บทที่ 37

กริชมองดูเอกสารที่ฝ่ายการตลาดทำมาเสนอสำหรับหนึ่งไตรมาส ยอดขายของไพน์มอเตอร์เติบโตเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็เป็นในลักษณะของการจำหน่ายให้กับกลุ่มองค์กร แต่จากการว่าจ้างบริษัทวิจัยการตลาดเพื่อเก็บข้อมูลหลังการขายพบว่าจุดอ่อนของไพน์กรุ๊ป คือบริการหลังการขายในส่วนของการรับเรื่องร้องเรียนสำหรับลูกค้ารายบุคคล ดังนั้นเรื่องที่ควรทำคือการหาพนักงานบริการลูกค้าแยกออกมาแต่ในศูนย์

ชายหนุ่มมอบหมายให้ฝ่ายบุคคลจัดการเรื่องเหล่านี้เป็นกรณีเร่งด่วน เริ่มต้นที่ศูนย์ซ่อมหลักก่อนเป็นการนำร่อง ไม่รู้ว่าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือยังเพราะเคยสุ่มโทรไปเป็นลูกค้าสอบถามข้อมูลด้วยตนเอง กลายเป็นแม่บ้านที่เป็นคนรับโทรศัพท์ ส่วนเซลส์ก็เลือกแต่รับลูกค้ารายใหญ่จนไม่ยอมปลีกตัวมาให้ข้อมูลลูกค้ารายย่อย สรุปว่าเขาต้องบ่นฝ่ายบุคคลและผู้จัดการโชว์รูมไปยกใหญ่

หากครั้งนี้ยังไม่กระเตื้องเขาคงต้องเด้งใครสักคนออกเพราะเท่ากับว่าทำงานเช้าชามเย็นชามเสียนี่ กริชลองยกหูโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังศูนย์บริการเพื่อทดสอบอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ ไพน์มอเตอร์ ยินดีให้บริการ ไม่ทราบว่าติดต่อเรื่องอะไรคะ” เสียงที่กรอกผ่านสายโทรศัพท์จากอีกฝ่ายทำเอาชายหนุ่มใจกระตุกด้วยความคุ้นเคยบางอย่าง มันคุ้นในความทรงจำเสียจนเขาพูดหรือแม้แต่

เปล่งเสียงไม่ออก

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ทางเรารับใช้ไหมคะ”

“…” หญิงสาวคนนั้นยังคงกรอกเสียงหวานที่บีบคั้นก้อนเนื้อในอกของเขา มือที่ถือโทรศัพท์ก็พลอยสั่นน้อย ๆ ตามไปด้วย

“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้ายังอยู่ไหมคะ”

“คุณ…เอ่อ ผมพูดสายกับใคร” แม้จะเป็นเรื่องบ้าบอคอแตก แต่กริชก็เหมือนที่จะบ้าขึ้นมาจริง ๆ ชายหนุ่มอยากรู้ว่าหญิงสาวคนที่กำลังตั้งคำถามให้ในตอนนี้คือใคร ทำไมเสียงของเธอจึงหวานใสเหมือนผู้หญิงคนนั้น หรือเป็นเขาเองที่เสียสติไปแล้ว พบเจอหรือได้ยินเสียงใครก็พาลให้นึกถึงแต่เมลานี

“ดิฉันเป็นคัสโตเมอร์เซอร์วิสของไพน์ค่ะ คุณลูกค้ามีอะไรให้รับใช้คะ”

“คุณเป็นคัสโตเมอร์เซอร์วิสคนใหม่ใช่ไหม” ชายหนุ่มทวนในสิ่งที่เธอบอกเหมือนคนเลื่อนลอยและเมื่อเธอตอบรับกลับมาว่า “ค่ะ” เขาก็ทำโทรศัพท์หลุดจากมือ

น้ำเสียงอ่อนหวานแบบนี้ที่เคยเรียก ‘พี่กริชคะ พี่กริชขา’ มันเหมือนจนราวกับว่าเป็นคนเดียวกันจริง ๆ ชายหนุ่มรีบคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง

“เมล นั่นใช่เมลานีหรือเปล่า” สัญญาณจากปลายสายของอีกฝั่งถูกตัดไปแล้ว กริชลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บริหารและวิ่งออกไปอย่างไม่รักษาอาการเป็นครั้งแรกจนเลขาหน้าห้องถึงกับแปลกใจ

เขาวิ่งจากตึกสำนักงานใหญ่มายังอีกฝั่งถนน ระยะทางห้าร้อยเมตรดูไกลลิบกว่าที่เคยเป็นจนน่าโมโห ชายหนุ่มมาหยุดยืนตรงหน้าโชว์รูมที่ตัวเองเป็นเจ้าของ หัวใจเต้นระส่ำบ้าคลั่งจากความตื่นเต้นและคาดหวังจนลืมเหนื่อย พนักงานรักษาความปลอดภัยยกมือทำความเคารพเมื่อเห็นกริช เพราะเขามักแอบมาตรวจโชว์รูมหลังเลิกงานบ่อย ๆ

“มาตรวจศูนย์อีกแล้วเหรอครับ”

“โชว์รูมปิดแล้วใช่ไหมลุงคง” กริชถามเมื่อก้มมองเวลาที่ข้อมือ ความผิดหวังบาง ๆ เกิดขึ้นในหัวใจเขาแบบที่ไม่อาจอธิบายได้เช่นกัน

“ปิดแล้วครับ ท่านประธานจะเข้าไปข้างในไหม”

“คงไม่ วันนี้มีพนักงานมาใหม่หรือเปล่า”

“อ๋อ ใช่ครับ สวยเฉียบไปเลย ลูกค้ามาเจอก็ตาค้าง ช่างในศูนย์ก็เดินวนเดินเวียนมาดูแทบจะตีกันตาย” รปภ.สูงวัยหัวเราะเมื่อนึกถึงท่าทางกระชุ่มกระชวยของบรรดาหนุ่ม ๆ ในโชว์รูมที่มีต่อหญิงสาวสวยจัดที่เพิ่งมาเริ่มงานวันแรก ถ้าเขาหนุ่มกว่านี้สักยี่สิบปีก็คงจะตื่นเต้นตาพราวไปด้วยอีกคน

“ชื่ออะไร”

“อะไรนะครับ ชื่อผมน่ะเหรอ คงคาไงครับ”

“ผมจะถามชื่อลุงคงทำไม หมายถึงพนักงานใหม่สิ”

“เอ่อ จำไม่ค่อยได้ แต่เหมือนคนอื่น ๆ จะเรียกว่าน้องเมหรือไงนี่แหละครับ”

“ไม่ใช่”

“ฮ้า”

“ไม่ใช่เม” ชายหนุ่มบอกกับ รปภ.ที่ยังทำหน้าสงสัย แต่ไม่ทันได้ถามต่อเจ้าของบริษัทก็หมุนตัวออกเดินกลับไปยังตึกสำนักงานใหญ่อีกครั้ง กริชต่อสายโทรศัพท์หาผู้จัดการฝ่ายบุคคลเพื่อขอเอกสารบางอย่างโดยเร่งด่วน

…บางอย่างต่อให้คล้ายแค่ไหนก็ไม่ใช่ แต่บางคนที่ใช่ แม้ไม่เห็นหน้า ได้ยินแค่เสียง เขาก็มั่นใจ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ชื่อเม แต่เป็นเมล เมลานี...