บทที่ 38

กริชนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานทั้งที่เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม ข้อมูลส่วนตัวโดยละเอียดของเมลานียังไม่ถูกส่งมาให้เพราะกว่าเขาจะโทรหาฝ่ายบุคคลก็เป็นเวลาหลังเลิกงาน แต่อย่างน้อยก็ได้ข้อมูลคร่าว ๆ เป็นชื่อสกุลเพื่อยืนยันความมั่นใจ และยังได้รับรู้อีกว่าเพื่อนสนิทที่ชื่อณัชชาซึ่งทำงานในฝ่ายบุคคลเป็นผู้ที่แนะนำให้มา

ชายหนุ่มเคาะนิ้วชี้เป็นจังหวะสม่ำเสมอเวลาที่ใช้ความคิด ข้อมูลที่ได้รับรู้มาคือหญิงสาวไม่ได้จบปริญญาตรี มีเรื่องราวอะไรที่ทำให้เด็กรักเรียนพอสมควรแบบนั้นหยุดเรียนไปกลางคัน เมลานีทนรับปัญหาไม่ไหวหรือว่าจะไม่มีเงิน เร็วเท่าความคิดกริชต่อโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทอย่างเจตน์ทันที พอรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนี้นัก จึงจัดการนัดแนะมาเจอที่ร้านเหล้าประจำ

“ไอ้เจตน์ เมื่อเกือบสามปีก่อนมึงให้เช็คเมลานีหรือเปล่า” กริชเปิดประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม

“อะไรของมึงวะ ทำไมมาพูดเรื่องนี้อีก”

“เมลานีมาทำงานที่ศูนย์เซอร์วิสของไพน์ แต่เขาเรียนไม่จบปริญญาตรี” ปลายเสียงของกริชเบาลง หญิงสาวที่เคยเฉิดฉายยิ่งกว่าดวงตะวันกลับมาสมัครงานด้วยวุฒิมัธยมปลาย บอกไม่ถูกว่าเขาควรจะรู้สึกอย่างไรดี

“ยายจ๋าบอกว่าให้แล้วนะ แต่เช็คระบุชื่อผู้รับ ใครก็เอาไปขึ้นแทนไม่ได้อยู่แล้ว” เจตน์เองก็ไม่ได้ตรวจทานเรื่องนี้ เขาคงต้องไปไล่เรียงกับน้องสาวอีกครั้ง หวังว่าจารวีคงไม่ทำเรื่องบ้า ๆ แล้วปกปิดไว้ ทั้งที่คู่กรณีอย่างกริชเองยังไม่อาจทนเห็นเด็กสาวคนนั้นลอยคออยู่กลางทะเลเวิ้งว้าง ยอมใจอ่อนมอบเรือน้อยให้หญิงสาวได้อาศัยพายเข้าฝั่ง

“ลองเช็กดูหน่อย ตอนนั้นกูไม่ได้ตามว่ามีการขึ้นเงินไหม มันเป็นบัญชีบริษัท” ถึงจะไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่อาจโทษเพื่อนได้เต็มปากในเมื่อเขาเองก็ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ

“แล้วมึงจะเอายังไงไอ้กริช”

“อะไรคือเอายังไง”

“มึงจะรับเขาเข้าทำงานเหรอ ไล่ออกไปดีกว่าจะได้ไม่วุ่นวาย ไหนบริษัทมึงไม่รับพนักงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องหรือครอบครัวมีประวัติเกี่ยวกับการค้ายาเสพติดล่ะ” เจตน์ถามเพื่อนรักกึ่งหยั่งเชิงกึ่งหมั่นไส้ เพราะกริชเกลียดเรื่องเหล่านี้และเขาก็กำหนดออกมาเป็นกฎของการรับพนักงานอย่างชัดเจน แต่เมื่อเป็นหญิงสาวคนนั้น เจตน์อยากรู้นักว่ากริชจะจัดการอย่างเด็ดขาดจริงหรือไม่

“เพื่อนเขาที่ชื่อณัชชาทำงานในฝ่ายบุคคล เป็นคนพามาสมัคร” กริชบอกเพื่อนแต่ในหัวของเขากำลังทบทวนและเต็มไปด้วยแผนการบางอย่าง

“ไล่ออกทั้งคู่เลยถ้างั้น มึงจะได้ไม่รกหูรกตา”

“เออ เรื่องนี้กูจัดการเอง มึงไม่ต้องยุ่ง”

“เหอะ ไอ้กริช ทำอะไรคิดดี ๆ นะ ถ้าจะตัดก็ตัดซะ แต่ถ้าจะต่อ”

“ไม่ต่ออะไรทั้งนั้น” กริชตัดบท เขาอยากรู้ความเป็นไปในชีวิตของผู้หญิงคนนั้นก็ไม่แปลก เธอเป็นความเจ็บแปลบในชีวิตและเป็นหนึ่งในคนที่เขาควรจะเกลียดให้ถึงที่สุดด้วยซ้ำ ถึงเขาจะใจอ่อนไม่เอาเธอเข้าคุกแต่ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้เธอสำเริงสำราญใจไปเรื่อย

“ไอ้กริช มึงรู้อะไรไหมวะ” เจตน์หรี่ตามองเพื่อนที่คบหากันมานานจนเห็นสันดานกันจนถึงแก่น

“อะไร”

“มึงเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ ระริกระรี้แปลก ๆ ดีใจมากเหรอวะ”

“พูดห่าอะไรของมึง” คนถูกจับความรู้สึกได้รีบยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบ แล้วก็หมุนขวดดูยี่ห้อเพราะมันช่างให้รสชาติแสนละมุน ฟองเบียร์ก็นุ่มจนต้องเผลอยกมุมปาก

“ยิ้มอีก ไอ้เวรเอ๊ย กูขนลุก มึงเป็นเอามากแล้ว”

“เบียร์นุ่มดี” กริชบอกสาเหตุที่ทำให้ค่ำคืนนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เบิกบานจนถึงขนาดฮัมเพลงตามนักร้องบนเวทีเบา ๆ บรรยากาศของร้านอาหารชวนฝันจนเขาเผลอตาลอยไปถึงอดีต ครั้งนั้นกริชเป็นนักร้องและมีสาวน้อยผิวบางแสนสวยมานั่งฟังทุกวัน แม้จะนั่งหลบมุมอยู่หลังสุดแต่เขาก็มองเห็นเธออยู่เสมอ เมลานีเป็นจุดสนใจเดียวของเขา ไม่ว่าบนเวทีและต่อให้ลงมาเดินเคียงข้างกัน ชายหนุ่มก็ไม่อาจละสายตาไปจากเธอ

“เฮ้ย สาวโต๊ะนั้นยกแก้วให้ เอาไงดีมึง” เจตน์ไม่รอเพื่อน เขาชูแก้วตอบให้สองสาวที่นั่งส่งตาหวานมาให้ ในขณะที่กริชกลับเพียงแค่ยิ้มน้อย ๆ ตามมารยาทแต่ก็ดูไว้ตัวในที

“กูจะกลับละ”

“แล้วสาว ๆ โต๊ะนั้น”

“มึงเป็นพ่อเขาเหรอ จะไปเสือกอะไรกับชีวิตผู้หญิงเขาล่ะ” กริชว่าอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ คืนนี้เขาอยากเจอเพื่อนเพื่อสอบถามเรื่องเช็คที่เคยให้เมลานีเป็นหลัก ไม่ได้อยากมาหาความสำราญอื่น

“เออ มึงก็ท่องไว้แล้วกันนะ ว่าไม่ใช่พ่อก็อย่าไปเสือกกับชีวิตผู้หญิงเขา อย่าให้เห็นว่ามึงแส่ไม่หยุดล่ะ”

“อย่าสู่รู้”

“กูไม่อยากจะรู้หรอก ปวดหัว มึงก็อย่ามาพร่ำเพ้อทีหลังแล้วกัน” เห็นสีหน้าที่แม้จะยังตึงเครียดแต่ก็มีความแช่มชื่นและสดใสกว่าเดิมในรอบหลายปี แววตาตื่นเต้นพราวระยับเหมือนคนหนุ่มเจ้าชู้ถูกฉายขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้กริชเย็นชาจนดูเบื่อโลกเสียด้วยซ้ำ

“มึงก็ระวังตัวให้ดี ๆ คาถาที่มึงเคยบอกกู เจออันธพาลให้วิ่งหนี เจอสตรีให้ใส่ถุง อย่าลืมเอามาใช้เองด้วยล่ะ ไม่งั้นลูกมึงได้ยั้วเยี้ยเต็มเมืองนะไอ้เจตน์”

“ถุย”

“ไปแล้วนะ พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้า”

“ไม่ใช่ไปเฝ้าโชว์รูมตั้งแต่ตีสี่ล่ะ เก็บอาการหน่อยนะท่านประธาน”

“กูจะไปโชว์รูมทำไม งานกูไม่ได้อยู่นั่น มึงอย่าเพ้อเจ้อ” กริชเลิกคิ้วสูงแถมด้วยยักไหล่เหมือนไม่สนใจ เขาวางเงินค่าเหล้าไว้แล้วลุกขึ้นเพื่อกลับคอนโดโดยไม่สนใจเสียงเพื่อนอย่างเจตน์ที่พึมพำส่ายหัวตามหลัง

“ไอ้กริช คราวนี้มึงตายเองแน่ ๆ”