บทที่ 33

กริชหันหลังกลับไปยังต้นซอยเพื่อตรงไปยังคอนโดของตนเอง เขาไม่ชอบบ้าน แม้วันที่พร้อมขนาดนี้เขาก็ยังเลือกคอนโดในชั้นบนสุดที่เน้นทิวทัศน์และความปลอดภัยถึงแม้ว่าราคาของมันจะมากพอให้เขาซื้อบ้านขนาดใหญ่ไม่ไกลเมืองได้เช่นกัน เพราะบ้านให้ความรู้สึกเปลี่ยวเหงามากเกินไปสำหรับคนตัวคนเดียว

หลังจากจัดการอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ชายหนุ่มก็แต่งตัวไปตามนัดกับเจตน์และพีรพลเนื่องจากนายตำรวจหนุ่มย้ายกลับเข้ามาทำงานในสำนักงานตำรวจแห่งชาติและดูเหมือนจะไปได้ไกลในเส้นทางอาชีพของตนเอง เมื่อเพื่อนกลับมารวมตัวกันจึงถือโอกาสสังสรรค์เล็กน้อย จุดหมายปลายทางคือผับกึ่งเรสเตอรองต์ไม่ไกลจากที่พักของเขามากนัก

ไปถึงพีรพลและเจตน์ก็นั่งคุยกันอยู่ก่อนแล้ว ดูจากเหล้าที่พร่องไปพอสมควร สองเสือคงจัดเต็มกันตั้งแต่ต้นคืน แบบนี้มีหวังหัวทิ่มกลับบ้านกันแน่

“มาแล้วเหรอวะ หล่อมาแต่ไกล สาวเหลียวกันให้ควั่ก” เจตน์ทักเพื่อนที่ไม่ว่าเมื่อไรก็มีหญิงสาวจำนวนมากให้ความสนใจอยู่เสมอ แต่เจ้าตัวกลับดูไม่ค่อยตื่นเต้นเหมือนแต่ก่อน

“ไหนมึงบอกว่าจะมาเร็ว อุตส่าห์อยู่ใกล้กว่าแท้ ๆ ความพยายามเรื่องเที่ยวของมึงไม่พอว่ะกริช” พีรพลแซวเพื่อนที่ได้ข่าวมาว่าเก็บเนื้อเก็บตัวเหมือนจำศีล นี่ถ้าไม่โทรไปกึ่งบังคับกึ่งชวนด้วยตนเอง ป่านนี้กริชคงยังทำงานหน้าดำคร่ำเครียดอยู่บนตึกสูงหรือไม่ก็นอนเรื่อยเฉื่อยอยู่ในคอนโดแทนที่จะออกมาชมความสวยงามในยามราตรีให้สมกับชีวิตหนุ่มโสด

“เออ ไอ้กริช กูอุตส่าห์หนียายจ๋ามา ตอนแรกพยายามจะขอมาด้วยแต่กูไม่ยอม เห็นแก่มึงมากกว่าน้องแล้วเนี่ย” เรื่องจารวีรุกกริชหนักขึ้นเรื่อย ๆ สร้างความหนักใจให้เพื่อนอยู่ไม่น้อย พี่ชายอย่างเขาก็ได้แต่ส่ายหัวเอือมระอา อยากเชียร์น้องสาวของตัวเองแต่ก็รู้ว่ากริชไม่ได้มองจารวีเป็นอย่างอื่น ทุกครั้งที่จารวีพยายามใกล้ชิดหรือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมากเท่าไร กริชก็ยิ่งถอยห่างและอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น

“โทษที พอดีกูไปเดินเล่นในซอยก่อนจะกลับคอนโด เกิดเจอคนรู้จักเก่า ๆ ที่ดีต่อกัน เลยแวะคุยเล่นซะนาน”

“ใครวะ เพื่อนร่วมรุ่นเหรอ” เจตน์ถามด้วยความสงสัย ตอนติดคุกไม่มีใครนับกริชร่วมรุ่นเลย เพื่อน ๆ เพิ่งมาถามถึงก็เมื่อรู้ว่าตอนนี้ ไอ้ขี้คุกกลายมาเป็นผู้บริหารของบริษัทจำหน่ายรถยนต์ไฟฟ้าซึ่งร่วมทุนกับโรงงานยักษ์ใหญ่ในจีน ยังไม่นับว่าชายหนุ่มมีธุรกิจเดิมที่ทำมาตั้งแต่เริ่มออกจากคุกใหม่ ๆ อย่างการทำอู่แต่งรถและประดับยนต์ที่ยังคงเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ โดยมีเจตน์และจารวีเป็นผู้ช่วยในการดูแล

“ป้าละไมที่เคยเฝ้าย่าให้กูไง” กริชพูดพร้อมเทวิสกี้สีดำลงในแก้วของตนเอง เติมโซดาลงไปอีกครึ่ง คืนนี้เขานึกครึ้มอยากเมาขึ้นมาเหมือนกัน ได้เจอเพื่อนเก่าและคนจากสังคมเดิม ๆ ที่เคยมีน้ำใจต่อกัน อารมณ์ของเขาควรจะดีขึ้น แต่กลับยิ่งเหมือนมีบางอย่างติดค้างอยู่ในใจลึก ๆ จนสลัดไม่หลุด วนเวียนอยู่กับเรื่องราวเดิม ๆ เมื่อสองสามปีก่อน ทั้งที่ควรปลดวางภาระทางใจไปแล้วทั้งหมด

หัวใจที่ควรว่างเปล่ากลับเหลือความคิดถึงจาง ๆ ถึงใครบางคนยามเผลอไผล แต่ก็เท่านั้น...กับบางสิ่งก็เป็นได้แค่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ที่พัดผ่านมาแล้วก็ลอยผ่านไปในความทรงจำ

“เฮ้ย ได้ยินที่กูถามไหม” เจตน์นำก้นแก้วของตนเองมาชนกับปากแก้วของกริชดังกริ๊ก เรียกสติและห้วงความคิดเผลอไผลให้กลับมายังบทสนทนาอีกครั้ง

“พอดีเสียงเพลงมันดัง มึงถามว่าไงนะ”

“กูถามว่าป้าละไมมาทำอะไรที่กรุงเทพฯ”

“ลูกหลานเขาได้งานที่นี่ ก็เลยตามมาเลี้ยงหลานตัวเล็กน่ะ” พอพูดถึงเจ้าเด็กน้อยตัวกลม สีหน้าของกริชก็อ่อนโยนและผ่อนคลายลงโดยไม่รู้ตัว ป้าละไมคงหลงหลานเอามาก ขนาดเขาเพิ่งได้เจอได้อุ้มเล่นชั่วครู่ก็ยังแอบนึกยิ้มกริ่มเมื่อคิดถึงร่างอ้วนป้อมเป็นก้อนกลมเหมือนซาลาเปา แถมเวลาที่หนูน้อยยิ้มหวานแล้วโผเข้ามากอดคอ หัวใจเขาเหมือนพองขยายจนเต็มอก เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดดีเหมือนกัน

“ป้าเขาใจดีมาก ตอนนั้นก็ไม่เคยเกี่ยงเรื่องเงินเรื่องทองเลย แกรักย่ามึงนะ ดูแลย่ามึงดีจริง ๆ แต่โลกกลมดีว่ะ เมื่อก่อนกูเห็นมึงพยายามตามหาเขาเท่าไรก็ไม่เจอ ดันมาป๊ะกันกลางกรุงซะนี่”

“ดีใจที่ได้เจอแก ตั้งใจไว้แล้วว่าจะช่วยเหลือตอบแทนให้ดีที่สุด ว่าแต่มึงเหอะไอ้พี มาอยู่ใกล้นายแบบนี้ไม่เบื่อเหรอวะ”

“ทำไงได้ ก็ย้ายตามวาระ เขาให้อยู่ตรงไหนก็อยู่ กูก็ทำหน้าที่ของกูไป กูมันตำรวจชั้นผู้น้อย” พีรพลยังอารมณ์ดี พูดถึงตำแหน่งหน้าที่สายอาชีพของเขาถือว่ารุ่งเรืองด้วยซ้ำ แถมฐานะทางบ้านก็ยังเป็นครอบครัวที่มีธุรกิจมาแต่เดิม ชายหนุ่มจึงไม่ค่อยมีความห่วงกังวลกับเส้นทางชีวิตสักเท่าไรนัก

“ครับท่านสารวัตร ท่านก็ลดความเจ้าชู้ลงบ้างแล้วกัน ได้ข่าวว่าสาว ๆ ในเมืองกรุงของท่านมีหลายคน เดี๋ยวรถไฟจะไปชนกันหน้าสถานีตำรวจเป็นข่าวใหญ่โต” เจตน์แซวเพื่อนที่ตั้งแต่มานั่งดื่มก็ชูแก้วให้กับสาวน้อยสาวใหญ่ไปหลายโต๊ะ ไม่ทิ้งลายตำรวจจอมกะล่อน

“ใช่ที่ไหนล่ะ ผู้หญิงเขาเห็นกูเป็นดอกไม้ริมทาง เชยชมแล้วก็ทิ้งขว้างกูไปตลอด ไม่เชื่อมึงคอยดูคืนนี้ ต้องมีคนฟันกูแล้วทิ้งแน่ ๆ นั่นไงน้องกลุ่มนั้น สวยไหมไอ้กริช” พีรพลเตะปลายเท้าเบา ๆ ที่รองเท้าของเพื่อน ส่งสัญญาณให้มองหญิงสาวสวยสะพรั่งที่ส่งสายตามายังโต๊ะของพวกเขาอยู่ตลอด

“อือ” กริชรับคำในลำคอตัดรำคาญ เหมือนสนใจความสำราญจากเหล้ามากกว่าอย่างอื่น

“คนนั้นสเป็กมึงนี่ไอ้กริช” คราวนี้เจตน์เป็นฝ่ายบอกและใช้ข้อศอกกระทุ้งสีข้างของเพื่อน เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาซดเหล้าโดยไม่สนใจสิ่งสวย ๆ งาม ๆ “มึงดู ใส ๆ วิ้ง ๆ”

“เออ สวยว่ะคนนี้ ถ้ามึงไม่เอากูเอานะ แหกตาดูก่อนแล้วอย่ามาเสียดาย เขาส่งสายตาให้มึงอะ” สารวัตรคนใหม่เร่งเร้าเพื่อนอีกแรง

กริชเงยหน้าขึ้นมองยังจุดที่เพื่อนพยายามส่งสัญญาณให้ดูหญิงสาวบอบบางในชุดแซกพอดีตัว ผิวอมชมพูกระจ่างขึ้นยามแสงสีขาวนวลกระทบร่าง ผมของเธอสีน้ำตาลเข้มหรือดำสนิทบอกได้ยากเพราะไฟในผับมันหลอกสายตา แต่ที่ทำให้ใจเต้นระส่ำคือวงหน้าเรียวละมุนละไมและดวงตาโตเป็นประกาย ที่แม้จะอยู่ห่างแต่กลับระยิบระยับล้อเล่นกับแสงไฟ

สองหนุ่มพยักพเยิดให้กริชที่จ้องหญิงสาวสวยหวานโต๊ะตรงข้ามตาไม่กะพริบ ทั้งสองลอบยิ้มมุมปาก นาน ๆ ทีเพื่อนนักจำศีลถึงจะสนใจสาวสวยขึ้นมาบ้าง เป็นหนุ่มโสดวัยฉกรรจ์แต่ไม่มีคนข้างกายเอาซะเลย หวังว่าคืนนี้สาวน้อยหน้าหวานเหมือนตุ๊กตาจะช่วยทำให้เตียงของกริชอุ่นขึ้นมาได้บ้าง

“ขอโทษนะคะ พอดีเราสามคนไม่ได้จองโต๊ะมา พอจะมีที่ว่างให้พวกเรานั่งด้วยไหมคะ”