ตอนที่ 23 จูบอันเร่าร้อน nc

แม่ทัพ ฉินเย่เหวิน ถือเป็นบุคคลที่ทั้งอาณาจักรต้องจับตามอง ด้วยวัยเพียง 25 ปี เขาก็สามารถไต่เต้าขึ้นมาสู่ตำแหน่งแม่ทัพที่ทรงอำนาจได้อย่างรวดเร็ว ความสำเร็จของเขาไม่ใช่เพียงเพราะความสามารถในการต่อสู้หรือการนำทัพเท่านั้น แต่ยังมาจากความสามารถในการตอบสนองและเข้าใจความต้องการของผู้มีอำนาจ ไม่ว่าจะเป็นการสนองตัณหาขององค์ฮองเฮาในยามที่นางต้องการ หรือแม้แต่การเอาใจขันทีแก่ที่มีอิทธิพลในราชสำนัก

แม้การกระทำของเขาอาจจะถูกมองว่าผิดศีลธรรมหรือขัดกับความรู้สึก แต่สำหรับฉินเย่เหวิน สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงวิถีทางหนึ่งในการก้าวขึ้นสู่อำนาจ เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับให้ทำ เพราะภายในร่างกายหนุ่มแน่นของเขาเต็มไปด้วยความหื่นกระหายที่ไม่รู้จักพอ การที่เขาได้ดีและเติบใหญ่ได้เร็วขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่เป็นเพราะเขารู้จักใช้ทุกโอกาสในการผลักดันตัวเอง

เช้าวันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านเมฆบางๆ ทำให้อากาศสดชื่นเหมาะกับการเริ่มต้นวันใหม่ แม่ทัพ

ฉินเย่เหวิน ตื่นเช้าตามปกติ แต่ในวันนี้มีภารกิจสำคัญรอเขาอยู่ นั่นคือการถ่ายทอดวิชาเชิงดาบให้กับองค์ชาย ผู้ที่ถูกวางตัวให้เป็นว่าที่ฮ่องเต้ในอนาคต

ฉินเย่เหวินสวมใส่ชุดแม่ทัพที่ตัดเย็บอย่างประณีต สะพายดาบประจำตัวซึ่งเป็นดาบที่เขาฝึกฝนและใช้งานมาตลอดหลายปี เมื่อเตรียมตัวเสร็จ เขาออกจากที่พักมุ่งหน้าไปยังลานฝึกที่อยู่ภายในวัง ความสง่างามและมาดมั่นของเขาทำให้ทหารและขันทีที่พบเห็นต่างพากันยกมือคำนับด้วยความเคารพ

เมื่อมาถึงลานฝึก ฉินเย่เหวินพบว่าองค์ชายกำลังรออยู่แล้ว ด้วยความสุภาพและเคร่งครัดในหน้าที่ เขาคุกเข่าคำนับต่อองค์ชายก่อนจะเริ่มการฝึกสอน

องค์ชายหวังอี้เฟิง ในวัยเพียง 10 ปี แต่กลับมีความสง่างามและความภูมิฐานเกินวัย ร่างกายของพระองค์สูงโปร่ง ผิวพรรณ

ขาวนวลสะอาดตา ดวงตาของพระองค์ดำขลับและเป็นประกาย แฝงไปด้วยความเฉลียวฉลาดและความมุ่งมั่นในแบบที่บ่งบอกถึงศักยภาพแห่งการเป็นผู้นำในอนาคต

การฝึกฝนวิชาเชิงดาบขององค์ชายหวังอี้เฟิงกำลังดำเนินไปด้วยความเข้มข้น ณ ลานฝึกอันกว้างขวางกลางพระราชวัง องค์ฮองเฮาหลี่หวงซิน ทรงนั่งอยู่ไม่ไกล นางแต่งกายอย่างงดงามในชุดผ้าไหมสีแดงสด ประดับด้วยลายปักทองอันวิจิตร ที่เข้ากับเรือนผมสีดำขลับที่ถูกเกล้าไว้อย่างประณีต องค์ฮองเฮามีรูปลักษณ์ที่อ่อนหวานและสง่างาม แต่ภายใต้ท่วงท่าที่เรียบร้อยนั้น แววตาของนางกลับสะท้อนถึงความรู้สึกอื่นที่ซ่อนอยู่

ดวงตาขององค์ฮองเฮาจ้องมองแม่ทัพฉินเย่เหวินอย่างไม่วางตา นางสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งและเสน่ห์ที่แผ่ออกมาจากร่างกายหนุ่มแน่นของเขา ความหื่นกระหายที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจของนางเริ่มปะทุขึ้นขณะมองใบหน้าคมคายของแม่ทัพหนุ่ม

แม่ทัพฉินเย่เหวิน แม้จะรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องขององค์ฮองเฮา เขาก็ต้องพยายามควบคุมสติให้มั่น ความงามและเสน่ห์ของนางทำให้เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน แต่ด้วยหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบในการสอนวิชาเชิงดาบให้กับองค์ชาย เขาจึงต้องพยายามละทิ้งความคิดที่อาจทำให้เสียสมาธิ

ขณะฝึกสอน องค์ชายหวังอี้เฟิงยังคงมุ่งมั่นและตั้งใจในการฝึกดาบ โดยไม่รู้เลยว่าบรรยากาศรอบข้างนั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียดจากความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ของแม่ทัพหนุ่มและองค์ฮองเฮา ทุกการเคลื่อนไหวของแม่ทัพฉินเย่เหวินเต็มไปด้วยความเข้มแข็งและความมั่นคง แต่ภายในใจของเขากลับต้องต่อสู้กับความรู้สึกที่ไม่อาจแสดงออกมาได้

แม้จะยากลำบาก แต่แม่ทัพหนุ่มยังคงรักษาความสง่างามและความเข้มแข็งเอาไว้ได้ เขาสอนวิชาเชิงดาบให้องค์ชายด้วยความตั้งใจและความมุ่งมั่น ท่ามกลางบรรยากาศที่แฝงด้วยความซับซ้อนและความรู้สึกที่ยังไม่อาจเปิดเผย

เมื่อได้ยินคำชื่นชมจากแม่ทัพฉินเย่เหวิน องค์ชายหวังอี้เฟิงรู้สึกปลาบปลื้มใจ ใบหน้าเล็กๆ ขององค์ชายแสดงออกถึงความภาคภูมิใจในตัวเอง แต่ยังคงถ่อมตัวด้วยการขอบคุณแม่ทัพหนุ่มผู้เป็นอาจารย์ “ขอบคุณท่านอาจารย์ เป็นเพราะตัวข้าได้อาจารย์ดี การฝึกฝนจึงรวดเร็วก้าวหน้าเช่นนี้” คำกล่าวขององค์ชายเปี่ยมด้วยความจริงใจและนอบน้อม แม่ทัพฉินเย่เหวินได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งประทับใจในความเฉลียวฉลาดและความอ่อนน้อมขององค์ชาย

ในขณะที่สองศิษย์อาจารย์กำลังสนทนากันอย่างเป็นกันเอง องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินก็ปรากฏตัวขึ้น นางเดินเข้ามาอย่างเย้ายวน ใบหน้าเปี่ยมเสน่ห์และรอยยิ้มที่แฝงด้วยนัยยะบางอย่าง ทำให้บรรยากาศรอบตัวแม่ทัพฉินเย่เหวินเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“หวังอี้เฟิง ลูกแม่ ลูกตั้งใจฝึกซ้อมกับหุ่นไม้ไปก่อนนะ แม่มีธุระสำคัญต้องคุยกับอาจารย์ของลูก” องค์ฮองเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด องค์ชายหวังอี้เฟิงไม่ได้คิดอะไร เขาตอบรับด้วยความเคารพ “ขอรับ ท่านแม่” ก่อนที่จะหันกลับไปฝึกซ้อมต่อด้วยความตั้งใจ

ทว่า แม่ทัพฉินเย่เหวินกลับรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดและความยั่วยวนที่เพิ่มขึ้นในทันทีเมื่อองค์ฮองเฮาเข้ามาใกล้ สตรีนางนี้มีอำนาจบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกถึงความหื่นกระหายที่ยากจะต้านทาน ร่างกายของเขาตอบสนองโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ท่านแม่ทัพ” องค์ฮองเฮากล่าวขึ้น นัยน์ตาของนางจับจ้องไปที่เขา รอยยิ้มแฝงความปรารถนา “เรามีเรื่องจะพูดคุยกับท่านเป็นการส่วนตัว”

เมื่อองค์ฮองเฮาหลี่หวงซินนำแม่ทัพฉินเย่เหวินมาถึงศาลากลางน้ำริมทะเลสาบ นางสั่งให้สาวใช้ปิดผ้าม่านทุกด้าน ปิดกั้นไม่ให้ใครสามารถมองเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในศาลานี้ได้ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงน้ำกระทบกับชายฝั่งทะเลสาบและสายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านให้ได้ยินเบาๆ

เมื่อความเป็นส่วนตัวได้รับการรับรอง องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินก็ไม่รอช้า นางจับแม่ทัพหนุ่มประกบริมฝีปากอย่างหิวกระหาย ความปรารถนาที่สะสมมานานระเบิดออกมาในจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการ มือเรียวของนางลูบไล้ไปตามแผงอกและแผ่นหลังของแม่ทัพหนุ่ม ราวกับจะสำรวจและจดจำทุกส่วนของร่างกายเขา

แม่ทัพฉินเย่เหวิน แม้จะรู้สึกถึงความไม่เหมาะสม แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดและความปรารถนาที่ท่วมท้นในสถานการณ์เช่นนี้ได้ เขาตอบสนองนางด้วยความร้อนแรงเช่นเดียวกัน มือของเขาสัมผัสไปยังหน้าอกที่งดงามขององค์ฮองเฮา บีบจับอย่างทะนุถนอมแต่ก็เต็มไปด้วยความปรารถนา จากนั้นเขาก็เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น เผยให้เห็นเรือนร่างที่สุดแสนจะเย้ายวน ซึ่งซ่อนอยู่ใต้ชุดที่สง่างามนั้น

ความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นภายในศาลากลางน้ำถูกปกคลุมด้วยม่านที่หนาและวิวของทะเลสาบที่เงียบสงบ ไม่มีใครสามารถเห็นหรือได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้น นอกจากธรรมชาติที่อยู่รอบตัวพวกเขาเท่านั้นที่เป็นพยานให้กับความปรารถนาอันรุนแรงนี้

แม่ทัพฉินเย่เหวินรู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้อาจนำพาเขาไปสู่ปัญหาใหญ่ แต่ในช่วงเวลานี้ ความปรารถนาได้บดบังเหตุผลไปจนหมดสิ้น ในห้วงเวลานี้ มีเพียงความต้องการและความหื่นกระหายที่ทั้งสองมีต่อกันเท่านั้นที่ครอบงำทุกสิ่ง