บทที่ 39

กริชตื่นแต่เช้ามืด พูดกันตามจริงเขาแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ความคิดวนเวียนฟุ้งซ่านในอดีตทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นมาแต่งตัวไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง แต่พอนึกถึงสายตาเยาะเย้ยและรู้ทันของเจตน์ ชายหนุ่มก็เกิดเปลี่ยนใจ เขาใช้เวลาช่วงเช้าไปออกกำลังกายในฟิตเนส แล้วต่อสายถึงป้าละไมที่หลังพบเจอด้วยความบังเอิญครั้งนั้นก็ยังไม่ได้ติดต่อกันอีก

“ป้าละไมว่างไหมครับ ผมว่าจะโทรหาแต่ก็ยุ่ง ๆ เรื่องอื่นอยู่” กริชทักทายเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์ แถมได้ยินเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสดใสเข้ามาในหู เดาได้ว่าเป็นหนูพายที่เขาเองก็คิดถึงอยู่พอดี

“ป้าอยู่บ้านว่าง ๆ ไม่ได้ทำอะไร เลี้ยงเจ้าหมูอ้วนอยู่นี่แหละ แม่กับน้าเขาออกไปทำงานตั้งแต่ไก่โห่แล้ว”

“งั้นผมเข้าไปหาป้าได้ไหมครับ พอดีคิดถึงหนูพายด้วย”

“มาสิ” ป้าละไมจัดการบอกชื่อหมู่บ้าน รวมถึงบ้านเลขที่ให้ชายหนุ่ม

กริชจัดการค้นหาแล้วก็พบว่าไม่ห่างจากคอนโดเท่าไรเพียงแต่เขาไม่มีโอกาสได้ขับรถลึกเข้าไปในชุมชนเก่า เอาจริง ๆ นอกจากบริเวณสวนสาธารณะกลางซอย เขาก็ใช้ชีวิตอยู่บนคอนโดของตัวเองกับที่ทำงานเท่านั้น

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที รถยุโรปที่ผ่านการดัดแปลงและตกแต่งให้ดูโฉบเฉี่ยวยิ่งขึ้นก็มาจอดอยู่หน้าทาวน์เฮาส์สีขาวหลังหนึ่ง กริชก้าวลงจากรถ สาวน้อยตัวกระปุ๊กลุกก็ใช้ขาสั้นป้อมวิ่งเร็วรี่ปรี่ตรงเข้ามาหา มือเล็ก ๆ แต่อวบอ้วนจับตะแกรงประตูรั้วเอาไว้ เมื่อกริชย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับร่างจ้ำม่ำ เด็กน้อยก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดขึ้นมาทันที ทั้งชี้ไม้ชี้มือมาทางเขา จากนั้นใช้มือทั้งสองข้างตบเปาะแปะแสดงอาการดีใจยิ้มร่าอย่างชัดเจน

“ดูสิจำได้ เห็นกริชแล้วดีใจใหญ่เลย” หญิงชราที่วิ่งตามหลานวัยกำลังซนแทบไม่ทันได้แต่ส่ายศีรษะไปมา เข้ามาจับจูงมือข้างหนึ่งของเจ้าตัวน้อยให้ออกห่างจากประตูรั้ว และเปิดออกกว้างให้ชายหนุ่มเข้ามาภายใน

“คิดถึงลุงกริชไหมครับคนสวย” ร่างหนาอุ้มหนูน้อยแล้วชูขึ้นสูง แกว่งตัวของหนูพายไปมา เจ้าตัวกลมยิ่งหัวเราะร่าด้วยความชอบใจ โดยปกติในบ้านมีแต่ผู้หญิง จึงไม่มีใครที่แข็งแรงพอที่จะเล่นหวาดเสียวแบบนี้ได้ แถมเจ้าเด็กอ้วนก็ดูจะชื่นชอบการเล่นซนกับกริชเป็นพิเศษจึงส่งเสียงหัวเราะชอบใจและโบกไม้โบกมือไปมาพัลวัน เหมือนกำลังทำท่าเหาะอยู่ในอวกาศอย่างไรอย่างนั้น

“ชอบลุงกริชใหญ่แล้ว” ป้าละไมเดินนำไปที่ม้าหินอ่อน หยอกล้อหลานสาวตัวกะเปี๊ยกที่เปลี่ยนมาเกาะคอซบอยู่กับอกของกริชอย่างขี้อ้อน ชายหนุ่มก้มลงหอมศีรษะน้อย ๆ ที่มีกลิ่นนมและกลิ่นแป้งอ่อน ๆ สูดดมความหอมที่ทำให้หัวใจร้อนรุ่มของเขาอ่อนละมุนลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ

“กิด”

“ลุงกริช” ชายหนุ่มยกร่างอ้วนของเจ้าหมูน้อยให้อยู่ตรงระดับใบหน้าของเขา และค่อย ๆ ขยับริมฝีปากช้า ๆ หวังสอนหนูพายออกเสียงให้ถูกต้องและชัดเจน แต่หนูน้อยกลับมองเขาตาแป๋วแล้วส่งยิ้มหวานเจี๊ยบมาให้แทน

“กีด กีด” เด็กหญิงยังยืนกรานจะเรียกเขาด้วยชื่อเพียงอย่างเดียว ปากน้อย ๆ ของเธอเรียกชื่อเขามันฟังดูน่ารักและน่าเอ็นดูจนกริชต้องหัวเราะออกมาเองเบา ๆ

“กิด ก็ กิด” จากเป็นฝ่ายสอนกลายเป็นชายหนุ่มเลียนเสียงหนูน้อยซะอย่างงั้น พอเขาพูดจบหนูพายก็เขย่งเท้าขึ้นมาบนตักแล้วโถมตัวเข้ากอดรัดด้วยความถูกอกถูกใจเพื่อนคนใหม่ ส่งเสียงหัวเราะลั่นบ้าน

“ขี้อ้อนน่าดู เจอแบบนี้นี่หลงตายเลยครับ พ่อเขาต้องเตรียมไว้หนวดแต่เนิ่น ๆ ไหมเนี่ย” กริชใช้มือใหญ่ของตนเองลูบผมของเจ้าหมูน้อยอย่างเบามือที่สุด แค่คิดว่าความสากจากฝ่ามือของเขาอาจทำให้ผิวบอบบางระคาย ก็เกิดความกังวลขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“พ่อเขาไม่อยู่หรอก ทิ้งไปตั้งแต่แม่ยายหนูท้องอ่อน ๆ ไม่เคยเห็นมาดูดำดูดี แต่ก็ช่างมันเถอะ ผัวชั่ว ๆ พ่อหมา ๆ แบบนั้น อย่าไปนึกถึงให้เสียเวลาชีวิตเลย” ป้าละไมพูดเองสรุปเองด้วยอารมณ์โกรธกรุ่นที่ปิดไว้ไม่มิด แต่ก็ทำให้กริชพอจะเดาได้ว่าแม่ของหนูพายคงเลี้ยงลูกสาวมาตามลำพังหลังแยกทางกับสามี