นบนตัวเด็กหนุ่ม

            เพียงครู่ ลูกน้องก็ชูกระดาษที่ยับยู่ยี่กับถุงเงินที่เปื้อนเลือด

            “เจอจดหมายกับถุงเงินขอรับ”

            “เอามาดูเร็ว”

            ในถุงเงินมีเงินจำนวนมาก เทียบกับเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เด็กหนุ่มสวม ไม่เข้ากันเสียเลย

            “ท่านเว่ย หรือเด็กคนนี้จะขโมยเงินมาจากโจรปิดตาขอรับ?” เหิงเจาถาม

            “แค่ขโมยเงินคงไม่ไล่ตามฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้กระมัง” เว่ยจ้งกล่าวเสียงราบเรียบ

            เหิงเจาผงกศีรษะเล็กน้อย จากนั้นเปิดจดหมายแล้วอ่าน 

            จดหมายฉบับแรกคือแผนที่ไปเมืองซินหยาน เส้นทางเขียนได้อย่างชัดเจน คาดว่าคนเขียนต้องรู้จักทางไปเมืองซินหยานเป็นอย่างดี 

            จดหมายฉบับที่สอง เขียนด้วยลายมือที่หนักแน่น เนื้อหาบอกไว้ว่าเด็กหนุ่มต้องการที่พึ่ง และเขามีพรสวรรค์ด้านวรยุทธ์เลยต้องการให้เข้าร่วมกองทัพ จึงขอฝากเด็กคนนี้ไว้กับแม่ทัพเสวี่ยหมิงด้วย

            สรุปจากจดหมาย เด็กหนุ่มเดินทางไปเมืองซินเมือง เส้นทางไปที่นั่นต้องผ่านหมู่บ้านหลวง

            รถขนเสบียงถูกโจมตีระหว่างทางกลับเมืองหลวงก่อนเด็กหนุ่มจะโผล่มา

            เรื่องนี้เป็นได้ทั้งความบังเอิญ และความเข้าใจผิด

            “ท่านเว่ยขอรับ!” เหิงเจาพลันเรียกเว่ยจ้งด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

            “ว่ามา”

            “ดูเหมือนคนเขียนจดหมายทั้งสองฉบับนี้จะเป็น...จางไคเฮ่อ”

            ทันทีที่ชื่อนั้นหลุดจากปาก เว่ยจ้งพลันผุดสีหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก 

            ตอนที่ตงตงถูกจับเข้าคุก เว่ยจ้งได้ฟังเรื่องราวก่อนที่พวกนางจะมาเมืองหลวง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

            เด็กคนนั้นชื่อเหยียนหลิ่ว ชีวิตอาภัพ

            ตงตงช่วยเด็กหนุ่มเท่าที่จะทำได้ จนนำไปสู่ความขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์

            ตระกูลจางปิดกิจการและย้ายมาที่เมืองหลวง

            เหยียนหลิ่วคนนั้นหนีออกจากเมืองอู่เฉิงด้วยเหตุผลบางประการ

            หากเด็กหนุ่มคนนี้คือเหยียนหลิ่ว นี่คงเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่โชคชะตา