LOGINทันทีที่เธอกลับชายหนุ่มก็ได้เอาของที่อยู่ในมือทิ้งลงถังขยะเนื่องจากกลัวมีปัญหากับเจ้านาย ส่วนเขาก็นั่งดูภาพจากกล้องวงจรปิดด้วยความพอใจ
" ว้าย!!ตายแล้วมีคนเป็นลม ด้วยอากาศที่ร้อนจัดทำให้เธอนั้นหมดสติในขณะที่กำลังเดินกลับบ้านพัก " ใครก็ได้ช่วยพาผู้หญิงคนนี้ไปหาหมอที ส่วนคนที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์ก็ช่วยกันพาเธอไปส่งโรงพยาบาลทันที " โอ้ย! เธอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับอาการเวียนหัวเล็กน้อย " คุณหมอคะคนไข้ฟื้นแล้วค่ะ " มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ " คนไข้เป็นลมข้างทางแล้วบังเอิญมีผลเมืองดีเห็นเข้าก็เลยพามาที่นี่ครับ " แล้วชั้นเป็นอะไรมากมั้ยคะ ทำไมมันยังรู้สึกมึนหัว " ออ มันเป็นอาการแพ้ท้องเฉยๆครับ " แพ้ท้อง! " ใช่ครับ หมอยินดีด้วยนะครับ เธอลูบหน้าท้องแบนราบเบาๆด้วยความรู้สึกสับสน ใจหนึ่งก็ดีใจแต่อีกใจก็กังวลเพราะเธอนั้นยังไม่มีงานทำและไม่มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก " จะฝากท้องกับคุณหมอที่นี่เลยมั้ยครับ " ยังค่ะ ชั้นยังไม่พร้อม " งั้นรอรับยาแล้วกลับได้เลยนะครับ " ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณหมอ หลังจากได้ยาบำรุงครรภ์แล้วเธอก็นั่งรถแท็กซี่กลับไปยังบ้านเช่าด้วยใจที่เหม่อลอยตลอดทาง " แม่จะทำยังไงดีตัวเล็ก เรากลับไปอยู่กับคุณตาคุณยายกันดีมั้ย หรือแม่ควรไปบอกเขาดี ถ้าแม่ไปบอกเขาอย่างน้อยเราสองคนก็จะได้ใกล้ชิดกับพี่ลูก้า หรือเขาจะพรากตัวเล็กไปจากแม่อีก เธอลูบท้องพูดคุยกับลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์ และนับตั้งแต่วันนั้นทุกครั้งที่แอบเอานมไปให้กับลูกชายเธอก็จะนั่งรถแท็กซี่แทนเดินเท้าเปล่า " แม่จะทำทุกอย่างให้เราได้อยู่ด้วยกัน เธอนอนดูรูปลูกชายผ่านหน้าจอโทรศัพท์แล้วร้องไห้เหมือนคนกำลังจะขาดใจตาย เธอนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผลอยหลับในที่สุด เช้าวันต่อมา.. เธอตัดสินใจแน่วแน่ที่จะไปบอกความจริงเรื่องลูกในท้องเพราะเธอนั้นทนคิดถึงลูกชายไม่ได้อีกต่อไป " ชั้นอยากพบคุณฮาเตอร์ บอกไปว่าชั้นมีธุระที่สำคัญมากๆที่ต้องคุยกับเขา " ผมเสียใจด้วยครับ คุณฮาเตอร์เพิ่งกลับอิตาลีเมื่อวานนี้เอง " ห๊ะ! " คุณหนูก็ไปด้วยครับ เธอยังไม่ทันได้ถามชายหนุ่มตรงหน้าก็ชิงตอบเธอก่อน " เขาทำแบบนี้กับชั้นได้ยังไง! " คุณฮาเตอร์ตั้งใจให้คุณหนูเติบโตอยู่ที่นั่นส่วนตัวคุณฮาเตอร์นั้นจะกลับมาอยู่ที่นี่เป็นระยะๆ เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็เข่าทรุดลงกับพื้นทันที" แดดดี้ครับ หม่ามี๊ไม่ยอมลงมาทานข้าว " งั้นก็ทานกันก่อนเลยนะเดี๋ยวแดดดี้ขึ้นไปคุยกับหม่ามี๊แป๊บ" ถ้าหม่ามี๊ไม่ลงมาทานด้วย พวกเราก็ไม่ทาน " ก้อกๆ เปิดประตู " มีอะไร? " ทำไมไม่ยอมลงไปทานข้าวกับลูกๆ " ชั้นไม่หิว " ไม่หิวหรือว่าเรียกร้องความสนใจกันแน่ " เพี้ย! " ผมพูดแทงใจคุณหรอ? " ออกไป! ชั้นไม่อยากเห็นหน้าคุณ " พาฝัน ลงไปทานข้าว " ไม่ ชั้นอยากอยู่คนเดียว " แล้วคุณจะปล่อยให้ลูกๆนั่งรอและไม่ยอมทานข้าวอยู่แบบนั้นอ่ะหรอ" ก็แล้วแต่ลูกสิคุณจะไปบังคับพวกแกทำไม " พูดแบบนี้แสดงว่าคุณไม่เป็นห่วงลูกเลยใช่มั้ย" นี่คุณอย่ามาหาเรื่องทะเลาะกับชั้นได้มั้ย " แล้วคิดว่าผมอยากทะเลาะกับคุณมากนักรึไง " ถ้าไม่อยากทะเลาะก็ออกไปสิ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับชั้นอีก " ผมสั่งให้คุณลงไปทานข้าวเป็นเพื่อนลูกเดี๋ยวนี้ " ก็บอกว่าไม่หิว! ไม่หิว ๆๆ " เพี้ย! " หุปปาก! แล้วลงไปข้างล่าง " นี่คุณกล้าตบชั้นหรอ เธอลูบใบหน้าตัวเองแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง" คือผมแค่อยากดึงสติคุณกลับมา " ชั้นต้องการไปจากที่นี่ " ไม่ ผมไม่ให้คุณไปไหน " ปล่อยนะ ชั้นจะไม่ทนอยู่ก
เช้าวันต่อมา.." เมื่อคืนคุณหายไปไหน!" ไม่ได้หายไปไหน เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเดินขึ้นหน้าตาเฉย" แล้วโทรไปทำไมไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ยอมตอบ ไม่รู้รึไงว่าชั้นกับลูกๆเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน และชั้นนั่งรอคุณตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้หลับไม่ได้นอน " พูดจบหรือยัง ถ้าจบแล้วผมขอขึ้นไปอาบน้ำ เขาหยุดตอบคำถามโดยที่ไม่หันไปสบตากับเธอ" ตอบชั้นก่อนสิว่าเมื่อคืนคุณหายไปไหน " ผมไปขับรถเล่น แล้วก็เผลอหลับในรถ " ไม่จริง ชั้นไม่เชื่อ " แล้วจะให้ผมตอบว่ายังไงคุณถึงจะพอใจ ให้ตอบว่าไปนอนกับผู้หญิงงี้หรอ " แล้วคุณไปนอนกับผู้หญิงจริงมั้ย " จะให้ผมตอบว่าจริงหรือไม่จริงดีหล่า " นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนคุณไปหาผู้หญิง " ก็แล้วแต่คุณจะคิด เพราะต่อให้ผมจะพูดอะไรคุณก็ไม่เชื่อและต่อให้ผมทำตัวยังไงก็ดูขัดหูขัดตาคุณไปหมด พูดจบเขาก็ก้าวขาขึ้นบันไดต่อจากนั้นก็เข้าไปยังห้องนอนของตัวเอง " หม่ามี้ควรพักผ่อนให้มากๆนะครับ แล้วก็ควรหาอะไรทานบ้าง " หม่ามี้ทานอะไรไม่ลงจริงๆ " ทานเถอะนะคะหม่ามี้ ไม่งั้นพวกเราก็ไม่ทาน" ใช้วิธีนี้กับหม่ามี้อีกแล้ว " ก็วิธี่อื่น
ตั้งแต่เด็กหญิงตัวน้อยได้จากลาโลกไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอก็เอาแต่โทษเขาและไม่ยอมกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง" พาฝัน กลับไปนอนห้องเราเถอะนะ " ไม่ ชั้นไม่กลับเธอนอนกอดตุ๊กตาตัวโปรดของลูกสาวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า" คุณจะนอนที่นี่ทุกคืนเลยหรอ " ออกไปเลยนะชั้นอยากอยู่เงียบๆคนเดียว " ผมขอโทษนะสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ผมเองก็เสียใจไม่แพ้คุณ" คุณเอาแต่ขอโทษๆ ขอโทษให้มันได้อะไรขึ้นมา ห๊า ได้ลูกกลับคืนมาหรอ? " แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง" ไปตายซะ! " ได้ ถ้าคุณต้องการ พูดจบเขาก็เดินออกไปแล้วปิดประตูเสียงดังปั้งจนเธอสะดุ้งและปล่อยโฮออกมาทันที " ขอกุญแจรถ " ให้ตามไปมั้ยครับ " ไม่ต้อง เมื่อได้กุญแจรถแล้วเขาก็ซิ่งรถออกไปด้วยความเร็ว " โถ่เว้ย! เมื่อยู่ในรถคนเดียวเขาก็ร้องไห้แล้วนึกย้อนไปยังเหตุการณ์สุดสลดในวันนั้น" เอี๊ยด! " กรี๊ด!!! แดดดี้! ในขณะที่เขากำลังมุ่งหน้ากลับไปหาเธอจู่ๆ ชายหนุ่มซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทดันเบรครถกระทันหันเนื่องจากมีรถบรรทุกตัดหน้า ด้วยแรงแบครถที่ค่อนข้างแรงพอสมควรจึงส่งผลทำให้ร่างของเด็กหญิงกระเด็นไปข้างหน้า ส่วนเข
" พวกเขาเป็นยังไงบ้าง " ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ " ขับเร็วๆหน่อยชั้นจะไปหาลูก " ครับๆ ชายหนุ่มเร่งความเร็วเท่าที่สามารถทำได้ส่วนเธอก็เอาแต่ร้องไห้ขอพรสิ่งศักสิทธิ์เมื่อทั้งสองมาถึงที่เกิดเหตุ ภาพตรงหน้าก็ทำเอาเธอนั้นแทบช็อคเนื่องจากสภาพรถของเขาในตอนนี้แทบไม่เหลือชิ้นดี และรถของเขาถูกรายล้อมด้วยนักข่าวตำรวจรถพยาบาลและผู้คนมากมายที่มายืนดู " เรากลับกันเถอะนะครับเมื่อชายหนุ่มเห็นสภาพรถแล้วจึงตัดสินใจที่จะเลี้ยวรถกลับ " ไม่! ชั้นจะไปหาลูก " กลับเถอะนะครับ " หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ ชั้นสั่งให้หยุด! " ครับๆ ทันทีที่รถจอดเธอก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปยังที่เกิดเหตุโดยไม่สนใจตำรวจที่กำลังปฏิบัติหน้าที่กันอย่างเคร่งเครียด" เข้าไม่ได้นะครับ บริเวณนี้สำหรับเจ้าหน้าที่เท่านั้น " ปล่อย! ชั้นจะไปหาลูกลูกชั้นอยู่ไหน บอกให้ปล่อย! " พาฝัน " ฮาเตอร์! เมื่อเธอเห็นเขานั่งทำแผลอยู่บริเวณรถพยาบาลจึงรีบตรงเข้าไปหาแล้วสวมกอดเขาด้วยความดีใจ " แล้วลูกหล่า ลูกอยู่ไหน ลูกเป็นอะไรมั้ย " ผมขอโทษ " เกิดอะไรขึ้น ? เธอเขย่าร่างเขาเพื่อหาคำตอบ ส่วนเขาก็เอ
" พาฝันหล่า เขาแปลกใจเมื่อไม่เห็นเธออยู่ในรถ " ไม่ทราบเหมือนกันครับ " พาฝันไม่กลับมาที่รถบ้างหรอ" ไม่เห็นเลยครับ" โทรไปก็ไม่รับสงสัยงอนแล้วหนีกลับบ้านเมื่อเขาคิดได้ดังนั้นจึงยกเลิกการประชุมแล้วกลับไปยังคฤหาสน์ " พาฝัน " เกิดอะไรขึ้นหรอคะ " พาฝันกลับมาหรือยัง " อยู่ในห้องครัวค่ะ เขาเดินเข้าไปยังห้องครัวพร้อมกับถือข้าวของเต็มมือ " ทำไมต้องหนีกลับด้วย" ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ!" ใจเย็นๆก่อนสิ ผมรู้นะว่าคุณกำลังโกรธแต่ขึ้นเสียงแบบนี้ผมตกใจหมด " อย่ามาเข้าใกล้ชั้นนะ ไม่งั้นชั้นแทงคุณแน่ เธอเตรียมท่าจะแทงเขาด้วยมีดแหลมที่อยู่ในมือ " ผมขอโทษนะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาขยับเข้าใกล้เธอโดยที่ไม่เกรงกลัวมีดปลายแหลมเลยแม้แต่นิดเดียว " บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ " ผมรู้ว่าคุณไม่กล้าแทงหรอก เขายุโมโห จนเธอนั้นหมดความอดทนจึงตัดสินใจนำไข่ไก่ปาใส่หน้าเขาแบบไม่ยั้งโดยที่ไม่สนใจเลยว่ามันจะเลอะเต็มห้องครัว " โอ้ย พอได้แล้ว! " ว้าย! ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นคะทำไมห้องครัวเลอะเทอะแบบนี้ เมื่อเธอปาไข่ใส่เขาจนหมดแผงแล้วจึงเดินออกจากห้องครัวแล้วขึ้นไปยังชั้นบน ส่วนเขาก็ร
" เดี๋ยวก่อนในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเปิดประตูรถจู่ๆเขาก็ได้เข้าไปหาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ " มีอะไรหรือเปล่าครับคุณฮาเตอร์ " ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณไม่ต้องมาทำงาน" เกิดอะไรขึ้นหรอครับ ผมทำอะไรผิด " คุณไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ผมต้องการหาครูคนใหม่ และผมจะจ่ายเงินให้คุณเท่าเดิมโดยที่คุณไม่ต้องเสียเวลามาทำงาน " คุณฮาเตอร์ต้องการอะไรหรอครับถึงทำแบบนี้ " ผมไม่ต้องการให้คุณอยู่ใกล้เมียผม " เมีย เมียคนไหนหรอครับ " นี่คุณกล้าดียังไงถึงได้พูดจาแบบนั้นใส่ผม! " แล้วคุณฮาเตอร์มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับผม" แล้วมันไม่ดีตรงไหน ในเมื่อผมยังจ่ายเงินให้คุณเท่าเดิมหรือถ้าคุณต้องการมากกว่านั้นผมสามารถจ่ายให้คุณได้ " นี่คุณฮาเตอร์กำลังดูถูกผมอยู่นะครับ " ผมไม่ได้ดูถูกแต่ในฐานะที่ผมเป็นนายจ้างผมสามารถเลิกจ้างคุณเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าหากผมไม่พึงพอใจ" งั้นช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าทำไมคุณถึงไม่พอใจผม หรือว่าคุณอิจฉาที่ลูกเมียของคุณให้ความสนใจผมมากกว่า " พล้วก!ด้วยความโมโหเขาจึงชกเข้าที่หน้าของชายหนุ่มตรงหน้า " โอ้ย! " เกิดอะไรขึ้น! เมื่อเธอได้เห็นเ







