ตอนที่ 21 ราคะร้อนของหวังเจียเหอ ฮ่องเต้ nc

ยามสายของวันนั้น แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลงมาภายในพระตำหนัก องค์ฮ่องเต้หวังเจียเหอเดินเข้ามาทักทายองค์ฮองเฮาหลี่หวงซิน ทันทีที่สายตาของเขาหยุดอยู่ที่นาง เขาก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นในตัวนาง วันนี้หลี่หวงซินดูร่าเริงแจ่มใสกว่าปกติ ผิวพรรณของนางที่สะท้อนกับแสงแดดนั้นกระจ่างใสและเปล่งปลั่ง ทำให้เขาหลงใหลในความงดงามของนางยิ่งกว่าเดิม

"ฮองเฮาหลี่หวงซินที่รักยิ่งของข้า วันนี้เจ้าช่างงดงามนัก" หวังเจียเหอกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างพึงพอใจ มือของเขาค่อย ๆ เอื้อมไปสัมผัสหน้าอกอวบอิ่มของนางด้วยความปรารถนา

หลี่หวงซินไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านหรือต่อต้านแต่อย่างใด นางน้อมรับความหื่นกระหายของฮ่องเต้ด้วยความยินดี แม้ในใจลึก ๆ จะรู้สึกว่าความสุขที่ได้รับจากฮ่องเต้ในวันนี้ไม่อาจเทียบได้กับค่ำคืนที่นางใช้เวลาร่วมกับแม่ทัพฉินเย่เหวิน แต่หลี่หวงซินยังคงเล่นบทบาทของตนได้อย่างสมบูรณ์แบบ นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน "ความงดงามของข้า ก็สู้นางสนมของท่านไม่ได้หรอกเพคะ" ริมฝีปากของนางประกบลงบนริมฝีปากของหวังเจียเหออย่างดูดดื่ม

แม้เพิ่งจะผ่านศึกใหญ่บนเตียงกับแม่ทัพหนุ่มในคืนก่อน แต่นางกลับรู้สึกว่าไม่มีปัญหาหากต้องสนองตอบความต้องการของฮ่องเต้ในยามนี้อีกครั้ง ความอ่อนโยนของนางในวันนี้ถูกปกคลุมด้วยความเร่าร้อนที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

"อ่า...เจ้า ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าเร่าร้อนขึ้นนะนี่" หวังเจียเหอเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจและชื่นชมหลังจากได้ลิ้มรสความดูดดื่มจากริมฝีปากของนาง ดวงตาของเขามีประกายความปรารถนาที่ลุกโชนขึ้น แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เขาก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวนาง ซึ่งทำให้เขายิ่งหลงใหลในตัวของหลี่หวงซินมากขึ้นกว่าเดิม

หลี่หวงซินยิ้มเล็กน้อยในขณะที่นางสบตากับฮ่องเต้ นางรู้ดีว่าตนเองมีอำนาจที่จะทำให้เขาตกอยู่ในห้วงของความหลงใหล และด้วยความมั่นใจในเสน่ห์ของตนเอง นางก็พร้อมที่จะใช้มันเพื่อรักษาสถานะของตนในวังหลวงให้มั่นคงต่อไป

หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ยากจะหักห้าม ยกตัวองค์ฮองเฮาหลี่หวงซินขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วพานางไปที่ริมขอบหน้าต่างของพระตำหนัก ซึ่งตั้งอยู่บนชั้นสองของอาคาร ริมฝีปากของเขาบดขยี้ลงบนริมฝีปากของนางด้วยความเร่าร้อน และในเวลาเดียวกันก็เริ่มต้นการร่วมรักที่เต็มไปด้วยความกระหาย เขาต้องการอวดโฉมเรือนร่างอันงดงามและเย้ายวนของนางให้เหล่าข้ารับใช้ที่อยู่ด้านล่างได้เห็นถึงความโชคดีที่เขาได้รับจากการครอบครองหญิงงามผู้เลอโฉมเช่นนี้

เหล่าทหารวังและข้ารับใช้ที่เฝ้ารับใช้ใกล้เคียงไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองภาพนั้น แม้จะได้ยินเสียงครวญครางอันเย้ายวนของฮองเฮาดังเล็ดลอดออกมา หากพวกเขาบังเอิญไปสบตากับสายตาของฮ่องเต้และทำให้เขาไม่พอใจ อาจถึงขั้นถูกประหารชีวิตได้ตามคำสั่งของฮ่องเต้ผู้มีอำนาจเต็ม

หวังเจียเหอ ฮ่องเต้คือบุรุษที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายและไม่รู้จักพอในเรื่องกามารมณ์ เขาเสพสุขกับเรือนร่างของหลี่หวงซินอย่างกระหาย แต่ถึงกระนั้น แม้นางจะรู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ต้องกระทำเช่นนี้ต่อหน้าผู้คน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกลับไม่เทียบเท่าความสุขสมที่นางได้รับจากแม่ทัพฉินเย่เหวินเมื่อค่ำคืนก่อน

ร่างกายของนางตอบสนองต่อการกระทำของฮ่องเต้ น้ำราคะหลั่งไหลออกมาจากความรู้สึกตื่นเต้นและเสน่หา แต่ในใจลึก ๆ นางรู้สึกว่าลีลาของฮ่องเต้นั้นอ่อนด้อยกว่ามาก แม้หวังเจียเหอจะเต็มไปด้วยความต้องการ แต่เขากลับหลั่งไวกว่าที่นางคาดหวัง จนทำให้นางยังไม่ได้สัมผัสกับความสุขสมอย่างเต็มที่ ก่อนที่เขาจะถึงจุดสุดยอดและปลดปล่อยความปรารถนาของเขาออกมา

นางครวญครางออกมาเบา ๆ ขณะที่ฮ่องเต้พยายามจะทำให้นางพอใจ แต่ความรู้สึกที่นางมีอยู่ในตอนนี้ไม่อาจเทียบเท่ากับสิ่งที่นางได้รับจากแม่ทัพหนุ่มผู้ที่ทำให้นางรู้สึกเหมือนได้ลอยขึ้นไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า นางคิดในใจอย่างเงียบ ๆ ว่าแม้ฮ่องเต้จะเป็นบุรุษที่มีอำนาจมากมายเพียงใด แต่ในเรื่องนี้เขากลับยังขาดความชำนาญและความเข้าใจในความต้องการของนางอย่างแท้จริง

หลังจากที่หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ และองค์ฮองเฮาหลี่หวงซินได้ทำกิจกรรมร่วมรักกันอย่างดุเดือด ร่างกายของทั้งสองก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงมีความสุขที่ได้อยู่ร่วมกันในเช้าวันนี้ พวกเขานั่งรับประทานอาหารเช้าด้วยกันภายในห้องโถงอาหาร บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและผ่อนคลาย

ในระหว่างที่รับประทานอาหาร หวังเจียเหอนั่งมองหลี่หวงซินอย่างพึงพอใจ นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ "ท่านพี่ ลูกของเราก็เริ่มที่จะเติบใหญ่แล้ว ข้าอยากที่จะหาอาจารย์สอนเชิงดาบที่เก่งกาจให้กับเขาสักคน เมื่อเขาเติบใหญ่ขึ้น เขาจะได้เป็นกษัตริย์ยอดนักรบ เหมือนเช่นท่านพี่"

คำพูดของหลี่หวงซินทำให้หวังเจียเหอรู้สึกถึงความภาคภูมิใจในตัวเอง แม้ว่าภายในลึก ๆ เขาจะรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่บุรุษที่กล้าหาญอย่างที่นางคิด แต่การได้รับคำชมเชยจากหญิงที่เขารักทำให้เขาอดที่จะรู้สึกดีใจไม่ได้ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสุขที่นางยกย่องเขาเป็นกษัตริย์ยอดนักรบ ทั้งที่ในความเป็นจริงเขาเองก็รู้ดีว่าความกล้าหาญของเขามีขีดจำกัดและเขาอาจไม่ได้มีคุณสมบัติอย่างที่นางเชื่อ

แต่ในฐานะฮ่องเต้ หวังเจียเหอไม่ต้องการให้ความอ่อนแอภายในใจของตนเองถูกเปิดเผย เขาจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นคงและเต็มไปด้วยความรัก "ข้าย่อมยินดีที่จะทำให้ลูกของเราเป็นยอดนักรบ ข้าจะหาครูฝึกดาบที่เก่งกาจที่สุดให้เขา เพื่อให้เขาเติบโตเป็นบุรุษที่แข็งแกร่งและกล้าหาญ"

ในขณะที่หวังเจียเหอ ฮ่องเต้และองค์ฮองเฮาหลี่หวงซินกำลังพูดคุยกันอย่างอบอุ่น เรื่องการหาครูฝึกที่เหมาะสมสำหรับลูกชายของพวกเขา หวังเสี่ยวจื้อ ขันทีมหาดเล็กและผู้เป็นข้ารับใช้คนสนิทของทั้งสอง ก็กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

“ฝ่าบาท ข้าน้อยขอบังอาจแนะนำครูฝึกที่เก่งกาจให้กับท่าน”

คำพูดของหวังเสี่ยวจื้อทำให้การสนทนาหยุดชะงักไปชั่วครู่ หวังเจียเหอ ฮ่องเต้หันไปมองขันทีคนสนิทด้วยความสนใจ ขณะที่

หลี่หวงซิน ฮองเฮามีสีหน้าที่แสดงออกถึงความไม่พอใจเล็กน้อย แม้นางจะไม่แสดงออกมากนัก แต่ภายในใจ นางมีครูฝึกในดวงใจของนางอยู่แล้ว นางวางแผนที่จะใช้โอกาสนี้ให้บุรุษผู้นั้นได้ใกล้ชิดกับนางมากขึ้น

“โห...เป็นใครกัน คนผู้นี้เป็นใครถึงขนาดทำให้หวังเสี่ยวจื้อแนะนำได้?” หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ความสนใจของเขาถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่ น้อยคนนักที่จะได้รับการแนะนำจากขันทีคนสนิทของเขา และหากคนผู้นี้สามารถทำให้หวังเสี่ยวจื้อเอ่ยปากได้ เขาย่อมต้องเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดา

หลี่หวงซินยังคงสงบนิ่ง แม้ภายในใจจะมีความขุ่นมัวเล็กน้อย นางมองหวังเสี่ยวจื้อด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยคำถาม นางสงสัยว่าขันทีคนนี้จะนำเสนอใคร

เมื่อหวังเสี่ยวจื้อ ขันทีมหาดเล็ก แนะนำชื่อของแม่ทัพฉินเย่เหวินให้กับหวังเจียเหอ ฮ่องเต้และหลี่หวงซิน ฮองเฮา ความตึงเครียดในห้องโถงอาหารกลับคลายลงได้ทันที

“แม่ทัพฉินเย่เหวิน?” ฮ่องเต้ทวนชื่อด้วยความสนใจ “แม้ว่าตัวของเขาจะยังอายุน้อย แต่ประสบการณ์และฝีมือของเขานั้นไม่ธรรมดา และเขาสามารถเป็นทั้งครูฝึกเชิงดาบที่ดีและเพื่อนเล่นกับองชายได้อีกด้วย”

คำพูดของหวังเสี่ยวจื้อทำให้ฮ่องเต้รู้สึกตื่นเต้นและพอใจ นางยิ้มออกมาด้วยความร่าเริง ขุ่นมัวในใจของนางหายไปหมดสิ้น

“แม่ทัพฉินเย่เหวิน อย่างงั้นรึ?” หลี่หวงซินถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี “อืม เป็นคนหนุ่มแถมพลังฝีมือนั้นไม่เลว”

ฮ่องเต้ยิ้มอย่างพอใจ“เจ้าคงไม่ขัดอะไรนะถ้าหากให้คนผู้นี้มาเป็นครูฝึกลูกของเรา”

“ท่านพี่เป็นคนสายตากว้างไกล” หลี่หวงซินกล่าว “คนผู้นี้จะต้องเป็นครูฝึกสอนเชิงดาบที่ดีแน่”

ในขณะที่นางพูด ท่อนขาที่อวบอิ่มของนางสั่นไหวเล็กน้อย กลิ่นอายแห่งราคะที่เหลืออยู่จากคืนก่อนยังคงหลงเหลืออยู่ในตัวนาง แต่หลี่หวงซินไม่แสดงออกถึงความอับอายหรือความขุ่นมัวอีกต่อไป นางทำทีเป็นยิ้มอ่อนเล็กน้อย ทำให้รู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

หวังเจียเหอ ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของหวังเสี่ยวจื้อ ขันทีมหาดเล็ก“ถ้าเช่นนั้น ข้าคงต้องเรียกตัวแม่ทัพฉินเย่เหวินเข้ามาที่วังเพื่อพูดคุยและหารือกันถึงเรื่องการฝึกสอนลูกของเรา”

ความพอใจของฮ่องเต้และฮองเฮาที่มีต่อการเลือกครูฝึกสำหรับลูกชายของพวกเขานั้นสะท้อนถึงการตัดสินใจที่มั่นคงและมีเหตุผล ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าผู้ที่ได้รับการเลือกสรรมาเป็นครูฝึกนี้จะมีบทบาทสำคัญในอนาคตของลูกชายและความสำเร็จของเขาในฐานะกษัตริย์ในอนาคต