ตอนที่ 20 ค่ำคืนนี้เหมือนความฝัน nc

ในห้องหรูหราและอบอวลด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเครื่องหอมชั้นสูง แสงจันทร์สาดส่องผ่านม่านผ้าไหมบางเบาที่ปลิวไหวตามลมเย็นยามค่ำคืน สะท้อนให้เห็นเงาของเรือนร่างหญิงสาวที่บอบบางงดงาม องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินนอนทอดร่างบนแท่นบรรทม ดวงตางามซึ่งเคยเต็มไปด้วยความเย็นชาและเศร้าสร้อยบัดนี้กลับเปล่งประกายไปด้วยความหลงใหลและพิศวาส มือเรียวบางของนางเลื่อนผ่านเรือนร่างที่ยังคงอบอุ่นจากการเสพสมเพิ่งผ่านไปไม่นาน

ท่านแม่ทัพฉินเย่เหวิน ผู้ที่เพิ่งจะละเรือนร่างของนางไปนั้นนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขาจ้องมองนางด้วยความปรารถนาที่ไม่เคยลดลงแม้แต่น้อย ริมฝีปากของเขายังคงมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ติดอยู่ หลังจากใช้เวลาเกือบตลอดทั้งคืนเพื่อเสพสุขในเรือนร่างที่ยวนยั่วและร้อนแรงของนาง

หลี่หวงซินเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านางกำลังตกอยู่ในความลุ่มหลงในรสราคะที่ท่านแม่ทัพมอบให้ ลีลาของเขาที่เร่าร้อนรุนแรงทำให้นางเริ่มลืมเลือนถึงความอ้างว้างและความเศร้าโศกที่เผชิญมานาน ปีที่ผ่านมานางต้องทนกับความเหงาและความหิวกระหายในหัวใจ ขณะที่ฮ่องเต้หวังเจียเหอ ผู้เป็นพระสวามีมัวเมาอยู่กับนางสนมทั้งหลาย ไม่เคยเหลียวแลหรือช่วยดับไฟราคะที่เผาไหม้ในใจของนางเลย

แต่คืนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว หลี่หวงซินรู้สึกถึงการปลดปล่อย เธอรู้สึกถึงความพึงพอใจที่ไม่เคยมีมาก่อน นางเริ่มตระหนักได้ว่าต่อจากนี้ไป นางจะไม่ยอมให้ใครมากำหนดชะตากรรมของตนอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้หรือใครก็ตาม นางจะทำตามใจของตัวเอง ดื่มด่ำกับความสุขที่นางโหยหามาตลอด...

สถานที่แห่งนี้กลายเป็นสรวงสวรรค์แห่งความใคร่ เสียงครวญครางที่เต็มไปด้วยความสุขสมดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งราคะ องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินนอนร่างเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างท่านแม่ทัพฉินเย่เหวิน ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยความต้องการที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ มือบางของนางเกาะกุมแผ่นหลังของเขา จิกเล็บลงบนผิวหนังแข็งแกร่งด้วยความรู้สึกที่ล้นทะลักออกมา

"อ๊า... ท่านแม่ทัพ แรงอีก... แรงอีก..." นางร้องขอด้วยเสียงที่สั่นสะท้านไปด้วยความสุขสม ร่างของนางกระตุกเกร็งในทุกจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา นางพร้อมที่จะรับทุกสิ่งที่เขามอบให้ ทุกหยดหยาดของความปรารถนาที่เขาเทลงมาสู่ร่างกายของนาง

ฉินเย่เหวินไม่อาจห้ามตนเองได้อีกต่อไป เขาเร่งจังหวะเพิ่มความรุนแรงตามที่นางร้องขอ สายตาคมของเขาจ้องมองนางด้วยความหลงใหลในเรือนร่างที่งดงามและยั่วยวน นางช่างเป็นดั่งดอกไม้ที่บานสะพรั่งในคืนที่มืดมิด และเขาก็ไม่อาจหักห้ามใจไม่ให้เชยชมได้

สุดท้ายแล้ว เมื่อถึงจุดสูงสุดของความสุขสม ร่างของทั้งสองก็กระตุกเกร็งด้วยความเสียวซ่าน ฉินเย่เหวินปลดปล่อยความปรารถนาที่เขากักเก็บไว้ออกมาสู่ร่างของนาง กลิ่นอายแห่งราคะทวีความเข้มข้นไปทั่วทั้งห้อง เสียงหายใจหอบกระเส่าของทั้งคู่ดังคลอไปกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเสน่หาและความลุ่มหลง

หลี่หวงซินทอดถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่นางนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร่างกายของนางยังคงสั่นสะท้านเล็กน้อยจากความสุขที่เพิ่งได้รับ นางยิ้มเล็ก ๆ อย่างพึงพอใจ ในที่สุดนางก็ได้ปลดปล่อยตนเองจากพันธนาการแห่งความเหงาและความอ้างว้าง นางได้สัมผัสกับความสุขที่นางโหยหามานาน และในตอนนี้นางก็พร้อมที่จะดื่มด่ำกับมันอย่างเต็มที่

ในความเงียบสงัดหลังจากการต่อสู้แห่งความใคร่ที่เพิ่งจบลง องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินนอนแนบชิดอยู่ในอ้อมแขนของแม่ทัพฉินเย่เหวิน ดวงตาของนางเปล่งประกายไปด้วยความสุขสม แต่ในน้ำเสียงที่เอ่ยออกมากลับแฝงด้วยความกังวลเล็กน้อย "ตอนนี้ตัวข้าอายุ 48 ปีแล้วนะ พอที่จะทำให้ท่านรู้สึกสุขสมบ้างไหม?" นางถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน หวังจะได้รับการยืนยันถึงคุณค่าของตนเอง

ฉินเย่เหวินจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง ความงดงามที่อยู่เบื้องหน้านี้คือหญิงที่เขาปรารถนามาตลอด ความเย้ายวนและเสน่ห์ของนางยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าเวลาจะผ่านไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหลและอารมณ์ที่พุ่งพล่าน เขาตอบนางด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและอบอุ่น "ความงดงามของท่าน ความเย้ายวนของท่าน แม้แต่เด็กสาวแรกรุ่นก็ยังเทียบไม่ติด"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของหลี่หวงซินเต้นแรงขึ้น นางยังคงมีอำนาจในการดึงดูดและทำให้เขาหลงใหล แม้ในวัยที่ผ่านเลยมานาน ริมฝีปากของฉินเย่เหวินก็ประกบลงบนริมฝีปากของนางอีกครั้ง ดูดดื่มและเร่าร้อน ความปรารถนาของเขาถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่

แม้เขาจะเป็นนักรบที่แข็งแกร่งและผ่านศึกสมรภูมิรบมานับไม่ถ้วน แต่ในใจลึก ๆ ของเขา การได้ครอบครองเรือนร่างและหัวใจของนาง คือสิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุด หลายครั้งที่เขาสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง เขามักจินตนาการถึงนางในยามค่ำคืน ฝันถึงการได้สัมผัสร่างกายที่ยวนใจของนางอย่างแท้จริง

แต่ในที่สุด คืนนี้ก็เป็นคืนที่เขาได้ครอบครองนางจริง ๆ ไม่ใช่เพียงในความฝัน แต่เป็นในความจริง ร่างกายของนางที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ความอบอุ่นและกลิ่นหอมที่อบอวลรอบตัวทำให้เขารู้สึกถึงความเป็นเจ้าของที่เขาปรารถนามาตลอด ความสุขสมและความพึงพอใจที่ได้รับจากนางในคืนนี้คือสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืม

เมื่อฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนจากความมืดเป็นสีฟ้าอ่อนจาง ๆ ท้องฟ้าเริ่มใกล้สว่าง องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินที่เคยอยู่ในอ้อมกอดของท่านแม่ทัพฉินเย่เหวินจำใจต้องเตรียมตัวจากไป นางรู้ดีว่าหากยังคงอยู่ต่อไป ผู้คนภายในวังหลวงย่อมเริ่มสังเกตและอาจเกิดความสงสัยได้ นางจึงต้องออกจากโลกแห่งความฝันที่ดูเหมือนเป็นเพียงจินตนาการ แต่คืนนี้กลับเป็นความจริงที่นางไม่อยากให้จบสิ้น

ฉินเย่เหวินเดินจูงมือนางออกมาจากจวนของเขา แสงยามเช้าสาดส่องให้เห็นเงาร่างของทั้งสองที่ทอดยาวไปบนพื้นดิน มือของนางยังคงอบอุ่นจากสัมผัสของเขา หัวใจของเขาเต้นแรงในขณะที่ความทรงจำของค่ำคืนนี้ยังคงติดตรึงอยู่ในใจ ราวกับเป็นความฝันที่ยากจะลืมเลือน

"ค่ำคืนแห่งความฝันเช่นนี้ ตัวข้าย่อมไม่มีวันลืม" ฉินเย่เหวินกล่าวออกมา ขณะที่จ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เขายังคงรู้สึกถึงความร้อนแรงที่ทิ้งไว้ในร่างกายของเขา เมื่อมองไปยังใบหน้างดงามของนาง หัวใจของเขาก็เต้นแรงอีกครั้ง และเจ้าท่อนเนื้อที่อยู่ตรงกลางระหว่างขาของเขาก็พลันตั้งชูชันขึ้นอีกครั้ง ราวกับต้องการนางอีกครั้งในยามนี้

"อย่าได้ลืมค่ำคืนที่สุดแสนจะพิเศษในวันนี้" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในขณะที่ยังคงจับมือของนางไว้แน่น

หลี่หวงซินยิ้มเย้ายวน ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน นางยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขาเบา ๆ ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหมาย "ไว้ที่คืนไหนข้ารู้สึกเหงา ข้าจะมาหาเจ้า"

หลังจากนั้น นางก็ปล่อยมือของเขาและก้าวขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากจวนของท่านแม่ทัพอย่างช้า ๆ ฉินเย่เหวินยืนมองตามรถม้าไปจนลับตา หัวใจของเขายังคงเต้นแรงจากค่ำคืนที่เพิ่งผ่านพ้นไป ความทรงจำเหล่านั้นยังคงชัดเจนและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจดับลงได้

คืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่เขาและนางจะไม่มีวันลืม และในยามที่นางกลับมาหาเขาอีกครั้ง ความปรารถนาเหล่านี้จะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอย่างแน่นอน